Moeilijk, mensen, moeilijk...

Ik heb een aanvraag ingediend bij het Vlaams Fonds.
En weer is het afgewezen, nu al voor de tweede maal. Nu ga ik in beroep tegen die beslissing, want die erkenning is voor mij heel belangrijk. Ik moet die erkennin hebben voor mijn 65 verjaardag, ik heb dus nog wat tijd, maar desalniettemin...
Ik ondervind dat ik stillekens aan steeds minder kan, en zie dat Anny, die ook met serieuze rugklachten zit, ook achteruit gaat. Nu kan ik al heel wat dingen niet meer zonder de hulp van Anny, en komt naast mijn verzorging ook de zorg in en rond het huis allemaal op de kop van Anny terecht. Zoals gezegd gaat ook zij echter ook achteruit, en de tijd is er dat wij nu al bepaalde werken moeten laten uitvoeren door derden. Dat is niet onze goesting, maar we kunnen niet anders.
Als ik en/of Anny nog verder achteruitkrasselt, dan zullen wij niet alleen steeds meer beroep moeten doen op derden, maar ook op steeds meer hulpmiddelen om ons te beredderen. Nu al zit mijn huis vol met handvatten om mij recht te trekken, bijkomende leuning aan de trap, een gewone en een electronische rolstoel enz... Enkele jaren geleden kon ik nog op een goeie dag een wandelingetje doen, nu gaat dat al lang niet meer. Ik ga niet naar rommelmarkten zonder mijn rolwagen, probeer hem wel zo weinig mogelijk te gebruiken, maar ik voel dat ik achteruit ga. Dank zij de pijnkliniek is mijn steeds-aanwezige pijn wat meer onderdrukt, maar niet weg, en de pijn bij belasting komt nog steeds evensnel op als vroeger, alleen kan ik het met die zware verdoving gewoonlijk iets langer uithouden voor het te erg wordt. Het enige wat ik nog kan is iets waarbij ik op een stoel gezeten en steunend op mijn onderarmen kan zitten...veel rest er dus niet...
Misschien is het hier ook zo dat je eigenlijk niet mag vechten tegen je handicap om erkenning van die handicap te krijgen...

Ik heb eens nagedacht over mijn blog van gisteren...als steeds meer terugkeren naar het verleden een teken van ouder worden is, dan wordt ik al behoorlijk oud hé ??

Ik denk dat de verklaring anders is, het verleden is een steeds groter pak, waar je dus steeds moeilijker langs kunt lopen zonder iets in handen te nemen...

Allee, mijn kleinzoon roept me met messenger, baai tot morgen

auto

Het is zoals ik verwacht had, de kosten komen op de overeengekomen prijs. Of het nu de advocaat of de garagist is, valt uiteraard niet te achterhalen, maar enfin, het is en blijft uiteraard een buitenkans, dus hebben we ja gezegd. Binnenkort rijd Veerle met een sneeuwwitte wagen rond. De andere weggebruikers zijn gewaarschuwd bij deze. (Nee, ze rijd echt goed en voorzichtig, ik zit maar wat te broebelen) (dat doe ik nu en dan zoals je al wel zult gezien hebben).
Of de wagen lang sneeuwwit zal blijven op onze - door vele landbouwwerktuigen bezoedelde- banen, valt te betwijfelen. Ik denk dat ze dikwijls zal staan wassen.
Het wordt dus een benzinemotor, een Astra1400, een opel...een ons door en door gekend en vertrouwd merk. Als ik de tijd meereken dat ik als kleine kadee meereed in de opel Olympia en veel andere opel-versies thuis, dan rijd ik nu al meer dan 50 jaar in Opel. Is dat een rekord? (Daar reden we ook in, in Opel Rekord)
Nu zijn zowat alle wagens goed te noemen, maar Opel was vroeger gekend als de wagen die nooit in panne stond. En ik moet toegeven, als kinderen zaten wij altijd te kijken of er toch nergens een opel in panne stond, maar we hebben er nooit één gezien.
Dat doet mij denken aan een uitstapje dat we deden naar de Pas de Calais. Vader was een chauffeur die niet mocht gestoord worden, en hij kon er niet tegen dat wij (we waren toendertijd met drie "brave" kinderen achteraan in de wagen gezet) veel lawaai maakten of druk waren. Ons moeder nam de taak op zich om ons kalm te houden.
Op die uitstap waren wij begonnen de paarden te tellen in de weiden. Het ging steeds luider en enthousiaster, tot ons moeder aan pa zag dat het teveel werd. Ma zei ons, dat is niet moeilijk, telt ne keer alleen de witte paarden. De eerste kilometers was het beduidend stiller achteraan, maar zodra we de "schreve" voorbijwaren, waren blijkbaar alleen witte paarden te zien, en ons moeder zat daar stillekes naast een zuchtende vader te meesmuilen...
Als je daaruit zou besluiten dat we een strenge, nooit-lachende pa hadden, dan ben je mis ! Ons vader was echt een plezante, en het was alleen zo dat we in de auto en 's middags bij zijn noenstondeke stil moesten zijn. Hij deed ons moeder zelfs eens bij de buur gaan om te vragen of haar kinderen 's middags wat stiller wilden zijn. En die brave mensen (en kinderen) deden dat...Charel moet slapen, zijt ne keer een beetje stille... Maria, dat magere nijvere mensje met haren Gusten en kroost... Ik heb duizend keren moeten horen, wat ik de eerste dagen dat we daar woonden had gedaan...Ik weet niet of het waar is, ik was dan amper mijn eerste pasjes zelfstandig aan 't zetten...
Ma was naar het toilet gegaan, en ik zou het haakje op de deur gedaan hebben...Ons ma zat daar vast op de wc... Vermits daar een grote "bassin" met waswater stond, was ons moeder bang dat ik er in zou vallen. Na van alles beloofd te hebben als ik de deur open zou doen, hoorde ze plots op de koer van het huis naast ons Maria bezig. Ma kende nog niet eens haar naam en begon wanhopig te roepen: "Madam, madam...madam..." Tot Maria terugriep. Ma vertelde haar de situatie, en Maria kwam ons ma verlossen...
We hebben altijd goede buren gehad, zowel aan de ene als aan de andere kant. Dat was nog de tijd dat, toen een buurvrouw ziek was, de andere buren samen hielpen, eten kookten, de was deden...gratis, gewoon als buur...
Wij hebben hier ook goede buren, maar in veel gevallen kennen de mensen nu hun buren niet eens...
Dat was dan toch vroeger wel beter ! Ook het feit dat de mensen op mooie zomeravonden 's avonds gezellig bijeen zaten te kouten, terwijl de kinderen tot aan het vallende duister mochte ravotten op de straat. (Er waren in die tijd in onze straat 2 auto's en de kamion van de brouwer en de kamion van banane (de fruitboer), dat was al...en die reden dan niet, neen die zaten er ook bij...En wij speelden "potje-klets". Een soort verstoppertje, waarbij iemand een toegestampt blik met enkele keien in moest schudden als hij er in slaagde ongezien bij de pot terug te geraken.
Nu zitten de kinderen alleen, met hun nintendo en dergelijke sociaal te zijn.

Alle, voor dat ik weer begin te zagen, tot morgen !

Héél lang geleden, toen ...

Nog twee dagen en Bart verjaart (weeral).
In 1977 verschenen er ellenlange artikels over een dame die op 7/7/77 precies 77 jaar werd. Ik antwoorde aan de krant dat dat echt niet zo bijzonder was, dat mijn zoon Bart op 7/7/77 7 jaar oud werd, en dat bij de buren er 7 kinderen waren, waarvan er ook één op 7/7/77 7 jaren oud werd...Dit verscheen als nieuwsbericht in de krant. Ik moet het nog wel ergens liggen hebben, wellicht weet mama wel waar.
In ieder geval hebben we bij die gelegenheid een groot feest gebouwd, met gans de familie. Het was prachtig heet zomerweer toen, en er werd niet alleen gegeten, gedronken en gebabbeld, er werd ook met de tuinslang gespoten...
Waar is de tijd?
Volgend jaar op 7/7/7 wordt Bart 37 jaar...dat klinkt bijlange na niet zo speciaal hé? Toch zit er ook weer een heel pak zevens in, maar ook een ander cijfertje. Voor Bart zal het wellicht niet zoveel uitmaken, hij begint stilaan in de jaren te komen dat het weer een jaar voorbij is...29 jaar geleden was ouder worden voor hem nog fantastisch.
Nu zeggen de kleinkinderen heel vriendelijk: "Maar jij bent al oud hé opa?"
Ze hebben gelijk, toen ik zo oud was, was ene van 60 al een stokoude vent...Dus ik nu ook. Maar ik voel me bijlange niet zo oud. Goed, ik kan bijna niets meer doen met die stomme rug van mij (doet vandaag weer pijn) maar anders ben ik kerngezond. Allee, toch bijna, ne mens mag nooit stoefen.
En ik probeer nog van alles te profiteren waarvan ik profiteren kan. Rommelmarkteren, computeren, lezen, schrijven, tekenen, vissen, pyrografie, beenbewerking enz, enz...Veel van die dingen moeten zittend gebeuren, en sommige wil ik wel wandelend, maar moeten soms vanuit de rolstoel, maar ik doe ze nog en geniet, met volle teugen.
Oud ? bijlange niet !
nog lang niet !

Wacht maar, je zult me nog wel gelijk geven als je ook zo ver bent, of anders zit je al te knikken, omdat je ook bij die groep van genieters hoort.

Tot morgen, als den ouden er nog is hé ...

belastingen...

Gisteren is Luc hier geweest om de belastingsbrieven in te vullen en mee te nemen. Luc werkte vroeger bij de ballasting, nu is hij op rust, maar hij gaat nog iedere week op bezoek bij zijn collega's en vrienden. Vandaar dat hij ook nog steeds voor zijn vrienden en kennissen de brieven invult, en er dan bij zijn vrienden-collega's mee gaat. Zo ziet hij iedereen nog eens.

Wij hadden eerst het probleem Tanteke...Het brave mens heeft dus heel goed zorg gedragen voor de documenten voor de ballastingen...zo goed, dat ze ze niet meer terugvindt. Geen enkel document is nog te speuren, zelfs niet de belastingsbrief...Ze heeft ze wel gekregen, ik heb ze gezien, en heb haar gezegd ze bijeen te leggen tot ik met Luc zou komen...We zijn dus niet moeten gaan. Luc zal het regelen met zijn collega's, ze hebben daar blijkbaar alle fiches die wij ook krijgen (waarom moeten wij dan al dat jaarlijkse werk doen ? Omdat ze geen inlichtingen hebben over al wat we kunnen inbrengen ter mindering, zegt Luc...Tante heeft geen pensioensparen en degelijke meer, dus geen probleem)...

Mijn brief en de brief van Veerle, geen probleem, maar de brief van Bart heeft hij meegenomen. Bart heeft zijn lening laten herschrijven op een lagere rentvoet, en bijgeleend voor zijn dak en zijn façade.
Nu is er een nieuwe wet voor de aangifte van dergelijke dingen, maar de ambtenaren van de belastingen wisten vorige week nog niet wat ze er mee moesten doen, de teksten en uitleg waren hen nog niet bezorgd... Weer eens een voorbeeld van het voortreffelijke staatswerk van deze regering ??? Bart zal dus nog wat moeten wachten op zijn papieren hé, want hij moet ze dan nadien nog zelf binnen doen in Geraardsbergen...Wij vallen allemaal onder Oudenaarde, Bart dus onder Giesbaergen...

Nu, de banken moeten blijkbaar al een en ander daar voor ontvangen hebben, want de attesten zijn ook heel anders dan vroeger... Enfin, we zien wel wat er van is.

Vandaag wordt het broeierig heet, en daarna krijgen we onweer dixit het kmi en vtm-meteo, niet ervan zeggen de militairkes van Vurste, het zal mogen rond de middag (in Vurste) beginnen regenen, en het zal evoueren naar stortbuien, tot zaterdag in de loop van de voormiddag...met andere woorden, baaibaai mooi weer...Hopelijk kom je weer op zaterdagmiddag, en dan voor een heerlijk lange vakantieperiode. Dan hebben de kinderen er wat aan, en opa's en oma's zullen het misschien iets makkelijker hebben...

Hoop doet leven. Ik vraag mij af hoe het onder tussen gesteld is met die andere Luc, de vader van de bruid??? Zou hij al wat bekomen zijn ? Wellicht niet van de financiële kater, ik weet bij ondervinding dat dat soort katers heel groot en heel massief is, maar ja, ik had er dan ook twee in één jaar te verwerken. Gelukkig was ik zo wijs geweest hen aan het begin van hun intrede in het werkelijke arbeidersleven te laten kiezen voor werken voor zich zelf maar dan ook alle kosten voor zichzelf, of de pree afgeven en alle kosten voor ons. Ze kozen allemaal voor het eerste, ik had er dus geen benificie aan, maar de onkosten waren ook beperkter. Gelukkig, want er komt wat kijken bij het boterbriefje.

Allee, ik ga wat zonnen, voor het te heet wordt

Tot morgen ?

Cultus van het geweld ??

De laatste tijd wordt het echt erg hé, maar het erge is dat ze precies niet weten hoe dat komt !

Een familielid van ons woont in Anderlecht. In zijn straat werd bij een van de buren een grote ruit kapotgestampt met een voetbal. Toevallig had de eigenaar de daders gezien en herkend (in werkelijkheid had hij hen juist gevraagd op te passen, waarop ze de bal recht op zijn raam stampten). Hij ving bot bij de ouders, dus legde hij klacht neer bij de politie. Twee dagen later kwam de politie terug met de boodschap: "Zoudt ge die klacht niet intrekken? Je zult veel moeilijkheden krijgen"
In Ronse een verpleger moet stoppen omdat twee vreemdelingen de straat blokkeren om eens tegen elkaar te praten. De verpleger wacht enkele minuten, maar besluit dan maar eens te claxonneren. De beide mannen komen op de verpleger af, trekken hem uit zijn wagen, geven hem slagen met werkonbekwaamheid tengevolge, stelen de medicamenten en verbanden die in zijn wagen liggen... De politie raad aan de zaak zo te laten, want anders komen er nog meer moeilijkheden...

Kijk, voor mij is de kleur van het velletje alleen maar een pelletje, en zijn alle mensen gelijk, maar ook de wet moet voor allen gelijk zijn. Men moet de "anderen" helemaal niet viseren, maar wel ze gelijk behandelen. Het is niet moeilijk dat extreem rechts vooruitgang maakt. Dat is niet te danken aan de vreemdelingen, maar aan de houding van onze politie. Dat zijn de mensen beu. Niet de vreemden, iedereen kent wel vreemden die helemaal niet aggressief zijn, maar als je de jeugd laat doen, ze zelfs niet meer in toom houdt en bestraft als het nodig is, dan krijg je die uitwassen, en dan kweek je groepen die weten dat ze als groep toch gerust gelaten worden door een doodsbange politie. En als je eens kijkt naar die jeugdbendes, dan zul je ook wel zien dat er nu steeds meer bendes zijn waarin het niet meer alleen vreemden zijn, maar waar ook onze eigen jeugd zich bij aansluit, omwille van het feit dat ze daar ongestraft alles kunnen en mogen doen.

Ze moeten nu niet alleen die daders van die in het oog springende feiten aanpakken, neen, ze moeten al die jeugdbendes, zelfs die van 8 à 10 jaar jonge leden, in het oog houden en streng aanpakken... Maar ja, in een maatschappij waar zelfs in de klas de klungel die de ganse klas tiraniseert niet meer mag aangepakt worden... Kijk, ik heb indertijd verscheidene keren voorgehad dat de leraar zijn regel kapot klopte op mijn kneukels... Ik ben daar niet slechter van geworden, integendeel ! En een van de leraars liet mij kiezen tussen straf schrijven of klappen op mijn kneukels...Ik koos steeds de "lijf"-straf, want als ik straf moest schrijven dan zag mijn moeder dat, en dan kreeg ik er daar nog eens van...en als het heel erg was zelfs met de zweep op mijn kuiten. Ik had het dan ook verdiend, en ik heb zo, manu militari, het verschil tussen goed en kwaad geleerd... Als er nu een kleine een opmerking krijgt in zijn agenda, dan staat 's anderendaags de moeder daar om te protesteren. Ja zelfs in sommige gevallen komt de vader om de leraar eens "manieren te leren", met de vuist !

Je moet een kind niet op het hoofd om om de oren slaan, maar van een trek op de billen is er nog niemand gestorven. En leer de ouders eens dat de enige manier om de kinderen iets te leren is: zelf een vaste rgele uit te zetten en daar dan de hand aan te houden. Wij speelden en ravotten naar hartelust, maar wisten dat, als we over de streep gingen, dan was de straf er. Wij kenden de regels ! Nu zie je bij de kinderen geen regels meer, nu krijgen ze toch, als ze maar lang genoeg zagen of bleiten... Wij zouden dat niet geriskeerd hebben, want we werden niet alleen niet beloond voor het zagen, neen, we werden er onmiddellijk voor gestraft.

En dat is in feite waarover het gaat, een mens wil dat de regels duidelijk zijn, en voor iedereen. Zo lang de ouders, de leerkrachten, de politie, de rechtbanken en de beleidvoerders dat niet willen inzien, zal het hier van kwaad naar erger gaan...

Voila, ik heb mijn gal gespuwd... je kunt nu doen alsof je het niet gelezen hebt, maar diep in jezelf zul je moeten toegeven dat opvoeden, zowel van groot als van klein, alleen kan als de regels gerespecteerd worden en desnoods afgedwongen worden. Voor iedereen ! Of ze alleen zijn, of in groep.

Tot de volgende ?

vloeken

Ik heb vanmorgen al wat afgevloekt! Miserie om u te wassen, om op te staan om te zitten...enfin, 't is weer van dadde...Enfin, ik ga je niet vervelen, en ga wat vertellen over de huwelijksreceptie waar ik gisteren te gast was.
De locatie? Kasteel Breivelde te Zottegem. Een prachtig domein, met 45 ha wandelwegen en ...een grote mooie vijver (Zou daar te vissen zijn ? voorwaarden ??)
Het was snikheet, gelukkig was er wat schaduw. Wij hadden een minder klassiek envelopje mee voor de bruid en haren gom, minder klassiek, omdat ik bovenop de omslag een heel mooi afrikaans olifantje bevestigd had. De bruid is een fervent verzamelaar van olifanten. Ik heb er voor haar al eens een "broche" gemaakt in been, voorstellende een...juist, een olifant.
Ik had het bewuste olifantje diezelfde morgen gevonden op een rommelmarkt. Het was een van die echt mooie typische afrikaanse kunstobjecten, die je duidelijk maken dat onze abstracte kunst haar oorsprong vindt in de afrikaanse kunst. Niet dat afrikaanse kunst abstract is, maar wel dat zij de eersten waren die alle proporties over boord gooiden om een beeld te creëren dat heel duidelijk het karakter of de eigenschappen van het onderwerp wisten te beklemtonen, terwijl andere onderdelen in het bijna niets verdwijnen. Herinner je maar de zeer eenvoudige, tot de basis herleidde koppen van de beelden en de maskers, die toch een enorme expressie hebben.
Deze vormen zijn abstracties, zonder echter de binding met het werkelijke te verliezen. Herinner je de mooiste werken van een Picasso, waar je nog duidelijk ziet wat hij tekent, en waarom hij het zó tekent, Guernica, de stier, de haan om enkele van zijn mooiste te noemen.

Nadien zijn er de vele werken gekomen waarin alle werkelijkheid verloren werd, en naar mijn gevoel ook de kunst verloren ging. Zoals zo dikwijls...

Nu het olifantje dat ik gegeven heb, was bijna één en al slurf, de slurf was een en al kracht en nam bijna de helft van het totale beeld in. Het was mooi, en had ik het niet voorbestemd als een klein bij-geschenkje, dan had ik het zeker zelf gehouden en bij mijn olifanten gzet. (Ik heb er ook wel enkele...)

Ik heb tientallen boeken over afrikaanse kunst. Het is iets dat mij enorm aanspreekt, en die de indruk maakt primitief te zijn, maar in werkelijkheid een heel doordacht concept is. Ik heb zelf al heel wat afrikaanse beelden en beeldjes staan, waaronder enkele die al enkele honderden jaren oud zijn. Maar naast de antikwarische waarde van die beelden is er vooral de artistieke waarde. Ik kan mij indenken dat niet iedereen zich aangesproken voelt, maar al wie zelf tekent of schildert of sculpteert, zal onmiddellijk de expressie van die beelden herkennen.

Mooi.

Meer niet.

De receptie was lekker, maar ik had compassie met de vader van de bruid, een collega van de metaal... De duts stond er onwennig in een net pak, te stijf en te stram, zoals iedereen die niet gewoon is aan die poespas. De bruid en haar zusjes waren heel mooi aangedost en uitgedost. De bruid was niet volledig in het wit, er was een deel van haar kleed in bordeauxwijnrood, en die kleur was de kleur van de kleedjes van haar zusters. Niet gelijk, maar gelijke kleur. Ze waren mooi. (En als ik dat zie, dan moet het wel opgevallen zijn, want gewoonlijk weet ik op geen honderd jaar wat dat vrouwvolk allemaal aanheeft...)

Ik zag er ook enkele metallurgisten, waaronder Rik Lootens, zoon van Michel, die ooit in Oostende zat, toen mijn vader daar werkte. Michel leeft nog, was wel jonger dan ons vader, maar ons vader is veel te vroeg gegaan...Hij begint nu wat te sukkelen, maar dat hoort wellicht wat bij een "gezegende" leeftijd (Wat is daar gezegend aan buiten de duur ????)

Wat mij wel opviel is dat nu de mensen hun kinderen meenemen naar de receptie. Dat is een gelukkig verbetering, waarom zouden die kinderen eigenlijk geen deel mogen uitmaken van het feest?? Er was voor hen zelfs een springkasteel in de tuin.

Ondanks mijne stoel, was het hoogtijd dat ik er wegging...of misschien, gezien mijn huidige conditie, ben ik er al veel te laat vandoor gegaan...

Luc, ik weet dat je nu en dan geniet (?) van mijn blogs...Weet je wat, vertel je dochters maar dat ze zo mooi waren dat een ouwe knorpot als ik het vol genoegen heb aangezien. Dan krijg jij misschien ook eens wat waardering van die jonge vrijgevochten wezens die daar bij jou de wetten dicteren...en je bent in de minderheid, sterk in de minderheid...



tot morgen??

Warm 2

Ik stel vast dat ik al eens een blog schreef onder de titel Warm.., dus nu warm 2...'t Is heet. We zijn deze morgen naar de rommelmarkt te Leupegem geweest, en het was tijd dat ik terug aan de wagen was. Ik had veel pijn, en 't is nog niet over. Eigenlijk is het gisteren al begonnen, ik heb gisteren boven op het terras, wat ijzerdraadjes zitten knippen met een kniptang, en dan die draadjes netjes over mijn vetplantjes in de potten geduwd, zodat er een soortement netwerk ontstaat, die efficiënt is en toch niet lelijk.

Ik moet dat wel doen, want de vogels vinden mijn bloembakken een interessant speelterrein. Wellicht zoeken ze er iets in, maar het gevolg is dat mijn vetplantjes bijna verdwenen waren onder de opgekrabde aarde. De bedoeling is dat mijn plantjes mooi en zichtbaar blijven , dus....beschermen.

Veel werk is dat niet, en lastig ook niet, maar toch was het weeral teveel...Ik verrekte van het zeer. 's Avonds was het al beter, en vanmorgen leek alles weer ok, maar ik was nog niet lang aan het "rommelmarkten", of het begon al weer.

Enfin, lastig of niet, we zijn toch weer eens buiten geweest. Morgen blijf ik thuis, Suzanne en Robert komen op bezoek. Weer eens heerlijk babbelen over alles en nog wat, vooral over de mensen en vrienden van toen. Suzanne zal wellicht weer afzien hier, want ze zegt dat het hier altijd véél warmer is dan bij haar. Ja, daar is er (bijna) altijd een fris zeewindje, terwijl hier het inderdaad wel drukkender warm is. Wij zijn dat al gewoon, maar ja, het is vandaag inderdaad weer eens Warm, met hoofdletter... In ons Absurdistan is het ook bijna altijd TE, te warm , te koud, te nat...ja, we leven dan ook in een zeekklimaat - de tweede k is hier géén typefout- het is hier zelden een normaal gematigd klimaat, waar in wij volgens de weerlui (weermannen en -vrouwen) toch in leven ???????

Mij hoor je echter niet klagen, ik kan goed tegen de warmte, op voorwaarde dat ik iets op mijne kop heb. Mijn haardos wordt langs om dikker, zodat mijn hoofdhuid wat bescherming nodig heeft. Je moet weten, bij veel mensen kan dat geen kwaad, maar mijn schedel zit vol, vol hersenen, als je nu iets doet koken, zonder ruimte te voorzien voor de volumetoename, dan gebeuren er rampen! Ik weet niet of dat bij jou ook het geval is...

Na deze acute aanval van nederigheid, rest mij niets anders dan te stoppen voor vandaag...Zodoende je de tijd latend om te herstellen voor de volgende blog van je dienstwillige dienaar...

tot de volgende ?