verbrand !

Dit heb ik nog nooit meegemaakt ! In mijn bloemenhof staan er planten waarvan de bladeren verbrand zijn ! Je kent dat wel, verkleurd en verdroogd door de hitte van de brandende zon. Ik heb deze morgen dan ook de meest getroffen planten water gegeven, de nieuw aangeplante planten water gegeven, een paar bloempotten afgedekt met een handdoek om ze te beschermen tegen de zon, en de vijver, waar zo'n 30 centimeter water uit was verdampt, weer bijgevuld...

Het gekste was wel dat er een struik was, waarvan de bladeren helemaal paraplu hingen. Dat had ik nog nooit gezien. Gelukkig waren de bladeren niet verbrand, maar was het gewoon een vorm van droogte. Nadat ik water had gegeven, was een uurtje later de struik bekomen.

Gisteren was het niet alleen warm, er was ook een verschroeiende zon ! Het ziet er naar uit dat dit vandaag veel minder het geval zal zijn, de zon wordt gefilterd door wat wolkjes, en door de steeds sterker wordende vervuiling van de lucht. Anny weet er niet van, maar ik voel mijn luchtpijp. Niet dat het pijn doet, het voelt een beetje rauw aan, precies of de lucht er langs schuurt. Ik heb gelukkig geen ademnood, maar ik vermoed dat dit geschuurde gevoel toch wel een signaal is dat mijn lichaam last heeft van die vuile lucht !

Voor mij is het een beetje te warm, zeg maar te heet !

Ik doe mijn best om veel water te drinken, nog meer dan anders, maar ik moet veel minder mijn water maken, alles verzweet ik, alles verdampt. Mijn kleren vertonen niet die typische zweetvlekken van grote zweters, maar alles wat ik aan heb voelt klam aan, is min of meer vochtig. Het lichaam produceert zweet om op die manier te zorgen dat het lichaam afkoelt, en bij de moderne mens kruipt dat vocht in de kleren. Je voelt jezelf niet fris.

Deze morgen heel mijn hoofd onder de koude kraan gehouden om af te koelen, en ondertussen nog maar eens haar en baard gewassen.

Kortom, het was vandaag waterdag... voor mijn haar, mijn hoofd, en de planten in de tuin.

Vannacht heb ik redelijk geslapen, al kreeg ik de temperatuur niet meer beneden de 25° Celsius. Anny kruipt dan nog steeds onder het dekbed, ik slaap zonder dekens of lakens, met alleen een pyjamabroekje aan. Moet een schoon gezicht zijn !

Heel de dag staat tegenwoordig in het teken van de hitte... De zon zit vooraan het huis: rolluiken aan die kant naar beneden !, de zon schuift op en komt achteraan het huis: rolluiken daar naar beneden, en de rolluiken aan de voorkant omhoog. Alles open zetten wat open kan, de temperatuur in de gaten houden, en zodra de temperatuur buiten de temperatuur van binnen begint te benaderen, alle ramen en deuren potdicht. Boven in slaapkamer draait de ventilator de ganse dag... Zo lukken we er in de temperatuur draaglijk te houden in het huis, maar toch verwarmt het steeds meer binnen ! Ik voel aan de muur, en je voelt de warmte door de muren heen binnen komen... De muren zijn zowat het enige wat ik nog niet heb geïsoleerd... Misschien moeten we daar ook nog eens over denken? Dat zou ook in de winter een slok op de borrel schelen !

De vissen in mijn aquarium hebben het warm, de vogels in huis hebben het warm, en mijn kanarie stopt met zingen zodra de zonwering voor "zijn" raam komt ... Zou hij het liever heet hebben?

Heb je het ook gelezen ? De Belgische F'16's hebben een keer of zestien Russische vliegtuigen verjaagd van boven het Europese grondgebied... Ik zie het zo voor me:  De Russische Generaal tegen zijn collega: "Willen we nog eens lachen? Het zijn weer de Belgen die van wacht zijn !"...
djudedju

't Is warm !

tot de volgende ?

175 watt

Gisteren zijn we dus met ons twee naar de hart-specialist getogen... We moesten er om 3 uur zijn, en om tien na mochten we alle twee mee met een verpleegster voor de fietsproef. Ik heb de proef volledig afgelegd, maar zit nu wel met serieuze rugpijn. Anny heeft het niet helemaal volbracht, maar toch in die mate dat het ook voor haar goed was.
Dan mochten we terug naar de wachtzaal.
de wachtzaal
de wachtzaal
de wachtzaal
de... enfin, we zaten er een héle tijd ! Nadien bleek dat er iemand iets gekregen had, en dat net onze dokter hulp had moeten bieden ! (Ooit hebben we zo iets voorgehad bij de vrouwenspecialist; net toen het aan Anny was, vond een dametje het nodig om te gaan bevallen. Gelukkig duurde het minder dan een uur!)

Maar we geraakten eindelijk bij de dokter. Eerst werd Anny gemeten en gewogen 'Mama! Je bent gekrompen !!!), en daarna met echografie een onderzoek. Bij Anny zag ik de felrode sporen van de zuignapjes die ze op je lijf kleven tijdens de fietsproef. Vanmorgen staan ze er nog steeds in volle glorie, wellicht worden het straks blauwe ringetjes ?

Alles was in orde !
Dan was het mijn beurt. Eens kijken naar mijn overslag, maar die zit in de goede zone, en kan dus helemaal geen kwaad. Mocht het me hinderen, dan kan men een bètablokker voorschrijven, maar ik heb er geen last van, en ik slik al meer dan genoeg pillen...
Dan ook op de weegschaal en ook ik werd gemeten. Och ramp, ik ben al 5 centimeter gekrompen !!! djudedju !

Geen opmerkingen over mijn veel te dik lijk, nadien in een gesprekje vroeg hij me of ik op mijn eten lette. Ik zei ja, en hij zei dat ik dan niet ongerust moest zijn, er zijn nu eenmaal dikke en dunne mensen...

Hij was verwonderd dat ik 175 watt had bijeen gefietst... Hij vroeg nog of we in de mate van het mogelijke wat aan beweging deden. Wij vertelden van mijn dagelijkse turnoefeningen, ons wandelen op de rommelmarkten, en Anny over het feit dat ze nu en dan wat in de tuin zat (... tot het pijn begint te doen). Ook dat kreeg zijn goedkeuring.

En dan...
Begonnen we over West Vlaanderen (Hij bleek van Bissegem), we zaten wat te lollen, te praten over de mooie taal en liedjes in het West Vlaams, hij sprak over een zanger uit het Kortrijkse, maar kon op de naam niet komen....

Toen we aan de kassa stonden te betalen, kwam hij op mijn schouder kloppen: Johny Turbo ! Zo heet die zanger ! Ik heb het gisteren eens opgezocht en zette een liedje op Facebook.

Soms, heel soms, zou je voor je plezier bij de dokter gaan !
We zijn alle twee goedgekeurd voor de dienst en hebben heerlijk gekeuveld en zitten lachen.

Het is nog steeds warm, en het zou vandaag nog warmer worden dan gisteren, maar we lukken er in de temperatuur behoorlijk te houden. De mensen van de kust hebben het enkele graden frisser dan wij hier, dank zij de zeebries.

Dagelijks moeten we de toer doen om alle planten in potten water te geven, en ook de nieuwe aanplant in de tuin en de courgettes krijgen een dronk... Nu en dan de vijver wat bijvullen, want het water verdampt veel sneller dan anders, al gaat er wellicht ook een litertje of vijf naar alle vogels die in het kanaaltje tussen de twee vijvers komen drinken, pootje baden en spetteren !

tot de volgende ?

Warm

We zitten in een hittegolf... Temperaturen die naar of zelfs over de dertig graden Celsius gaan. Voor ons land en dus voor ons, is dat echt héél warm weer.
Als je in het zuiden zit, dan heb je veel meer kans op dergelijke temperaturen, maar gek genoeg lijkt het daar makkelijker te verdragen dan hier. Ik hoorde ooit zeggen dat dit te maken had met het feit dat bij ons de lucht vochtiger is (zeeklimaat (Ik schreef ooit op een bord: Wij hebben hier een echt zeekklimaat - maar de leraar kon er niet mee lachen...)).

In ons huis is de temperatuur verdraaglijk ! We schermen alle zon af met rolluiken en/of zonnewering, houden in de warme uren alles potdicht zodat er geen of amper warme lucht binnen krijgen in huis, en zodra het buiten weer wat frisser wordt dan in huis, zetten we zoveel mogelijk ramen open. Dan komt de frisse lucht binnen en koelt het binnen weer wat af.

Dat maakt dat we nog steeds goed kunnen slapen, in een bed in een kamer die niet bloedheet is. Voor ik rolluiken had, durfde ik, met zo'n weer, wel eens witte beddenlakens voor de ramen hangen (met een stevige elastiek om de hoeken gespannen en zo over vier nageltjes op spannen). Dat werkt haast evengoed als zonwering of rolluiken.

Het is immers niet leuk om te verblijven in een huis waar het te warm is. Je zit in je eigen zweet te zitten, en je voelt je vies en plakkerig. Nu zit ik hier terwijl de laatste koelte nog binnen komt. Straks gaan de ramen weer potdicht, en wordt de zon buiten gehouden.

Deze namiddag gaan we alle twee naar de dokter. Nee, we zijn niet ziek, maar ik was nogal geschrokken toen mijn motor nu en dan een slag oversloeg, en dacht dat het misschien toch wel geen kwaad kon om eens de motor te laten bekijken... En Anny zou dan misschien best ook eens laten kijken, je kunt niet weten dat we beter iets doen of iets laten om ons hart in optimale staat te houden. Het enige waar ik schrik van heb, is dat het vandaag zo warm is, en in de meeste hospitalen is het sowieso al warm... Het zal zweten worden, zeker als we daar op die fiets moeten gaan stampen.
Nu ja, dat zal ook passeren met voorbijgaan.

Nu ik weet dat die overslag een onschuldig iets is, maak ik me niet meer ongerust, en dus gaan we gewoon voor de zekerheid. Dat is een gans ander gevoel dan " We hebben daar iets gezien, en zouden dat graag wat verder onderzoeken "... Dan ga je -hoe dan ook - met wat schrik naar het onderzoek.

Overmorgen komen ze mijn mazouttank kuisen... Ooit had ik, bij een felle stortbui, wat water in mijn tank gekregen. Mijn brander werkte, maar nu en dan "hoestte" hij. Dat kwam doordat er een miniem partikeltje water mee kwam, en de normale verbranding verstoorde.  Vooral 's nachts was dat vervelend, dan werd je wakker van het gehoest van de brander. (Ik lachte soms dat mijn brander een chronische bronchitis had!)
Dus hebben wij besloten om de tank zo ver mogelijk leeg te branden, en dan de tank te laten kuisen. Nu is het zover. Er zit nog wel wat mazout in de tank, maar hoe lager de mazoutstand kwam, hoe meer de brander hoestte... Het was echt niet meer te doen.

Zodra de ketel weer netjes is, nieuwe mazout in doen, en dan eindelijk weer over warm water beschikken... Oef.

Je ziet, zelfs als er eens geen vergadering is, dan is er iets anders om de gepensioneerde mens bezig te houden !
djudedju

Gisteren is Luc hier geweest met twee oude fietsen voor Frederik. Hopelijk lukt het met zijn stage, en krijgt hij vast werk, maar dan moet hij een fiets hebben die aan het station blijft staan, dag in dag uit... Een deftige fiets loopt het risico gepikt te worden, dus zochten we naar een oude, lelijke, het pakken niet meer waard zijnde fiets... Luc had er zo nog staan van zijn kinderen...
Nu die fietsen nog wat in orde brengen en dan kan Frederik gerust zijn.
En wij ook.
Danke Luc !

tot de volgende ?

'n preutekoeler...

Zaterdag waren we in Tielt, een rommelmarkt met zo'n 300 kramen, en zondag gingen we op bezoek bij de Jef, om samen naar de rommelmarkt te gaan in Welle, een markt met zo'n 800 kramen, waarvan we er minder dan de helft bezoeken... en dan eens lekker gaan eten en bij babbelen.

Op beide rommelmarkten ben ik met 2 wandelstokken naar huis gekomen.

Het was heerlijk wandelweer, en we genoten van de sfeer, het weer en de leuke babbels.

In Welle waren we, na al heel wat kraampjes kijken, beland op de markt. Daar stond een massa tafels en stoelen, en kon je, heerlijk in het warme weer, eens gaan zitten en iets drinken... We kozen een tafeltje, en zaten op ons gemak toen plots een boom van een vent naar ons toe kwam. Als ik zeg een boom, dan bedoel ik ook een boom ! 't Manneke was zo'n 2 meter hoog, twee keer zo breed als ik (en ik ben geen smalle), en twee keer zo dik !

Ik vormde zijn doel, en plots galmde zijn stentorstem over de markt, in plat Gents: "Manneke, gaa zaat precies Walter De Buck ! Ik zaag aa doar zitten, en ik poaisde "dan kan nie" maar zuun board, da kan nie missen ! Gulder goa van moai eu pint drinken !" en meteen zette hij zich neven mij, en ging aan het vertellen in zijn heerlijke Gentse dialect...

Hij had altijd in de stellingbouw gewerkt, en was in het weekend en op de Gentse Fieste DJ van dienst. Hij had Walter De Buck goed gekend, en die baard a-van mij had hem weer eens doen terugdenken aan zaan kameroad... "Zaan Vlieger goat ieuwig bloaven bestoan, want neu zeingen ze da oep de Gantoise !"

Wij dronken, al keuvelen en al lachen met zijn vele kluchten en zijn oude Gentse liedjes (veelal met wat obscene teksten, zoals veel volkse liedjes), en trakteerden een pint terug. Zijn vrouw stond op de rommelmarkt ("En ge raakt ze nie kwijt?" vroeg ik, maar hij snapte het niet), en hij hield zich bezig om met de mensen te gaan klappen en pinten te drinken. Ik vermoed dat hij nog heel wat Walter De buck's of Luc de Vos zal gezien hebben, als hij maar wat kon babbelen, lol maken en pinten pakken. Hij deed het niet om op de schooi te leven, want hij begon met heel de bende te trakteren.
Een man die niet alleen kon zijn, die voortdurend moest kunnen babbelen en lollekes maken en pinten drinken... Hoe aad zaade gaa ? Ik zei het hem... Oei, zoe aad goa'k ik noeit weurden!... Mee al da bier da'k zoip... Mor ik heb er wel hiel veel deugd af ! Kurt en goe !

Ons moeder zei altijd: "Ons Heer moet van elk zijn getal hebben", maar van diene numero zal er wellicht maar ene zijn...

Hij leerde ons ook wat echte Gentse woorden, woorden die nu niemand meer kent, want -er klonk verdriet in zijn stem- het Gents gaat verloren, gelijk al de dialecten... En dan begon hij met die echte Gentse woorden van toen, ik heb er maar eentje onthouden, omdat het zo echt de volksmens van toen bloot legde... Weet je wat een "preutekoeler" is ? Ik wist het ook niet. Dat is een arduinen dorpel, een zulle gelijk of dat we zeggen. " 't vraavolk gink daar oep zitten, en zoen blaauwe steen, dat es oltaad kaad,  dus da es ne preutekoeler..."
't Is maar dat je het ook weet...

djudedju

tot de volgende ?

De uitstap van Ziekenzorg

Gisteren was het eindelijk zover... We waren met 50 ingeschreven leden, die om 13 uur stipt op de bus moesten aanwezig zijn.
Daags voordien was ik naar de Thuiszorgwinkel gereden om 6 rolstoelen te halen, voor de leden die minder goed te been zijn. Mijn auto zat zo vol (de zesde rolwagen had ik boven op de andere vijf moeten schuiven, waar hij haast klem zat tussen dak en rolwagen ! Ik heb er de nacht haast niet van geslapen: zou ik die rolwagens er nog uit krijgen???)

Nog voor 1 uur waren ze allemaal aanwezig, uitgenomen één... Men had die persoon al enkele dagen niet meer gezien, hij antwoordde niet op telefoon en deed zijn deur niet open... Wij vreesden dat er iets zou gebeurd zijn, en deden het nodige opdat zijn zoon zou verwittigd worden van de feiten.

Weg waren we... Met een klein omwegje aan de start: ze zijn aan het werken op de baan Brakel - Oudenaarde...

Onze eerste halte was de basiliek van Dadizele. De chauffeur zette ons af aan het mooie gebedsparkje, waar we doorheen wandelden naar de basiliek. De mensen met de rolstoelen moesten iets verder doorrijden naar de ingang zonder trappen... In de kerk gaf ik de uitleg wat een basiliek eigenlijk was, en hoe je kon zien dat de kerk niet zo maar een kerk was, maar een basiliek.

Na de uitleg kuierden de mensen door het mooie heiligdom, gingen achteraan in de kerk een legendarisch stukje rode zijdedraad halen, verbonden aan een van de legenden van deze kerk. Dan terug naar de bus, en op naar 't Spaans Dak, een mooie gelegenheid, waar een zaal was klaargezet voor ons, met voor iedereen een lekker stuk taart en twee koppen koffie. Eigenlijk is deze gelegenheid bijna op wandelafstand, maar de bus moest toch die richting uit, en voor velen is wandelen niet zo makkelijk meer, dus lieten we ons voeren !

Iedereen zat op zijn gemak te genieten, wie het nodig vond kon ook gebruik maken van deze stop om het sanitair te gebruiken, en omstreeks 4 uur reden we naar "De Nachtwaker", de tuinzaak die gespecialiseerd is in fuchsia's !

De patroon van de zaak was meteen ook onze gids, en vertelde ons in een smakelijk West Vlaams het ontstaan van de zaak (gewoon uit een hobby gegroeid !), en gaf ons heel wat nuttige uitleg over het kweken van fuchsia's en hoe je ze kon de winter doorhelpen...

Dan slenterden we door de tuin en de serre, vergaapten ons aan de tweeduizend variëteiten van klokjes, konden er niet over dat er zo veel soorten waren (al vertelde de eigenaar ons dat er eigenlijk een tienduizend soorten bestaan !), en stonden versteld over de modellen, de grootte van sommige bloemen, of net hoe klein ook mooi kan zijn, of naar die gekke bloemen die er helemaal niet uitzien als klokjes, en stelden vast dat er zelfs soorten waren waar de klokjes niet hingen, maar het pronte klokje naar de hemel richten...

Op het einde van het bezoek aan de bloemenpracht bood de man ons nog een kans op een gunstkoop! We konden een van die prachtige grote hangers krijgen, in die speciale potten met een geheim systeem voor de watervoorraad, een pot staande fuchsia's en een doos van de speciale meststof, alles samen voor de prijs van 20 euro. Haast iedereen ging in op het aanbod !

We hadden echter een klein probleempje, een bus met in de koffer zes rolstoelen, bood niet genoeg ruimte meer om al die bloemen er ook nog in kwijt te geraken. De vriendelijke chauffeur deed wonderen om alles toch veilig opgeborgen te krijgen, ook al stonden er op het laatste een deel bloemen in de bus en op de lift... En zag ik de chauffeur de kofferruimten dicht duwen met al zijn macht... "'k Ga ze maar sluiten met de sleutel ook," zei hij "ik zou niet graag die bloemen verliezen op de autostrade..."

We waren een uur later thuis dan verwacht, maar dat kon niemand iets schelen ! Iedereen was tevreden van de wonder mooie uitstap !

Toen ik al thuis zat, proberend mijn pijnlijke rug wat te vergeten, ging te telefoon... De man die niet aanwezig was bleek overleden te zijn... En dan blijkt zelfs zo'n gouden dag toch nog een donker randje te krijgen... Jammer. We bieden in ieder geval zijn familie en zijn vrienden onze deelneming aan.

Tot de volgende ?

Grote vakantie

Straks begint de grote vakantie weer... Duizenden kinderen en jonge mensen gaan blij of schoorvoetend naar huis met hun rapport... In duizenden gezinnen zal blij gefeliciteerd worden of zal er gefulmineerd worden. In duizenden gezinnen bereiden jonge mensen zich voor om de eerste stapjes te zetten via een vakantiejob, of zijn eindelijk toe aan het echte werk.
Anderen trekken zuchtend de trap op naar hun kamer, gaan studeren ter voorbereiding van van de herexamens.

Het is zomer en twee lange maanden verlof lachen de jeugd toe.

Weet je, ergens heb ik compassie met de jeugd, omwille van die veel te lange vakantie...

Als ik kijk naar mijn studerende kleinkinderen, dan krijgen ze nu meer stof te verwerken dan wij in onze tijd, en ze moeten het doen in veel, veel minder tijd.
Voor goede studenten is dat niet echt een bezwaar, maar voor middelmatige en hardleerse studenten is de studie zwaar, heel zwaar.
Wij hadden ieder jaar heel wat meer dagen school... Crocus- en herfstverlof bestonden nog niet, kerst- en paasvakantie waren toen nog maar één week, en de grote vakantie was ook een heel stuk korter. Ik las dat dit maar één maand was, maar dat herinner ik me niet meer.

Ik weet wel dat ik de tijd heb meegemaakt dat we de zaterdag geen halve dag meer naar de school moesten. (Tenzij ik strafstudie had, en dat gebeurde wel eens, ik was een heel brave jongen...)

Wel stel ik vast dat de studenten van nu veel minder aandacht hebben voor gedichten, literatuur, aardrijkskunde en dergelijke... Wellicht is dat opgeofferd aan de tijdsdruk. Jammer, want dat waren in mijn herinnering net de vakken die ik belangrijk en leuk vond.

Eén ding die toen niet bestond en nu nog steeds niet, is de vorming van het denkproces in de zin van leren anders denken, leren oplossingen zoeken op een andere manier. En dat zou eigenlijk een van de voornaamste vakken moeten zijn: mensen leren zaken oplossen met de voorhanden zijnde middelen.
Handvaardigheid en leren je woning onderhouden zou ook wel mogen...

Wat zien we nu? Na decennia waar de kinderen niet meer leren breien of naaien, rijzen de clubjes uit de grond en zie je overal jonge vrouwen die leren naaien en leren breien. (Voor mijn leeftijd wonderlijk: er zitten ook mannen bij !)

Ik denk niet dat er ook maar één van mijn kleinkinderen zijn eigen fiets kan herstellen. Ik weet zeker dat je ze er nooit zou kunnen toe brengen om een konijn te slachten, en ze weten zeker niet hoe je dat moet doen, en hoe je de pels er af moet halen. Als de oude koekoeksklok het opgeeft, dan kopen ze een andere... wij gaan toch eerst eens kijken of we dat ding niet weer in gang krijgen met wat kuisen en smeren van de mechaniek...

Wij speelden meer met dingen die we zelf maakten dan met geschenken van de sint. En dat geschenk van de sint was veelal een meccano, ook weer om zelf dingen mee te maken. Nu zitten kinderen voor de TV of de computer, of lopen ze rond starend naar het schermpje van hun smartphone.

Wij mochten nog in bomen klimmen en takken afsnijden die geschikt waren voor een boog of pijlen of katapult. Wij wisten heel wat van de natuur, gewoon door er in te spelen. Onze spelletjes waren veelal heel wat gewelddadiger dan nu, maar er gebeurden zelden ongelukken.

Het probleem van pesten bestond toen ook, maar dat werd meestal door de kinderen onderling opgelost. Pesten gebeurt meestal door diegene die verbaal sterk is, en wie verbaal niet sterk is kan zich niet verdedigen. Vroeger konden we dat wel: we klopten er op. Nu mag dat erop kloppen niet meer. Gelukkig maar, want als je nu ziet kloppen, dan is dat heel anders en heel wat gevaarlijker dan vroeger.
Als wij vroeger vochten met iemand met een bril op, dan vermeden we die bril, want dat was een duur iets en het was gevaarlijk daar op te slaan. Nu slaan ze specifiek naar die bril en naar de gevoelige en tere organen. Want ze hebben niet leren vechten als een spel, maar van de TV, waar vechten een zaak van leven of dood is.
Wij vochten heel wat af, zo maar, voor de lol, als spel, als een zoeken naar wie de sterkste was, wie de leiding kreeg in de spelletjes.

Je hoort me niet zeggen dat het toen beter of slechter was, maar ik denk dat het natuurlijker was. Ons spel had dezelfde functie als het spel van de pups in een nest hondenjongen... Leren zich te verdedigen, leren een plaats te veroveren in de wereld. Nu is er haast geen spelen meer, en zeker geen vechten meer, want dit is uit den boze.

Maar ik zag liever dat onschuldige vechten van toen, dan de vechtpartijen van nu, waar ze iemand die op de grond ligt gaan trappen geven in buik of tegen het hoofd. Ik heb zo'n dingen nooit ofte nooit gezien in mijn jeugdjaren.

Ach, alles heeft zijn tijd, en wellicht zal men de opvoeding van nu ook weer willen gaan bijschaven in de toekomst... Want in de wereld gaan al die zaken heen en weer, van het ene uiterste naar het andere... Heb je gezien hoe ze onhandelbare kinderen in Amerika op strafkamp zenden, waar ze een haast militaire tucht opgelegd krijgen, incluis de straffen?  Dat is helemaal in tegenstelling met de softe opvoeding van hier en nu...

Ach, het zal allemaal mijn tijd wel duren... en achter ons trekken ze toch de ladder op.

tot de volgende ?

kijk, daar gaat de tijd !

Ik heb steeds meer het gevoel dat ik nu echt gepensioneerd ben ! Ik heb geen zier tijd meer over. Ik ben dit jaar nog niet één keer kunnen gaan vissen !
Deze week was gisteren de enige dag van de week waarin niets was gepland...Dan rinkelde in de voormiddag de telefoon dat er bezoek kwam. Best heel leuk, en heel aangenaam, maar als ik dan in mijn agenda kijk... dan zucht ik een diepe zucht.

Als ik een eerlijke analyse maak, dan weet ik dat dit niet klopt, of toch niet helemaal.
Het is wel zo, dat ik weer - en steeds meer- een agenda moet bijhouden, maar in vergelijking met vroeger is het eigenlijk kalm en rustig, maar in vergelijking met dagen zonder iets op de agenda, lijkt het druk.

Toen ik ging werken was ik van goed 8 uur op het bureel tot twaalf, van halftwee weer tot halfzes, tenzij ik ergens zitdag hield, dan kwam ik vlug een boterham eten om naar de zitdag te gaan die duurde tot 19 uur. In veel gevallen werd de zitdag gevolgd door een aansluitende vergadering, en zat ik weg tot 10 uur à 10.30' uur... Als er geen zitdag was, dan was ik thuis van iets na halfzes tot omstreeks zeven, en moest ik dan een vergadering gaan geven tot omstreeks 10 uur... Gemiddeld gaf ik per week toch zo'n drie vergaderingen en per maand waren er nog zes avonden met zitdagen... Dan kun je van een drukke agenda spreken... Nu spreek ik van een drukke agenda als er één item per dag op staat...

Gepensioneerden (waar ik bij hoor) overdrijven dus wel een beetje als ze het over druk hebben...

Eigenlijk is het dus eerder een luxeprobleem dan wat anders.
Natuurlijk heb ik het drukker dan die gepensioneerde die zich geen enkele verplichting op de hals haal, maar ik kan me geen leven indenken in een maatschappij waar geen activiteiten zijn, en het merendeel van die activiteiten zijn het werk van vrijwilligers, van bewegingen die zich inzetten voor de gemeenschap.

Eigenlijk zou je de gepensioneerden in vijf categorieën kunnen indelen:
1) de gepensioneerde die niets doet
2) de gepensioneerde die zich probeert fit te houden en  haast dagelijks gaat fietsen, lopen of              wandelen
3) de gepensioneerde die deelneemt aan alles of enkele activiteiten van organisaties als kijker, als genieter van het aangeboden evenement
4) de gepensioneerde die zich engageert in één of meerdere bewegingen, en die dus mede instaat voor de organisatie van de activiteiten waar categorie 3 heen gaat
5) de gepensioneerde die nog niet weet dat hij op pensioen is, en blijft werken tot ter dood...

Eigenlijk zijn er nog meer categorieën, onder meer de mensen in een rusthuis, de mensen die ziek zijn op een manier die activiteiten haast volledig uitsluit...

Pensioen moet genieten zijn... Na een leven lang werken moet de mens recht hebben op een tijd van rust en genieten. Dat wil volgens mij niet zeggen van nietsdoen, want ik denk dat ik gek zou worden als ik niets deed. Maar het moeten dingen zijn die je leuk vindt, die je doet omdat je het graag doet.

Naast het weekend, de tijd om te recupereren, moet er ook een echte rustige tijd komen voor jezelf. Voor veel mensen is dat een moeilijke opdracht !
Veel mensen weten niet wat ze met al die tijd aan moeten, hebben na heel het huis op orde te hebben gebracht, niets meer te doen. Vervelen zich te pletter.
Voor hen zijn er onder meer al die activiteiten.
Profiteer er van ! Neem deel aan een en ander. Ga ook eens naar dingen waarvan je eigenlijk niet meteen iets verwacht, wie weet is dat net iets waar je je lekker bij voelt.
Want, hoe gek het ook klinkt, pensioen is en mag geen nietsdoen zijn ! Het moet de tijd zijn om eindelijk eens datgene te doen wat je al altijd wou doen, of om een hobby te zoeken die je graag doet.

En dan kan het best dat je zegt: "God, wat heb ik het druk ! Nu ben ik op pensioen, en ik heb geen tijd om iets te doen !" Eigenlijk wil je zeggen dat je geen tijd hebt om alles te doen waar je lust in hebt.

Ook op pensioen zijn moet je dus leren en beheersen... Het moet leuk blijven.
Ik kan ieder weekend thuis zitten voor de TV in de plaats van een rommelmarktje af te lopen, maar ik ben véél liever op die rommelmarkt dan voor de TV... Het is dus een kwestie van keuzes maken.

Als je echter verantwoordelijkheid op je neemt, en actief gaat meewerken in een beweging, dan leg je jezelf voor die momenten vast, je neemt een plicht op je. Je bent door deze keuze dus eigenlijk niet meer echt vrij... Maar als niemand dat doet, dan is er niets voor al die anderen.

Doe echter niet meer dan je zelf leuk blijft vinden ! Ik ga niet zeggen dat ik jubelend naar iedere vergadering ga, maar meestal doe ik het zonder ook maar één bedenking (tenzij: druk ! Jongens, ik heb het druk !)... maar ik ben gelukkig, mede door het besef dat ik ook anderen een beetje laat mee genieten van mijn activiteit.

Het lastigste is voor mij het feit dat ik ook de boekhouding moet doen... Ik heb nooit graag gecijferd, en ik doe het nog niet graag, maar blijkbaar was ik de enige die dit er nog wel even bij kon nemen... Mocht er zich iemand geroepen voelen...

En, mocht jij nog aan het zoeken zijn om die plotse zee van tijd in te vullen, wij hebben nog heel wat ruimte voor je in de vele bewegingen die je vind in iedere gemeente !

tot de volgende ?