m'n rape

M'n rape ligt stille, ie loopt op soldatenknopen...
Voor (West) Vlamingen zal het nu duidelijk zijn, dat mijn uurwerk stil ligt.
Ik moet nu kijken onderaan mijn scherm om het uur te zien, of, als ik niet aan het computeren ben, moet ik kijken op de oude grootvadersklok... Een van die heel oude meubelstukken met een slinger, een sleutel om het op te winden en bij het uur en het half uur slaat hij Boiiiiiink...

Laatst lag ook die oude klok stil, en ik was het voorbeeld van ons vader indachtig, die nu en dan de koekoeksklok onder handen nam, en het mechaniek dan kuiste met een pluim in de petroleum gedrenkt... Voorzichtig overal tussen met een kleddernatte pluim het vuil van de tandwieltjes soppen.

Nu doe ik dat niet meer met een pluim, ook niet met petrol, nee, ik spuit siliconenolie in heel het mechaniek, laat het uitdruppen, en zie, de klok werkt weer.

Mijn eerste uurwerk kreeg ik van mijn meter, voor mijn plechtige communie. Dat was voor die tijd een heel modern ding, die je niet moest opwinden, want hij wond zichzelf op, door het bewegen van je arm. Dit noemde een inca-block. Ik heb die klok jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren gedragen, tot op een dag het mechaniekje om op te winden de geest gaf.

De laatste tijd draag ik van die polshorloges met een batterijtje in. Die batterijtjes vervangen we zelf, en dan zijn we weer voor maanden gerust. De uurwerken koop ik op de ...rommelmarkt. Soms heb je al een uurwerk voor minder dan de prijs van een batterijtje. Zijn die kapot, dan kun je kiezen, of een nieuw batterijtje, of een nieuw uurwerk.

Sommigen gaan meewarig kijken "Die goedkope brol", maar ik hecht nu eenmaal weinig waarde aan uiterlijkheden. Een ding moet zijn werk doen, en voor de rest trek ik het me niet aan. Ik kijk altijd een beetje verwonderd te kijken naar mensen die mode volgen, die een grote blinkende auto moeten hebben die heel rap kan rijden (maar je mag het nergens doen), of die een jas van dit of dat merk moeten hebben, of schoenen van...
Een auto moet me van A naar B kunnen brengen, op een manier dat ik droog blijf, mode trek ik me niet aan, ik koop kleren die lekker zitten, schoenen die stevig zijn, makkelijk zitten, en liefst lang meegaan en weinig onderhoud vergen... Ik bekijk eigenlijk alles als een stuk gerief. En geef toe, er is geen mens die een hamer zal kopen omdat hij zo'n beeldige paarse steel heeft...

Voor mij is er een enorme afstand tussen dingen die je koopt voor het mooie er van, en gebruiksvoorwerpen. Als het gebruiksvoorwerp ook mooi is, dan is dat meegenomen, maar het mooi zijn is nooit bepalend, wel het gebruik, want daarover gaat het hem eigenlijk.

Wees blij dat er niet zo veel zo'n mensen rondlopen als ik ben, want dat zou niet goed zijn voor de economie. De kledingindustrie zou aan mij wellicht heel grote honger lijden. Want mijn normen zijn beperkt tot makkelijk en sterk.

(Dan krijg ik onder mijn voeten van mijn oudste zus omdat ik op een foto sta, met een karper in mijn armen, en een vuile slodderige broek en een versleten trui... Precies of je gaat vissen in een zondags kostuum... Trouwens ik heb gewoon geen kostuum meer, ik draag die dingen nooit, dus heb ik ze ook niet in mijn kast hangen.)

Gek eigenlijk dat we ons leven zo op dat klokje baseren. Het is niet "Ik heb honger", nee, het is "Is het nog geen tijd om te eten?"... Gek als je er even bij stilstaat. Maar heel onze maatschappij is op de minuut geregeld. Het nieuws is om 13 uur, en je moet wachten tot 20.35' uur om te kijken naar een deftig programma op tv, want daarvoor is het nog of Thuis of Familie... Vroeger had ik zelfs een soort pillen die ik een uur voor mijn ontbijt moest innemen, en ik mocht niet liggen. Dus stond ik op, ging naar de badkamer, nam die pil met een beetje water, en ging dan op het toilet zitten, een boek lezen. Een uur aan een stuk.

De klok regelt ons leven.
We worden geleefd bij de gratie van het uurwerk.
Vroeger luisterde men naar de torenklok, en het waren slechts heel rijke mensen die thuis een klok hadden. Bij mooi weer kon je kijken op de zonnewijzer op de geven van de kerk of het stadhuis. Dat was de tijd waar men eigenlijk nog meer op zon voortging, dan wel op een klok die ergens ver weg hangt en atoom-geregeld wordt, om zeker héél juist te zijn.
Nu heb ik in de keuken zo'n klok hangen, die door radiosignalen het juiste uur ontvangt van weet ik veel waar, en altijd het juiste uur geeft. Als de batterijen niet plat zijn.

Batterijen: een vervuilend ding, die ons uurwerk aan gang houdt, en zo ons leven dirigeert, en die zo vervuilend is, dat het in een speciale afvalcontainer thuishoort. Wat doen we eigenlijk ?
Ik las vandaag dat het niet goed is je gsm altijd in je broekzak te hebben, of in je BH te dragen (Wie doet dat ?)... kankerverwekkend.
Wat doen we eigenlijk ?

Maken ze geen uurwerken meer die je moet opwinden? En misschien moet ik nog maar een paar van die oude uurwerken opkopen en gebruiken, hier in huis. Heb ik iedere week lichaamsbeweging om ze op te winden.

djudedju

tot de volgende ?

Money makes the world go round...

In de tennis worden de matchen, ook op het hoogste niveau, verkocht aan de gok-business...
In de voetbal werden (worden?) de matchen verkocht aan de gok-business...
En wellicht zijn er nog wel van die dingen die we nu nog niet weten.

Zowel in tennis als in voetbal, verdienen de spelers stukken van mensen, en blijkbaar is veel nog niet genoeg...

Money, money, money...

Stel, morgen win ik met euromillions zo'n 300 miljoen eurootjes... Ga ik dan echt nog meer willen hebben? Ga ik dan dingen doen die eigenlijk niet geoorloofd zijn, om nog meer te hebben? Gewoon omdat ik de grote hoop nog wil zien groeien?

Zou ik anders gaan leven als ik zo stinkend rijk was ?

Ik vermoed van wel, niet in alles en nog wat, maar wellicht zou ik overwegen om een huis te bouwen, waar alles gelijkvloers is, handig aan onze ouderdom, waar de deuren breed genoeg zijn voor een rolwagen in en om het huis (Je weet nooit war je terecht komt aan onze leeftijd)... Wellicht zou ik ook mijn wagen vervangen door een kleiner en ecologischer exemplaar, en zou ik mijn ultieme droom waarmaken en een bootje kopen om op de Europese rivieren rond te varen... Uiteraard zou ik ook mijn kinderen en kleinkinderen helpen, maar niet overdrijven, want ze moeten nog normaal blijven leven. (Gelukkig ben ik al oud, en kan ik mijn leven niet meer verprutsen)

Vroeger zou ik ongetwijfeld ook gedroomd hebben van een grote tuin, maar vermits ik die niet meer kan onderhouden, hoeft hij vandaag echt niet meer zo groot te zijn. Mocht het kunnen, dan zou ik wel een vijver willen hebben aan mijn achterdeur, zodat ik kan vissen zonder het huis uit te moeten...

Maar dat ik dat allemaal niet heb, maakt me geen seconde minder gelukkig. Ik heb geen perfect leven, maar ook met al dat geld en al die voorzieningen zou het nooit perfect zijn.

Met andere woorden, eigenlijk heb ik al dat geld niet nodig om gelukkig te zijn, en ik zou met dat geld wel een paar dromen kunnen realiseren, maar wellicht kreeg ik dan weer andere dromen, die dan ook weer niet te realiseren zijn... Nee, ik ben gelukkig laat het maar zoals het is.

Dus snap ik al helemaal niets van die "sportlui" die heel onsportief hun matchen gaan verkopen voor het grof gewin. Of is dat grof gewin helemaal zo grof niet ?
Ik vraag me soms af...
Een goede voetballer die heeft een coach, die voor hem gaat zoeken waar hij het meest zou kunnen verdienen, en waar ze hem voor de hoogste som zouden kopen... Zo'n coach moet ook betaald worden... Loopt die soms met het leeuwenaandeel weg?
Een tennisspeler heeft niet alleen een trainer van doen, nee, ook nog een heel team om hem te verzorgen en te begeleiden... Hoeveel hou je dan over van een Wimbledon-zege?

Ik weet het niet en wil het niet weten.
Het maakt alleen dat ik steeds meer en meer ervan overtuigd ben dat we daar helemaal niet meer met sport te maken hebben, maar met beroepsmensen. En als ik het eerlijk mag zeggen, dan kijk ik liever een paar uur naar een pottenbakker, een kunst-wever, een beeldhouwer, ja, zelfs naar een goede metser, die prachtig vakwerk levert en een muur in visgraat metselt...
Dat zijn ook beroepsmensen, maar het zijn er die een stukje van hun ziel, van hun kunnen schenken aan de wereld, via hun werk.
Ook al zijn er ook daar die, eenmaal ze naam hebben, massaal gaan produceren, om zoveel mogelijk gewin te maken, en vergeten ze ook kunst te brengen...

In onze maatschappij, waar alles snel moet gaan en geautomatiseerd wordt, is er nog weinig sprake van echte vakmensen... Nu kijk ik naar filmpjes die opgenomen werden in stukken wereld waar de "beschaving" op dat moment nog niet ingevoerd was, en waar je een negerin een reusachtige pot ziet maken, volledig met de hand, zonder ook maar een mechanisch hulpmiddel, en ze bakt het dan ook nog en versiert het op de hun eigen wijze. Wellicht is ze zich er niet van bewust dat het feit dat ze de klei op de zanderige grond zit te bewerken net de juiste structuur geeft aan de klei om sterke potten te bekomen, maar dat doet er niet toe... Ze maakt mooie potten voor het echte dagelijkse gebruik, aangepast aan hun behoefte, en versierd volgens haar eigen kunnen en volgens eeuwenoude traditie.

Nee, we moeten niet terug naar de tijd van toen... Maar we moeten wel weer terug naar de mensenmaat in het werk en in het zijn.
Wat is de arbeidsvreugde nog voor een man die heel de dag dezelfde vijzen in dezelfde gaten draait? Is dat de vooruitgang?
Laat het dan maar.
We hebben met al dat modernisme een maatschappij opgebouwd, waar het steeds moeilijker is om nog normaal te leven. Steeds meer zie je mensen die wanhopig proberen terug te gaan naar de oude technieken, die weer groenten willen uit een onbespoten tuin, en planten zelf kweken uit het zelf verzamelde zaad... Terug naar een meer natuurlijker bestaan.
Ik heb een paar blogjes terug geschreven dat we een wereld hebben opgebouwd, waar we haast niet meer zonder die auto kunnen bestaan... Maar we zijn er ook het slechtoffer van, op meer dan één manier !

Geld is niet alles... Steeds meer mensen willen steeds meer, in de hoop dat geluk te koop is... Terwijl geluk eigenlijk voor je voeten ligt, je moet alleen tevreden zijn, meer is het niet.
Aan wat voorbij is, kun je toch niets meer doen, aan wat nog komen moet zal je gepieker geen iota veranderen... Leef nu, en wees tevreden met je leven.
Meer is er niet, dat is het.

tot de volgende ?

thuis blijven

Vanmorgen vroeg opgestaan, want we zouden naar de rommelmarkt gaan... Even buiten gekeken, geluisterd naar radio en tv, en we zijn thuis gebleven.
We gaan voor een rommelmarkt geen risico nemen, zoveel is dat niet waard.

Nu en dan passeert hier toch een auto, heel voorzichtig, en als je buiten staat, hoor je het ijs onder zijn wielen kraken. Het is koud en glad.

Misschien is het op de grote banen wel iets beter, maar we moeten voor die rommelmarkt heel wat kleine wegen doen, dus, nee, we blijven veilig thuis.

Gisteren zijn we wel naar de rommelmarkt geweest, te Wieze, in de Oktoberhallen. Dat is een behoorlijk grote markt, maar het wordt er duur: de parking is duur en de ingang is ook al niet van de goedkoopste. Nu ja, dat is dan ook een van de weinig uitstappen die wij doen... Zo dikwijls gaan we niet weg. We verlangen beiden naar goed weer, want Anny moet wandelen op doktersvoorschrift...

Dat wandelen valt ons een beetje zwaar... Voor mij is wandelen net niet zo goed, en we zijn beiden zo vergroeid, dat het haast ondenkbaar is dat een van ons gewoon alleen op baan gaat, tenzij het voor een vergadering of zoiets is, maar voor ontspanning, waar een wandeling toch zou moeten bij horen... Nee, ik zie Anny niet alleen vertrekken. Bovendien gaat ze stilletjes moeten opbouwen, niet te veel in één keer, en zeker niet als het glad is zoals vandaag.

We gaan dus moeten zoeken naar een modus vivendi... voor mij tot op het randje gaan, voor haar mag het misschien wel iets meer zijn...
We stappen stilletjes naar 50 jaar samenzijn, dit jaar vieren we -hopelijk- de 49 jaar, onze vrijersperiode niet mee geteld. Maar het zijn vooral de laatste 20 jaar, waar ik door ziekte, hele dagen thuis was. We zijn in die jaren elkaar zo gewoon geworden, zo vergroeid, dat we niet meer zonder elkaar kunnen. We moeten niet veel praten, een vage beweging, een aanzet tot een woord, en we weten al van elkaar wat er komen gaat, wat we willen... Het is een beetje "creepy", we lijken steeds meer één te zijn.

Toch verschillen we eigenlijk enorm... Maar misschien is het inderdaad zo dat "les extrèmes se touchent"... (Hopelijk schrijf ik geen fouten in de taal van Molière, want het is al zo lang geleden dat ik dat moest doen... ) . We vinden elkaar in onze verschillen. En er is geen hiërarchie te vinden bij ons. We weten wat er voor de ander belangrijk is, en laten de beslissing dan aan die partij. En in de weinige zaken waar er niet echt iemand speciaal is, daar bekijken we het samen, en tasten elkaars "goesting" af, want eigenlijk komt het meestal er op neer dat we eerder geneigd zijn de ander te plezieren dan onszelf. "Gaan we eens asperges klaarmaken?" " Ik eet eigenlijk liever schorseneren..." "Ha ja, daar had ik nog niet op gedacht..." Dus kopen we schorseneren.
Gaan we vanmiddag frietjes eten met eieren? Ha ja, dat is al een tijd geleden. Wat eten we morgen? antwoord: Wat zit er nog in de diepvries?

Het is allemaal zo gewoon, maar het is de samenvatting van een levenslang proces naar elkaar groeien.

We observeren elkaar ook naar de pijn. "Gaat het weer niet?" "Jawel, maar ik moet eerst wat in gang zijn, dan gaat het wel..." Of dat laatste helemaal juist is, of een vorm van de ander geruststellen is niet steeds duidelijk, maar het wordt in beide gevallen aanvaard, en alleen de verdere houding gedurende de rest van de dag wordt dan verschillend ingevuld.

Ik heb het je al gezegd, we zijn, ondanks al wat we al tegenkwamen, ondanks de pijn en het niet meer aankunnen van zoveel dingen, heel gelukkig... Niet dat we zonder zorgen zijn, of geen besognes hebben, maar die horen er bij, en worden mee gepakt op de levensweg. Gelukkig zijn is geen kunst, het is aanvaarden en niet wegdrijven in onvervulbare verlangens. Het is niet blijven treuren over wat gisteren was, of niet bang zijn van wat komen gaat... We leven vandaag, nu. En dat gaat.

tot de volgende ?

neutraliteit

Heb jij jezelf ook al betrapt op het feit dat je eigenlijk niet neutraal bent? Dat je niet in staat bent om onbevangen te oordelen? Dat je vooringenomen bent?

Ik ben katholiek opgevoed, en van uit die opvoeding bekijk ik "de anderen". Ik ken mensen die niet-gelovig zijn, en ik betrap hen er op, dat zij zich niet kunnen vrijmaken van deze vooringenomenheid. Met andere woorden, we doen het allemaal, op een of andere manier.
Als je eenmaal "iets" bent, dan is het niet zo simpel om "de anderen" op een neutrale manier te bekijken. We hebben allemaal een bepaalde bril op, en zien alles doorheen deze bril.

Als katholiek leerde ik dat de anderen heidenen zijn. Nu ik oud ben, en al heel veel water naar de zee heb weten vloeien, denk ik daar anders over. Niet dat ik nu, oud en wijs geworden, eindelijk tot een echt neutrale kijk kom... Nee, ik kan dat nog steeds niet. Meer zelfs, ik betrap mezelf er op, dat bij dingen waar ik veranderd ben van idee, ik nu het oude denkbeeld dat ik had, veracht, neig tot afbreken, en eigenlijk geen sikkepit neutraler ben geworden.

Dat is wellicht één van de voornaamste redenen waarom wij als mens voortdurend met elkaar in de clinch gaan... We verdedigen niet alleen ons eigen standpunt, nee, we moeten zo nodig het idee van de ander gaan afbreken.

Ik sta open voor de vluchtelingen, en behoor tot de mensen die zich (soms alleen in mezelf om geen ruzie te maken) kwaad maken op de mensen die negatief staan tegenover de vluchtelingen. In werkelijkheid zouden we eigenlijk heel neutraal moeten zijn, niet voor, niet tegen. Het probleem is er, wat doen we er aan, hoe lossen we het het best op? Maar nee, we zijn voor of we zijn tegen.

Ik ga uit van het standpunt dat ieder mens gelijk is, en dus ook gelijke rechten moet hebben, maar anderen gaan er van uit dat die vreemden hier niets te zoeken hebben, en dat we hier al genoeg hebben aan onze eigen zorgen en eigen moeilijkheden.

En eigenlijk zijn we alle twee niet goed, niet neutraal, niet logisch bezig. Stel nu dat voorval in Keulen... Daar kun je toch niet anders dan boos over zijn, maar ik stelde bij mezelf vast dat ik de facebook-berichtjes over die kwestie niet aanklikte, vermeed, niet wou hebben, want ze pasten niet in mijn beeld van vluchtelingen zijn net als ons...

Ik stelde ook het omgekeerde vast, mensen die tegen de vluchtelingen zijn, grepen dit voorval aan om hun gelijk te halen, om te stellen "Zie je wel ! Het zijn allemaal slechten ! Wat halen we hier binnen!"
Wat uiteraard ook een verkeerde stellingname is... Maar het bewijst hoe moeilijk het is om neutraal te zijn, eerlijk, zonder vooringenomenheid.

Als we logisch denken, dan zullen die vluchtelingen, net zoals ons eigen volk, wel een mengelmoesje zijn, van "goeden" en "slechten", wat die woorden ook inhouden.

Ik heb al altijd een beetje zitten worstelen met deze moeilijkheid. Ik werkte in een katholieke organisatie, een katholieke vakbond, en als er een geestelijke eens een woordje deed, en het evangelie bekeek vanuit arbeiderszijde, dan zat ik me af te vragen "Wat vertelt een proost nu bij de katholieke werkgevers ???"...

Mens zijn is héél moeilijk !
Mens zijn met de mensen nog veel moeilijker !

djudedju

tot de volgende ?

winter

Het komt er toch nog van: het wordt winter in ons landje.
Het wordt kouder, het zal zelfs over dag gaan vriezen, en er komen winterse buien.
Tja, de kans was groot dat het zou gebeuren hé? Maar tot heil van mijn huisverwarming was het er tot op heden nog niet echt. Gisteren hebben we, Anny en ik, het deksel van de put gehaald, Anny heeft de dop afgedraaid, en er de lange meetstok in geschoven: we hebben nog niet veel mazout verbruikt... Maar nu het toch gaat winteren, zal dat wel wat vlugger gaan...

Voor mij hoeft het niet... Ach, de koude is niet wat me stoort, maar ik hou niet van de bijverschijnselen. Alles wat de grond onder mijn voeten of mijn banden glad maakt, vind ik helemaal niet nodig. En dan stuurt er mij nog iemand een mailtje met een filmpje van auto's die verschrikkelijke accidenten hebben op spekgladde wegen... Iets waar ik niet mee kan lachen! Zit er maar eens zelf in !

Ik vrees ook dat we nu, meer dan anders, schade aan de planten gaan krijgen! Het was tot op heden zo warm, dat we allerlei planten en bomen in bloei zagen staan, en nu gaan die bomen, die duidelijk weer vol levenssappen staan, plots bevriezen. Met andere woorden, de kans zit er in, dat de cellen in de planten/bomen gewoon stuk vriezen. Normaliter zijn de cellen quasi droog in de winter, en zitten er haast geen sappen in, zodat schade door vorst weinig waarschijnlijk is. Voor een groot stuk is dat ook het verschil tussen winterharde en niet-winterharde planten: de planten bevriezen alleen als de plant zich niet "droog maakt". Niet-winterharde planten komen uit gebieden waar deze reflex niet nodig is, en hebben deze mogelijkheid dus niet.

Met andere woorden, als onze planten er nu niet in slagen zich voldoende aan te passen aan de plotse kou, dan zit de kans er in dat ze bevriezen. In onze tuinen hebben we heel wat planten die zone-vreemd zijn, met andere woorden, die uit een iets ander klimaat komen. Vandaar dat er ook gradaties zijn in het al dan niet winterhard zijn. Sommige planten kunnen makkelijk overleven, mits ze wat beschut staan, of mits de wortelkluit goed af te dekken. Andere zijn helemaal niet winterhard, en de minste kou is fataal voor hen.

Let wel, in principe kan iedere plant kapotvriezen... Alleen ligt de grens voor haast iedere plant anders. Maar in heel koude winters in het hoge Noorden, zag men al dat zelfs de ijzersterke sparren soms gewoon open vroren van de kou, ze scheurden gewoon open doordat de cellen teveel zwellen bij het bevriezen. Het is inderdaad die gekke eigenschap van het water, die bij kou meer volume inneemt, die de reden is. Water is bij mijn weten daarin een unicum: alle stoffen krimpen bij koude, water gaat volumineuzer worden. (Dus heb je eigenlijk te maken met het krimpen van de plant én het zwellen van het water in de gekrompen cellen...)

Ik heb heel wat planten die horen bij de planten die hier gewoonlijk winterhard zijn... Maar ik herinner me een winter waarbij het kwik hier tot min 20°C ging, en dan bleken een deel van die planten dus niet bestand...ondanks ze hier al jaren stonden en groeiden en bloeiden. Nu hebben we met een ander, een nieuw fenomeen te doen... Hopelijk gaan er niet teveel planten kapot.

Er zijn ook planten die zich tegen de kou verdedigen door het bovengrondse gedeelte te laten sterven, maar die winterharde wortelen hebben... Ook deze lopen nu gevaar, omdat er vele zijn die al met nieuwe groeiknoppen boven de grond staan. Het wordt dus afwachten.

In principe plant ik planten die het niet uithouden niet meer terug aan, maar wat we nu meemaken is geen gewone situatie... Ik hoop dan ook dat dit uitzonderlijke fenomeen echt uitzonderlijk blijft, en dat het geen nieuw gegeven is, ontstaan door de Global Warming... Want dan zouden we wellicht nog vaak met dit fenomeen te kampen hebben. Voor mijn bloemen is dit erg, maar voor mensen die van de teelt van planten (bloemen, fruit, groenten) is dit pas heel erg !
Dit zou ook voor ons een bijkomende ramp kunnen zijn, in de zin dat we volgend jaar extreem dure groenten en fruit zouden krijgen...

Afwachten, met wat schrik, is dus de boodschap...

Heel erg koud wordt het nog niet, er is nog geen sprake van echt extreme winterkou. Wellicht komt het ook niet zo ver. De winter begint ook laat, en zal dus wellicht niet zo heel lang duren. Maar er zijn uitzonderingen op alle regels. De langste winter die ik mee maakte was die van 1962-1963, toen de sneeuw die rond kerstmis viel, bleef liggen tot in maart... Ik heb dat jaar "op" de zee gelopen. Nu ja, de zee was geen ijsvlakte, het waren eerder massa's ijsschilfers die samengekoekt waren tot dikke drijvende pakken, waar we overheen liepen, terwijl de bodem onder ons bewoog.
De koudste winter was die waar we onder de twintig graden doken.
De winter die ik als het ergste aanvoelde, was de winter waar ik met mijn fiets door een sneeuwstorm naar huis moest meer dan 17 km ver... Ik heb er uren over gedaan, en nog na jaren voelde ik hoe de schrik mijn maag samentrok bij het zien van sneeuw...
Met andere woorden, winter is voor een groot stuk ook hoe je het ervaart...
Als kind is sneeuw en ijs heerlijk, als volwassene is het vooral ambetant, en als je oud wordt is er de schrik voor het vallen...

tot de volgende ?

Sparen?

Is dat om te lachen?
De index blokkeren, de lonen bevriezen, de prijzen de hoogte laten ingaan, en dan zeggen dat we eindelijk met zijn allen de economie aanzwengelen door meer te spenderen van ons inkomen...

Nee meneer, we zwengelen de economie niet aan, we sparen niet meer omdat we niets meer over hebben... Of zoals zoals ik het onlangs hoorde: "Aan het einde van mijn pree heb ik nog maand over..."

Het aantal armen in ons land stijgt dramatisch.
Dat is er aan de hand !
Wij kunnen niet of haast niet meer sparen.
En velen eten hun zuur bijeen gespaarde centjes op, om te vervallen in de kloof van de armoe.

Oh, ik weet het wel, meestal is de armoe hier niet te vergelijken met de armoe ginder ver in die hongerlanden, maar alles is relatief. Wie hier arm is, vergelijkt zichzelf met de wereld om hem heen, niet met de ver-af wereld. Je moet eens gaan kijken aan de voedselbedelingen, aan de OCMW's en dergelijke, aan initiatieven voor armoedebestrijding, en je begrijpt de opmerkingen van "Help eerst je eigen behoeftigen !" wel ietsje beter. Ik ga zo ver niet, want je helpt de ene arme niet met de andere helemaal te laten vallen. Veeleer moeten we stellen dat we meer oog moeten hebben voor alle armoede. Voor alle nood.

Want we zien in ons land niet alleen een stijging van het aantal armen, we zien ook dat men nu op zieken en werklozen gaat jagen, hen voortdurend gaat dreigen met armoede, gaat afdreigen met dwang om toch te gaan werken. De minister zegt dat iemand in een rolstoel nog heel wat werk kan doen... Misschien heeft ze wel gelijk, maar wie gaat ze tewerkstellen, welk soort werk gaat men hen toe bedelen? Ga je een bouwvakarbeider die in een rolstoel is terecht gekomen nu tewerkstellen aan een systeem van bandwerk, iets waar die man men zijn verleden, zijn ingesteldheid van wurgt ? Of ga je een hoog-geschoolde gaan dwingen om brieven in enveloppen te plooien? Hele dagen lang, dag in, dag uit? Ga je ook bij hen controleren hoe vaak en hoe lang ze naar het toilet zijn? Ga je rekening houden met hun houding, en speciaal aangepast meubilair installeren? Waar is die werkgever ? Of is het gewoon om te zeggen dat zelfs die mensen moeten oppassen want ze kunnen uitgesloten worden van de mutualiteit... Is het begrip 66% ongeschiktheid plots veranderd ?

Trouwens, ons Belgisch systeem is niet te vergelijken met het systeem in de landen om ons heen. Wie geen 66% ongeschikt is, is niet ziek... Iemand die 65% ongeschikt is, komt dus niet op de ziekte-uitkering, maar wordt werkloos... Een werkloze die je niet zo maar aan het werk kunt helpen, want eigenlijk is die mens niet geschikt wegens zijn percentage arbeidsongeschiktheid... Leuk om zo iemand te gaan bedreigen omdat hij of zij langdurig werkloos is...

... en dan stellen dat de economie aangezwengeld wordt, want er wordt minder gespaard...
djudedju !

Eigenlijk moeten we in ons landje de revolutie gaan prediken ! De democratie is verdwenen, in handen van Das Kapital... Niet moeilijk, een land met schulden wordt uiteindelijk geregeerd door de schuldeisers en niet door de regering. Kijk om je heen, en zie met mij, dat heel het Westen, het rijke Westen, in de schulden zit, en geregeerd wordt door de schuldeisers !

Er zijn enkele landen in de wereld, die zich hebben losgescheurd van dat wereldomvattend geldsysteem, en op zichzelf zijn herbegonnen, vrij van alle schulden uit het verleden, en zie, hun economie doet het wonderwel ! Moeten we Rotschildt en co hier ook niet eens buitenstampen, en herbeginnen, vrij van het verleden ?

tot de volgende ?

gps-perikelen...

Gisteren moesten we al heel vroeg in het UZ Gent zijn. Ik ette mijn gps aan, om in de duisternis zeker niet de afrit te missen...
Een gps is een wonderbaarlijk ding...
tot gisteren.

We kwamen aan de afrit, netjes en vroegtijdig aangekondigd door de gps, met de boodschap dat ik links moest aanhouden... Ik netjes op het linkerrijvak, en plots zie ik helemaal rechts, en niet meer te halen de afrit ! Ik heb poddomme in mijne gps een madam zitten die links en rechts niet uit elkaar kent ! Val dood ! Ik zat de stad in, en je moet een heel eind rijden voor je ergens kunt proberen een U-bocht te maken op een wettelijke manier... Maar die U leidt me niet op de terugweg, maar een ander kant van Gent in, en heel schuldbewust zwijgt mijn gps in alle talen, en toont niks niemendalle !

djudedju

Puur op het gevoel, in een donkere stad heb ik wat rondgetoerd, tot we plots, na een héél eind toch een bordje zagen UZ Gent... dat dan maar volgen, recht een enorme omleiding in, want ze zijn weer eens de banen aan het opbreken...

Gelukkig ben ik iemand die altijd vroeg vertrekt (er zou eens iets moeten gebeuren!), en is de dokter gewoonlijk een paar minuutjes te laat. We hebben het netjes gehaald. Met de nodige zenuwen en krachttermen op dat klotewijf in de gps !
(Sorry voor de terminologie...Maar ik moest het even kwijt.)

Uiteindelijk lijkt alles nog mee te vallen voor Anny, en is heel wat van haar pijn te danken aan de spieren. Wellicht spant ze - om de pijn te vermijden- haar spieren onbewust op, waardoor die dan ook weer pijn gaan doen. Ze moet voorzichtig wat beginnen met turnen, en we moeten in de mate van het mogelijke wat gaan wandelen... Allee, zij moet gaan wandelen ("Want voor u zal dat wellicht niet zo evident zijn hé?" zei de dokter tegen mij...) Je ziet, wat ik al duizenden keren heb gedebiteerd: geen twee ruggen zijn gelijk ! Maar het is positief dat ze voorlopig geen inspuitingen moet hebben, het is niet evident om met die gestresste spieren te gaan wandelen. (Wanneer is Pairi Daiza weer open?)

Ik zie Anny niet alleen gaan wandelen, dus gaan we moeten proberen een modus vivendi te vinden, waarbij we haar van de pijn af helpen, en er mij niet in duwen. Het is sowieso al het lot van een pijnpatiënt om voortdurend te zoeken naar dat wankele evenwicht op de pijngrens, en nu moeten we het op twee pijngrenzen doen... djudedju.

Het is niet de bedoeling kilometers te gaan stappen, nee, heel voorzichtig opbouwen en proberen die spieren weer wat los te werken. In de zomer, met de rommelmarkten buiten, hebben we haast automatisch beweging, maar in de winter zijn de rommelmarkten binnen, waar de afstanden uiteraard ook kleiner zijn, en je amper van wandelen kunt spreken.

Gisterenavond ben ik dan nog naar de huisarts gegaan, want ik zit weer met sinusitis. De gebruikelijke antibiotica + ook nog een antibiotica om in mijn neus te druppelen ! Hopelijk ben ik er vlug van af, want een verstopte neus is lastig, en ik vind het afschuwelijk hoe mijn stem dan klinkt.

Vandaag is het crea, wat verder doen aan ons juwelenkistje, en als er tijd over is, maken we een teddybeertje... Maar het is nieuwjaarsvergadering, dus gaan we ook eens lekker samen een broodje eten.

Tot de volgende ?