donderdag, april 30, 2015

bizar ongeval

In het Nederlandse Zoetermeer is een vrouw gewond door een omvallende lantaarnpaal.
Op zich lijkt dit niet zo bizar, maar de reden waarom de paal omviel, die is bizar.
De paal is omgevallen door toedoen van honden. Nee, niet doorgebeten, of omgetrokken, maar door de pies van de beestjes...
Als mijn zus dit leest, dan zie ik haar voor mijn geestesoog heel intens knikken...
Zij wees me jaren geleden al op de toestand van de lantaarnpalen in haar straat, die aan de onderkant allemaal heel erg verroest zijn... " Kijk, die palen gaan er allemaal aan, door die verdomde honden (ze gebruikte een veel sterker krachtwoord, dat niet door mijn censuur kan). Ze gaan alle dagen allemaal tegen al die palen zeiken, en daar tegen kan geen paal het uithouden."

Mijn zus woont in Oostende, een stad waar, naar het schijnt, meer honden wonen dan mensen... Oostende is een stad met heel veel gepensioneerden, die hun pensioen komen doorbrengen aan de kust, en heel veel van de eenzamen hebben dan als troost, een hondje... Die moeten ze enkele keren per dag uit laten (op een appartement hebben die beestjes geen beloop), en dan geven ze hun beminde hondje welwillend aan iedere lantaarnpaal de kans om dat lange ding te zegenen met de heilige hondenpies.

Het is in steden als Oostende dat men ook de noodzaal heeft ontdekt van het poepzakje, waarmee je de hondendrollen netjes kunt oprapen en zo het voetpad begaanbaar houden... Voorheen kon je haast niet meer flaneren op de dijk, want je moest voortdurend angstvallig kijken waar je je voeten kon neerzetten zonder in een van die hondendrollen terecht te komen.

Eigenlijk is dat probleem een probleem van de eenzaamheid...
Honden zie je bij gezinnen met kinderen, waar men een hond houdt als speelkameraad voor de kinderen, of... bij eenzamen, die een hond houden als gezelschap en als middel om zichzelf te verplichten nog eens buiten te komen.

En dan piesen ze regelrecht de lantaarnpalen in de verdoemenis...

Toen ik kind was, was een hond nog een beest. Nu is een hond een verwend kind.
Toen ik kind was zou niemand er ooit aan gedacht hebben om zijn hond in een kinderwagen rond te duwen. Honden hadden (hebben !) vier poten, en daar lopen ze liefst van al zelf op.
Honden kregen afval van tafel en als er geen was, een snede droog brood, met wat saus op die restte in de pan.
Nu krijgen honden heel speciale voeding, en het lijkt wel een misdaad als je ze zou voeden met restjes van tafel. En let op, geef ze niet zo maar om het even wat, want de veearts heeft gezegd dat je best brokken voedert van merk X, want in merk Y zit te veel zout, of te veel dit of te weinig dattum...

En heel zelden zie je nog een gewone hond, van een onbestemd ras, een hond die wij grinnikend een "plas partout" of een "muurzekère" noemen... Dat mag niet meer, dat is niet chique, dat komt niet overeen met de status van de hondeneigenaar.
En eigenlijk is dat laatste woord verkeerd... Tegenwoordig is het niet de mens die een hond heeft, maar de hond die een mens in zijn dienst heeft.

Ook met katten is het tegenwoordig zo, al zie je nog steeds meer rasloze katten dan beesten van een of ander duur merk.

Laatst, op een rommelmarkt, zagen we dat iedereen plaats maakte voor een frêle, klein, fijn juffertje, met een bakbeest van een hond. Ik heb haar het merk gevraagd, want ik kende het niet. Het bleek een wolfshond te zijn, dus een beest dat gedeeltelijk wolf is, en gedeeltelijk hond. Het wilde zit daar ongetwijfeld nog steeds voor een behoorlijk deel in, en ik geloof nooit dat dat kleine, smalle juffertje dat beest zou kunnen tegenhouden als het er op aan kwam... Maar met honden is het als met auto's... Je moet eens kijken naar die grote bakbeesten van jeep-achtige bakken... Meestal zitten daar ook van die kleine dametjes in. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met compensatiedrang...  Eigenaars van grote honden zijn veelal ook klein en smal... Een beetje gek eigenlijk. Meestal zijn die grote honden brave lobbes, en vind je veel meer agressie en "scherp staan" bij middelgrote en kleinere honden.

Ik ben ook een hondenman... (Bizar, ik hou ook van katten !), maar de beste hond die ik ooit heb gehad, was een rasloos beestje uit het asiel. Een betere vriend voor de kinderen was er niet !

Zo eindig ik met een positieve noot, ten voordele van de honden... en de echte hondenliefhebber, die een hond heeft, niet als kindje, maar als gezellig beest in huis...

tot de volgende ?



woensdag, april 29, 2015

Groen

Vandaag vallen mij plots de populieren op... Ze hebben bladeren. En de bomen in de verte zijn bebladerd, bij sommige zie je nog vaag de takken tussendoor.
De wereld is groen !

Het gras is groen geworden... Gek, want daarvoor was het ook groen, maar nu is het groen veel groener.

In de weide staan madeliefjes en hier en daar zie je het tere blauw van de vergeetmenietjes. In de bossen staan de blauwkousjes die het bos een blauw tapijt schenken, voor een korte tijd, want na de bloei sterven die plantjes bovengronds af, en zie je weer de naakte bosbodem.

Toch zijn we nog niet in de volle periode van bloeiende bloemen en bloesems... Het is maar het begin, de vroege bloeiers als het ware. Maar toch ziet de wereld er al heel anders uit (er zijn ook al bomen die bloeien, de vogelkers, de fruitbomen en hier langs de holle wegen vind je de sleedoren met zijn massa's piepkleine bloempjes...

Je ziet zo de wereld in bloei komen...

Heerlijk is dat. In de vijver zie ik de waterleliebladeren naar boven komen, en zie, er is al een blad dat luidop schreeuwt: "Ik drijf, ik drijf !". De vissen komen gejaagd om eten, de vrouwtjes worden dik en nu en dan zie je al mannetjes die hun flanken langs die dikke buiken gaan wrijven als om het paren te vervroegen.

Ik zie her en der nesten, soms pogingen op plaatsen waarvan jij, met je mensenverstand, weet dat dit niet kan, en waar ze na een heleboel vruchteloos werk de boel in de steek laten en een nieuwe stek gaan zoeken.

't Is lente !
Nu is het echt.

Ondertussen ben ik even gaan piepen naar mijn mails, en ja hoor, daar is de eerste foto van Onderstroom ! Met dank aan Jessica ! (en er zouden er nog op komst zijn !)

Zo zie je hoe druk we aan het werk waren ! Rechts van me zie je een bestuurslid: Begnigna, en je ziet de rug van de nijvere Magda, die dakpannen aan het beschilderen is.

Ik hoop er veel foto's van te krijgen, want we zouden er ook een verslag willen van publiceren.
We mogen het wel eens in de verf zetten dat we met Crea van Ziekenzorg voor zoveel mensen een goede indruk wisten te maken !

Ik ga stoppen... Want we gaan met enkele bestuursleden op prospectie naar de fuchsiakwekerij, en naar het bedevaartsoord Dadizele... (Zouden de dames weten waaraan ze een basiliek kunnen herkennen???)

tot de volgende ?

dinsdag, april 28, 2015

moe, moeder, moest

Vannacht heb ik nochtans goed geslapen, maar ik word precies niet wakker... De slaap blijft ergens diep in me hangen. Ambetant gevoel.

Maar ja, ik slik nogal wat van mijn zwaarste pillen, om mijn rug weer op zijn plooi te krijgen, en wellicht komt het moe-gevoel daar ook wel van. Gewoonlijk neem ik maar één van die zware pillen, maar ik mag er drie per dag, en momenteel doe ik dat ook.

De pijn is redelijk. Mijn rug gaat, maar mijn rechterknie blijft tegen pruttelen, en wat er aan mijn linker wreef van mijn voet is, dat weet ik niet. Je ziet er niets aan, maar er is een plaatsje van zo'n twee euro's groot, waar het enorm gevoelig is. Ik zou het haast vergelijken met een brandwonde qua gevoeligheid, maar, zoals gezegd, je ziet er niets aan. Die pijn zit daar al enkele dagen. (Ik vertik het naar de dokter te gaan met iets wat je niet ziet en wat je amper kunt duidelijk maken in woorden)

Deze namiddag gaan we op ziekenbezoek, en donderdag zal er wellicht geen blog zijn, want het is dagelijks bestuur van Ziekenzorg. En dan komt er een periode van feestdag, brugdag, zaterdag en zondag, waarop er wellicht links en rechts rommeldagen zijn... en waar we - als we ons redelijk voelen- wellicht naar toe gaan. Met andere woorden, de verslaafden aan mijn blog (dat is het bij mij het toppunt van mijn eigenwaan) gaan wellicht op hun honger blijven zitten...

Maar ondanks alle pijn, alle drukte, en alle rommelmarkten ten spijt, blijf ik ergens in een euforische sfeer... Het suczeven (trapje hoger dan succes) van onze actie op Onderstroom, blijft na zinderen.
Gisteren kwamen mijn kleindochters ook nog even langs... Kijken of er niet een van de dingen die ik ginder tekende in pyrografie te verkrijgen was... Jammer, maar Anneke heeft ze in beslag genomen. Dat komt omdat het twee uiltjes waren, en Anneke verzamelt uiltjes.
Anneke heeft een leuke woning, waar, net als bij ons, enorm veel dingen de aandacht trekken, mooie dingen, collecties, foto's, instrumenten, mooie meubels... Ik voel me er thuis, ik kan er, net zoals in mijn eigen huis, mijn geest laten ronddwalen, fantaseren, dromen.
En bovendien is Anneke ook nog eens een dame waar je kunt mee lachen, met zin voor humor, en die het niet zal laten iemand -op een plezante manier- te foppen.
Eigenlijk zitten in het dagelijks bestuur van Ziekenzorg Mater - Welden alleen van die toffe madams. Waar ik me als manmens op mijn gemak bij voel. Je kunt lachen, je kunt plagen, en je hebt niet ééns het gevoel dat ze van de andere sekse zijn.
(Misschien klinkt dat wat bizar, maar voor mij is dat het toppunt van mens zijn ! - Het zijn slechts de besten die zich - in een functie-  nooit opstellen als man of als vrouw ! Toen ik nog werkte, kwamen er ook vrouwen werken, en de meesten er van profileerden zich als vrouw. Niet als collega. Op dat moment waren ze bij mij gebuisd, waren ze geen 'goede' collega, en konden ze dat ook nooit meer worden. (Wie als man daarop inging was - voor mij- trouwens ook gebuisd !) Nee, ik heb niets tegen vrouwen, maar alles moet op zijn tijd en op zijn plaats gebeuren. Wie de zaken gaat vermengen, die verliest een deel van zijn kwaliteiten !)

Eigenlijk is het toch heerlijk mens te zijn, als je het geluk hebt om mens te zijn met de mensen. En je kunt slechts echt mede-mens zijn, als je volkomen vrij bent van dingen die er op dat moment niet bij horen of bij mogen. Dan pas kun je onbevangen lachen, onbevangen huilen. Op het ogenblik dat je de ander niet meer alleen bekijkt, alleen ervaart als medemens, maar hem of haar ervaart als een virtuele seks-partner, dan ben je die onbevangenheid kwijt, dan zit je met een scheve houding tegenover je eigen partner en/of tegenover de partner van de man/vrouw met wie je op dat moment die relatie aangaat of zoudt willen aangaan.

Zo net kreeg ik een telefoontje... Ik moet niet op ziekenbezoek gaan, want de man waar we heen zouden gaan is opgenomen in het hospitaal. Zijn toestand is bedenkelijk...

Hopelijk komt alles nog goed, want ik zou niet willen dat die goede vrienden ...


tot de volgende  ?

maandag, april 27, 2015

Onder stoom

Onderstroom onder stoom... Zo kon je het gisteren stellen !
Oudenaarde bruiste van het leven, ondanks de regenbuien.
Op de markt een heleboel kraampjes met allerlei Europese producten, Italiaanse worst, Franse kaas, Spaanse drank... te veel om op te noemen.
 En doorheen gans Oudenaarde Erfgoed te bezichtigen, erfgoed die veelal vermengt was met een of meerdere activiteiten van Onderstroom...

Wij, Crea van Ziekenzorg Mater Welden was daar ook aanwezig, en jongens, wat een succes !!!
We hebben de bezoekers niet geteld, maar het waren er verschrikkelijk veel !
Onze werkjes oogstten veel bewondering, en Magda en ikzelf hadden veel bekijks en mochten heel wat uitleg geven bij onze "workshops"... Magda maakte nog wat mooie beschilderde dakpannen, en ik heb me geamuseerd met het maken van pyrografie (Branden in hout)...
Maar voor een groot stuk was ons succes ook te danken aan Chantal, die het op zich nam om de mensen te ontvangen, en uitleg te geven over de werken die er ten toon stonden.
Hadden wij mogen verkopen, dan zouden de laatste bezoekers wellicht niets meer te bekijken hebben gehad... Want er was veel vraag naar producten van onze handen !

Jessica, van de organiserende Cultuurraad vertelde ons dat wij dan ook het gezelligste plaatsje waren van heel de Kapel van het Oud-Hospitaal (Een bouwwerk dat op zich ook al mooi is om zien). De kapel en de talrijke bijhorende lokalen waren bijna allemaal volzet.

Wij hoorden dat er overal tevredenheid heerste, met een kleine uitzondering voor de standen in Maagdendale en De Woeker... Dit heeft niets te maken met wat daar aangeboden werd, maar met het slechte weer. Deze beide locaties zijn niet toevallig de locaties die de verste uithoeken vormden van de activiteiten van Onderstroom. Had het mooi weer geweest, dan zouden ook die organisaties wellicht genoten hebben van de vele honderden bezoekers ! Jammer.

Wij waren er al heel vroeg, want wij waren bij de weinigen die massa's materiaal moesten ten toon stellen. Vooral Magda had een massa materiaal mee ! Wij vroegen ons af waar dat allemaal had gezeten in haar autootje ! Maar we waren tijdig klaar en hadden alles netjes gepresenteerd, gebruik makend van de mogelijkheden die het lokaal ons bood. Normaal waren de bezoekers verwacht tussen 14 en 17 uur, maar wij hadden bezoek vanaf 12.30' uur, tot 17.30' uur, moment waarop wij gewoon begonnen met alle materiaal weer in te pakken. (Anders stonden we er misschien nog ?)

De receptie begon met een optreden, maar wij hebben daar niets van gezien... Wij waren volop bezig met het inpakken en het terug inladen in onze auto's. Na het optreden kregen de aanwezigen de kans om iets te drinken en te eten (we hadden allemaal bonnetjes gekregen), maar ook daar waren wij bij de laatsten, maar door het systeem van de bonnetjes was dat geen probleem, en wij hadden zelfs nog een zitplaatsje en tafel (vooral door het feit dat wij onze stoelen van de tentoonstelling dan pas wilden opplooien en wegbergen...)

Om eerlijk te zijn, het laatste anderhalf uur was voor mij een marteling. Ik verrekte van  de pijn in mijn rug. (Een sterke pijnstiller er bij genomen, maar veel hielp het niet - en ik wist dat dit voor mij een slapeloze nacht bracht). Deze morgen lukte het toch om te turnen, en al bij al gaat het beter dan ik verwachtte...

Eind goed, al goed...
Wij hadden een zware dag, maar het was een heerlijke dag, waarbij we met zijn allen baadden in de veel woorden van lof en appreciatie !

djudedju

tot de volgende ?

zondag, april 26, 2015

als de aarde beeft...

Twee immense tektonische platen die op elkaar botsen of net uit elkaar scheuren...  De Himalaya is het resultaat van de botsing tussen twee zo'n tektonische platen... Stel je eventjes voor dat je een voetbalplein bijna vol legt met een laag dikke boeken, de een tegen de ander, op sommige plaatsen liggen de boeken wel drie, vier lagen dik, op andere maar eentje dik. Jou veld boeken komt bijna tot aan de middellijn, en aan de andere kant is er iemand anders met net zo'n veld boeken.

Er zijn geen doelen meer, het is een platte vlakte, op de boeken na.

Op ieder eind worden de boeken tegen gehouden door een enorm lange sterke ijzeren baar, en in het midden staat een bulldozer met brullende motor. Op een bepaald moment beginnen de bulldozers te duwen. De boeken schuiven tegen elkaar, duwen elkaar vooruit, hier en daar hapert er iets, en gaan de boeken rechtop staan, en kantelen over elkaar heen, maar uiteindelijk is het ganse veld in beweging. Aan de andere kant gebeurt net hetzelfde, en met een langzame haast naderen de boekenvelden elkaar.

Als ze tegen elkaar komen, dan schuiven hier en daar boeken onder de andere laag, op andere plaatsen gaan ze rechtop staan en vormen een kleine muur... De wrijving en opeenstapeling beperkt zich niet tot de de zone waar de velden elkaar raken, hier en daar lijken kleine boekenbergen te ontstaan, wellicht door oneffenheden van het veld er onder, of door een boek dat iets minder sterk is dan de anderen...maar onverbiddelijk schuift de massa verder... Op het breukvlak, het punt waar de velden op elkaar botsen, gaat het er zo erg aan toe, dat niet alleen de boeken recht gaan staan, of over elkaar heen schuiven, maar je ziet de kaften breken, boeken die dubbel plooien (probeer dat maar eens met een deel van je oude encyclopedie !), en de berg in het midden rijst hoger en hoger...

De hoogste top noem je de Everest... want wat we hier in het klein nabootsen, is immers het ontstaan van het enorme bergmassief van de Himalaya, en het op elkaar drukken van de twee velden is niet alleen te zien in het ontstaan van de bergketen, maar ook in het enorme door elkaar schudden van de grond, de boeken. Stel dat jouw huis staat op deel 17 van de encyclopedie, en dat dit deel gewoon door de druk uit de massa wordt gedrukt, en rechtop gaat staan, weer neervalt, en weer rechtop om tenslotte ondersteboven te gaan liggen... Adieu huis, en wellicht ook adieu jij...

Dit is wat er gebeurde en wellicht nog steeds aan het gebeuren is ginder in Nepal...
Ik probeer me de krachten -tevergeefs - voor te stellen, die de grond zo hoog en hard tegen elkaar opdrukken, dat er bergen overblijven van bijna 9.000 meter hoog... Misschien was het huidige topje van de Everest vroeger ooit begroeid met mooie lieflijke palmbomen en zat er een duif in te nestelen.

Natuurlijk is de bergketen niet in één beweging ontstaan, nee, ontelbare aarbevingen zoals die van gisteren hebben beetje bij beetje de bodem opgestuwd tot die haast onmogelijke hoogte, en dat drukken, duwen en stoten is duidelijk nog steeds bezig.

Het doet je beseffen hoe klein en nietig we zijn. We zijn niet eens de luis in de pels van de aarde, hooguit een virus of nog iets miniemers.

En als je dan de aarde bekijkt in het heelal, en ziet dat die enorme aardbol eigenlijk maar een stofje is in kosmische termen, dan voelen we ons nog veel kleiner, veel miniemer... En we denken onszelf zo groot...

Voor die mensjes, ginder ver, geraakt door een rimpeling van de aardhuid, heeft de wereld een moment stil gestaan, het leven een moment de adem ingehouden. Huizen, gebouwen, wegen, bergen zijn ingestort, mensen bedolven en in één klap begraven.
Nietigheid...

IJdelheid der ijdelheden. Alles is ijdelheid. Welk voordeel heeft de mens van zijn zwoegen waarmee hij zich aftobt onder de zon? Het ene geslacht gaat en het andere geslacht komt, maar de aarde blijft altoos bestaan... (  http://www.bijbelencultuur.nl/bijbelboeken/prediker  )

Wijze mens, de Prediker...
Een mens uit een tijd waarin er nog geen besef was van de oneindigheid van het heela, het minieme van de aarde, het minuscule van de mens...
djudedju

tot de volgende ?

zaterdag, april 25, 2015

Zaterdag waterdag

Hoe is het mogelijk ? Heel de week goe weer, en als het weekend er is 't regent !
Ik vraag me af in hoeveel huishoudens, winkels, café's, straten dit liedje zal gezongen worden  of al gezongen is...

Maar soms heb je inderdaad de indruk dat Frank Debooser het slecht weer naar het weekend schuift... Hij heeft daar redenen voor: hij gaat met de fiets naar het werk, en in het weekend mag hij de auto van madame gebruiken.

Ach, ik weet het wel, dat is maar zever, en wellicht is er geen enkele dag die meer regen aantrekt dan een andere dag...  Dat zou pas bizar zijn. Dezelfde Frank De booser heeft een website met allerlei wetenswaardigheden die verband houden met weer, klimaat en zelfs aardbevingen in ons landje, wie weet heeft hij ook al eens een statistiekje gemaakt om te zien op welke dag van de week het meest regent... ? Hij heeft in ieder geval ergens vermeld hoe dikwijls hij maar in de regen moet fietsen, en dat het fietsen naar het werk dus best meevalt...

Ik heb in een ver verleden ook met de fiets naar het werk MOETEN rijden (ik had geen ander vervoermiddel ter beschikking), en ik herinner me vooral de dagen met slecht weer, en vooral die dag met die massa's sneeuw en wind, toen ik uren op baan was om 17 km af te leggen... Die dagen waren er misschien niet in zo'n groot aantal, maar verdikke, ik rappeleer ze goed, zunne !!!

Normaliter zouden we nu in Leupegem op de rommelmarkt flaneren, maar in de regen moet je dat niet doen... Er zijn heel wat marktkramers die niet komen, wie er wel is en mooie dingen mee heeft, die dekt die af met plastic, zodat je haast niets er van ziet, en in de regen lopen is op zich al niet plezant... en ik ga naar de rommelmarkt om me te amuseren !

Morgen gaan we dus aanwezig zijn op Onderstroom, en we hopen op veel bezoekers... Onderstroom wil de Cultuur tonen die leeft bij de gewone mensen, de mens die zingt in een koor, die toneel speelt, die mee speelt in een Harmonie of Fanfare, die liefhebbert in de kunst, en zelfs de mens die probeert creatief te zijn, en bij een of andere vereniging gaat knutselen, bloemschikken of zelfs dat stapje verder naar kunst toe... Wat artistiek knutselen of hoe je het ook noemen wilt... Ik vind het een prachtig initiatief, omdat de mens moet kunnen blijven "spelen", blijven creatief zijn... Elk op zijn manier, met zijn mogelijkheden. Ik zag onlangs bij een vriendin (Diane om ze niet te noemen), haar kleurboek... Toen ze er over praatte vond ik het eigenlijk maar niets... Een kleurboek voor volwassenen... Maar toen ik zag hoe mooi het resultaat wel was, dan kon ik mijn bewondering niet wegsteken ! Ze maakte op haar manier van kleuren iets wat heel dicht bij kunst ligt !
Zo zie je maar... Kunst is niet iets van een klein groepje mensen die zich ver verheven voelen boven de andere mensen, kunst is gewoon iets van iedereen, van alleman die voor zichzelf en/of voor anderen mooie dingen maakt. Diane gaf haar talent voor kleur mee aan haar kleinkinderen, die op hun beurt verbluffend mooie werkjes afleverden.

"'t Is maar een kleurboek" is dus misplaatst, als het in handen komt van mensen met gevoel voor kleur en dessin...

... En dan is er nog het voornaamste aspect: Al die mensen zijn bezig ! Zitten niet als vee voor de buis, naar alles te kijken wat men hen voorschotelt.  Zitten er niet een ganse avond om dan op te staan en naar bed te gaan, met de luid-op-bedenking "t trok weer op niets vanavond !"... Zonder zich de vraag te stellen waarom ze dan überhaupt naar die TV keken.
Soms lijkt het me dat TV verplicht is, ook als het heug tegen meug is...

djudedju

Wees eens wat meer Homo Ludens , de spelende mens, hou je bezig met de dingen die je leuk vindt, die je mooi vindt...
Wees creatief op jou manier !

tot de volgende ?

vrijdag, april 24, 2015

Het Romeinse Rijk

Oef ! Gelukkig waren wij op patrouille toen de afgezant van de keizer hier van zijn duivels kwam dromen ! Verschillende soldaten werden streng bestraft, tot zelfs twee Centurions, omdat er hier te veel Germanen de grens oversteken !
Het probleem is niet nieuw, we kennen het verschijnsel al decennia lang, maar nu is het heel erg geworden !
Er zijn nu al drie slechte jaren na elkaar geweest, waardoor er haast geen oogst meer is. Voor ons is dat minder erg, omdat meer in het Zuiden, er geen last was van die misoogsten en dat slechte weer, en wij graan en eten toegevoerd krijgen van uit ons grote Romeinse Rijk. Er zijn voor het ogenblik dan ook haast geen inwendige opstanden meer in onze regio, maar we hebben meer dan ooit te maken met infiltraties van de Germaanse stammen.

Het is een beetje logisch, door de misoogsten heerst er honger, door de honger zijn er oorlogen tussen de stammen onderling, en dus zie je massaal de bevolking vluchten naar het rijke Romeinse rijk...

Op allerlei manieren proberen ze de Rijn over te steken. We maken het ze niet makkelijk, de grenspatrouilles worden hoog opgevoerd, en het aantal kazernes langs de Rijn zijn verdubbeld ! Maar nood breekt wet, en dus proberen de hongerige, en voor de oorlogen vluchtende Germanen alles om ongezien de Rijn over te steken. Vooral in ze Zomer, als de brede Rijn hier en daar doorwaadbare plaatsen heeft, loopt het soms de spuigaten uit. Laatst waren er zoveel in één enorme massa, dat we gewoon onder de voet werden gelopen. Na afloop hadden wij niet zo heel veel verliezen, maar haalden we honderden lijken van Germanen uit de Rijn... Maar niets kan hen stoppen !

Honger en oorlog zijn sterker dan de angst voor ons.

Ze weten dat er hier heel wat van hun voorgangers vluchtelingen, goed terecht zijn gekomen, heel wat wisten zich te vestigen op stukken braakliggend land, waar ze de eerste jaren ongezien konden wonen en zich haast ongemerkt konden aanpassen aan de plaatselijke bevolking. Op sommige plaatsen waren ze op de duur met zovelen, dat de taal er sterk door werd beïnvloed, en dat er een soort Germaans werd gesproken, ook door de oorspronkelijke bevolking.

Heel wat van die Germanen wisten door hun vakbekwaamheid een plaatsje te verwerven, anderen kozen voor een job in het Romeinse leger (Sommigen bereikten zelfs een hoge rang !), maar er waren er ook heel wat die de integratie op een minder leuke manier door moesten, en als slaaf moesten dienen in het grote rijk, waar steeds arbeidskrachten tekort waren, en steeds meer rijken al het werk afschoven op slaven...

Ik heb Germanen betrapt in gammele bootjes, ik heb Germanen wanhopig zien pogen de Rijn over te zwemmen, ik heb Germanen op alle manieren hun einde zien vinden in de stroom die er zo vredig uit ziet, maar vol zit van onverwachte diepten, stromingen, kolken... Mannen, vrouwen en kinderen verdrinken hier bij bosjes, maar ze blijven komen.

Nu en dan betrappen we Romeinse burgers die met gammele bootjes een soort overzet inrichten, waarvoor ze zich dik laten betalen. Als we er eentje kunnen vatten weet dat hij de doodstraf krijgt !!

Maar nu, met die honger en die oorlogen, wordt de vloed inwijkelingen groter met de dag.  Gisteren hoorden we dat kazerne XVII zou aangevallen zijn, en vernietigd, en dat duizenden en duizenden Germanen de grens zijn over getrokken, met behulp van gespannen kabels hielden ze zich boven water, en hand over hand trokken ze zichzelf naar de andere oever. Verscheidenen hadden weer kabels mee, zodat er op den langen duur tientallen kabels over de Rijn gespannen waren en er een zee van mensen er langs de Rijn over kwamen. De kazerne zou dan al ingenomen geweest zijn, blijkbaar door verraad, want de meeste soldaten zouden zijn gedood in de kazerne, in hun bed...

........................

Dit is niet zomaar een verhaaltje, wie zich zijn geschiedenislessen nog een beetje weet te herinneren, weet dat dit echte geschiedenis is... Dat het Romeinse Rijk overspoeld werd door de volkeren uit het Oosten, Germanen en anderen, die zelfs van verder kwamen.

Ik vertel dit niet ook zo maar...
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we de lessen uit het verleden veel te gemakkelijk vergeten...
Ik denk dat we nu eigenlijk weer in een soortgelijke tijd leven...
Ik denk dat de toevloed uit het hongerige en arme Afrika steeds groter zal worden, en dat we op de duur zullen overspoeld worden.
Honger en oorlog zijn stimulansen die je niet kunt tegen houden.

Dus is de enige echte kans die we hebben: de oorlog daar tegenhouden, en de honger daar stillen.

Doen we dat niet, dan zal de vloedgolf steeds sterker worden, en zullen we steeds meer en meer verdrukt worden door de groeiende massa vluchtelingen... We zullen hen, net zoals de Romeinen indertijd, werk geven, plaats geven in onze maatschappij. En net zoals toen zullen ze op de lange duur zich zo integreren dat ze ook hoge functies bekleden. En net zoals toen zal voor hen de keuze, op het moment dat we willen optreden tegen de vloedgolf van inwijkelingen, niet zo simpel, niet zo eenduidig zijn. Wat we hen niet eens kwalijk kunnen nemen... Hoe zouden we zelf zijn.

We moeten dus de enige andere optie omarmen: de oorlogen daar stilleggen, en de bevolking voeden. We moeten hen bijstaan om hun eigen volk op te voeden, scholing te geven, kansen te geven in de economie, ondanks we weten dat de concurrentie tijden lang heel zwaar zal zijn, en hier inwendig moeilijk en moeizaam zal te dragen zijn... Maar het alternatief ? De donkere middeleeuwen, de onderdrukking.

Sommigen praten nu zo luid over eigen volk, over eigen staat... En vergeten dat wij ontstaan zijn uit Gallische stammen, Romeinen, Germanen, Fransen, Duitsers, Spanjaarden, Oostenrijkers, en wat er hier nog allemaal heeft geheerst en zijn stempel op "ons volk" heeft gedrukt...

Tijd dat we realist worden !

tot de volgende ?

donderdag, april 23, 2015

terug van weg geweest

Ziezo, ik heb gisterenavond nog eens vlugvlug mijn mails bekeken... Haastig, want er waren er massa's... Ginder in de Ardennen kreeg ik telkens een berichtje te zien dat ik een sneller internet kon hebben mits in het hotel daarvoor te betalen. Ik vertik dat. Ik vind de manier waarop ze pogen je te verplichten zelfs beneden alle peil. Dus waren mijn mails gewoon drie dagen zich blijven opstapelen...

Maar voor de rest was het daar goed, lekker eten, TV op de kamer, en Anny is er in geslaagd zonder abnormale pijn de dagexcursie mee te maken. Daarover straks meer... Ik kreeg zelf mooi vrouwelijk bezoek op mijn kamer: de kamermeisjes die het bed kwamen maken, en de badkamer voorzien van nieuwe handdoeken... Een blondje en een Aziatisch type. Beiden heel vriendelijk zodra ze door hadden dat ik niet DSK of zoiets was...

Iets voor de middag heb ik zelfs geprobeerd een beetje te wandelen, maar verder dan de parking van het hotel ben ik niet geraakt, veel te veel pijn... Dat bezoek aan Val Dieu hing nog pijnlijk in mijn rug.

Dan gaan middagmalen en terug naar de kamer, wat getokkeld op de computer en wat TV gekeken, en net toen ik dacht: "Nu gaan ze wel haast terug zijn van de uitstap, en ik de deur open deed, stond Anny daar, met de sleutel in haar hand...

Ze had het goed gesteld, en "Raad eens wat ik voor jou heb gekocht !" Grote vraagtekens in mijn ogen... "Zo'n vestje zoals je zo graag wilt hebben !" Dat vestje, dat is dan zo'n mouwloos jagersjacket, met wel honderdduuzend zakken in... (Waarin je uren kunt zoeken naar je sleutels).
Ze hadden de vestjes zien hangen in een winkel, en Anny heeft er op zicht een voor mij gekocht. Toen Rosa haar vroeg of ze wel zeker wist dat het zou passen, verzekerde ze zelfzeker dat ze mijn maat kende. Maar zelfs nadien was het vestje HET gespreksonderwerp, en toen zag Anny Eddy lopen, en riep hem er bij "Doe jij eens dat vestje aan" commandeerde ze... Het vestje paste net niet. "Zie je wel triomfeerde Anny, "Toon is niet zo dik!" (Toen ze het vertelde twijfelde ik wat, is Eddy echt dikker dan ik ben? )

Maar heel wat collega's hadden de gesprekken en de scène van het passen door Eddy en zo blijkbaar gevolgd, en waar ik ook liep, of wie ik ook in de gangen tegen het lijf liep, het ging over dat jasje... Het jasje was blijkbaar "het evenement" van de uitstap...

Voor de terugreis zijn we langs de Route de Wallonie gekomen, zo vermeden we Brussel, waar bijna zeker files zouden zijn, met de staking... In Le Roeulx van de autosnelweg en dan door het mooie landschap naar huis gereden.

's Avonds heb ik dan - zoals gezegd - mijn mails bekeken... en dan het bed in, eindelijk weer eens kunnen liggen op dat bed waar mijn rug mee vertrouwd is... Heerlijk geslapen tot in de vroege morgen, tot ik gewekt werd door een enorme BOENK... "Wat is da ?"
Ik hoorde niets meer, blijkbaar was het toch niet tegen of op mijn huis geweest... BOENK ! Mijn frank viel... Het is goed weer, het is voorjaar, de velden zijn gezaaid en de boeren zetten op hun velden van die kanonnen om de vogels te verjagen. Boeren lijken maar niet door te krijgen wat vogels na twee boenken al lang door hebben, die dingen maken alleen lawaai, maar doen je niets. Dus vliegen ze bij de eerste BOENK van de dag een meterke op, en voor de rest niet meer, en zoeken netjes de zaadjes in de mulle grond...

djudedju

Met andere woorden de boeren maken alleen lawaai om ons het bed uit te krijgen.
tommetoch !

tot de volgende ?

dinsdag, april 21, 2015

Daar is internet

Hier zit ik dan, op de harde stoel, naar mijn eigen zichzelve te staren in de spiegel en naar het scherm van mijn laptop.  Vergeef me als ik fouten mocht typen, maar het klavier is niet zoals ik gewoon ben, en het internet in het hotel is niet echt vlug te noemen...
De bus gaat nu ongeveer vertrekken, en Anny gaat mee met de groep, de Moezel en de Eifel bezoeken. Ik blijf rustig hier, met mijn laptop en met wat boekjes van "Wetenschap in Beeld", kwestie van mijn grijze cellen nog wat te verrijken.
Ik heb de terrasdeur wijd open gezet, om de frisse lucht binnen te laten, maar men is het hotel aan het renoveren, en ik hoor het gebrom en geknars en gepiep en gebonk van de vele machines, ruik de geur van hete teer waarmee ze het dak een het dicht gieten zijn... maar goddank, boven dat alles uit hoor ik nog het gekweel van de vogeltjes in het dennenbos... Het water van de Ourthe hoor ik niet kabbelen, daarvoor zijn de machines te nijver bezig...

Gisteren hebben we de abdij van Val Dieu bezocht. Mooi en hel interessant. De kerk is een basiliek, en ik heb nu geleerd hoe je dat kunt zien... In en basiliek zie je ergens een soortement parasol staan, en een soort bisschopsstaf, meestal met een bel er aan. Deze attributen zijn er om bij pausbezoek de paus te beschermen met de parasol en met de bel zijn komst te melden... Voila, nu ben je even wijs als ik ben...

Ik was van dat bezoek en de busreis afgepeigerd, ben vroeg in mijn bed gedoken (allee, gekropen), en heb heel de nacht verschrikkelijk veel pijn gehad. Anny had ook pijn, maar heeft goed geslapen, en was deze morgen weer OK... De uitstap zal ook voor haar een test zijn, om te weten of ze, met de toestand van haar rug,nog dergelijke uitstappen aan kan. Ik hoop dat ze het goed stelt...

Zaterdag hebben we de rommelmarkt bezocht in Oudenaarde aan het St Jozef. Het was onze eerste echte buitenmarkt van het jaar. Redelijk groot, en interessant. Ik vond er twee mooie wandelstokken. We hebben er gebabbeld met de kinderen van Wijlen Etienne en van Elza, die nu in een rusthuis verblijft. Het huis is verkocht, en de kinderen stonden op de rommelmarkt de restjes van de inboedel te verkopen. Ik heb er een barometer gekocht, eigenlijk meer als een aandenken aan Etienne, en wat met de kinderen staan babbelen. Ik heb ze nog gekend als kleine ukjes)...

Er was ook een stand van de KWB, die er soep en barbecue verkocht ten voordele van het Kankeronderzoek. Ook daar weer wat oude bekenden gezien en er wat mee gebabbeld...

Zondag hebben we heel uitzonderlijk twee rommelmarkten gedaan, een in Melle en een in Merelbeke, twee binnenmarkten, en dicht bij elkaar gelegen. In Melle vond ik een mooie Ganesha voor bij de collectie... en in Merelbeke een... wandelstok, maar een heel mooie met als knop een herderinnetje in porselein ? of Ivoirine of zoiets... Ik heb reeds een paar stokken met derelijke knoppen, en die zijn echt oud en meestal behoorlijk prijzig, maar de man die het verkocht kende het blijkbaar niet, en ik kocht het voor ...4 euro...

Gisteren is Roland en Rosa ons komen halen m samen naar Houffalise te rijden. We hebben extra lang genoten van de rijweg, want er waren weer eens heel wat wegenwerken om ons te verblijden met heerlijke files. Maar we waren er net op tijd voor het middagmaal...

Ziezo, nu ben je weer op de hoogte van de situatie (je hebt zelfs wat wijsheid vergaderd !)...

tot de volgende ?



vrijdag, april 17, 2015

De herschepping

Vandaag las ik (het zoveelste) artikeltje over de herschepping van... voor één keer noemden ze niet de mammoet, maar de wolharige neushoorn... En dit keer zijn het Koreaanse geleerden die bezig zijn met het herscheppen van het dier...

Om eerlijk te zijn, als het lukt, dan vind ik het een prestatie, maar lukt het niet, dan lig ik er echt niet van wakker. Als ze zo nodig dieren moeten herscheppen, dat ze dan beginnen met dieren die pas uitgestorven zijn (en er voor zorgen dat ze niet meteen wéér uitsterven !)... Wat zouden wij hier, in onze wereld moeten met loslopende wolharige neushoorns ? Onze gazetten staan al vol van een vermeende wolf op de Kluisberg... Wat zouden ze dan niet moeten schrijven als er zo'n mammoet plots in "Must" gaat, en een autobus aanvalt... Allee, in de veronderstelling dat een mammoet zo dicht bij de olifant staat, dat het mannetje ook in must gaat in de paartijd, en dan uiterst gewelddadig wordt.

En als ze die dieren alleen maar creëren om ze ergens achter tralies tentoon te stellen, dan hoeft het al helemaal niet voor mij !

Als ze zo nodig dergelijke kunstgrepen willen doen, dat ze dan bijvoorbeeld een systeem uit werken waarbij ze voor zieke mensen een nieuwe lever of een nieuw hart of longen of weet ik veel welk onderdeel ook, kunnen maken, op een snelle, veilige manier, en van de eigen cellen van de zieke, zodat er geen afstotingsverschijnselen zijn. Dat zou véél nuttiger zijn.

Maar wellicht is dit moeilijker dan het klonen van uitgestorven beestjes... Anders zouden ze wellicht al wat verder staan dan nu op het gebied van transplantaties. En och, ze moeten echt niet gaan streven naar een soort onsterfelijkheid met het scheppen van reserve-onderdelen voor de mens. Ik kan me niet voorstellen dat ik na 90 jaar rondlopen op deze aardkloot er echt nog niet genoeg zou van hebben, en nog eens zou willen herbeginnen... Ik stel me ook vragen over de manier van leven, mochten een quasi onsterfelijkheid behalen ??? Er is nu al heisa over een paar jaar langer werken, maar je kunt je toch niet voorstellen dat een onsterfelijke maar zou werken tot zijn 65 , en dan van een eeuwigdurend pensioen genieten??? En wat heb je dan aan dat onsterfelijk zijn, als het dient om te blijven werken? En wat doe je aan de overbevolking ? En mama's van 203 jaar oud?

Nee, als mijn tijd gekomen is, laat me dan maar gaan... Liefst niet te vroeg, maar ook niet zo laat dat ik eigenlijk niets meer zie in dat aardse leven.

Ik heb al enkele oude mensjes gekend, die eigenlijk zaten te wachten op de dood, als op een verlossing. En ik zag dat niet alleen bij gelovigen, die zaten te wachten op de overgang naar een eindeloos leven zonder ziekte, zonder pijn, zonder de gebreken van de ouderdom, maar ook bij ongelovigen, die gewoon het einde wilden.

Nee, laat de geleerde vernuftelingen maar zoeken naar middelen om de mens een zo goed mogelijk leven te geven (op het gebied van gezondheid), en aan iedereen een "goede" oude dag bezorgen (in zo ver we niet verongelukken in het verkeer of iets dergelijks)... Maar willen ze echt dieren gaan herscheppen, dan liefst beginnen met de laatsten die we door toedoen van ons menselijk gedrag hebben uitgeroeid... Laat ons dan proberen een beetje te herstellen wat we verknoeid hebben... Ik heb echt geen behoefte aan een mammoet of een wolharige neushoorn in mijn kippenren...

Maar ja, het is een beetje eigen aan het mensdoen zeker ? Altijd verder kijken, terwijl we niet eens kennen wat er voor onze voeten ligt.  We gaan de ruimte in, en we kennen nog haast niets van de enorme zeeën op aarde (en dat is het overgrote deel van deze aarde !!!)...

Allee, geleerde bollen aller landen, doe eens iets simpels, iets alledaags voor de mensheid... Help ons eens af van die stomme verkoudheid... Ach, dat kun je niet???
djudedju


tot de volgende ?


donderdag, april 16, 2015

Humor

Vind jij het ook zo heerlijk om eens rond te zwerven in al de filmpjes die je op internet kunt vinden? Het enige vervelende er aan is, dat welhaast iedereen dat vindt, en dat ze je dan allemaal hetzelfde leuke filmpje doormailen... Maar laat het niet, want anders mis ik misschien net dat fimpje dat jij alleen naar mij zendt...

Bij sommige van die filmpjes blijf ik niet zitten met een glimlachend gezicht, maar met een heel bedenkelijke frons, want ik heb schrik dat het slachtoffer van de mop zich wel eens erg kan bezeerd hebben. Heb jij dat ook ? (Die zend ik niet door!)

Maar toch heb je een fractie een glimlach vertoond... Net zoals als je iemand ziet vallen. Je eerste reactie is een lach, en pas dan ga je over op medelijden en nog later ga je misschien over op het helpen van het slachtoffer. Dat laatste lijkt maar een héél erg misschien te zijn, want testen hebben uitgewezen dat de meerderheid niet helpt... (Ook daar bestaan filmpjes over !)

Heel wat van die filmpjes gaan over spot met de religies... Wij kunnen daar meestal mee lachen, maar als ik heel eerlijk ben, dan is heel wat van de "humor" van "Charlie Hebdo" er ook naar mijn gevoel "over"... Nu wil dat niet zeggen dat ik daarvoor die tekenaars ga doodschieten... Ver van, Dat is er nog veel meer over. Maar er zijn dingen waar ik niet mee kan lachen. Waar ik alle begrip heb voor het feit dat er zich mensen gekwetst voelen. (Nogmaals dat geeft je geen recht op het fusilleren van de daders).

Om eerlijk te zijn, ik apprecieer meestal veel minder de "verborgen camera filmpjes", dan deze die quasi toevallig gefilmd werden... Al zijn sommige ideeën van die verborgen camera toestanden briljant, het verveelt me meestal dat ze ons dan een heleboel "slachtoffers" voor schotelen. Mochten ze wijs zijn, en slechts één slachtoffer tonen, dan zou het veel "echter" en dus ook veel leuker lijken.

Toch heb ik mijn bedenkingen bij dit soort humor... Op de duur lijkt het me dat we voornamelijk op visuele humor gericht worden, héél erg visueel, héél erg makkelijk, héél erg voor mensen die liefst niet moeten nadenken bij een mop... Ik hou wel van verbale of geschreven moppen, van moppen waarbij je even moet nadenken, van woordspelingen, van absurditeiten... En als het dan visueel moet zijn, dan mag het nog verrassend zijn, met totaal onverwachte dingen... Ik denk daarbij onder meer aan wijlen Tommy Cooper, ik zie hem nog goochelen met bakstenen... Je staat er verbaasd naar te kijken, dan stopt hij, buigt en groet, en daarbij laat hij plots zien dat de bakstenen met een touwtje aan elkaar hangen... Je lacht, Cooper lijkt te schrikken, lacht met zijn wat bête verontschuldigende gezicht, en doet meteen een paar truukjes waarbij die koorden helemaal geen rol kunnen spelen... Dat telkens weer verrassen, dat is heerlijk. (Ik heb een filmpje van Cooper voor U in een aparte blog gezet, kunt u genieten... of je ergeren aan die gekke British kind of Humor...)

Ach, humor zal ook wel een tikje samenhangen met je persoonlijkheid, je opvoeding, je achtergrond en wellicht nog een heleboel meer. Ik kijk soms een ogenblik naar Hoste, en stel dan verbaasd vast dat er daar mensen mee kunnen lachen... Ik vind dat telkens meer lachen MET... Het gaat steeds over mensen en hun typische dingen. Dat is dan voor mij geen humor. Zo zie je maar.
(Bij de humor van Hoste denk ik soms: "Waar begint pesten, en waar eindigt zijn humor ?)

En zo kom ik haast automatisch aan een "definitie" van wat humor voor mij is... Het mag niet op de kap van een bepaalde mens gebeuren. (Zelfs niet op die van politici)
Humor is op een bepaalde manier neutraal... Een grootmeester is Toon Hermans, die van één woord een heel andere wereld wist te maken...

Ik ga stoppen, nog wat verder kijken naar Tommy Cooper

tot de volgende ?




Tommy Cooper (1)

woensdag, april 15, 2015

Lente

Gisteren, een mooie warme dag...
En dan zie je - plots - de linde uitlopen (ik heb hem meteen vastgebonden), de muurbloemen staan in de knop, de gebroken hartjes staan in de knop... en het onkruid schiet ook weer op...

De lente is nu echt in het land !

Ik weet het wel, ze geven morgen al weer minder goed weer, maar vandaag kan ik met genot kijken naar de ontluikende natuur. Het gras vertoont het malse lichtgroen, de madeliefjes piepen er tussen met witte bloempjes, soms met een rood borduurwerkje er overheen, de paardenbloemen staan te blinken met hun gouden pracht en de bomen vertonen een groene zweem... De natuur op zijn best. Ik las dat de de boshiacynten (de blauwkousjes) (In Brakel blèwkaaisjes) ook al aan het open gaan zijn, en dus zullen straks onze bossen weer lijken op zeeën van blauw... Fotografen wijzen dan steeds op het Hallerbos, maar de bossen hier in onze streek zijn net zo mooi !

Dat was de tijd waarop we ieder jaar met de kinderen naar het muziekbos gingen... Juichend door de blauwkousjes lopen, de berg af, tot helemaal beneden "Pa, er zitten hier dikkopjes !" Toen ik er bij kwam, keken we samen naar de dikkopjes, en soms zagen we ook de larven van salamanders zwemmen... We dwaalden door het heerlijke bos (Het muziekbos is heerlijk om er met de kinderen naartoe te gaan ! Je zet je bovenaan, en de kinderen hebben een enorme vallei waarin ze kunnen spelen en ravotten, en altijd zichtbaar zijn)... Helemaal op het einde is er een bronbeekje, en ook dat was een ding om langs te lopen en te bewonderen...

Bossen hoorden bij de dingen die we vaak bezochten met de kinderen... Op één stond het Muziekbos, op twee de Kluisberg en op drie Brakelbos en het bos van D'Hoppe... De seizoenen werden door ons gevolgd via deze bossen. Het prille groen, de bloemenpracht, de schaduw in de hete zomerdagen en de kleuren van de herfst... De winter was meer voorbehouden aan de gewone (kleine) wegen in ons wijd-open heuvelland... Waar ieder stukje een schilderij van De Saedeleer is...

Nu en dan gingen we vissen. Heel lang geleden in de vesting, tot dit door werken en de bouw van "De Meerspoort" niet meer toegankelijk werd, dan gingen we naar "De Prairie" in Avelgem of de visvijvers in Nukerke... Daar kon je vissen met een dagpermis.

Dat onze Bart nu nog graag eens mee gaat vissen, zal wel een gevolg zijn van die mooie dagen van toen. Onze Koen was zelfs nog erger besmet door dat visserij-virus, die ging regelmatig vissen en ging zelfs nu en dan op zee vissen met een boot mee...

Nu neem ik soms mijn kleinzoon mee, en hoop stilletjes dat ook hij verliefd wordt op dat zitten aan de boord van het water... Genietend van de natuur, soms zo erg dat je veel te laat ziet dat er een vis aan het aas zit.

Als je een vis vangt, dan moet je die heel vlug en heel omzichtig onthaken, en weer in het water zetten. We vissen immers al lang niet meer om de vis op te eten, we vissen om van de natuur te genieten.

Luc heeft al gebeld om samen weer eens te gaan vissen. Je ziet, de lente kriebelt niet alleen bij mij.

... er is nog een ding waaraan je ziet dat de lente er is... : de boeren breken uit en komen de velden verscheuren... om in de warme aarde het zaad te strooien voor een nieuwe oogst.
( En soms om heel de omgeving te doordringen met de geur van mest...)

tot de volgende ?


dinsdag, april 14, 2015

Oh blomme, je stienkt gadomme...

In mijn kindertijd (en nu eigenlijk nog steeds) was en is Gezelle de dichter die ook in het dagelijkse taalgebruik is binnen geslopen...
Zonder op de dichter te denken, halen we hem aan, parafraseren hem, spotten soms een beetje met zijn taalgebruik (maar niet oneerbiedig), kortom Gezelle zit ons in het bloed.
Bij de jongere generatie is dit niet meer zo...
Dat ligt niet aan de dichter, noch aan zijn wellicht ondertussen wat verouderde vormgeving, dat ligt hoofdzakelijk aan het feit dat men nu in de school geen of amper nog aandacht heeft voor poëzie, voor gedichten en gedichtjes...
De perioden van vakantie zijn steeds talrijker en langer geworden, de weken korter, de uren zijn maar 50 minuten meer, en in die veel kortere leertijd moeten de leerlingen veel meer wetenswaardigheden leren en meester worden, dan wij in onze tijd.
Het gevolg zijn gestresseerde leerkrachten en overspannen leerlingen.
Voeg daarbij dat televisie en tablet en smartphone en dergelijke de kinderen zodanig benemen dat gezond spel en vermaak in de buitenlucht heel zeldzaam zijn geworden, en je kent alle redenen waarom gedichten niet meer kunnen en eigenlijk niet meer gewenst zijn in deze tijd waar geen plaats is voor spel, geen plaats voor dromen of traumerei...

Laatst zag ik toevallig iets op TV... Het ging hem over de schulden bij jongeren. Ik was meteen aandachtig, voor mij was het quasi onmogelijk dat jongeren schulden hebben, maar ik ben (weer eens) verkeerd... Jongeren gaan op internet winkelen, overschrijden hun mogelijkheden en de ouders MOETEN bijspringen. Het woord moeten kwam uit de mond van enkele van die jongeren, die het heel normaal vonden dat dit zo moet gebeuren, zij  (de ouders) zijn uiteindelijk verantwoordelijk.

De interviewer vroeg of een eigen vast budget niet beter zou zijn... "Oh nee, want dat zou ons beperken !" "Ja, maar het zou u ook leren om verantwoord om te gaan met geld" ... het was even stil... en dan grijnzend... "Mja..."

djudedju

Het kwam er dus eigenlijk op neer dat die jongeren aankopen deden op de rekening van hun ouders, met wat voor hen een onuitputtelijk krediet is, en waar ze gerust eens het budget kunnen overschrijden, de ouders gaan toch wel bijpassen...

djudedju

Die jongens en meisjes die dit heel gewoon vonden hebben geluk dat ze hier niet wonen, dat ik niet hun vader ben, want ik zou alle moderne pedagogie in één klap vergeten, en terug grijpen naar de oude educatieve rammeling. Goe weten !
Want blijkbaar behoort redeneren voor hen toch niet tot de echte mogelijkheden. Consumeren, dat wel.

Ik herinner me niet dat mijn ouders al bankkaarten en kredietkaarten hadden... Ik denk het niet. Dus die vorm van diefstal was voor ons, als kinderen, überhaupt niet mogelijk, maar wij hadden het eens moeten aandurven om iets uit de portemonnee van ons moeder te halen !!! We zouden het nogal gevoeld hebben !  En het zou helemaal niet bij ons zijn opgekomen om met het geld van moeder zelfstandig naar de winkel te trekken om een mooie pull te kopen...  We zouden, hoe mooi ook, met die pull terug moeten naar de winkel, en het geld terug moeten geven aan onze ouders. Kregen we het geld niet terug, dan zouden we maanden geen zakgeld meer hebben gekregen, tot onze "schuld" was ingelost ! En die pull zouden we zeker nooit mogen dragen ! Ook dat zou tot de straf behoren.

Nu ?
Ze vonden het heel gewoon dat het overschrijden van de rekening door pa en/of ma gedekt werden...

Weet je, ik vind de oude manier toch véél beter !
Wij leerden wat mijn en dijn is, wij leerden de waarde van geld en wat er voor dat geld allemaal moest verricht worden... Werken was de toekomst, en studeren de mogelijkheid om een goede job te verkrijgen. Och ja, wij waren ook opstandig, wij rebelleerden ook, maar mijn en dijn waren geen deel van de rebellie ! Wij probeerden om wat langer op te blijven, ons haar wat langer te laten groeien, eens te tasten hoever we konden gaan met het verdedigen van onze eigen kijk op de wereld... Maar we zouden er niet aan denken geld van onze ouders... nee, dat was ondenkbaar !

Onze wereld van vandaag ziet er wellicht goed uit, met alle mogelijkheden en kansen om alles te zien, alles te kennen, alles te weten... en blijkbaar ook "alles" te hebben...
maar
Oh blomme, je stienkt gadomme !


tot de volgende ?

maandag, april 13, 2015

Happy Birthday, my dear Anny !!!

Vandaag is Anny jarig... Ik wens haar bij het ontwaken "Gelukkige verjaardag!" met een zoen... "Humg ??" "Gelukkige verjaardag !" "Ah ja, 't is maandag..." Ik krijg een lachje en een zoen terug.

Toen ik me stond te wassen, kwam ze voorbij, op weg naar beneden, om koffie te zetten... "68 hé?". Ik knikte alleen maar, de mond vol tandpasta... "Oud hé ?" zei ze, en sjokte de trap af.

Ja, we worden oud.
Ik kan niet in haar plaats spreken, maar toen ik jong was, dacht ik niet dat ik ooit zo oud zou worden, dat leek zo onmetelijk ver weg...
En nu lijkt het in feite niets, als je achterom kijkt, lijkt het in een zucht voorbij.

Goddank dat we al -samen- zo ver geraken. Ik heb dat thuis niet mogen mee maken, ons vader werd geen 58...

De verjaardag, een jubileum... dat zijn dagen waar je vooral achteruit kijkt. Naar wat allemaal voorbij is. De gewone dagen, de blijde dagen maar ook de droeve dagen. De dagen van plezier, de dagen van pijn (lichamelijk of geestelijk)... de dagen van onbezorgd flaneren door het leven, de dagen vol bekommering en zorgen...
Och, het leven is eigenlijk een hutsepotje, een mengeling van plezier en verdriet, van lol en inspanning, van meeleven en beleven, van ondergaan en veranderen...
En vooral: het gaat zo getverdems vlug.

We gaan straks, in november 47 jaar getrouwd zijn, dus gaan we elkaar zo'n 48 jaar kennen...
Een heel leven samen leven , samen zijn, samen werken, samen vrijen, samen , samen, samen...  En sinds ik ziek ben (dat is ook al 20 jaar !) heel de dag samen zijn, van 's morgens vroeg tot...weer 's morgens en zo steeds maar door.

Soms hoor je van mensen die dat erg vinden, zo heel de tijd, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bijeen zijn, op elkaars lip zitten... Wij hebben nooit dat gevoel gehad. Goddank, wij passen bij elkaar in goede en slechte dagen. Zonder veel woorden, zonder veel uiterlijk vertoon. Eens kijken naar elkaar en weten wat je moet doen om dat samen leven goed te maken.

Met alle ellende en pijn hebben wij dan nog een goed leven...
Samen.

Straks ga ik naar een vergadering en deze namiddag winkelen... samen.
samen
samen
samen

amen.

tot de volgende ?

zondag, april 12, 2015

Persconferentie

Gisteren was er dus weer een bijeenkomst met de deelnemers aan Onderstroom, en meteen ook een persconferentie...
De persconferentie was het eerste punt, de heren van de pers laat je niet wachten, ze kregen ook een persmap, met alle nuttige info, voorgekauwd, zodat ze niet te veel werk zouden hebben, en niet te veel verkeerde dingen zouden schrijven gebaseerd op een fout geheugen...
Na deze uitleg moesten we met zijn allen naar buiten, voor de groepsfoto...
Maar liefst drie persfotografen vonden het nodig ons te schikken en te herschikken om foto's te maken. De ene met een enorm fototoestel, de ander met een veel kleiner maar misschien veel gesofisticeerder ding (ik ken er niets van !)... He was helemaal niet warm, en we moesten eerst op de koer staan, en de fotograaf stond van op de trappen op de groep neer te kijken, de ander wou het precies andersom, wij op de trappen, en hij beneden op de koer....
En na dat de foto's genomen waren verdwenen de persmuskieten in een haastig tempo... Wellicht hadden ze nog drie gouden bruiloften en een kampioen vogelenpik te doen?

Wij moesten weer naar binnen, om nog eens de uitleg te horen, en om de laatste details te regelen. Chantal had opgemerkt dat we niet in hetzelfde lokaal zaten dat men ons de eerste keer hadden toegewezen. In het nieuwe lokaal waren minder mogelijkheden om onze werken tentoon te stellen, dus gingen we praten met Yessica, de dame die voor ons verantwoordelijk is... Na de uitleg waarom we per se dat lokaal wilden, was de zaak OK... Onder elkaar spraken we dan af welke voorwerpen we zouden meebrengen om te exposeren, en wat we zouden geven als demonstraties...

En daarmee was de kous af... Dank zij een tip van Koen, voorzitter van de cultuurraad, had ik een plaatsje dichtbij gevonden om me te parkeren, en ik moet zeggen dat mijn heup ook al weer heel wat beter is, dankzij het vele smeren van de wonderbaarlijke zalf...

Gisterennamiddag vlug nog eens de pompen van mijn aquarium gekuist, geen water ververst en de ruiten niet gepoetst, want ik had nog te veel pijn om heel de tijd op en af de stoel te kruipen om dat te kunnen doen... Gisteren zagen we één van de twee nieuwe bonte ancistrus zwemmen... Meestal moet je daar veel langer op wachten, want die beestjes weten zich heel goed te verstoppen !

In de tuin begin je hier en daar al weer wat onkruid te zien, maar we hebben, op basis van wat we zagen gebruiken door de mannen die onze tuin zo proper maakten, ook zo'n soort werktuig gekocht, en zijn vast van plan om nu en dan eens door de tuin te gaan, en te pogen het toch min of meer net te houden. Weet je wat erg is ? We hebben een tuinman in de familie, en die mag ons niet helpen... Want die is werkloos, en dus is het werken hem verboden. Gekke wetgeving.

De man is al een hele tijd werkloos, zoekt wanhopig naar werk, maar vind er geen. Misschien moeten we Bart De Wever eens laten zoeken in zijn plaats ? Die vindt dat toch zo simpel ! Als je wil werken, dan vind je werk... Zo zegt hij toch... Hij moest zelf eens laaggeschoold zijn, geen rijbewijs hebben, en in een streek wonen waar niet zo veel werk is... Maar ja, hij, de grote profeet, hij weet het best...
Politici, ik kots er van ! En neen, de man blijft niet hangen aan zijn scholing, hij zoekt op alle mogelijke vlakken... En hij ging werken als fluitplukker, en als beloning namen ze hem nadien een heel stuk van zijn werkloosheidsvergoeding af... Leuk hé De Wever ???? Dat zijn dan besparingen ...

Ach, als men er niet in slaagt de politiek af te schaffen, dan zou men op zijn minst moeten kunnen teruggaan naar een driepartijen-systeem, zodat we niet langer met een veel te sterk verbrokkelde politieke wereld zitten waar men steeds meer partijen moet onder de arm nemen om een regering te vormen, met als gevolg een steeds meer noch-mossel-noch-vis beleid... Eindeloze, oeverloze, karakterloze compromissen... Om van te kotsen.

Dat is geen democratie meer, en heeft steeds minder en minder te maken met de keuze van de mensen.

Maar ja, wat zouden ze naar mij luisteren... Ze luisteren zelfs naar elkaar niet.

djudedju

tot de volgende ?


zaterdag, april 11, 2015

smeren

Gisteren wist ik niet waar kruipen van de pijn in mijn heup. Ik kon redelijk zitten, maar haast geen stap meer zetten. Pas gisterenavond kwam ik op het idee "Zou het niet helpen het eens goed in te smeren ?" Je weet wel met één van die vele zalfjes tegen de pijn, de verrekking en dergelijke... En ja, wonder boven wonder, het deed deugd. Maar meteen ontdekte ik ook dat ongeveer op de overgang van zitvlak naar dij een plaatsje zat waar je me kon dood duwen !

Terwijl Anny aan het wrijven was, kwam ze op dat punt, en ik "jubelde" het uit !

Bij het in bed kruipen, nog maar eens in laten wrijven, en vanmorgen, eerste werk : laten inwrijven. Er is maar een probleem, die zalven ruiken allemaal, en dus loop ik rond in een aroma van zalf... Nu ja, die het niet wil ruiken moet maar wat afstand houden. Ik kan weer een beetje, voorzichtig, stappen.

Deze voormiddag moet ik naar een persconferentie van Onderstroom, sta ik straks nog maar eens in de gazet, (droger dan in de regen)... Ik moet wel gaan, want Chantal kan er niet zijn. Dus, pijn of geen pijn... we moeten er naar toe.

Oud worden is toch iet hé ?

Maar enfin, we zijn er nog, we zijn nog steeds druk bezig, en we amuseren ons... La vie est belle, ook al heb ik pijn aan mijn belle (bil voor wie de woordspeling niet zou snappen...).

Gisteren was het schitterend weer, en ik heb wat in de tuin zitten kijken naar mijn goudvisjes. Ik heb vastgesteld dat er een van mijn wilde karpertjes blijkbaar geen wild karpertje is... Zijn buik wordt mooi oranje, het lijkt een goudvis te worden, tenzij het -heel uitzonderlijk - een kleurkarper is. Die kleurige variëteiten komen bij karpers wel eens voor. Op die manier zijn bij bepaalde karperachtige vissen ook de goudvis en de Koï ontstaan ! Nu, hoe dan ook, ik heb nu een haast onzichtbare vis met een goed zichtbare buik.

In de kleine vijver zijn de padden nog steeds actief ! Als je heel stil bent hoor je ze kwaken (padden maken een heel stil, fijn geluidje)... Of ze nu al hebben afgelegd of niet ? Ik heb er het raden naar. Ik zie nergens eiersnoeren. Maar dat kan best zijn, als ze ze tussen de planten hebben gedrapeerd.

De goudvissen waren door het goede weer ook geïnspireerd... Er begonnen er ook al enkele te jagen... Dus gaan ze wellicht ook geen eeuwen meer wachten voor ze afleggen. Hopelijk heb ik eens jongen ! Want om een of andere duistere reden lukte het nog nooit om kweek te hebben.

De nieuwe goudvissen zijn inderdaad schitterend rood ! In de grote vijver zit er maar een gele goudvis, drie witte en de rest is knalrood (buiten de drie "wilde" karpers waarvan er eentje een oranje buik heeft, en één grote goudkleurige zeelt en twee kleine goudkleurige zeelten). In de kleine vijver zitten goudgele, oranje en knalrode vissen ! Mooi als ze zo rondzwemmen !

Nu moet ik niet gaan kijken... het regent al weer.
Hoe ik op die persconferentie moet raken, weet ik niet... Er is nergens parking in de omgeving (Er is kermis in Oudenaarde)... Nu ja, ik zie wel. En in geval van nood zet ik me op de parking van het hospitaal en laat ik me voeren met de Shuttle. Dan ben ik er niet zo erg ver meer van.

Ik ga stoppen, eens rechtstaan, pijn laten zakken.

tot de volgende ?

vrijdag, april 10, 2015

La Douce France...

Gisteren zijn we naar Auchan gereden, te Leers. Boodschappen gaan doen, aankopen van de dingen die we hier niet of veel duurder vinden. Eigenlijk gaan we vooral om onze alcoholvrije aperitief.
Het was er drukker dan anders, wellicht is het ook daar schoolverlof ?
Normaal gezien ga je, zoals in ieder warenhuis, naar de rekken, en neem je wat je kopen wilt, en legt het in je kar... Maar als je verse vis wilt, en vers bereide vleeswaren, dan moet je netjes een nummertje gaan trekken, en in de rij staan...
Zowel bij de vis, maar vooral bij het vlees, stonden we daar heel lang aan te schuiven... En staan te staan, dat is voor mij een pijnlijk iets.
En ik kan er Anny niet laten staan, want ze kent geen Frans, en dus sta ik er...
Ik had nummer 76, en ze waren nog maar aan 62... Dat kan snel gaan, maar dat kan ook heel lang duren. Het duurde heel lang. Er was onder meer een dame die wel dertig soorten vlees en -bereidingen mee nam, alles moet afgewogen, moet op de juiste dikte gesneden worden (en soms moesten er drie "modellen" gesneden worden vooraleer de dame content was met het formaat...).

Ik verrekte van het zeer...

Toch was het nog geen elf uur toen wij klaar waren... "Gaan we hier een broodje eten, en dan nog eens naar Famipark?" "Waarom moet jij naar Famipark?" "Ik zou wat nieuwe goudvissen willen kopen voor in de vijver "...

Dus gingen we naar de café binnen in het gebouw, en dronken een cola Light en aten een broodje... En hup, naar Famipark.

Ook daar was het druk, druk, druk... En daar kun je niet anders dan héél de winkel door lopen... Je kunt geen hoek afsteken, je moet het ganse parcours doen, en we waren al moe van dat lange staan in Auchan...

Nu ja, we bekeken ondertussen eens de bloemen en planten, kochten een piepklein plantje om in die klei-pot te zetten die we maakten in Crea, en sjokten door tot aan de vissen... Toen we buiten gingen bij de goudvissen, vonden we wel ons gedacht, maar helaas... geen enkel personeelslid te zien...
Hup, weer naar binnen en ginder ver zag ik een meisje met de trui van de firma... Ik roepen en zwaaien, en het brave kind kwam af. Toen ze hoorde dat het voor vissen was, nam ze haar telefoon en belde de verantwoordelijke op... die niet te bereiken bleek... Ze kwam dan maar zelf mee, om visjes te vangen, en vertrouwde me toe dat ze op die manier ook eens buiten in het zonnetje mocht komen... Ik toonde haar de bak met de visjes die ik wou "En welke moet je uit de bak "De roodste rode !" "Wil je kiezen?" " Nee, doe maar je best om de roodste te nemen, het zal dan wel goed zijn !" "Ze bleek Petra te heten, was heel vriendelijk en heel gedienstig... Op het einde moest ze toch nog eens de telefoon nemen om hulp te zoeken, want er was geen zuurstof meer in de fles...
Toen die man kwam, zag hij dat de beste oplossing zou zijn om zuurstof te gaan nemen in de afdeling van de tropische vissen... De man die daar kwam helpen, bleek een oude bekende te zijn uit de winkel in Dadizele... Wat staan babbelen, en het bleek dat er ancistrus binnen waren die ik nog nooit had gezien: bonte exemplaren... Natuurlijk heb ik er dan ook daar een paartje van gekocht...

En dan... da lange weg naar de kassa... Je krijgt steeds meer en meer pijn...
Anny zei dat ze weer last had van uitstralingen (Ze was dus ook niet "braaf" genoeg geweest om "pijnvrij" te zijn...) en bij mij deed mijn rug pijn, maar dat werd overheerst door de pijn in mijn rechterheup. In het gewricht. -Hopelijk is dit geen verwittiging om een nieuwe heup te moeten plaatsen !

En nu zit ik voor het scherm met wat rugpijn, en zodra ik poog op te staan, een vlammende pijn in dat heupgewricht...  (Zus is dat bij u ook zo begonnen?)

De vissen zitten allemaal waar ze moeten zitten... het miniplantje staat al in de pot van klei, en alles zit in de kasten op de plaats waar het hoort te zitten...

Oh ja... Vorige week at ik eens bloedworst van de soort die Anny min of meer lekker vindt... Min of meer, want eigenlijk vinden we hier nergens bloedpens, zwarte trippen, bloelingen of hoe je ze ook noemen wilt, zoals we die kennen uit West Vlaanderen. Het recept is hier anders, en het viel me verschrikkelijk tegen... In Auchan zag ik plots dat ze ook bloedworst hadden, met suiker (bwèkes), met ajuin (dat moet het zijn) en met ajuin en appel (zo aten we het vroeger in Oostende)...  Ik besloot een dertig centimeterkes mee te nemen, een proeverke, op hoop van zegen !

Het was een droom... Eindelijk bloelink zoals hij moet zijn... !
Kijk, op slag deed mijn heup wat minder pijn !

tot de volgende ?

woensdag, april 08, 2015

Bewolkt

Het regent niet, het ziet er eigenlijk niet eens uit alsof het zou gaan regenen, maar het is bewolkt. Je ziet wel waar ongeveer de zon moet zitten, aan de blinkende randen van de wolken in die buurt.

Ik dacht, dat is een lucht, een beetje zoals het leven... In het leven is het ook zelden onbewolkte, blauwe hemel met een stralende zon. Er is altijd wel iets wat niet is zoals je het eigenlijk zou moeten zijn... Maar meestal zijn dat allemaal niet zo'n erge dingen... Tenminste als je de goede instelling hebt. Want soms praat je met mensen die aan dezelfde dingen heel zwaar tillen, waar jij eigenlijk bijna overheen huppelt... Gek, als je om een of andere reden een beetje depri bent, dan lijkt plots alles zwarter en zwaarder, en als je je goed voelt, dan kan die kleine tegenslag je eigenlijk niet eens schelen.

Voor mij is dat het zoveelste bewijs, dat je beter af bent met optimistisch door het leven te stappen. Voor de optimist is het leven veel lichter dan voor de pessimist. En eigenlijk zijn de feiten dezelfde. Dus, waarom zou je dan gaan opteren voor zorgen, verdriet, depressie?

Ik weet wel, ik stel het hier een beetje eenvoudig voor, maar toch zit er iets in. Als je jezelf aanleert om door te gaan, om over de hindernissen heen te stappen, of desnoods in een boogje er om heen gaat, dan zul je niet zo vlug in een depressie vallen. Depressieve mensen zijn meestal al van nature uit een beetje zwartkijkers.

Ik weet niet of je jezelf bewust kunt trainen om optimist te zijn, maar ik ben het, en ik ben het eigenlijk heel mijn leven geweest. Niet dat ik nooit eens zwarte dagen kende, maar ik bleef er niet hangen, ik bleef niet zitten, ik ging bewust bezig zijn met dingen die ik graag doe, en waarmee ik mijn zinnen kon verzetten.

En zo kom ik terug bij het creatief bezig zijn, het boeken lezen, het praten tegen God en klein Pierke... Allemaal dingen waar je niet alleen oppervlakkig bezig mee bent, maar waar je echt met je geest weg bent van de besognes. Pijn en in de put zitten zijn dichte familie van elkaar. Het zijn dingen die je leven in handen nemen, in jouw plaats !  Als je er in slaagt die gevoelens weg te denken, uit het centrum van je zijn te halen, dan ben je al halverwege het beter voelen.

Als ik de hemel van vandaag bekijk, dan zie ik de wolken wel, maar ik zie ook waar de zon zit, en ik neem de tijd om te merken dat de temperatuur beter is dan gisteren... Als ik pijn heb, dan ga ik knutselen, ga ik een boek lezen, ga ik bezig zijn met dingen die je in beslag nemen. Dingen die op een bepaalde manier of heel loeuk, of een uitdaging zijn op een leuke manier.

Voor mij is een goede babbel daar ook bij... Op de rommelmarkt "Ha ! Marcel !" de dame kijkt mij aan... "Ik denk dat je mis bent" klinkt door haar "Oh, ik ben mis" heen... "Ik dacht dadde Marcel waart, Marcel Neuvreaumont !" "Ah, maar die ken ik, dat was een collega van mij !, en ja die is van Geraardsbergen!" Een dame aan de andere kant van de straat " Marcel heeft een vrouw leren kennen en die woont nu aan de zjee" "Hoezo, hij woonde toch samen met een man?" "Ja, maar hij heeft nu een madam en woont aan zjee"...

Ik vind de Geraardsbergse uitspraak van zee hééééééérlijk !

En nu weet ik ook dat Marcel blijkbaar geen homo was, of op zijn minst bi... Want hij heeft nu een madam... djudedju.

Het enige waarin ik wat op Marcel lijk, is het feit dat hij ook een grote baard heeft, maar zijn baard is niet netjes rechthoekig gezet... Tegen dat we verder wandelden, was er al een man met ons aan het praten, die Marcel ook kende... Blijkbaar had hij ook een madam, want "vanachternoene ga ik wandelen, mee mijn vriendinne..."

Ik heb daar uiteraard geen zaken mee, maar het is leuk om gewoonweg eens te kunnen babbelen, zo maar, zonder zware onderwerpen, veilig over de dagdagelijkse dingen van het leven...

En soms gaat het heel gek... Ooit had ik zo'n losse babbel met een man op een rommelmarkt... Na de babbel gaat elk zijn weg. En wellicht zie je elkaar nooit meer terug. Maar die keer, maanden later, trok er iemand aan mijn mouw... "Hoe is het afgelopen met je hond?" "Ze hebben hem een spuitje gegeven, er was niets meer aan te doen... en je kunt zo'n beest toch niet laten afzien, hé ?"... "Mijn hond is ook dood. Ik heb hem 's morgens in zijn mandje gevonden... Ik wilde eigenlijk geen nieuwe meer, maar de kinderen zijn er met een jong diertje toe gekomen... Je kunt dan wel niet anders. En 't is ook een brave, maar het kan toch niet aan mijn oude hond..."
Dat kan het nooit... Het verleden, ook van de hond kleur je steeds wat rozer dan het heden...

djudedju

tot de volgende ?

dinsdag, april 07, 2015

Het voorbije weekend...

Zaterdag zouden wij naar Herzele gaan, naar de rommelmarkt, maar het regende, en dus zijn we rustig thuis gebleven. Wat computeren, wat TV-kijken, wat werken voor Crea...
Zondag zijn we naar Aalst gereden, naar een binnen-rommelmarkt. Het was er flauw. Weinig volk en een markt waar meer dan de helft van de kramen vol tweedehandse kledij lagen... We waren al vroeg weer terug thuis.

In de namiddag wat naar de Ronde van Vlaanderen gekeken op TV. Zelden zo'n str...vervelende koers gezien. Ik mag het niet zeggen, maar de hoogtepunten waren ongevallen met volgwagens... Tot zowat de laatste 30 km, die plots wel een spannende finale gaven en toonden dat er toch renners zijn die voor hun dikbelegde boterham ook effectief willen koersen... (Al is het maar 30 km...)
 Maar voor de rest ? Stikvervelende koers.
We keken vooral of we geen bekenden langs de kant van de weg zagen. "Chantal staat voor haar deur" Ik keek op, maar Chantal en haar deur waren al weer voorbij.
Ik ben twee drie keer wat op de computer gaan werken, want die koers was toch maar niets. Duidelijk, want twee auto's die botsen tonen ze wel drie, vier keer... Het moet voor de commentatoren een aartsmoeilijke klus zijn geweest, om dat gedoe vol te kletsen met prietpraat.

We zijn heel vroeg gaan slapen... Heel de dag was immers slaapverwekkend geweest. En dan val je al heel vlug in slaap... en om 12 uur ben je wakker en uitgeslapen, en lig je in het donker te kijken naar niets. En te denken op van alles en nog wat. Nu en dan loerend naar het verlichte scherm van de wekker... Nog maar zo laat?

Maandag, gisteren zijn we naar Geraardsbergen gereden, naar onze eerste buiten-rommelmarkt van het jaar. De tendens lijkt zich voort te zetten, de markten worden kleiner. We hebben tot half vorig jaar een enorme stijging van de markten gezien, maar dan begon het wat in te zakken. De hoogconjunctuur van de rommelmarkten lijkt wat over... Ik vermoed dat dit deels ook komt door het feit dat de rommelmarkten steeds meer gaan lijken op tweedehandswinkels waar je kledij, kledij en kledij kunt vinden...

Eigenlijk vind ik dat systeem wel goed, maar men zou het moeten weg houden van de rommelmarkten. Ik ben voorstander van tweedehands, omdat de mensen tegenwoordig hun kleren niet meer afdragen, niet meer verslijten, en zeker de kinderkledij lijkt wel haast winkelvers te zijn. Nu ja, als je ziet wat er in de kleerkasten zit voor de kleine ukjes, dat is haast onvoorstelbaar. Onlangs vroeg ik Anny of wij in heel ons voorbije leven al wel zoveel kleren zouden hebben gehad als die kinderen tot hun 6 jaar... We waren beiden van mening dat we wellicht nog niet in de helft kwamen !
Op zo'n kraampje met tweedehands kinderkledij zag ik een hoop hemdjes liggen voor hele kleine kinderen, de hoop was meer dan 30 cm hoog !  Dat waren hemdjes voor minder dan één jaar oud... Als je rekent dat er vier hemdjes in één centimeter gaan (ze waren niet opgeplooid, netjes gladgestreken), dan kom je aan 120 hemdjes... djudedju

Wij gingen naar school, een hele week in dezelfde kleren, nu moeten ze iedere dag er anders uit zien... En wij waren de generatie die nog speelde, en zich vuil maakte...

Ach, het zal wellicht ook te maken hebben met wat men de consumptiemaatschappij noemt. Je moet consumeren... Je moet de mode volgen, je moet in zijn, je GSM is na een paar maand al weer ouderwets, en je moet hoognodig weer een nieuwe... En fabrikanten komen zonder enige blijk van gêne doodleuk verklaren op TV dat ze hun producten zo construeren dat ze niet lang meer kunnen en mogen meegaan... anders is er geen verkoop, en geen verkoop is geen productie...

Allee, om een lang verhaal kort te houden, we waren voor 10.30' uur al weer thuis... En ik zat al weer aan mijn computer...
Ik heb Ubuntu verwijderd, en ben weer eens overgeschakeld op Mint.
Weer, want ik heb vroeger al eens gewerkt met Mint, en was daar heel tevreden van, met één uitzondering... Je kon van de oude versie niet in één beweging overschakelen op de nieuwe versie. Je moest werkelijk iedere keer een CD maken, en het programma volledig nieuw installeren... Dan was Ubuntu daar véél beter in...
Mint is een afgeleide van Ubuntu, maar met een heleboel aanpassingen, toevoegingen er bovenop. Iemand die een techneut is, kan dus wellicht makkelijk zat zelf zijn eigen "Mint" maken, binnen Ubuntu. Maar voor mij is dat niet te doen, ik ben helemaal geen techneut.

Maar nu blijkt dat je bij Mint ook van de ne versie naar de andere kunt, zonder opnieuw te moeten overgaan tot een nieuwe installatie, en dan lijkt Mint plots wel weer interessant...

Nu is het allemaal nog een beetje nieuw, en moet ik soms nog wat zoeken... Maar het went al aardig (zo veel verschil is er nu ook weer niet)...

Maar nu zit op mijn computer en op mijn laptop Mint...
En ik kan me weer wat amuseren in het aftasten van de mogelijkheden en moeilijkheden.
Het leven is mooi !

En gisteren was het nog niet gedaan ! In de namiddag was het paasviering bij Okra, eerst een Mis, en dan koffie met wat orgeldeuntjes. Een leuke namiddag waarin we mee mochten "zingen"... Hebben uw oren niet getuit ?

tot de volgende ?

zaterdag, april 04, 2015

't Regent wielertoeristen...

... en 't regent echt ook, water, weet je wel, op die wielertoeristen, op alle 16.000 van de wettelijk ingeschrevenen...

We waren van zin om vandaag onze eerste buiten-rommelmarkt mee te pikken, maar met zo'n weer zetten we niet eens aan, de moeite niet. De kraampjes die er staan dekken zorgvuldig hun waren af, en dus zie haast niets, en de meesten geven forfait, want er komen toch geen kopers...

En dus moeten wij niet gaan zoeken op welke manier wij Herzele kunnen bereiken, zonder miserie te hebben van al die vélorijders... Gelukkig passeren ze dit jaar niet aan mijn deur... Anders kun je niet eens van je eigen oprit af rijden. Als we hier in de streek geen sympathie hebben voor die wielertoeristen, dan komt dat voor een groot stuk op conto van "Het Nieuwsblad" en de organisatie van de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen. Die dag worden wij in de praktijk gewoonweg gegijzeld door die massa fietsers.

En in onze mooie Vlaamse Ardennen rijden ze heen en weer om alle heuvels te vereren met een bezoek, en dus rijden ze kriskras door onze straten, de straten waar wij eigenlijk ook recht op hebben.
Ik heb mijn jeugd doorgebracht in Oostende, en daar hadden wij zo een ervaring met de "autostrade"... De autosnelweg naar Oostende was in het weekend heel, heel druk bezet door de vele toeristen die een dagje of een weekendje aan zee wilden doorbrengen... Maar 's avonds wilden ze allemaal op hetzelfde uur naar huis, en dus besloot men om de autosnelweg voor een groot gedeelte volledig open te stellen voor het verkeer naar het binnenland toe... Dat wil zeggen, dat, als wij, bewoners van de kust zelf ook eens een uitje wilden maken (naar het binnenland, want de kust dat zagen wij genoeg !), dan stelden wij vast dat wij geen gebruik konden maken van de autosnelweg... Want wij reden in de "verkeerde" richting...

Oh ja, wij moesten wel evenveel belasting betalen...
Of... eigenlijk meer, want door de omwegen die wij moesten maken, verbruikten wij meer brandstof, en dat betaal je met grotendeels belastingen op de brandstof...

Hier betalen wij ook evenveel belastingen als u, die nooit last hebt van die 16.000 wielerterroristen (zwartrijders niet meegeteld, en de duizenden van gisteren ook niet meegeteld... en geen rekening gehouden met het feit dat die mannen plots allemaal weer weten wat een heerlijke kuitenbijters hier liggen, en alle weken "en masse " ons komen ambeteren... djudedju

En dan heb ik nog niet gesproken van het feit dat de meesten er wel van houden om in onze mooie natuur rond te hossen, maar er niet aan denken dat die natuur alleen natuur kan blijven als het niet vervuild is... En dus kun je het parcours van die wielerterroristen ook weken nadien nog herkennen aan de vele lege drankblikjes en -brickjes en de vele plastick- verpakkingen van "snelle suikers" en dergelijke... (Je hebt dan echt geen wegwijzers meer nodig, tot de grasbermen worden opgeruimd en afgereden, en al die vervuiling met het "groenafval" mee gaat...)

djudedju

Voor de renners die morgen komen, is die ronde voor wielertoeristen wel een goede zaak !
Eén: zij weten dat de kans op lekke banden klein is, want alle nagels zijn allang verdwenen in de banden van die terroristen...
Twéé: Zij worden voor één keer niet scheef bekeken als de grote vervuilers van het voorjaar ! Er ligt hier al zoveel brol van die toeristen dat je hun vuil niet eens meer opmerkt.

Ach ja, ik ben weer eens bezig met mijn jaarlijkse jeremiade...
Nee, je moet me niet komen troosten, het is veel te gevaarlijk om nu in deze streek te rijden...

djudedju

tot de volgende ? (En ik bedoel echt niet tot de volgende Ronde voor wielertoeristen !!!)

ps: commentaar bij de foto: "Oh ja ?"

vrijdag, april 03, 2015

kernwapens ?

De nieuwe legervliegtuigen moeten kernwapens kunnen mee nemen...
Ik vind dat legervliegtuigen moeten zijn wat ze zeggen: leger !

Wij zijn een flutlandje, met een flutlegertje, maar liggen ruzie te maken over kernwapens...

Ik droom al heel lang van een wereld zonder legers, zonder wapens, maar dat is weer een andere discussie, maar wij, Belgenland, een land met kernwapens en aanvalsvliegtuigen met die kernwapens ????

Dat meen je toch niet ?
Heb je al eens na gedacht ? Ik weet dat dit voor politici een moeilijk iets is (Plato zei het al), en naar het schijnt is het ook niet het sterkste punt van militairen, maar toch, een ietsiepietsie nadenken, dat moet toch kunnen ?

Je beseft toch dat, als wij lopen te zwaaien met kernwapens, de anderen dat ook doen? Als wij kernwapens gebruiken, de anderen dat ook doen ????
Ik weet wel dat het gewoonlijk de anderen zijn die beginnen, wij hebben een reputatie op dat gebied, maar wij hebben echt niet de braafste militairen van deze aardkloot ! Wij gedenken dat 100 jaar geleden voor het eerst gifgas werd gebruikt door de Duitse agressors... Maar je leest maar heel zelden dat wij het al gauw ook gebruikten... Wij zijn dus niet heilig !

Met andere woorden wij horen bij de soort die, als iemand atoombommen naar ons gooit, onmiddellijk gaan teruggooien met dezelfde atoombommen...

De geschiedenis van het gifgas leert ons dat.

En begin nu niet te leuteren dat de kernwapens een afschrikkend affect hebben... Als er ergens een potentaat opstaat, dan is het bingo.

De kernramp in Fukisjama heeft me doen nadenken... Men moest een zone instellen die te mijden was, waar niemand meer mag wonen. En men nam daarvoor een cirkel met een straal van 60 km... Je moet eens een wegenkaart uit je auto halen, eens kijken hoeveel 60 km is volgens de schaal, dan met een koordje een potloodje vastbinden, en 60 km afmeten van het potloodje af, zet je duim op die afstand op het koordeke, klof op het centrum van Brussel, en trek nu een cirkel van 60 km op de kaart... Er schiet niet zoveel België meer over hé ???

En dan spreek ik alleen maar van het deel dat onbewoonbaar wordt... Niet van de vele mensen die onmiddellijk dood zijn (en wellicht de gelukkigen zijn), en de velen die nadien door de bestraling zullen sterven...

En wij, die met twee atoombommen gewoonweg niet meer bestaan als land, wij gaan het gebruik van dergelijke wapens gaan stimuleren ???
Ik dacht dat ik me nog nooit had bezondigt aan het overschatten van het intellect van politici en militairen, maar blijkbaar ben ik fout ! Het is nog veel erger dan ik dacht !

djudedju

Toen ik deze morgen aan de ontbijttafel zat, samen met Anny, ik al gewassen en aangekleed, Anny in kamerjas (Zij staat op als ik me ga wassen, en zet dan de koffie, en ik maak na het wassen het bed op), zei ik dat ze, als ze naar boven ging om zich te wassen en aan te kleden, ze best stoffer en blik meenam...
Ze keek me verbaasd aan "Waarom?"... "Om al dat zaagsel op te vegen van dat bos dat je vannacht hebt omgezaagd..." "Heb ik gesnurkt ?" "Nee, daar zijn andere woorden voor..."
...
" Maar jij snurkt ook, weet je !"

djudedju

tot de volgende ?

donderdag, april 02, 2015

Laptop

Voila, mijn laptop is volledig zoals ik hem wil !
Ik moet eerlijk zijn, ik had een beetje schrik om er aan te beginnen, maar ik wilde niet beginnen werken met Windows... Ik had er een uurtje op gesukkeld, en dan had ik er genoeg van. Sorry, ik zeg niet dat Windows slechter is, maar ik ben het niet meer gewoon, en dan moet je zowat alles gaan zoeken in wat voor mij dan onoverzichtelijk is...
Maar van de laatste versie van Ubuntu ben ik ook niet zo tevreden, dus heb ik er Linux Mint op gezet. Ik heb één keer mijn buur ter hulp geroepen, omdat ik weer miserie had om die wifi te installeren, maar dat was in vijf minuten minder dan geen tijd opgelost...
Ik heb dan enkele programma's geïnstalleerd waar ik gewoonlijk mee werk, en alles werkt naar behoren, en ik moet veel minder zoeken dan in Windows... Mint is dan ook een afgeleide van Ubuntu, dus het meeste loopt ongeveer gelijk.

Ik kocht die laptop omdat ik, ook als we eens een uitstap doen van een paar dagen, ik mijn computer zou bij me hebben ! Ik zit iedere dag minstens een halve dag op mijn kamer, want ik kan het niet aan een hele dag op "stap" te gaan, dus wil ik iets hebben om me bezig te houden.

Nu ben ik gerust, alles is OK... op voorwaarde dat ik op mijn verblijf WIFI heb... en vind hoe ik dat dan daar moet op punt zetten... Maar dat zal wel lukken.

Als we nog eens een uitstap doen met de gepensioneerden van mijn werk, dan weet ik tenminste wat gedaan. Anny gaat mee met de groep, en ik blijf in het hotel en ... computer er op los !
Hopelijk !
Hopelijk gaat het voor Anny om met de groep op stap te gaan... Want ze is in orde, maar alleen als ze "braaf" is, en niets doet dat boven haar kunnen gaat. Of liever het kunnen van haar rug. We zitten nu alle twee met een slechte rug.

Als ik merk dat Linux Mint beter is dan Ubuntu, dan zal ik ook deze computer overschakelen. Ik heb vroeger nog wel eens een tijdje met Mint gewerkt, en ik was er toen ook tevreden over.

Ondertussen ben ik druk bezig aan de voorbereiding van mijn "kabouter" voor Crea. Ik zal nog wat plankjes moeten halen, zodat ze allemaal het "kunstwerk" volledig en naar behoren kunnen maken en afwerken.

Straks ga ik mijn aquarium kuisen, en deze namiddag gaan we alle twee naar de kapper... Het is weer een druk programma !

Wie gewoon is om iedere voormiddag wat mailtjes van mij te ontvangen, zal dit keer wellicht op zijn honger blijven zitten... tot ik terug ben van de kapper, of liever de kapster, want het is een dame. Een van de weinige kappers die mijn baard perfect weet te knippen ! ... en die baard, dat ben ik ! Het is als het ware mijn handelsmerk geworden. Mensen die mijn naam niet kennen, herkennen mij aan mijn baard. Die baard is beroemder dan ik ben, want ik ben al her en der gevraagd geweest om een foto te mogen nemen van die mooie baard. Niet van mij, van die baard. (Ik kan ze geen ongelijk geven, op mijn leeftijd is het mooiste van mezelf al redelijk versleten, verzakt en gerimpeld...)

Je kunt dus ook stellen dat die baard een soort plastische chirurgie is, zonder chirurgie...

djudedju

tot de volgende ?