Ziezo, ik ben terug...

Héhé, vijf dagen zonder blog, ik begon al ontwenningsverschijnselen te vertonen !
Maar tot en met zondag was het heerlijk ! Iedere dag een rommelmarkt ! En drie van de vier waren ook nog grote markten, en ja, dit weekend heeft vruchten opgeleverd ! We vonden een prachtig Afrikaans beeld (Waarvan ik nog steeds niet heb gevonden van welk volk het afkomstig is, en ik weet dat ik het al ooit ergens tegen kwam in een boek !!!) en we vonden een wandelstok...

Ach, we gaan al lang niet meer naar de rommelmarkten om te kopen... We gaan er gewoon naar toe om er te slenteren, te wandelen en te kijken naar de vele dingen die er te zien zijn. En zien we iets wat we niet kennen, dan vragen we uitleg - die we helaas niet altijd kunnen krijgen, omdat men soms dingen verkoopt die ze zelf niet eens kennen. (Zo kun je koopjes doen ! Ik kocht het Afrikaans beeld dit weekend ... (een bezoeker gisteren begon het te schatten met 400 euro...) ik kocht het voor 8 euro...)

Zondag zijn we naar Mons geweest, en 's middags zijn we ergens gaan eten, zo was het voor Anny een "rustdag"... Vorige week moest de dokter komen voor Anny, pijn in de rug. Ze had ontstekingswerende middelen gekregen, maar kon die niet nemen, daar ze maagpijn er van kreeg. Haar rug leek echter vanzelf wat te verbeteren, en ze voelde zich goed op de rommelmarkten, ondanks het feit dat het dus grote markten waren. Maar gisterenmorgen kon ze bijna het bed niet meer uit. Pijn in beide benen...

Ik wist meteen wat het was: uitstralingen in de benen: ischias ! En dan ook nog eens aan beide zijden ! We zijn gisterenavond naar de dokter gegaan, en vandaag mag ze al onder de CT-scan en moet er een RX genomen worden, om de precieze oorzaak en lokalisatie te vinden van de pijn, om zo de behandeling te kunnen opstarten. Gek is dat ze minder pijn heeft als ze in beweging is, maar je kunt uiteraard niet heel de tijd rondlopen, bovendien weten we niet of dit wel aangeraden is. De kans zit er dus in dat rommelmarkten (tijdelijk) tot het verleden gaan behoren. Maar dan gaan we op zoek naar iets wat we nog wel samen kunnen en graag doen.

Soms komt dat op een heel onverwachte manier, de rommelmarkten zijn er ook zo gekomen... We zaten in de eerste weken na het overlijden van Koen weer eens naar elkaar te kijken in stil stom verdriet... Op de TV kwam in AVS een reclame over een rommelmarkt in Deinze. "willen we daar eens naar toe gaan ? We zitten hier toch maar te peinzen en te prakkezeren zonder dat het iets opbrengt!" Anny knikte, en zo zijn we voor de eerste keer naar een rommelmarkt gegaan... En het is ons bevallen.

Mochten we dat niet meer kunnen, dan gaan we wel weer iets anders vinden waar we naar toe kunnen, en waar we ons amuseren binnen onze mogelijkheden.

Wij zijn geen mensen om onszelf op te sluiten in onze miserie en/of onze ziektes. We zoeken iets wat we wel kunnen, en omhelzen dat al zaligmakend. Dat is de formule om gelukkig te zijn: aanvaarden ! Aanvaarden wat je hebt en niet hebt, wat je kunt en niet kunt... Je moet niet verlangen naar wat niet mogelijk of niet meer mogelijk is ! Maak je leven goed met wat je wel kan.

Ik denk dat er zo veel mensen ongelukkig zijn, omdat ze nooit tevreden zijn met wat ze hebben, wat ze kunnen... Ze willen steeds meer. Of wij dan geen betrachtingen hebben? Oh ja ! We hebben veel wensen en veel dromen, maar dat is gerangschikt onder "dromen", niet onder "moeten hebben, moeten kunnen"... Soms kun je dan een droom waar maken, of een stukje er van, en pas dan hoort het bij de werkelijkheid. Er is geen "must".

Ik heb nog een tip voor mensen, die net als wij, houden van planten in huis...
Soms heb je last van bladluizen of van die wolluizen , of van die plakluizen... En die krijg je heel moeilijk weg. Er bestaan sproeistoffen, maar die kun je als gewone burger niet krijgen, omdat ze te giftig en te gevaarlijk zijn ! (Maar best ook, ik moet al dat gift niet echt !)
Tot voor kort was onze "oplossing" dan ook maar een noodoplossing, die niet echt werkte. We wasten die kleefluizen af, met een sopje waarin we wat zeep en wat brandalcool deden. Daarmee kon je die beesten afwassen, maar wellicht bleven er eieren zitten, of zaten er beestjes tussen reten en kieren, waar je ze niet kon wegwassen, en binnen de kortste keren waren de luizen er terug...

Nu heb ik iets gelezen in een boek, en het uitgeprobeerd, en het werkt !!!
In iedere bloempot hebben we nu een stukje bananenschil in de aarde gestopt... Nadat we de planten zo goed mogelijk hadden gewassen met het hierboven genoemde sopje... en warempel ! Er komen geen nieuwe luizen meer !

Ons dieet is nu uitgebreid met bananen... voor de bloemen en omdat ze lekker zijn.

tot de volgende ?

de contente consumente

Her en der rijzen er nieuwe warenhuizen uit de grond... Warenhuizen zonder verpakkingen.
In België is er al een (In Aaantwaarpen tedju), en in Berlijn staat er een in de steigers, en er zouden er nog her en der zijn.

Ik droomde even over de tijd van toen, toen een vriendelijke deerne, met een glimlach en een schepje, je papieren zak vol goot met suikerklontjes... Maar helaas, in de moderne versie van de verpakkingsloze winkel is de deerne niet inbegrepen... De consument moet zelf maar scheppen, of liever aan de hendel trekken waardoor de suikerklontjes in een mildzoete stroom in je (eigen?) verpakking vallen.

Ik heb daar bewust "eigen" tussen haakjes bijgezet, want ik heb de indruk dat deze optie soms wel eens verschillend wordt ingevuld. Er zijn er waar je vooral je verpakking moet laten wegen, en dan bij het buitengaan opnieuw de gevulde bokaal laten wegen, waarbij je het nettogewicht te betalen krijgt en de tarra er bovenop moet dragen in je linnen (afbreekbare) eigen-gemaakte boodschappentas.

Ik hoop dat deze winkels een enorm succes krijgen... Want dat zou onvermijdelijk tot gevolg hebben, dat we als bewuste consument steeds meer de keuze zouden krijgen tussen onverpakt en dat verderfelijke in plastic verpakte ding.

En dat zou een goede zaak zijn. Er is al verbetering, de firma Ecover zou zijn producten nu verpakken in plastic die gerecupereerd is uit de zee... Zo wordt het misschien lucratief om plastic-visser te worden, en worden onze oceanen en haar bewoners weer een stukje properderder...

Hoe meer tijd ik heb (dat pensioen weet je wel), hoe groener mijn gedachtegoed wordt. Ik heb meer tijd om de dingen te bekijken en om de verwoestingen te zien, de verdwijning vast te stellen van vogels, vlinders en dergelijke, en een steeds vuilere wereld te zien, vol met blikjes en plastic-afval. Ik heb hier ooit nachtegalen horen fluiten, ik hoorde hier het vrolijke kwikmedit van de kwartels, ik zag hier ontelbare soorten vlinders, en het wemelde hier van de groenvinken... Nu verheug ik me in de kweek van padden in mijn tuinvijver, in de nesten mezen en merels, maar nachtegalen en groenvinken zijn al lang niet meer te speuren hier vanuit mijn raam.

Langs de wegen zie je veel meer kleuren van verpakkingen dan van veldbloemen.
En dan woon ik hier nog in een landelijk gebied, waar het ergste ons bespaard is gebleven. Ik woon niet aan een beek waar je kunt zien in welke kleur ze de textiel aan het verven zijn, ik ruik geen bedrijf waar scheikundige producten verdoken geloosd worden... (Ooit zag ik op een industriezone, hier niet ver vandaan, een man zijn brandende sigarettenpeuk in de riolering werpen... In heel de straat sloegen grote steekvlammen uit de riooldeksels... Gelukkig geen ontploffing, gelukkig geen brand aan voertuigen)....

Wij moeten hoognodig wat meer bewust worden als consument ! Wij moeten druk uitoefenen, opdat we weer wat natuurlijker zouden kunnen gaan leven. Ik weet dat het niet altijd zo evident is, dat die verpakking soms niet alleen handig is, maar ook nodig... Maar u en ik kennen legio producten, waar die verpakkingen echt alleen maar ballast zijn. En uiteindelijk giftige ballast. Naar het schijnt zit er al plastic in iedere mossel die eet bij je frietjes. Plastic die dus ook in ons zit, in onze organen, en daar ik weet niet wat doet ...

Kortom ik ben een niet-contente consument ! Het kan veel beter, veel meer naar de mens gericht ! Ik koop geen plastic meer bij mijn biefstuk ! Ik wil trouwens die biefstuk op het formaat voor ons kleine gezinnetje, en niet op de maat van het bedrijf dat de voorverpakkingen doet.

Ik heb voor jaren suiker als ik een pak van een kilo koop... Ik kom al heel lang toe met een kwartkilo...
Maar die verpakking bestaat niet en los kan ik het niet kopen.

In plaats van "de contente consumente" schreef ik veel liever "De consequente consumente", want daar moeten we naar toe ! Niet alleen owille van de verpakking, nee, ook omdat ik een hekel heb aan al dat voedsel dat jaarlijks in de vuilnisemmer verdwijnt... Ook al een gevolg van die voorverpakte dingen.

Ik wil weer baas zijn over wat ik koop !

Tot de volgende ?

Waarom ?

Waarom er gisteren geen blog was ? Nee, het was niet om de verkiezing te verteren, een aandachtig lezer van mijn schrijfsels zal wellicht geraden hebben dat we gisteren naar de specialist waren, met Anny. Controle-bezoek, en ze is weer goedgekeurd voor 6 maand...
('t Is erger dan met mijn auto, die moet maar om het jaar gekeurd worden...alhoewel...)

Alhoewel ?

Ja, de vorige keer dat ik mij mocht verheugen in het jaarlijks bezoek aan de autokeuring, kreeg ik een nota op het keuringsverslag: Of ik astemblieft als de gesmeerde bliksem er voor wildige zorgen dat ik in het bezit kwam van een nieuwe nummerplaat, want in mijn oude zaten er gaten die er niet in hoorden... Ik dus,heel braaf (zo ben ik), een nieuwe nummerplaat aangevraagd.
Na een korte wijle (dit is een eufemisme) kwam ik dus in het bezit van een nieuwe nummerplaat, zo ene met een 1 vooraan... En ik verkeerde in het stille vermoeden dat ik daarmee aan alle verlangens van de autokeuring en de desbetreffende wetten, Koninklijke Besluiten, Ministeriële voorschriften en al die andere poespas had voldaan.
Ik snorde zielsvoldaan met mijn oude kar met nieuwe nummerplaat over Gods akker en de wegen van het Rijk.
Maar plots...
Plots viel er - uit een blote blauwe hemel - een groen kaart in mijn bus, of ik als de wiedeweerga mij met mijn voertuig ter keuring zou willen aanbieden...
Dat kan niet !
Ikke mijn telefoon gepakt, hem gelanceerd tot in het bureel van de keuring om te weten of er desgevallend somtijds per ongeluk een klein administratief foutje zou zijn kunnen gepleegd geworden...  Nee, zij missen nooit.
Ik moest me aanbieden voor een administratieve keuring waaruit moet blijken dat mijn nieuwe nummerplaat en mijn oude wagen wel bij elkaar passen...
Dat kost 7 euro en een sjiek.
Ikke dus ter keuring. (Er wordt alleen administratief gekeurd, dus je wagen mag op dat moment als het ware aan het desintegreren zijn, het kan geen kwaad)
Kom ik daar toe, ga netjes in de rij staan, sta een uurtje aan te schuiven en bied me dan aan aan de heren keurders.
Die bekeken me alsof ze het in Keulen hoorden donderen (Ik heb meegeluisterd, het donderde niet in Keulen)
Ze wisten dat je een administratieve keuring moest doen als je een occasiewagen en één nieuwe kentekenplaat hebt, maar het is dezelfde auto ? Ja meneer. En je moet komen? Ja meneer. Ben je het zeker ? Ja meneer, ik heb daarvoor nog gebeld meneer. Ondertussen stonden er drie keurders bij mij.
Geen een wist wat ze met me aan moesten.
Ze gingen dan maar naar hun bureel, gaan telefoneren, wellicht naar dezelfde dame die mij verplicht had te komen...
Na een tiental minuten was alles opgelost.
Ik en mijn wagen werden administratief goedgekeurd.
Ik met mijn 7 en oneffen euro naar de kassa.
Bleek het iets meer te zijn... Ze had vergeten te vermelden dat ik ook een nieuwe sticker moest hebben voor op mijn voorruit (Ik heb een bedrijfsvoertuig), en die sticker + het aanmaken kostigede ook weer 5 eurootjes...

djudedju

Waarom ?
- ik denk dat ze het zelf nog niet echt weten, maar ze keurden het - administratief - goed.
en ik ?
Ik ben blij dat door mijn toedoen de Belgische staat weer een beetje meer in financieel evenwicht is...

djudedju

Het gekste vind ik nog het feit, dat die brave keurders daar uiteindelijk voor joker stonden, en ook niet wisten wat ze met mij en mijn nummerplaat aan moesten. Eigenlijk is zoiets toch niet hun werk? Die mensen hebben het al druk genoeg, en hebben wellicht veelal te maken met mensen die heel boos op hun werk reageren.
En als we eerlijk zijn, dan moeten we toegeven dat ze een goed en voornaam werk doen, voor onze eigen veiligheid en die van anderen.

tot de volgende ?

Hoe kleur je groen met een rood potlood ?

English: Syfy Logo (Photo credit: Wikipedia)

Leo in MGM's current print logo. Out of all the lions used in the MGM logo, Leo has been used the longest (a total of 54 years). (Photo credit: Wikipedia)

We hebben weer eens onze verdomde plicht gedaan, en een half uur staan aanschuiven aan een -voor Materse normen- eindeloze rij. In de zon. Voor hetzelfde geld stonden we in de regen.
Om een bolleke rood te kleuren.
Of om blanco te stemmen (Dan sta je daar een halfuur alleen om niets te doen !)
Of om je stem te vernietigen (maar ik babbel zo graag).

Wetend dat er wellicht toch niets zal veranderen.
Maar vragen we eigenlijk dat er iets veranderen zou ?
Of ben je ook perfect gelukkig zoals het nu is?
Waarom laten wij die Kl.. van politici ons dan vertellen dat het zooooo slecht gaat met ons?

Deze verkiezing maakt me ook nog eens bewust van het complex die ik al heb over wiskunde... Ik weet dat ik slecht ben in wiskunde, maar hoe kan een partij stellen dat, als ze 30 procent van de stemmen krijgt, ze dan de verkiezingen heeft gewonnen. Wat dan met die 70 procent, is die dan plots kleiner dan 30 geworden?

Ja, ik weet wel, ze stellen dat vanuit het feit dat ze meest vooruit zouden zijn gegaan, en dat ze dus de morele winnaars zouden zijn... Maar toch maar een luttele 30 procent vertegenwoordigen ! In feite duiden ze nog maar eens het teloorgaan van de democratie aan... De versnippering in ontelbare lijsten en lijstjes maakt dat er geen één partij nog ooit echt kan winnen, en maakt dat de kiezer weet dat hij nooit bekomt waar hij voor stemt, in het beste geval zit "zijn" partij in een coalitie, en zal er een schijntje overblijven van waar hij of zij voor stemde...
Om het samen te vatten het systeem van de verliezer.
Want iedereen is verliezer.

Maar laat me er niet weer over zagen... Ze gaan vandaag heel de dag radio, TV en pers vergiftigen. Ik ga kijken naar MGM, of naar SyFy, posten waar ze zich niets aantrekken van verkiezingen, en voortdurend verblijven in illusionaire werelden van film en TV-reeksen... Joepie.

Is dit vluchten? Ja, en heel bewust.
My Home is my Castle... ik trek me terug in mijn eigen ikje.

Och ja, de pijn is draaglijk, ik heb zelfs de rij aan het kieslokaal doorstaan. Had het gisteren geweest, dan zou ik wellicht forfait hebben moeten geven. Niet dat dit erg zou zijn.

Ik ga nu rustig mijn mailtjes bekijken, en me dan terugtrekken bij een of andere film...
tot de volgende ?

Censuur

In Pakistan zou men de tweets die godslasterend zijn verwijderen.

Ik ben niet voor censuur, maar ik ben ook niet echt voor ongebreideld alles mag en alles kan.
En ik ben blij dat ik die grens niet moet bepalen.
Als je me vraagt: "Wat kan niet", dan heb ik daar niet meteen een antwoord op, en na enig denken stel ik dat het niet aanstootgevend mag zijn, maar wat is dat? Wat is het voor U en wat is het voor mij?
Niet makkelijk !

Maar in Pakistan gaat het dus over Godlasterend... Is dat dan uit oogpunt van één godsdienst, of uit oogpunt van eerbied voor alle religie's ?  Ook weer niet makkelijk. Wat is storend voor een godsdienst, en wat niet? ik kan me voorstellen dat een filmpje over een slachthuis in ons rijke Westen, waar ze koeien aan het slachten zijn, beledigend is voor een Hindoe. Ik kan me indenken dat een Jood of een Moslim wakker gaan liggen van een varkenskop op de stoep. Ik wil maar zeggen, daar gaan wij vanuit onze Christelijke opvoeding helemaal geen graten in vinden.

Maar eigenlijk voel ik de vraag anders aan...
Als er een God is (Ben ik van overtuigd door het kijken naar de natuur), dan kan ik me niet voorstellen dat het zo simpel is een God te beledigen. Als er een ding is wat ik beledigend vind voor een God, dan is het de vernietiging van een deel van zijn schepping, het vernietigen van de natuur en het natuurlijk evenwicht. Dat vind ik een misdaad die alle menselijke normen voorbij gaat, en dus wellicht reikt tot aan het Goddelijke.

Maar ook die omschrijving is eerder vaag, en ook daar is het moeilijk een grens te trekken... Is het rechttrekken en het verdiepen van een rivier een misdaad tegen de natuur? Ik ben daar eerder geneigd het hoofd te schudden, maar is het een misdaad een waterloop af te sluiten met een enorme stuwdam? Daar heeft de ervaring me geleerd dat er daar heel wat bij zijn die uiteindelijk een misdaad tegenover de natuur bleken en nog blijken. Ook daar is niet zo maar een grens te trekken. Die windmolens zijn wat we momenteel natuurvriendelijke manieren noemen om energie op te wekken... Maar de vogels die er door verongelukken zullen daar niet mee akkoord zijn...

Het lijkt een beetje op een voortdurend zoeken naar evenwicht, het wandelen op de slappe koord.
Hoe komt dat ?
De reden is eigenlijk heel simpel, er is geen mens die nog echt leeft in de natuur op een natuurlijke manier. Wij zijn de natuur ontstegen. Zelfs die Indianenstam ergens in de brousse, die nog leeft als in het stenen tijdperk, leeft niet zoals een dier in de natuur. Wij hebben werktuigen ontwikkeld en deze werktuigen niet alleen gebruikt als vind-artikelen uit de natuur, maar wij hebben ze gemaakt, aangepast aan onze behoeften, om ze beter te maken, aangepast aan onze behoeften. Wij overstijgen wat we de natuur noemen, gewoon door ons zijn.

Het is dat voortdurend verbeteren van onze levenswijze en -voorwaarden, die uiteindelijk een ingreep vormen op de natuur. Op natuurlijk gebied is ons zijn eigenlijk al een vloek. Geen wonder dat wij wellicht ook de enige soort wezens zijn, die een echt zonde-besef hebben. Wij doen zoveel verkeerd, veel onbewust, veel uit onwetendheid, maar ook veel bewust, uit winstbejag, uit zin voor overheersen van de rest van de natuur en de andere mensen.
Wij hebben geen God nodig om verkeerd te doen.
Wellicht is dat ook de reden van het voortdurend gesjacher met "de" God, en de reden dat wij "Hem" of "Haar" ((Waarom geven wij God eigenlijk een geslacht ?) dus ook "Het"?) voortdurend heruitvinden. We maken telkens weer nieuwe religies, die we telkens weer een beetje aanpassen aan de gegeven omstandigheden van de tijd.

Het zijn de organisaties die de religies prediken en in leven houden in een geijkt model, die door dat vasthouden aan regeltjes en lettertjes, voortdurend een bron vormen van gekrakeel onderling. (Ja, zelfs aanleiding geven tot splitsingen in de eigen organisatie)

Maar eigenlijk is het dus ons lot dat wij moeten zondigen, omdat we gewoon de natuur overstijgen. Wij handelen niet meer vanuit ons lichamelijk zijn, maar van uit ons verstand, een verstand die ingaat tegen die natuur, omdat het de natuur telkens wil verbeteren, aanpassen aan de noden van het moment. Hoe groen we ook worden, we worden nooit een onderdeel van het geheel.

We zijn... mens
en dat is onze doem en onze zegen.
We kijken vol verwondering en bewondering naar de natuur, de schepping, en gaan er meteen aan prutsen om het naar onze hand te zetten...
djudedju...

Vannacht ben ik wakker geworden van een verschrikkelijke pijn. Ik ben opgestaan en ben naar de badkamer gegaan, maar had daar minuten voor nodig om daar te geraken (het is geen 10 meter). Na een tijdje vol pijn op het toilet te hebben gezeten, raakte ik bijna niet meer recht en ben ik terug naar mijn bed gesukkeld. Deze morgen heb ik alle pijn verbeten en toch mijn turnoefeningen gedaan (zover het ging), en heb nu mijn zwaarste pijnstillers geslikt die ik mag slikken. Ik kan zitten, maar de pijn is er steeds.

't ziet er naar uit dat dit weer een echte ontsteking wordt...

tot de volgende ?

De niet-vazen

Boven op de kast staan hier (tijdelijk) een hele resem nieuwe beelden uit de academie. Allemaal eigen werk. Daar staan ook twee niet-vazen bij.
Ik weet wel dat je nu met grote vraagtekens in je ogen staat te kijken naar dit gekke neologisme, maar hoe moet ik die dingen anders noemen?
Van een vaas wordt verwacht dat je er water kunt in doen, en bloemen kunt in zetten, maar met deze vazen kan dat niet. Of althans ik zou het je niet aanraden. Dat komt, omdat ik ze aan de binnenzijde niet heb geglazuurd. En daardoor blijft de gebakken klei min of meer poreus.

Toch worden er grote "vazen" gemaakt, (ik zou ze eerder recipiënten noemen), die doelbewust niet geglazuurd worden ! En dat is niet gek !

Heb je je zelf al eens afgevraagd waarom je zweet bij warm weer? Juist ja, omdat het vocht op je huid zorgt voor een zekere en snelle afkoeling ! Welnu, in warme landen doen ze hun watervoorraad in niet-geglazuurde vazen, omdat die aan de buitenkant vochtig worden, zweten als het ware, en op die manier er voor zorgen dat het water aan de binnenkant redelijk fris blijft.
Dat zou bij mijn vazen niet waar zijn, want de buitenkant is wel geglazuurd. De enige kant waar helemaal geen glazuur te vinden is, is de onderkant, en daar zou de vaas dus "zweten", lees lekken...

Waarom ik deze vazen niet heb geglazuurd ? Omdat ik die vazen alleen beschouw, en tijdens het maken heb beschouwd, als een opgelegde oefening, als iets waar ik zelf niet echt achter sta. Iets wat ik echt niet graag deed. Ik moest een opdracht doen, met plooien, en dus maakte ik een vaas die schijnbaar was ingezakt en dus geplooid was. Die vaas was goed, maar dan moest ik het nogmaals doen, maar nu met plooien die naar binnen in een gezakt waren, in plaats van naar buiten... Die vaas was ook goed. Maar niet mijn ding. Noch de een, noch de ander. Dus heb ik daar niet meer glazuur op gezet dan nodig was om de oefening af te werken. Ja, ik weet het. Ik ben gek. Weet ik al lang. (Als je een trouw lezer bent, zul je dat ook al wel bemerkt hebben...)

Het gekste is wel, nu ze geglazuurd en bewerkt zijn, met tekeningen in de galzuur, zijn ze niet meer lelijk? Ze hebben wel iets. Maar het zijn dus mooie niet-vazen.

Het grote probleem momenteel in ons huis, is waar moet ik met al die beelden naar toe?  Er staat hier  een haastig gemaakt vrouwelijk naakt, er staat hier een gek wezen, half mens, half varken, er staan hier drie koméren (In maan straotse zijn 't almoal koméren...) in een eeuwige ruzie verstild te staan... en dan staan er nog een hele resem van vorige academie-jaren...

En dan heb ik het nog niet eens over de steeds stilletjes aangroeiende verzameling Afrikaanse beelden en de evenzeer aangroeiende collectie wandelstokken, en wat ik ook doe, hoe ik ook mezelf probeer te beperken, mezelf op de vingers sla, een steeds aangroeiende hoop boeken... Staat er nergens een kasteel of zo te koop? Iets met veel grote ruimtes, waarin ik kan stapelen? Ik weet het, ik heb het een paar alinea naar boven al gezegd, ik ben gek.

En zondag ga ik een gekke stem uitbrengen. Omdat blanco stemmen geen oplossing is, en eigenlijk neer komt op een versterken van de meerderheid.
Meerderheid ?
Ik weet dat ik al heel mijn leven sukkel met wiskunde, maar toch is er iets wat ik niet snap aan de wiskunde in de politiek... NVA zet zich nu af tegen de rest van de wereld,  of evengoed andersom, heel de wereld zet zich nu af tegen de NVA... (Ik denk eerlijk dat beide versies juist zijn)... Maar NVA en heel de wereld zegt, dat NVA, als zij die 30 procent halen, dat zij dan de winnaars zijn van de verkiezingen...
Ik snap dat niet.
Mij lijken die resterende 70 procent veel groter. Niet dus ????
Een verkiezing win je toch slechts als je meer dan 50 procent hebt?
Volgens mij zijn er zondag alleen verliezers.
En de grootste verliezer, dat is de burger.
En dan gaan diegenen die zich vertegenwoordigers van het volk noemen, bijeen gaan zitten, en kijken hoe zij zoveel mogelijk van de nog vettere postjes kunnen binnenhalen om ons te vertegenwoordigen... in ons eigen portemonnaie... Of waar dacht je?

tot de volgende ?

mijn stukje wereld

Ik heb het hier niet over dat kleine lapje grond met mijn huis er op, nee, ik heb het over dat stukje van de wereld waar ik mag en kan van genieten...
Och, het is niet groot. Het is ooit groter geweest, en had mijn gezondheid me niet in de steek gelaten, dan zou het wellicht ook nu nog groter zijn, maar nu is mijn wereld, voor de normen van nu, heel klein. Maar mocht ik ergens in Afrika zijn geboren, dan was de kans groot dat mijn stukje wereld nog veel kleiner zou zijn.

Nu is mijn wereld maar een stukje van Oost Vlaanderen, en wat aan de randen van West Vlaanderen en van Henegouwen...en och ja, ook een heel klein stukje Frankrijk, als we naar Auchan in Leers gaan winkelen...

Ik kan het niet goed meer aan verre verplaatsingen te maken, dus beperk ik mij, omdat makkelijker en minder pijnlijk is. Ik kan wel nog een stuk verder gaan, als ik zorg dat ik daar kan blijven slapen, want tweemaal de rit, plus ginder dingen doen die niet tot het dagdagelijkse pakket van bewegingen behoren, dat gaat dus niet meer.

Misschien vind je dat erg. Ik niet. Of toch, maar dan voor mijn wederhelft, die toch maar met mijn ziekte opgescheept zit.

Voor mezelf vind ik het niet erg, of beter, vind ik het niet erg meer. Want in het begin dat je ziek bent, dan is dat wegvallen van al die zaken die zo natuurlijk waren, niet evident. Maar je leert er mee leven. En dat klinkt veel erger dan het is. De kunst is gewoon: aanvaarden.

Ik denk dat "aanvaarden" eigenlijk bijna een synoniem is van geluk. Wie steeds zaken blijft verlangen die hij niet heeft, of niet krijgen kan, die maakt zichzelf ongelukkig. Ik heb dat heel snel geleerd. Misschien heeft dat een stuk te maken met mijn karakter of met mijn manier van redeneren, maar ik heb me redelijk vlug aangepast aan de nieuwe situatie. Het ergste voor mij is niet het wegvallen van al je eigen mogelijkheden, maar het wegvallen van je sociale contacten. Het is ontnuchterend vast te stellen hoe weinig echte vrienden je hebt. Vrienden die blijven komen. Die je niet vergeten, die een plaatsje voor je invullen in hun drukke agenda.

En wat haast nog erger is, als ik mijn geweten onderzocht en onderzoek, dan ben ik geen haar beter. Ik had ook altijd wel veel belangrijkere dingen te doen dan een zieke op te zoeken. Ik maak dus niemand verwijten, maar dat mindert de pijn niet van die eindeloze val in de sociale afgrond.

Ik heb betrekkelijk vlug mijn leven heringericht, aangepast aan de nieuwe mogelijkheden. Wat niet kan, dat schrijf je gewoon af. Treur niet, denk er niet meer aan, zoek een andere invulling.
En zo is mijn wereld een stuk kleiner geworden.
En het mag gek klinken, maar ik heb daar zelfs positieve zaken in ontdekt. Ik heb nu meer tijd en meer mogelijkheden om dat kleine stukje wereld terdege te bekijken. Ook het feit dat ik -noodgedwongen- niet snel kan stappen, geeft me de kans om alles beter te bekijken en er van te genieten.
Ik heb dat wel altijd een beetje in me gehad. Ik stelde ook voor mijn ziekte vast dat ik meer oog had voor al die kleine dingen om me heen dan de meeste andere mensen. Ook op een grote voettocht stopten wij om op onze knieën te gaan zitten bij een bloempje of een vlinder...

Misschien is ziek worden, voor wie dat niet kan, veel erger dan voor mij.
Ik heb ook steeds een creatieve uitweg gehad. Ook daar kon ik een hele boel dingen niet meer doen. Beeldhouwen bv viel al meteen weg. Maar dan zocht ik ook daar naar alternatieven, en begon ik in been te werken, en maakte piepkleine beeldjes, die dan als een sieraad gebruikt werden door vrouw lief en door vrienden die het ook mooi vonden.

Kortom het gaat er om, de dingen niet weg te werpen omdat je het niet meer kan, het gaat er om om die dingen anders in te vullen. Zodat je bezig bent en bezig blijft.

Ik zou het bijna zo durven stellen, dat mijn wereld niet veranderd is, ik werk nu gewoon op een kleinere schaal. Mijn wereld op postzegelformaat als het ware.
En ik vind het heerlijk.
Net zo heerlijk als vroeger, toen de wereld nog veel ruimer was.

Tot de volgende ?