maandag, juni 16, 2008

De spelen ?

Wie heeft dat sport(???)gebeuren in godsnaam zo genoemd ?
Als er ergens niet gespeeld wordt, dan is het wel daar !
Het is veeleer een min of meer (eerder min dan meer) geciviliseerde poging om elkaar de kop af te bijten.
Het moet de poort op groot geldgewin zo mogelijk nog wijder openzetten.
and that is it.
No more no less.

Ze is terug !
Van weggeweest !
De zon schijnt vrolijk mijn huiskamer binnen van uit het noorden. Allee, ze zit toch zeker een heel stuk in het noordoosten ! Maar 't kan mij niet schelen van waar ze schijnt, als ze er maar is ! En volgens de weerman (wots in a neem?) zal ze er morgen ook zijn ! En morgen is het dinsdag, en dinsdag is de visdag ! Leuk ons lijntje in werpen, rustig zitten zonnen en vissen...
Djiezuss, ik geniet nu al!
de dag kan niet meer stuk !

Vannacht lag ik te denken, zwaar te denken, op mezelf... Hoe ik (wij allebei) veranderd zijn na de dood van Koen. Hoe we gekwetst, verontwaardigd waren dat Men ons dat kon aandoen... Hoe we elk op onze manier ons opsloten in een bunker van gewapend beton, alles en allen afwerend. Bang ons nog aan iets of iemand te hechten met een kans op verliezen.
Maar als je niet zo bent, dan is beton maar een flinterdun papiertje, en gaat je hart uit naar de anderen, en hou je ondanks jezelf van het leven, niet van de dood.
Oh, er is véél veranderd, het beeld van de goede god is ver weg, is vervangen door een opperwezen, ergens ver weg, die zich er helemaal niet van aantrekt dat een mens verdwijnt, en zeker niet dat een mus uit de hemel valt... Of een opperwezen die in alles is, en alleen als één groot amoebe-achtig eencellig wezen alles omvat, en wij zijn minuscule celdeeltjes, waarbij het wegvallen van een cel alleen een langzamere groei betekent... Of een totaal vergeestelijkt item, waar we allen deel van zijn, of we nu leven of na-leven...
Een hollands professer heeft een druk besproken artikel geschreven in The Lancet, Hét tijdschrift van de geneeskunde, over het fenomeen van de bde's, de bijnadoodervaringen... Je hebt er ongetwijfeld al over gehoord of gelezen, mensen die een tijdje klinisch dood waren en die dan toch weer tot leven komen, hebben bijna allemaal een zelfde soort van ervaring in de tijd van hun doodzijn... Volgens die prof, na een zo gedegen mogelijk onderzoek, lijkt het er op dat er inderdaad een bewustzijn is buiten het lichamelijke.
Het wondere, voor mij althans, met mijn opvoeding en mijn achtergrond, is dat die ervaringen voor iedereen dezelfde zijn, wat ze ook waren, gelovig of niet en welk geloof ook... allemaal gelijk!
Wat ook voor iedereen gelijk is, is dat ze allen na deze ervaring helemaal anders staan tegenover het leven en tegenover de dood. Het is of ze alles veel meer relativeren, en te zelfdertijd veel meer verzoenend zijn, ze willen het leven veeleer laten voortkabbelen dan dat het van het ene hoogtepunt naar het volgende dieptepunt wil springen...
Gek, maar ergens heeft de dood van onze Koen ook op mij dat effect.
Het is of ik bewust of onbewust, met een schaar de hoogte en de dieptepunten in mijn leven afknip, en het zo egaal mogelijk wil houden... rust en rustgeven, relativeren, aanvaarden, en hoogstens wat bedaren.
Weten dat er geen wit is zonder het zwart, geen licht zonder de duisternis, geen kleur zonder het kleurloze. Geen haat zonder liefde, geen oorlog zonder vrede, geen vrijheid zonder tirannie... Het ene kan niet bestaan zonder het andere, en niet in het ene nog in het andere zit de waarheid, de goedheid, de liefde, maar die zitten in het midden... in het aanvaarden van het zijn van alles en het pogen het aanvaarden van dat alles te relativeren.
Je moet het zien als een zwaaibeweging, van twee kogels, aan even lange koorden, die in één zelfde cirkel bewegen, eerst lijkt het dat ze van elkaar weggaan, maar eens ze ver genoeg doorzwaaien, gaan ze in werkelijkheid weer naar elkaar toe, en de linkse zwaai wordt de rechtse, en de rechtse wordt de linkse, tot ze op het hoogtepunt tegen elkaar, in elkaar botsen en weer uiteen vliegen tot een nieuwe hereniging... een eeuwige beweging die telkens maar heel eventjes het ultieme evenwicht in het niets bevat.

Wat moet je je dan druk maken, alles komt toch ooit weer tot het niets, en het niets komt weer tot de tegenstelling van het alles. In een eeuwige beweging van het een tot het tegendeel, het andere...

Dit besef, is rust. Dit is wat een Boedha vond onder zijn vijgenboom... Het eeuwige is, omdat het tijdelijke is. En het tijdelijk is tijdelijk omdat het eeuwig is.

Pijn heeft dus ook zijn goede kanten, het laat je toe 's nachts ongestoord te denken, en uit het niet kunnen rusten (van de pijn) komt de rust (van de geest). Zo kun je zelfs pijn beter dragen, door het aanvaarden.

Het is als een wet van de fysica, eens je geest de Rust heeft gevonden, is het moeilijk het weer in beweging te krijgen...Er is ook geen behoefte aan, het is een rust die je diepe vreugde schenkt, die slechts kunt vinden in het aanvaarden.

Oef, ik ga stoppen, of je snapt het, of nog niet... Maar ooit komt ook voor jou de tijd van de aanvaarding van het zijn zoals het is.

Heb je ooit al eens die schilder bezig gezien op een van de Nederlandse zenders ? zo rond het middaguur... Die man schildert de mooiste bloemen, precies of het is niets. Hij beheerst de techniek zo danig dat alles wat hij doet eenvoudig lijkt... Maar in werkelijkheid is het dat niet, is het dat nooit... Zijn gevoel voor kleur is fenomenaal, en telkens weer denk ik:"nee! dat kun je niet maken, dat gaat toch niet!" maar het gaat telkens weer wel, en telkens accentueert hij met de meest onwaarschijnlijke kleuren de kleur van de bloem die hij maakt. In de groene bladeren van de stengel mengt hij plots enkele bladeren die rood zijn, en zie, in het geheel blijkt dat net de kleur te zijn die het af maakt, die het oh zo natuurlijk maakt. Anny en ik zitten telkens en telkens weer verbluft te kijken naar die man die in een klein halfuurtje een gloeiend paneel rozen schildert... Telkens vraag ik mij weer af, had die man dat van in het begin, of heeft hij dat bereikt na het schilderen van honderden rozen die dode afbeeldingen bleven ?
Ooit hoorde ik zo een sprookje... Een rijke man ging bij een beroemd schilder, en vroeg hem een haan te schilderen voor hem, een mooie haan, dé haan!
Eén jaar later ging de man weer bij de schilder langs, en vroeg om het schilderij van de haan. De schilder zei dat hij het nog niet gemaakt had. De rijke man was wat boos, en zei dat het mocht kosten wat het wilde, maar hij moest die haan voor hem schilderen. De schilder beloofde het. Eén jaar later ging de rijke man weer langs bij de schilder, en toen bleek dat de schilder nog niet aan het schilderij was begonnen, werd hij woedend. Daarop nam de schilder een doek, en schildere in een paar uur een prachtige sublieme haan... De koopman stond verbluft te kijken, en vroeg waarom hij daar twee jaar voor gewacht had, wat hij in twee uur kon... Daarop opende de schilder een kast, een hele grote kast, en uit de kast vielen duizenden en duizenden tekeningen en schetsen en kleurstudies van de haan...
Voor mij is dat geen sprookje, oefening baart kunst is een realiteit ! Hoe meer je iets doet, hoe beter je die materie gaat beheersen, hoe meer je er kunt uithalen.
Boven, in mijn werkkamer, ligt een benen visje... Ik heb eerst dat visje getekend en hertekend, tot de lijn me werkelijk beviel. Dan nam ik was, en modeleerde het visje in was, niet in één keer, maar het telkens en telkens weer verbeterend en aanpassend, tot ik het visje van mijn tekening, het visje van mijn geest in was had vastgelegd, en dan, pas dan heb ik het in een stuk been gesculpteerd... Het is een mooi visje geworden, zo mooi dat ik er eigenlijk geen ketting kon bij bedenken, bang om het beeld te kleineren... Bart zag dit ook, en suggereerde er een zwarte veter voor te gebruiken, zo, dat alleen het visje kan spreken.
Het is zo, als je een kerk binnengaat in rococo, dan zie je massa's mooie dingen, zoveel dat ze elkaar verdingen, zoveel dat het overdaad wordt, zoveel dat het eigenlijk weer net niet schoon meer is... Rococo is volgens mij de beste les om te leren dat in de eenvoud de echte schoonheid schuilt... niet in de overdaad.
Kijk naar de natuur... kijk naar een slakkenhuisje, en zie hoe eenvoudig het is in zijn herhaling van dezelfde lijnen, en toch zo volmaakt. Neem een stuk papier en probeer de slak na te tekenen, en stel vast dat het niet zo simpel is om die verhoudingen waarmee de slak moeiteloos opgroeide ook op papier te vangen... (Er bestaat een formule voor, een wiskundige formule!!!)

Maar je kunt ook anders te werk gaan, je kunt ook proberen niet de slak an sich weer te geven, maar het idee van een slak op papier te zetten, en ook dan zul je weer en telkens weer vaststellen dat wat je zo eenvoudig leek, eigenlijk best moeilijk is !
En toch, als je volhoud, als je blijft tekenen en blijft tekenen, dan zul je plots vaststellen dat die slak er is, IS !
niet in één keer, maar in tientallen, misschien honderden keren, maar het komt!
De wetenschap heeft vastgesteld dat tekenen en schilderen veel minder een talent is, dan wel de vrucht van de oefening... en van de opvoeding.
In plaats van je kinderen te kleineren in hun tekenen, stimuleer hen, loof en prijs hen en geef hen het talent van het graag doen, dan komt het "talent" ook wel, zo stellen ze, en ik denk dat dit wel waar is, en dat, had men mij in de wiskunde meer geprezen en meer vertrouwen gegeven, ik ook meer van mijn wiskunde zou hebben meegenomen... Ergens moeten wij in die zin onze opvoeding helemaal anders toepassen dan we tot nu toe deden... en moeten wij ook weer de vraag stellen: wat is intelligentie ? Oefening ? Misschien wel...

Ik ga sluiten, ik heb het gevoel dat ik je wagen veel te vol heb geladen, maar och, je bent best in staat de last te dragen, jij kunt dat !

tot de volgende ?

zondag, juni 15, 2008

Hoed

Een tijdje geleden, toen de zon nog wel eens scheen, kocht ik mij een strooien hoed (Toen ik thuis kwam lagen er een pakje van die stoffen hoedjes aan de deur, zo maar van Luc - ik had Luc liever gezien dan de hoedjes te vinden-)
Ik had het niet mogen doen.
Sindsdien is de zon spoorloos.
Ik heb al gebeld naar Childfocus, maar de zon is boven de daar gezochte gemiddelde leeftijd.
Bovendien heb ik er zelfs geen foto van ! Mij was altijd geleerd dat je nooit in de richting van de zon moogt fotograferen... zodoende...
Je zou denken dat de zon wel door iedereen gekend zou zijn, maar nee hoor, toen hij er was vond men het zo normaal dat men hem eigenlijk nooit bekeek, en nu hij weg is herinneren ze alleen het licht en de warmte.
Ik heb nu een hoed die ik niet kan aandoen.
Ik had liever zo'n borsalino gekocht, zo'n vilten hoed met heel brede randen, echt iets voor een kunstenmaker, maar ik vind het veeleer dé hoed voor onze contreien ! Het is de enige hoed waaronder je droog blijft.
Ooit zag ik bij uitvindingen van de 19° eeuw een prentje van een hoofdband, met midden op je hoofd een paraplu bevestigd. De uitvinding prees het feit dat men eindelijk met vrije handen in de regen kon lopen.
Als het regent heb ik veeleer de neiging mijn handen diep in mijn zakken te steken.
Ik ben bovendien brildrager, en dan is de regen dubbel erg ! Zonder bril zie ik niet en met mijn bril dan ook niet. Herinner je je nog dat glas dat vroeger veel in keukendeuren zat, dat geschelpte glas ? Wel daardoor kijk je dan als het regent op je bril. Je ziet alleen wazige gedeformeerde vlekken bewegen. Je piert dan boven je bril, en dan krijg je die koude druppels in je oog en zie je helemaal niets meer... Als brildrager kun je eigenlijk niet meer buiten zonder bril ! Je ogen zijn zodanig gewoon aan dat windscherm dat ze helemaal niet meer bestand zijn tegen de aanraking van een mild windje... Je herkent de brildragers meteen, ook zonder bril, ze lopen dan met dichtgeknepen tranende ogen rond, en hebben van die gekke putjes in de neus gedrukt.
Trouwens, onze ogen zijn zowieso verkeerd gebouwd ! Als ik ga vissen, dan moet ik een polaroïd bril boven op mijn bril zetten, om de hinderlijke weerkaatsing op het water weg te filteren. Hadden wij optimale ogen, dan zou dat anti-reflectie-effect daar meteen moeten ingebouwd zijn !
Bovendien ben ik weer aan 't sukkelen met mijn ogen... Nu en dan kan ik nog amper lezen, zowel van dicht of van ver. Dan moet ik zitten focussen om toch maar het bordje te kunnen lezen. Op andere ogenblikken heb ik dat niet, en lijkt alles ok.
Ik denk dat dit nog altijd het gevolg is van mijn "spook"... Herinner je je dat nog ? Ik zag nu en dan iets bewegen in de hoeken van mijn ogen, en als ik keek was er niets... De oogarts verklaarde dat op een bepaalde leeftijd een of ander vlies in je ogen loskomt, en dat dit normaliter niet hindert, maar bij mij was dat niet netjes losgekomen, maar gescheurd, en daardoor wapperde dat soms voor mijn zicht... Dat zou verdwenen zijn na een half jaar... Dat is nu wellicht al wel twee jaar, en mijn spook spookt nog steeds... Bovendien hangt dat vlies regelmatig stil, juist in je beeld, en dan kijk ik met dat ene oog precies door de mist... Ik denk dat het dat is die mij hindert, door dat ik in werkelijkheid steeds meer en meer met één oog kijk, raakt dit wellicht nu en dan oververmoeid, en begint alles te schemeren voor mijn oog... Ik ga nog eens moeten gaan naar de oogarts, maar je zult zien, dan zal mijn oog nog niet vermoeid zijn, en dan zal alles ok blijken...

Ondertussen passeren er hier vandaag geen wandelaars, maar heelder kudden wieleraars. En wonder boven wonder, er zijn er bij die zelfs de wetgeving respecteren !

Toen ik vanmorgen op de baan was, voelde ik al enkele druppels regen, maar het is toch uitgebleven. Gelukkig, want ik heb een broertje dood aan regen ! Iedere dag leegt Anny onze pluviometer, en komt dan zeggen dat het weeral zoveel liter heeft geregend per vierkante meter. Weet je, ik ben blij dat ik boven op mijnen berg zit !

Vandaag was het rommelmarkt van de KWB in Merelbeke. Het was een mooie markt, met veel kraampjes van gewone mensen, en daar kun je soms iets moois vinden...Onder meer vond ik er een vlindergids voor onze contreien... Normaliter een zeer duur wetenschappelijk werk, nu heb ik dat voor een appel en een ei kunnen krijgen, weliswaar na een heel stuk afbieden. Dat vind ik bijna het leukste aan rommelmarkten, het afbieden, het marchanderen... en krijg ik er niet genoeg af, dan ga ik voort, hoe mooi het ook is...en soms komen ze je dan achterna en gaan toch akkoord met je bod. OOit zag ik zo een nieuwe vislijn, met een molen er op. Ik weet niet meer hoeveel de man er voor vroeg, maar ik zei dat ik die molen niet moest hebben, en maar zoveel (een stuk onder de helft) wilde betalen. Nee, dat ging niet, dan niet... en ik wandelde verder. Ik was zeker al twee kraampjes verder toen de man mij op de schouder klopte en toch akkoord ging met mijn bod, en ik kreeg de vislijn met molen en al... Toen ik later aan Luc vertelde hoeveel mijn vislijn kostte, dan kon hij het niet geloven.
Ik kocht ook een boek voor Bart, over spinnen, niet de beestjes, maar hetwerkwoord, niet van de poes, maar van garen. Leuk hé spinnen spinnen webben en de poes spint contentement. Bart spint gewoon garen uit allerlei soorten draderige dinges.
Vanaf 28 mei neemt hij deel aan een expositie in Deinze, over design, met enkele van zijn tapijten. Het affiche hangt hier aan mijn raam te pronk. Ik ga er zeker eens naar gaan kijken. Gewoon eens zwemmen in glorie.
Veel warmer dan water.

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

zaterdag, juni 14, 2008

Aardbei(d) adelt...

Deze week heb ik vier (4) dozen heerlijke aardbeien verorberd...
Ze komen van hooguit 500 meter in vogelvlucht hier vandaan !
Maar iedere keer valt het mij op dat het een verschrikkelijk aardbeidintensieve vrucht is ! Iedere keer zie ik zowel madam als meneer de kwekers, met hun gat omhoog tussen de rijen kruipen, een bakje mee trekkend en maar plukken en ondertussen al sorteren in eerste keus, tweede keus en confituuraardbeien...
En dan zien we we maar de oogst ! Ieder jaar opnieuw moeten de planten, voor een goede oogst vernieuwd worden, en opgebouwd uit de jonge scheuten van de eerste scheuten. (Zo hebben ze het mij ooit eens verteld...)
Ze kweken diverse variëteiten, teneinde een laaaaang seizoen te kunnen voorzien in deze heerlijkheden.
Vroeger, in de middeleeuwen van mijn bestaan, kenden wij een aardbeienkweker in Roborst, en daar mochten wij altijd de serre opkuisen... Dat wilde zeggen, wij stapten met heel het gezin de serre in, zetten ons op onze knieën, en trokken één voor één de aardbeiplanten uit de grond, plukten de er nog aan hangende aardbeien af, en deden die in de kistjes... Tot we genoeg aardbeien hadden voor het maken van confituur voor een gans gezin gedurende een jaar... Wij waren daar niet alleen, er waren nog zo'n gezinnen aan de confiturenpluk bezig... De ene keer had je geluk en hingen er nog veel aan de struik, het andere jaar waren de meeste al verdwenen of rot geworden... Wij waren héél blij met dat buitenkansje. Nu hoor ik nooit meer iemand vertellen dat ze konden aardbeien plukken voor de confituur... Gebeurt het niet meer, of krijgen ze die kans niet meer ?? Misschien mag het ook wel niet meer, met al de steeds meer en meer bijkomende wetten is onze vrijheid al maar een heel klein mager beestje geworden, en misschien is dat nu ook al sluikwerk geworden?
Niettemin, ze zijn nog steeds even lekker ! Ik ga maandag of zo nog eens wat voorraad opdoen.

Juist op een mailtje een leuk mopje gelezen (Merci Jan!) : Hoe bereid je Boonen met spek ? Je brengt eerst de Boonen aan de coke...

Gisteren had ik er al een hele boel van die mopjes, maar deze vind ik fijntjes... Zodra er zo iets gebeurt, zijn er mopjes over... Nu, hij moet zich niet ongerust maken, al die heisa gaat voorbij, en binnen zoveel jaar heeft hij kans om tot de adellijke stand verheven (???) te worden, kijk maar naar sancta Merkx, Ora pro nobis... Die hebben ze ook "gepakt" indertijd...

Terwijl ik hier zit te schrijvelen, passeren hier tientallen wandelaars voorbij... Het is de jaarlijkse wandeltocht van de Sloebers van Zingem. Aan het ijltempo van de stappers te zien, is het of de 42, of misschien de 100 km die hier passeert... Alhoewel, ik denk dat er op de 100 niet zo veel stappers zouden zijn. Waar is de tijd dat we ook iedere week bij het legioen stappers waren? Eén keer heeft Anny ook de 50 km willen stappen...ze had er de elfbergentocht voor uitgezocht. Nu, als je voor gaat, dan kun je net zo goed meteen helemaal er voor gaan, dus nam ze de zwaarste 50 die er bestaan in ons wandellandje... Je doet er al de Westvlaamse en Noordfrans-vlaanderse bergen aan, en ze zijn zwaar ! En wijlie maar stappen en stappen... En Anny begon stillekes te kraken, zo erg, dat de laatste vijf à zes kilometer de ambulance nevens haar bleef rijden, en de chauffeur in een saaie litanie altijd maar herhaalde: " Madam, stapt in...Madam, stapt in..." en Anny, " 'k valle nog liever dood dan op te geven" " Mor madamke, ge goat dood vallen !" riposteerde de ambulancier... Anny is toe geraakt, maar 't was de eerste en meteen de laatste 50 kilometer tocht...
Ze heeft heel de week pijn gehad in haar benen en haar gewrichten.

Het maximum dat ik deed was Wetteren - Brakel - Wetteren, dat was iets in de zeventig km... Dat was voor mij ook genoeg. Ik denk dat ik een 100 wel zou uitgestapt hebben, maar met die zeventig was het al niet meer echt "leuk", en meer een uithoudingsgevecht dan nog een wandeltocht. Dat hoeft voor mij niet. Sport moet leuk blijven, als het dat niet meer is, dan is het geen sport meer, dan ben je aan het afzakken naar een statuut van Boonen en consorten... dat zijn ook geen sportlui meer, maar echte beroepsmensen, die omwille van het smeer...

Het is een gekke keuze, kiezen voor een beroep waarin je maar enkele jaren kunt werken, hopende dat je tot de top geraakt, waar je zoveel kunt verdienen dat je de rest van je leven op je lauweren kunt rusten, maar waarvan je weet dat de overgrote meerderheid dat niveau nooit kan behalen, en zichzelf veroordeelt tot een leven zonder echte toekomst... Niet moeilijk om aan zo'n mensen dan pepmiddelen te verkopen...

Vroeger kon je nog eens gaan zien naar voetbalsport in de zeventiende provinciale, maar zelfs nu worden ze daar betaald en bijten ze elkaar de kop af om in de eerste ploeg te zitten... Leuk ! Je hebt er geen gedacht van !

Het lijkt wel of de mensheid zich niet meer rustig kan ontspannen op een sportieve manier... Ik heb je al verteld dat ik vroeger op de joggings al pillen zag slikken, gewoon om de eerste te zijn, waar joggen in feite niets maar dan ook niets met rangorde te maken heeft... Als ik kijk naar de wielertoeristen, die elkaar de loef afsteken inzake de kostprijs van hun koersmachientje, en elkaar dan nog zitten af te jakkeren dat het niet schoon meer is... Zelfs als ze eens alleen zijn, dan nog rijden ze zo vlug ze maar kunnen, en aan het rode licht staan ze van links naar rechts te surplacen, om toch niet hun voeten uit het kliksysteem te moeten halen, en als ze toevallig rechtsaf moeten, dan hebben ze het rode licht niet gezien, en rijden door, alles om toch maar niet opnieuw te moeten zoeken naar de juiste kant en de juiste plaats van het kliksysteem op hun pedaal... Dat ze daarbij tien keer onnodige risico's nemen en gevaar veroorzaken, dat telt niet... de ander moet maar zien dat...

Waar is de tijd dat we met de chiro met de fiets naar het ijzermonument reden, zo maar, gewoon als een uitstapje. We hadden allemaal gewone fietsen, en op de meeste daarvan zat er geen versnellingsapparaat. Het was geen koers, gewoon gezellig pedaleren, rustig en vooral op elkaar lettend.

Weet je, we leven veel te gestresseerd, en zelfs wat we onze ontspanning noemen, evoleert meer en meer naar inspanning, competitie, rivaliteit...wat uiteraard dan ook geen ontspanning meer kan zijn...

Werp toch eens even al die dwang van je af, geniet van het leven, neem de tijd om van je fiets te stappen om die bizarre witte papaver te bekijken tussen al zijn rode zusjes en broertjes, stop eens in die bocht waar je zo onbelemmerd heel ver kunt kijken over onze mooie streek, neem de tijd om een terrasje te doen en te genieten van onze Oudenaardse bruinen...Kortom, leef ! Leef !
Er zit meer schoonheid in het schamele bloempje langs de berm, dan in het behalen van een nieuw snelheidsrekord in het lopen of fietsen of wat dan ook...

Lig eens rustig in het groene gras, en proef de zoete smaak van het zachte stukje grashalm dat je netjes uittrok... Stop met denken, leef, laat je fantasie werken en kijk eens wat voor gekke beesten je vind in de wolkenformaties... probeer eens al de soorten groen te tellen in de rij bomen ginder...

onthaasten, het is een modewoord, maar echt, het is nodig, het is broodnodig om te overleven!

tot de volgende ?

vrijdag, juni 13, 2008

vrijdag: kuisdag...

Eerst trok Anny naar de badkamer, haar wassen, en dan, het hoofd vol krulspelden, begint ze beneden alles op te ruimen, en dan te dweilen...
"Moet ik mijn voeten omhoog doen? ""Nu nog niet", twee seconden later wel.
Straks komt ze hier nog eens langs wellicht, om de bloemen water te geven, de uitgebloeide exemplaren te verwijderen, totaal uitgebloeide phaleonopsis af te knippen tot twee ogen... de papegaai zijn kot te kuisen en hem eten en drinken te geven (dagelijks werk)...
Ondertussen zit ik hier te grinniken met een deel cartoons die ik per mail kreeg van Erwin, mijn Waalse vriend.
Ik weet nu al dat de kuisperiode in schijfjes zal gaan, ook Anny lijdt aan rugpijn.
Gisteren hebben we samen de aquarium onder handen genomen, en dat is vooral mijn werk, Anny is gewoon niet groot genoeg om overal bij te kunnen. Dan ben ik zo wat een uur bezig, en heb dan drie, vier uur nodig om wat te bekomen van de pijn. Soms moet het aquarium wachten, als ik niet in een goede dag ben, moet ik er niet aan denken er aan te beginnen, dan gaat het gewoon niet... Als ik zie dat de bak weer stillekens aan een onderhoudsbeurt toe is, en ik niet in conditie ben, dan neem ik een dag rust en verzorging, om dan 's anderendaags te kunnen kuisen.
We moeten dat doen voor de kuisdag van Anny, want bij het kuisen van het aquarium mors je onvermijdelijk... Anny neemt dat dan vluchtig op, wetende dat de kuis er 's anderendaags of zo toch aan komt... even met een dweil erover om de meeste sporen te wissen moet dan maar voldoende zijn.
Vroeger was dat niets, nu zijn dat karweien.
Oud worden is zalig, maar die werkjes zouden er niet bij mogen zijn...zeker niet voor ons, die alle twee last hebben van bewegingspijn.
Ik heb het je al gezegd, de laatste tijd voel ik me goed ! Dank zij mijn dagelijkse oefeningen. Ik heb nog steeds geen bijkomende verdoving moeten nemen! Natuurlijk blijft mijn letsel er, blijf ik hevige pijn krijgen zodra ik iets doe wat mijn rug niet graag heeft, maar met wat rust en recuperatie gaat het telkens zonder ingrijpen weer naar een quasi normale toestand. Bovendien heb ik de indruk dat ik nu en dan iets langer kan bewegen dan enige maanden geleden. Eigenlijk is dat om je dood te ergeren ! Al die jaren al die specialisten afgelopen, al die pillen geslikt, en wie weet had een juiste behandeling van mijn spierstelsel het ergste leed kunnen voorkomen. Ik zou misschien niet genezen zijn, het letsel is er nu eenmaal, maar misschien was mij veel pijn bespaard gebleven ! Het ergste was het telkens en telkens weer hervallen in ontsteking van de spieren en pezen in mijn rug, zo vaak dat de spieren op den duur nooit meer ontspanden, en in een eeuwige kramp vervallen waren... De pijnkliniek heeft die cirkel doorbroken met zijn medicatie om de ontstekingen voor te blijven, maar hetgeen mij meest ergerde, de pijn die telkens en telkens weer toeslaat zodra ik iets doe, dat is er nog steeds... De zeurderige pijn is nu echter een pak verbeterd met mijn eigen therapie: oefeningen voor de spieren in buik en rug.
Nu ja, het helpt niet om er over te sakkeren, wat voorbij is, is voorbij...

Het regent (nog) niet, maar de lucht zit vol dreigende wolken. Grote grijsgrauwe wolken hangen dreigend in de lucht. Het anders zo heerlijke groen van mijn linde ziet er nu ook donker en somber uit. Waar is de zon ? Waar is die klimaatverandering naar toe ? Toen Anny van morgen de centrale verwarming een uurtje aanzette om het warm water in de boiler op te warmen, ging meteen ook de chauffage in huis aan... 13 juni, en het is koud weer !

Nu, dat is geen nieuw fenomeen, als ik denk aan regen, dan denk ik aan de zomervakantie waarin we hier in de tuin onze tuin helemaal heraanlegden, en wegeltjes en muurtjes maakten met klinkers. Bart en Koen, maar meest Bart en zelfs de op vakantie aanwezige Francis werden ingeschakeld om alles te helpen aanleggen. De wegeltjes werden uitgezet, de tweede vijver bepaald, het bruggetje over de als biologische filter werkende beplante beek, alles werd uitgestippeld op plan en dan netjes uitgemeten in de tuin, dan alles uitgegraven wat moest uitgegraven worden, en stabilisé maken, aanbrengen, vastkloppen, egaliseren op de juiste hoogte, en dan klinkers leggen... drie weken aan één stuk! Drie weken in de gietende regen (dat was ook de reden waarom Koen niet zo veel hielp, we waren bang voor zijn gezondheid in dat verschrikkelijke weer)... Iedere middag moesten we verse kledij aandoen, omdat we doorweekt waren, en 's avond nog eens... Anny waste en droogde in ijltempo onze werkkledij, en wij verzopen bijna in de regen... Maar we kregen het werk gedaan ! Francis met een zere teen van de kruiwagen die uit zijn handen geglipt was (met die regen?), bij mij hing er haast geen vel meer aan mijn handen... en idem bij Bart. Met weke handen van de natte werken in klinkers die ruwer zijn dan schuurpapier...
Die zomer blijft bij ons nog steeds dé regenzomer bij uitstek! Wellicht zijn er nog zo geweest, maar dan hebben we er niet dag in dag uit moeten in werken, en die gingen dan in stilte voorbij.

Als je kijkt in de statistieken, dan zijn juni en juli hier steevast de regenmaanden bij uitstek, dus is ons weer wellicht niet zo abnormaal, maar steekt toch evengoed tegen !

En dan mogen wij nog niet klagen, als je tegenwoordig bijna dagelijks ziet dat er mensen getroffen worden door watersnood, dat is pas erg ! Dat was er vroeger véél minder. Ik heb al tot vervelens toe gewezen op de landbouw met hun alles toesmakkende zware landbouwwerktuigen, maar we hebben ook de ruilverkaveling gehad, waardoor de velden veel groter werden, de grachtjes en kanten rond de velden grotendeels verdwenen, we kregen ook de werken van aquafin, om de oppervlaktewateren te zuiveren...maar niet in staat alles op te vangen bij te grote regenval, en natuurlijk het feit dat steeds meer oppervlakte bebouwd of bebaand wordt... Als we niet drastisch enkele stappen terug doen, zal dit probleem mijnsinziens niet opgelost raken !
Maar wie het treft is niet gebaat met mijn opmerkingen, er moet iets gebeuren.

Bij de klimaatverandering heb ik dan ook niet de indruk dat onze zomers verwarmen, bijna het tegendeel, maar wat wel veranderd is, zijn onze winters. We hebben omzeggens geen echte winters meer... Als kind heb ik het twee keer gezien dat de zee bevroren was, en de kust veranderd was in een brede strook van bewegende ijsschotsen, geen echt hard ijs, eerder bros, maar je kon er toch een end op lopen. Ik heb de winter van 62-63 meegemaakt waar het sneeuwde voor kerst en de sneeuw bleef liggen tot een eind in maart.. Toen onze kinderen klein waren maakten we mee dat de sneeuw zo dik lag dat ze als verdwenen in de sneeuw... Onze kleinkinderen weten amper wat sneeuw is, en als er eens ligt, dan moeten ze er vlugvlug van profiteren, want het blijft hooguit een dag liggen... In de tuin planten we nu planten die het tien jaar geleden hier nooit zouden hebben uitgehouden. Je ziet tegenwoordig zowat overal olijfboompjes staan.

Maar beter weer ? Nee, dat kan ik echt niet zeggen... En als de weerman vertelt dat het weer een rekordtemperatuur was, dan spreekt hij van tienden van een graad, en geef toe, dat voel je niet. Bovendien wil die stijging van graden ook niet zeggen dat het uren zon zijn...Ik denk soms het tegendeel... Maar die statistiek licht men veel minder toe, men spreekt alleen over "DE" verwarming... Zou men in de zestiende eeuw (de kleine ijstijd - zie schilderijen van Breughel) ook zo met alarmerende berichten de wereld hebben opgejaagd ? Wellicht wel, in die tijd wellicht via kerk en bedevaarten, maar ze zullen ook wel bang gemaakt geweest zijn... Net zoals nu... En toen de kleine ijstijd voorbijgleed zal men het een milde respons genoemd hebben van God op de vele gebeden en bedevaarten... Nu zullen ze het wijten aan de inzet van de industrie en de privépersonen die gedwongen mee werken aan minder luchtbezoedeling...ook al weet nog niemand of dat eigenlijk de bepalende factor is... En als het dan weer kouder wordt, denk je dan echt dat dit in dank zal afgenomen worden ????

Ik maak er mij echt niet druk om! Wat mij wel bekommert zijn de eventuele gevolgen van de opwarming in de vele lage kustgebieden, vooral in de arme landen, waar geen middelen voorradig zijn om degelijke afweer op te bouwen... Dat zal erg worden ! Maar of de rijke wereld dan echt zal wakker schieten ?

Ik ga stoppen voor vandaag. De mannen van de vuilniswagen zijn gepasseerd, ze hebben de vuilnisbak gewogen en uitgekipt, de lege bak werpen ze dan achter zich terug op... de rijweg ! Gelukkig dat ik het gezien had, gelukkig dat we thuis zijn en direkt de bak kunnen wegnemen, gelukkig dat er ondertussen nog geen ongeval is gebeurd...
Zin voor verantwoordelijkheid ?
In de vuilnisbak


tot de volgende ?

donderdag, juni 12, 2008

Technorati Profile

't is weer voorbij die mooie zomer

en 't is podomme alweer aan 't regenen.
Geef toe, in 't zonlicht oogt de wereld veul vriendelijkerder !
Geen mens is gelukkiger dan ik, als ik aan het water zit, maar niet er in hé, en nu krijg ik steeds meer de indruk dat de enige kans op overleven voor de mens er in bestaat te muteren daar amfibie, of meteen naar vis...In den beginne zullen we natuurlijk wel wat last hebben van de restanten van onze chemische nijverheid die "spoorloos" geloosd werd, maar allà, we zijn ondertussen toch al een en ander gewoon hé ? Ik, boven op mijne berg, heb misschien iets meer tijd om te muteren dan jullie daar in jullie afvoerputje, maar ik ben mild als ik mijn medemens in de miserie zie zitten, je kunt nu en dan een adaptieperiode komen nemen, maar wel zelf je boterhammekes meebrengen hé !
Eén van de grootste aanpassingen bij het overschakelen naar waterbewoner is wel dat je voortaan alles rauw zult moeten vreten, waterkreeftjes in de schil, kabeljauw vers van de graat, en natuurlijk krill, die je zo tussen de spleetjes van je tanden door naar binnen kunt zuigen. Verhofstadt loopt daarbij risico op verslikken.
Zoals alle zeezoogdieren, zullen de dames ook een aanpassing moeten ondergaan en een fameuze speklaag opbouwen om de eigen lichaamstemperatuur beter te kunnen behouden. Bij mij is er alvast een voorsprong op dat gebied.
De beschermers van haaien, orka's en andere zeerovers zullen zich de haren uit het hoofd trekken als ze door hun lievelingen bedreigd worden en ja, zelfs opgevreten worden. Vermits de wereld voor 4/5 uit water bestaat, is in ieder geval het probleem van de overbevolking tijdelijk opgelost. Ik zou dus voorstellen dat we om te beginnen de beschikbare ruimte iets beter verdelen, en ook de derde wereld voldoende waterruimte te geven. Want vergis je niet ! In feite is er veel meer dan 4 keer zoveel ruimte ter beschikking, daar je in water ook zonder aanpassing van het milieu op en neer kunt gaan! Als je 10 vierkante meter krijgt, dan gaat die ruimte van aan het oppervlak tot aan de bodem, en in sommige gevallen heb je dan een waterkolom ter beschikking van 10 kilometer hoog !!! Natuurlijk zullen de Rockefellers en co wel deze ruimten in eerste instantie voor henzelf voorbehouden, tenzij ze zich meer aangetrokken voelen tot de warmere regio's.

Heerlijk hé, zo zeveren, zo eens je fantasie los te laten ?
Eigenlijk is dat een verlengstuk van de spelletjes uit mijn jeugdjaren, waar we ook een speelwereld creëerden, en er lustig op los fantaseerden... Je bouwt niet alleen een eigen wereldje op, je maakt er ook de wetten en de reglementen van op, kortom het is JOUW bloedeigen wereld. Ik stel met blijdschap vast dat ik het nog steeds kan, dat ik nog steeds kan wegdromen.
Toen ik heel lang geleden Chiroleider was, hoorde bij de zondagnamiddag ook een verteluurtje, en ik herinner me dat ik een eindeloos verhaal vertelde over de lotgevallen van een kleine rakker, net zo oud als de gastjes die daar voor me zaten met de mond open te luisteren naar al die avonturen... Ik had daar toen niet de minste moeite mee, ik zat immers nog dicht tegen de periode van mijn fantasiewereld aan...Nu zou ik wellicht te veel nadenken, te veel rekening houden met de realiteit en niet durven zweven in vrije val... Nu is het wat uit de mode, maar als je terugkijkt naar de boeken of de tv-reeks van Pippi Langkous, dan herken ik mezelf daar wat in... Die dame moet op een of andere manier ook als kind in die fantasiewereld rondgestruind hebben, moet heerlijke spelletjes gespeeld hebben in haar eigen wereld volgens haar eigen regels... en zij heeft die dingen nooit los gelaten, is nooit pardoes in de echte bikkelharde wereld gevallen, maar is veilig in haar wereld gebleven, heeft alles op papier gezet, en lukte er in te leven van haar dromen... Ik heb een kans gemist ! (meer dan een, maar who cares, ik heb er andere gegrepen)
Alleen, ik heb soms heimwee naar die wereld waarin alles altijd goed afliep... Als in een avontuur een vriendje ziek werd, dan genas hij of wonderbaarlijk, of we vierden prachtige begrafenisfeesten, waarna, na afloop der plechtigheid, het vriendje weer verrees en meespeelde. Als nu een vriendje ziek is, dan vrezen we voor de afloop, en een begrafenis is geen feest en kent - in onze wereld - geen happy end... en ons rest alleen verdriet en terugdenken.
Ik wou dat ik een aboriginal was, dan leefde ik nu in de droomwereld, en ging mijn sterven niets zijn dan overstappen naar de echte wereld.

Tot mijn verbijstering kwam ik gisteren mijn blog tegen op een andere site... op technorati, een volledig engelstalig iets, wie of wat of hoe ? Geen idee, maar wel weet ik dat mijn lezersaantal plots op een of andere manier bijna verdubbeld is. Van uit alle kanten van de wereld komen lezers, en stel ik vast dat er op een of andere manier Nederlandssprekenden over heel onze aardkloot verspreid zitten ! Je kunt dit bij de meesten controleren, omdat je hun manier van binnentreden in mijn blog kunt naspeuren... en als alles nederlandstalig is, dan blijkt dus duidelijk dat er veel van ons kleine taalgebiedje zich heel wijd hebben verspreid. Vial het tellerke zie je maximum vijftien landen vermeld, maar er zijn er ondertussen al bijna zoveel die er niet meer op vermeld staan wegens plaatsgebrek... Sommige heel exotisch, de Nederlandse antillen, guatemala, brazilië, turkye en noem maar op... Ik kan mij inbeelden dat er daar dan zitten te denken: "Wat broebelt den dienen allemaal over de regen, ik wou dat wij er hier wat van kregen", of ook nog "Wat zevert die altijd over de regen, hier zijn hele provincies verzopen, en hij klaagt!"... En ze hebben natuurlijk overscheute van gelijk !
...maar wij zijn allemaal zo'n heel kleine mensjes, dat we steeds eerst ons eigen zeer voelen, en niet dat van de anderen...
De meeste van die vreemde lezers komen "per ongeluk" op mijn blog terecht, zo herinner ik er mij een die via google alles opzocht over kleurkanaries, en zo op mijn blog binnenduikelde... Toch heb ik de indruk dat er sommigen "blijvertjes" zijn, het kan niet dat het aantal zo stijgt en blijft stijgen alleen door zoekwerk... en dan kan zo 'n vermelding op een andere site wel iets in beweging hebben gebracht... Nu, ze zijn allemaal welkom ! Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!

Alleen... weet je, ik lig er van te dromen dat ik wat meer respons zou krijgen op mijn schrijfsels ! Iedere keer ik op mijn mailbox een "anonymus" zie staan, dan pik ik die er als eerste uit, want ik weet dat dit een reactie op mijn blog is... en krijg ik dan bijvoorbeeld de vraag om een stukje te pikken van mijn gewrocht, dan zeg ik volmondig ja, want ik voel mij dan zo vereerd, mijn dag kan dan niet meer stuk... Krijg ik eens een héél andere opmerking, dan zit ik te grinnikken omdat dat soms echt mijn bedoeling was... Soms zoek ik echt de reacties, en is het een desillusie als ik ze niet krijg...
Voila, vanaf nu verwacht ik dus nog veel meer dan ooit uw wederwoord !

tot de volgende ?

woensdag, juni 11, 2008

Uitval

Andrew Keen heeft een zeer bitse uitval gedaan naar de bloggers! Het is ongezond en het vergiftigd de maatschappij.
Ik begrijp hem wel, al had hij beter wat kunnen specificeren... Hij heeft het eigenlijk over de bloggende nieuwsgaarders, die alle nieuwtjes van de wereld via internet bijeenbrengen, en zo de beroepsactiviteiten van de journalisten ondergraven...alhoewel niet allemaal, minstens één Vlaamse krant leest die blogverzameling op Google readers ook, als informatiebron... Dus toch niet alleen slecht ?
Bovendien is niet ieder blogger een nieuwsgaarder... Ik ga niet zeggen dat ik nooit de actualiteit raak, maar als ik het doe, dan breng ik geen nieuwsitem, maar eerder een persoonlijke visie er op, of een waarschuwing, of wat schampere commentaar...Nauwelijks iets om de gazetten mee te verontrusten.
Ik zie mezelf veeleer als een soortement cursiefjesschrijver, iets wat een beetje démodé is, maar vroeger had je een Verbeeck, een Ghysen, een Carmiggelt die zich onledig hielden met hun kijk op de gewone man in de gewone straat, en daarmee een goed belegde boterham verdienden. Niet dat ik meen ook maar aan hun knoesels te komen... Bovendien kom ik te weinig buiten om dagdagelijks een stukje te kunnen plegen met als onderwerp de observatie van de medemens...
Vandaag zou ik dat kunnen, omdat ik gisteren op de hobbyclub weer alle gelegenheid had om enkele medemensen te bekijken en te beluisteren...
Stel je niet te veel voor van die hobbyisten... het zijn hoofdzakelijk oudere vrouwen, die het wel leuk vinden wat handwerk te doen, en als ze dat kunnen combineren met wat gekeuvel , voornamelijk over hun medemensen, dan is dat mooi meegenomen... Ik heb weer meer gehoord over mijn naasten dan anders in een jaar.
Dat komt omdat Anny en ik eigenlijk in een zeer gesloten wereldje leven... We zijn beiden geen grote praters, en als we eens praten met de buren, dan is dat alleen wat nodig is, of belangrijk op dat ogenblik, en daarmee uit. Met bezoek is het iets anders, dan zitten ze in ons wereldje, en daar kan en mag er gebabbeld worden, al ligt dat véél meer aan het bezoek dan aan ons. Je zult me niet geloven, maar als we niet echt een raakpunt hebben, dan ben ik heel vlug uitgebabbeld.

Dat is bijvoorbeeld ook mijn eeuwige moeilijkheid met de bezoeken aan tanteke... Ik ben altijd jaloers als e ik andere bezoekers hoor babbelen over onbenulligheden en dat een héél lange tijd kunnen volhouden... Als ik op bezoek ben, dan zijn er altijd lange periodes van stilte. Soms zijn er ook zo mensen die je telefoneren, en die ook dat uren kunnen volhouden, en als iemand je dan vraagt: "waarover belde x ?" dan moet je heel diep nadenken om tot de conclusie te komen dat er misschien heel in het begin van het gesprek een vraag of een mededeling is geweest die wellicht de aanleiding waren tot dat ellenlange telefoontje... Die mensen spreken in zinnen die nog langer zijn dan mijn voorgaande zin ! (Je kunt denken !)

Bij zo'n foontje wissel ik soms af van oor, tegen het warmlopen.

Gisteren op de hobby hebben ze kaartjes gemaakt. Ze lukken er in van kaartjes te maken die omzeggens gratis zijn, en toch mooi. Het kaartje is een vel gekleurd papier, netjes op maat geknipt en geplooid, daarin een wit papiertje, iets kleiner, ook gevouwen, er netjes in gekleefd, en de versiering... dat vind ik grandioos, ze maken recuperatiekaarten ! Ze knippen van de kaarten die ze vorig jaar zelf gekregen hebben, of die ze kregen van andere mensen, mooie stukken uit, soms met de wens er nog op, soms kleven ze er een wens onder (dat is het duurste onderdeel vermoed ik). Soms in twee lagen, soms op een soort dikke klevertjes, zodat er een reliëf effect ontstaat, maar het is dus zo dat de enige kost is: het gekleurde papier, het witte papiertje er in, en eventueel de kleeftekst in gouden lettertjes met Gelukkige verjaardag of iets anders... ! En echt, het resultaat mag gezien worden. Niet dat het echte kunstwerken zijn, maar het is echt mooi hobbywerk, voor zo goed als niets aan kosten.
En dat is in feite de tweespalt die er heerst tussen de twee leidinggevende dames...en de reden waarom zowat iedereen de ene volgt en de andere laat schieten... De ene lukt er in mooie dingen te maken die de dametjes zo goed als gratis kunnen krijgen, de andere koopt altijd dure materialen om mee te knutselen, en de dames zijn er unaniem in, als je kaartjes goedkoper kunt kopen in de winkel, dan moet je toch geen tijd in steken om er zelf te zitten maken zeker ? We leven hier in een kleine landelijke gemeente, de mensen die in de club zitten zijn niet van de nieuwste generatie, maar van de generatie die opgegroeid is toen zuinigheid nog een must was...
Zoals gezegd, volgende maand moet ik les geven in pyrografie... er zal hout zijn er zullen brandertjes zijn... Kan leuk worden. Misschien zorgen voor flamazine ?

Ik kan misschien de indruk gegeven hebben dat de dames iedereen over de hekel halen, maar dat is niet zo, het zijn de nieuwtjes van de parochie, de mededeling dat x ook slecht ligt, het is kanker... en het huis van treesje dat verkocht wordt... dergelijke dingen. Een van de dames wordt iedere maand dover... Meestal zit ze te handwerken, ze hoort wellicht niets van alles wat er verteld wordt, want plots, zo midden in een zin van een ander, kan ze iets zeggen of vragen over haar handwerk, en dan stopt iedereen, en Monique neemt dan het handwerk over, zegt heel luid wat ze gaat doen en hoe ze verder moet, waarna ze weer wegzakt in haar handwerkje, en de gesprekken hernemen. Er is iedere keer koffie en de jarige van de maand brengt een taart mee. Volgende maand zal ik dus taart moeten meenemen...

Nu ga ik nog eens telefoneren naar Luc, afspreken om te gaan vissen...
tot de volgende ?