Priester Midden de Kerke...

Als man, die van heel dichtbij geconfronteerd is geweest met pedofilie, wil ik, heel kort ook eens nadenken over "de pedofiele priester"...

Het is héél erg moeilijk om pedofilie te vergeven... Als ik me niet vergis zei zelfs Jezus, de Christus, dat wie kinderen iets misdeed, beter met een molensteen om de hals, in het diepste van de zee werd geworpen.

De reden waarom vergiffenis zo moeilijk is, is omdat je ziet dat de getroffen kinderen eigenlijk nooit meer echt volledig vrij worden van wat hen is aangedaan. Heel hun gedrag, hun leven, hun kijk op de medemens wordt blijkbaar blijvend beïnvloedt door wat ze ondergaan hebben.

Daardoor is de daad op zich nooit ten einde, er komt nooit een einde aan de gevolgen. Geen wonder dat dan vergiffenis zo verschrikkelijk moeilijk is.

Een tweede zaak is of je de dader een nieuwe kans moet bieden om te fungeren in de maatschappij. . .

Daar moet je naar mijn gevoel twee zaken voor ogen houden.
1) Als ze hun straf hebben uitgezeten, dan lijkt het dat die straf ook werkelijk moet ten einde zijn.
2) Maar het is een soort van misdaad die uiteindelijk nooit een einde kent bij de slachtoffers, het is dus een verschrikkelijk iets voor de slachtoffers om de dader zo maar terug te zien in hun oude functie, functie die hen gelegenheid gaf om tot dergelijke daden over te gaan.

Dus moet men wel de straf zien als beëindigd, maar moet men rekening houden met de slachtoffers. Dus moet men in ieder geval dergelijke mensen niet meer een beroep laten uitoefenen waarbij zij meer dan normaal kansen krijgen om terug over te gaan tot nieuwe daden van pedofilie, en men moet zorgen dat de dader nooit meer in de omgeving van zijn slachtoffers en hun rechtstreekse familie kan komen.

Dus, voor mij mag die priester beschouwd worden als iemand die zijn straf heeft gehad, mag hij terug in de maatschappij komen, maar met restricties in die zin dat hij niet meer de gelegenheid op een schoteltje krijgt aangereikt om opnieuw tot pedofilie over te gaan. Laat hem ergens priester zijn in een bejaardentehuis of zoiets, waar geen kinderen zijn. En dat op een plaats die behoorlijk ver is van de woon- en werkplaats van zijn slachtoffers.

En eerlijk, uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat het héél erg moeilijk is om zelfs maar over vergiffenis te denken, als het gaat over je eigen bloed !

Meer wil ik daarover niet kwijt.

Tot de volgende ?

Herfstfeest

Gisteren was het weer Herfstfeest van Ziekenzorg Mater-Welden in De Drie Sleutels...
Iets voor twaalf uur stonden Anny en ik daar voor de deur, want Anny zet ook voor het feest de koffie... en met die grote ketels moet je dat al heel vroeg opzetten. Mijn taak was het smeren van de boterhammen (22 broden !!!). Er waren rozijnenbroden en koekebroden. Nadat de koffiemachines gevuld waren en aan het werk, kwam Anny helpen met smeren.

Tegen dat we gedaan hadden met smeren had ik al weer heel veel pijn... De reden is simpel, je kunt niet smeren terwijl je op de tafel leunt, dus moet je rechtop zitten, en daar dit een hele tijd duurde, was dit voldoende om pijn te hebben. Anny kreeg ook pijn van het smeren, gewoon omdat zitten nu eenmaal pijn doet bij haar.

Maar och, het is voor een goed doel en dus hebben we het er voor over.

Rond 13 uur kwamen er al een deel van de medebestuurleden aan, die 's morgens al de tafels al hadden gezet, de tafels hadden gedekt, prachtig versierd ( door Beningna), de tafels met de vele tombolaprijzen stonden er ook al, en Anneke had de broden al gehaald bij de bakker.

Zo'n feest heeft heel wat voeten in de aarde ! Er is heel wat werk aan, maar het moet en is voor de leden werkelijk een feest ! Als attractie kwam Lucien Cleppe een monoloog brengen, een sappige versie van Charelke Dop van Ernest Claes. De man is een gekend acteur, die onder meer gekend is door zijn rol in de leuke film van AVS (regionale TV) waar hij een van de broers (boeren) was, onder de duim gehouden door hun zus Cordule...

Iedereen heeft genoten, het was passend in het jaar van de herdenking van 100 jaar Groote Oorlog, dat we iets over die oorlog brachten. Ook al was het over een minder heldhaftige rol, maar oh zo menselijk... Charelke Dop was een zwarthandelaar, die zeer zorgvuldig te werk ging, en na de oorlog zelfs gedecoreerd werd voor zijn vaderlandsliefde... Oook toen al regeerde het geld, en Charelke was rijk geworden...

Het was voor iedereen een heel herkenbaar iets... en het werd leuk en sappig verteld door Lucien !

Nadien was er de koffietafel, iedereen genoot van de lekkere koffie en lekkere boterhammen. En tot besluit werden de prijzen uitgeloot en iedereen had prijs in de mooie gratis tombola. (Er waren onder meer enkele van de dakpannen die we gemaakt hadden in de hobbyclub van Ziekenzorg !)

Maar waar het feest voor de leden dan voorbij was, kwam er voor de medewerkers nog heel wat werk... De boel opkuisen, tassen, bordjes afruimen en afwassen, de tafelversieringen en de kaarsjes verzamelen, de papieren tafelkleden oprollen en in de afvalcontainer doen, en de tafels en de stoelen... Maar op dat moment kwam men ons zeggen dat er 's anderendaags weer een activiteit was, en dat de tafels mochten blijven staan... Oef ...

Na een uur heb ik Anny van achter de wastafel gehaald, en haar bevolen te stoppen. Ik zag dat ze enorm veel pijn had, maar ze wil dat niet tonen. Gelukkig steunden alle mensen in de omgeving me, en Anny stopte... We hebben afscheid genomen, en aan de anderen het resterende werk gelaten. Thuisgekomen heeft Anny zich neergelegd in de zetel... We hebben nog wat TV gekeken (Het lichaam van Coppens, ons wekelijkse stukje leuke wetenschap op VTM)

En dan zijn we de trap opgesukkeld, en ons neergelegd in het bed, mort pour la patrie...

tot de volgende ?

(Op de foto: geboortehuis Ernest Claes)

45 jaar Internet

Nee, ik ga hier geen geschiedenisles geven, ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze geschiedenis eigenlijk heel weinig ken, buiten het feit dat het ontstaan is uit een militair netwerk (Ik meen dat dit Intranet noemde ???). Verder gaat mijn kennis niet, en voor één keer interesseert een stuk geschiedenis me niet echt.

Maar Internet op zich, dat vind ik een grandioos ding ! Het is bijna letterlijk een deur op de wereld. Als er een ding is waardoor de wereld als klein ervaren wordt, dan is het dat internet. We kunnen rechtstreeks praten en elkaar ondertussen bekijken, we kunnen bijna ongelimiteerd kennis nemen van alles en nog wat, het is het middel waardoor heel wat aan het licht komt, het is ook iets wat enorm misbruikt wordt, en waar malafide personen geld uit de zakken kloppen van argeloze gebruikers.

Wie het echter voorzichtig en met overleg gebruikt, heeft heel de wereld aan zijn voeten. Eén ding spijt me, dat is dat ik onvoldoende talen ken om ook die dingen te lezen die je alleen in vreemde talen vindt. Ik moet eerlijk toegeven, dat waar ik verbaal behoorlijk uit de voeten kan met Engels en met Frans, ik vaststel dat lezen iets héél anders is. Niet alleen door het feit dat je niet steeds de link legt legt tussen het geschreven woord en het gedrukte, maar ook omdat mensen nu eenmaal een andere, veel uitgebreidere woordenschat gebruiken in schrijftaal dan wel in spreektaal. Ik zou regelmatig een woordenboek moeten gaan raadplegen, en ook al kan ik dat ook al op dat internet, ik doe het bijna nooit... Ik ben wellicht een beetje lui, maar het breekt ook de voor mij heel belangrijke band met de wereld die voor mij opengaat bij het lezen van een tekst.

Het voelt een beetje aan alsof je midden in een vrij-scène moet stoppen om op te zoeken waar BH voor staat... Je lust in vrijen zou wel héél sterk bekoelen op die manier. Voor mij bekoelt het lezen als ik moet gaan nadenken over de betekenis van een woord. Dus ga ik door gans de zin te lezen pogen de betekenis van het woord te achterhalen, maar geef toe, dat is lang niet altijd evident.

In mijn beroep moest ik heel vaak redevoeringen geven aan arbeiders, en ik heb het altijd als een must gezien, dat ik dat deed met woorden die tot het dagelijkse jargon hoorden van de mensen. Ik had geen behoefte het intellectueel niveau van die mensen op te krikken, nee, ik wilde een boodschap meegeven. Misschien stel je dat ook soms vast in mijn teksten, ik zal eerder iets omschrijven dan een geleerde term te gebruiken, het is gewoon een reflex geworden om me op die manier uit te drukken.

Wellicht doet dat mijn weerzin in het opzoeken van geleerde of vreemde termen nog wat toenemen, en werkt dit mee om me ongelukkig te voelen bij het "moeten opzoeken"...

Terug naar Internet... Ondanks kwaadwilligen die je opzadelen met virussen, Trojaanse wormen en andere onhebbelijkheden, oplichters die pogen je bankgegevens buit te maken om je rekening te kunnen plunderen, mensen die je adresgegevens inpikken en verkopen aan "de commercie"  blijf ik het een zalig ding vinden. Ik kan dagen zoet zijn met lezen en het verrijken van kennis die ik wellicht nooit zal nodig hebben. Ik sta verbaasd te kijken als ik bij conflicten eens de uitleg van beide zijden bekijk. En het verwondert me helemaal niet als ik een reporter hoor verklaren dat hij stopt met dit werk, omdat hij het niet meer aan kan te liegen in opdracht. Nee, ik heb het niet over een reporter uit een of andere dictatuur, de man werkte in het land van de vrijheid (?) de USA...

En ik stel weer eens vast dat het nog steeds juist is, dat hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet... Maar als ik dan eens in een gezelschap zit, dan stel je weer vast dat die mensen dingen weten waar jij nog nooit aan hebt gedacht, en je hebt weer een hele wereld voor je liggen om op te zoeken, je in te verdiepen, bij te leren... en zoveel te weten dat je weet dat je het niet weet.

Ik vind het heerlijk... dan daar over te kunnen nadenken, en je eigen conclusies te vormen, weldoordacht op basis van een massa informatie. Conclusies waarmee je de goegemeente eens kunt doen opschrikken.

Ach, ik ben er mij heel goed van bewust dat ik een dikke kans heb iets te missen, en daardoor misschien iets te veel naar rechts of naar links te schuiven in plaats van het netjes in de waarheid in het midden te plaatsen... Maar dat biedt dan net weer de kans om bij te leren uit de reacties.

Last but not least... Internet hoort bij mijn pijnstillers ! Het is één van die dingen waar ik zo intens kan mee bezig zijn, dat de pijn ietwat naar de achtergrond schuift... En dat is voor mij misschien wel het opperste van het internetgeluk...

tot de volgende ?

Blinkende graven

Straks gaan we naar het graf van nonkel Julien en tante Irene, en vandaar naar dat van onze Koen, met emmer, borstel en dweil en... bloemen en bloemstukjes... De grote jaarlijkse opkuis...
Ik weet zo al, uit ervaring, dat we er niet alleen gaan lopen. Heel het kerkhof zal vollopen met mensen die bezig zijn met de jaarlijkse opkuis van "hun" grafmonumenten. Want straks is het Allerheiligen, en worden de kerkhoven overspoeld met mensen die nog eens, één keer in het jaar, hun doden komen bezoeken. En geef toe, als je bezoek verwacht, dan zorg je toch dat je huis netjes is?

Eigenlijk ben ik niet zo aan dat bezoek aan het kerkhof... Maar je geeft toe aan de maatschappelijke druk, en je gaat toch, en je zorgt ook dat "het proper ligt". Wat het graf betreft van nonkel Julien en tante Irene, daar heb ik het beloofd dat ik dat zou doen, zo lang we kunnen. Na het overlijden van nonkel, voerde ik tante op die dagen, en hielp een beetje om het graf te kuisen, en toen ze bij een van die gelegenheden heel goed zag dat na haar overlijden het graf er desolaat zou bij liggen, drong ze er op aan of wij tenminste niet voor hun graf zouden willen zorgen. Ik heb het dan beloofd, en belofte maakt schuld. Bovendien is hun graf net zoiets als haar verblijf in het rusthuis... Er komt geen kat meer kijken. Mochten wij ook niet meer gaan, dan zou het graf er na een paar jaar vuil en desolaat bij liggen. En dat terwijl wijlen nonkel Julien er bijna wekelijks naar toe ging om te zorgen dat het steeds picobello was en steeds een bloempje had. (Want zijn enige zoon die al heel vroeg is gestorven, ligt bij hen in het familiegraf).

Mij doet dat ergens pijn: als ze de levenden al vergeten, hoelang denken ze dan nog op de doden?

Voor mij hoeft daarvoor geen kerkhof, geen grafmonument, geen uiterlijk vertoon... Als ik aan onze Koen, onze ouders en andere familieleden, vrienden, kennissen die ons ontvallen zijn denk, dan heb ik steeds het gevoel dat ze me veel nabijer zijn in mijn hart, in mijn geest, dan op dat kerkhof.

Maar je geeft toe aan de maatschappelijke druk, en je gaat toch, en je zet ook een bloempje bij wat voor mij maar een steen is...

Er is niets mis met deze vorm van maatschappelijke druk, want ik denk, nee, ik weet dat er wellicht velen zouden zijn, die zonder dat duwtje in de rug, gewoon nooit meer zouden denken aan al die mensen die voor ons gingen. In die zin vind ik het goed dat die obligate kerkhofgang er is. Maar mij mogen ze uitstrooien, net zoals mijn moeder, dan is er niets meer om naar toe te gaan, buiten het echt herinneren, in je hart.

Hoe ouder je wordt, hoe dichter je bij je eigen dood komt, hoe meer je stil staat bij al die mensen die je hebt verloren op je levensweg... Je ouders, een broer, een kind, heel wat familie tantes, nonkels, neven en nichten, verschrikkelijk veel bekenden en zelfs een paar echte vrienden... Te veel om ze nog stuk voor stuk voor je geest te halen, en soms zit ik dan wel eens te blederen in dat pak met al die doodssanctjes, en spijt het me dat ik die niet heb verzameld van in mijn jeugd. Want ik mis er, waar ik ook wel eens aan denk, en waar ik niets meer heb om meer te herinneren.

Ik schreef onlangs dat je als oudere mens ontzettend rijk bent aan herinneringen, aan ervaringen, maar ook aan verdriet en blijdschap.

Gaan we echt dood? Helemaal ? Of is er werkelijk nog iets na de dood ? Ik weet het niet, maar doet het er eigenlijk toe? Wat er toe doet, dat is dat we leven op zo'n manier dat we iets betekenen voor de anderen, iets goeds, iets waardoor ze glimlachen als ze aan je denken. De rest is allemaal bijzaak, en als je zo geleefd hebt, en er is iets na de dood, dan zul je ongetwijfeld ook daar bij de goeden zitten.

Ach, je ziet het, zelfs bij mij is het goed om een Allerheiligen te hebben, om eens met de neus op al die overledenen gedrukt te worden, nog eens te treuren bij het verlies van wat die mensen voor je betekenden ...
Menslief, ik hou van je !

tot de volgende ?

Mist

Nu de bietenberg weg is, en je opstaat met de verwachting van een mooi landschap voor je te zien, is het mistig.
Je ziet hooguit een tiental meter van de bruine gulle aarde die vervaagt in een grijzig onbestemd niets.
Ik, die normaal kan rekenen op een zicht van vele kilometers, ben nu beperkt tot bijna niets. Ik kijk dan maar hoeveel bieten er zijn blijven liggen. Eigenlijk tel ik er maar twee die echt zijn blijven liggen, maar er liggen er heel wat die tijdens het oprollen op de vrachtwagens afgeweken zijn, en daar nu liggen, vooraan op het veld of in de berm.

Waren het voederbieten, dan zou ik die al lang verzameld hebben voor de geiten van Bart en het konijn van Lieselotte, maar suikerbieten zijn helemaal niet geschikt om dieren te voederen. Dus laat ik ze maar liggen, tot bron van voedsel voor roeken en kraaien. Tot nog toe kijken ze er nog niet naar, er is voedsel genoeg, en er ligt op het veld een brede strook van schilfers van bieten, die afgesneden zijn door de passage over de wielen die hen naar de vrachtwagens rolden. Daar hebben ze als het ware voorgesneden voedsel aan. (En niet verpakt in dat verderfelijke plastic zoals het onze !) (Heb je gelezen dat plastic zakken in La Douce France helemaal verbannen zijn ? Tof !, een kleine stap in de goede richting !)

De straatverlichting gaat om 7.27 uit, het uur dat de zon opstaat, ook al is ze niet te zien, en al is het ook nog niet echt klaar... Om 17.25 gaat de zon al weer onder... Er blijft bijna geen dag meer over, in vergelijking met enkele maanden terug !

Wij weten wat er gebeurt, maar hoe zouden de oermensen daar naar hebben gekeken ? Hoe verschrikt zouden ze zijn geweest toen ze de dagen alsmaar korter zagen worden ? Geen wonder dat die evolutie met veel aandacht volgden, en grote monumenten oprichten, waar ze precies konden zien wanneer de zon terug begon aan zijn nieuwe klim naar de zomer. Geen wonder dat ze dat onbegrijpbare tot God verklaarden... Ik weet het, ik ben gek, maar nu en dan probeer ik me in de plaats te stellen van een nagelnieuwe mens, een mens die alles met grote ogen van verwondering bekijkt. Een mens die vol verbazing nu de bladeren van de bomen ziet vallen, en ze ziet vergaan tot aarde in de aarde. Die uit die aarde ontzettend snel de paddestoelen ziet groeien, je hebt haast de indruk dat je het groeien zoudt moeten kunnen zien, maar dat net niet kunt. En hoe die paddestoelen na een korte tijd in elkaar zakken en in enkele dagen spoorloos zijn verdwenen, zonder dat er ook maar een wortelgestel achterblijft. Hoe sommige bomen er in slagen groen te blijven, en die hebben bijna allemaal dikke vlezige bladeren... Maar als je vetplanten buiten zet vriezen die kapot.

Ja, ik weet het, ik kan ook lezen, ik weet heel wat van die dingen af, maar soms prefereer ik gewoon me te laten ondergaan in het grote wonder van het leven, van de natuur.

Misschien is dat dat beetje kunstenaar in mij, misschien heb ik wat Picasso zo moeilijk achtte voor het merendeel van de mensheid. Hij vertelde dat ieder kind een kunstenaar was, maar dat het verdomd moeilijk was om kunstenaar en kind te blijven... Als dat de norm is, dan ben ik wellicht een kunstenaar, ook al vind ik dat van mezelf niet. Ik slaag er nu en dan in mooie dingen te maken, maar alles blijft een spielerei... Ik ergerde me in de akademie, toen ze aan de eindejaars de opdracht gaven om een bepaald onderwerp te maken op een ontelbaar aantal van manieren... Dat gaat helemaal tegen mijn natuur in, ieder ding moet weer een heel eigen iets zijn, moet anders zijn, een andere expressie hebben, en als ik keek naar een eindeloze rij van hetzelfde met kleine variaties, dan had ik lust daar met mijn maat zesenveertig eens doorheen te lopen... Ooit vroeg ik er eentje: "En wat ga je daar nu mee doen?" en ik kreeg het wonderlijke antwoord dat hij het in brikaljon zou kloppen, en op zijn oprit gieten... (Waarom doen ze dat dan ?)

Nee, dan ben ik geen kunstenaar, ik ben veeleer een speelvogel, die een stuk materie in handen neem en daar iets mee maak, iets wat ik leuk vind om te doen, en die soms een mooi resultaat geeft, en soms helemaal niet.

Het klopt niet helemaal, maar ik heb veelal het gevoel dat ik er alleen maar uithaal wat er eigenlijk al inzit. Als ik een stuk hout zie, dan zie ik daar plots een handvat in voor een wandelstok, en het lijkt of ik alleen het er moet uithalen, die kop, die uitdrukking, die zag ik er al in zitten, ik moest het alleen maar er uit halen, wegdoen wat in de weg van het aanwezige zat.

Ik kan uren kijken naar beelden, naar schilderijen... en soms verdrink ik er in, soms heb ik lust om er een en ander aan te veranderen. Soms hou ik van die hele simpele, pure vormen, en soms neig ik tot barokke gekunstelde dingen, al naar gelang wat ik er in zie, wat ik er in vind.

Ik heb geen stijl, alle stijlen zijn de mijne.

Ik heb heel wat keramisten op mijn faceboek staan, en soms zie ik een bepaald werk, die me raakt tot in het diepste van mijn emoties, maar dan krijg je ontelbare variaties op dat zelfde thema... En dan heb ik het gevoel dat die kunstenaar is blijven hangen... Hangen aan een succes. Nee, geef mij dan maar een Picasso, die in zijn lange leven voortdurend bleef evolueren, en dat ook als een voorwaarde zag tot "Kunst"... Ik zie niet alles graag wat hij maakte, maar ik bewonder het speelse er in, het zoeken, het ontwikkelen, het uitwikkelen...

De mist trekt een beetje op, ik zie ginder ver al weer de popelieren staan...

tot de volgende ?

Affligem rommelmarkt

Gisteren zijn we naar Affligem geweest, naar een rommelmarkt. Op weg er heen, vertelde ik Anny dat de afrit Affligem op de autosnelweg nog niet zo heel oud was, ik heb die nog weten aanleggen. Die is er gekomen omdat de afrit van Ternat aan het verzuipen was, en dagelijks met verschrikkelijke opstoppingen te maken had (toen al)...

Het was er wat zoeken naar een plaatsje om de wagen kwijt te spelen, maar het lukte toch om in een piepklein plaatsje te kruipen. Anny moest eerst uitstappen, want anders zou ze er niet meer uitraken...

Er stond een enorme rij te wachten om binnen te geraken op de markt. Maar ook aan aanschuiven komt een eind, en we kwamen de enorme zaal binnen. We waren al eerder op deze markt, en wisten dat het een mooie en gewoonlijk interessante markt was. We zien daar ook een deel marktkramers die we in de rest van het jaar niet zien, want we kennen onderhand al een heleboel van die mensen, en babbelen er wel eens mee.

Ik heb het je al gezegd, als je iets specifieks zoekt, dan kun je lang zoeken, als je niet zoekt, dan breek je er de spreekwoordelijke benen over. Ik zag het boek van Stieg Larson zeker drie keer liggen !

We hadden alle twee veel pijn, en waar de pijn bij Anny gewoonlijk over gaat bij het wandelen, ging het nu niet over. Het was dus deze keer voor alle twee "Omdat we het zo leuk vinden, verdragen we er "graag" wat pijn voor"... Maar het is toch niet zo leuk als je echt pijn hebt. Toch was het een goede markt, want ik vond er maar liefst 4 nieuwe wandelstokken, en er is er eentje bij die zo mooi is, dat ik hem ga gebruiken als dagelijkse wandelstok. Het is een eenvoudig handvat, in wit metaal, maar met een schitterend reliëf en zwarte vlekkentekening er in. Heel mooi ! Ik ga hem wel iets moeten verkleinen, want hij is iets te lang.

Eigenlijk vond ik vijf wandelstokken, maar die vijfde is niet voor mij, die heb ik gekocht "op bestelling". We hebben hier een buur die heel wat paarden heeft... Die zag bij mij een wandelstok met als handvat een paardenkop, en dat moest hij hebben. Ik heb hem beloofd uit te kijken, en wonder boven wonder, ik heb er een gevonden binnen de week na de vraag ! (Blijkbaar werkt de vloek niet als je iets zoekt voor een ander ?).

Ik ben ook nog op zoek naar zo'n negertje die je vroeger op de toonbank zag staan in de dorpswinkel. Je stak er wat kleingeld in, en dan knikte het hoofdje. Ik heb er twee gezien op hetzelfde kraam, maar ze waren naar mijn mening te duur. Ook dat is een ding die niet voor mezelf is, maar op vraag van een vriend. (Ik heb er zelf eentje staan, maar dat is verwezen naar een van de kamers boven. Ik heb veel te veel beeldjes. Ik bood dit aan aan mijn vriend, maar dat wou hij niet, dat was van mij, hij wilde mij niet ontrieven...)

Hij ontrieft er mij niet mee, want ik weet eigenlijk niet goed waar ik het ding kan zetten.  Gek, maar dat negertje doet me steeds denken aan de spaarkas in café Pallieter... De café van wijlen vriend Roger en vriendin Georgette, al alle twee overleden... Jammer, want het waren echte goede vrienden, bijna een tweede thuis... Zoals gezegd was ik er voorzitter van de spaarclub, en we waren altijd op uitkijk hoe we wat centen in kas konden krijgen voor het inrichten van activiteiten. Toen kwam ik op het idee van een vloekpot... We namen een grote galzen fles met een oor aan, maakten die vast met een keten aan de tapkraan, en maakten een affiche op waarop stond dat je bij vloeken een boete kreeg van 1 frank. Bij een grove vloek een boete van 5 frank. En onverbeterlijke vloekers konden een abonnement nemen van 20 frank voor een hele week ...
Het is zo stom, maar iedereen vond het leuk, en in geen tijd hadden we een fles vol, en moesten we hem legen om plaats te maken voor nieuwe vloeken. Nee, er werd niet meer gevloekt, eerder wat minder, maar iedereen vond het een leuk iets en stopte zijn kleingeld in de pot...

Ach, waar is de tijd... De fles raakte ooit gebroken, en we vonden geen nieuwe fles met een voldoende grote opening en een oor om hem vast te ketenen... En zo verdween ook dat weer en werd een onderwerp om nog eens van te klappen tussen pot en pint "Weet je nog..."
Ja, we weten het nog... We weten ondertussen al zo veel van die leuke dingen uit het verleden, en hoe ouder we mogen worden, hoe meer er in de bibliotheek van ons verleden zit...  Ik voel me schatrijk, rijk aan schatten van herinneringen...

tot de volgende ?

Oef !

Zoals ik je vertelde, zou in de nieuwe versie van Ubuntu downloaden... Maar helaas, ik moet ergens iets verkeerd hebben gedaan, en nu heb ik meer dan een halve dag bezig geweest om alles weer in orde te brengen, ik heb zelfs de hulp moeten inroepen van mijn goede Waalse Vriend Erwin, de man die zowat alles afweet van kwampjoeters, ook al is hij niet echt een specialist in Linux...

Enfin, nu zijn we er weer... Bijna alles is weer zoals van ouds, alleen hier en daar bots ik soms nog eens op iets wat blijkbaar nog niet correct is geconfigureerd... Maar ook dat zal wel in orde komen, met wat geduld en boterhammen.

Het voordeel is dat meteen ook heel mijn machine weer eens helemaal is gekuist, alle overtolligheden zijn er af, en alles is weer "maagdelijk". Eigenlijk is het goed dat een mens zo eens een akkevietje heeft.

Ik zit terug op Ubuntu, en op de nieuwste versie...

En ja, het werd gisterenavond voor ons doen, behoorlijk laat... Als je aan de babbel raakt, dan zit je wel eens vast. En Erwin zit ook graag te babbelen. Eigenlijk zou je dat eens moeten meemaken. Ik mijn best doen om te parleren en Français, Erwin zijn best doen om te spreken en Flamand, en zijn vrouw (een Vlaamse) die ons dan alletwee heel den tijd zit te corrigeren. (Ze doet het zelfs als Erwin in het Frans spreekt en eventjes meer Waals dan Frans aan 't klappen is !)

Eigenlijk was het al heel lang geleden dat we bij elkaar waren... Ook daarvoor is het goed eens een stommiteit te doen op de komputer, dan zie ik hem nog eens. We horen wel van elkaar via mails en vie FaceBook, maar geef toe, dat is niet hetzelfde als gezellig bij elkaar zijn.

Trouwens FaceBook zorgt ook wel eens voor verrassingen... Onlangs kreeg ik verzoek van X X, ik kende die naam, dat was duidelijk een meisje die hier in de wijk woonde, het dochtertje van..., die getrouwd is met... ook al ene die hier in de tijd regelmatig bij onze kinderen zat... Dus, ja, gij moogt mijn vriendje zijn (eigenlijk dus een vriendinnetje, maar dan strikt Facebook-achtig !)... En dan kreeg ik een berichtje, en bleek het een heel andere dame te zijn... (Er was geen foto van de persoon bij op de aanvraag)... Maar geen erg, het was ook een bekende, met dezelfde voornaam, dezelfde familienaam, maar het is de dame die hier komt kuisen via Familiehulp... Ik vertel het aan Anny, en grinnik er bij dat ik nog nooit zoveel vriendinnetjes heb gehad of nu, in mijne oude dag ! Er zijn er zelfs bij die ik alleen ken als keramiste, maar daar het een Indische, een Griekse, een Arabische en noem nog maar enige volkeren op, kan ik zelfs niet eens lezen wat ze mij schrijven. Ik kan wel naar de prentjes kijken, en bij keramiek was het mij daar om te doen !

(Ik vind internet heerlijk !)

Ik ga nog wat verder kijken of ik nog een en ander kan vinden die nog niet naar behoren werkt, en hoe ik het in orde kan krijgen...

tot de volgende ?