woensdag, oktober 08, 2014

Bloemknoppen

Het is herfst, het is koud en kil, alles is nat en de lucht is bijna egaal grijs... En dan ga ik praten over bloemknoppen...
Camelia's zijn wondere planten, die niet alleen heel de winter groen blijven, maar die ook nu volop bezig zijn hun bloemknoppen te vormen voor de nog verre lente.
Ze zijn dan ook bij de eerste bloemen die bloeien, en ieder jaar ben ik bang dat ze door de morgenkoude zullen vervriezen....
(Maar blijkbaar staan ze op de goede plaats, en tot op heden heb ik nog nooit echte vorstbeschadiging gezien aan de bloemen)

Maar net dat blijvende groen en die wondere aanwezigheid van bloemknoppen, maakt voor mij de winter een beetje beter te verdragen. Ik zie dat er hoop is op een nieuwe lente !

Wellicht weten de meeste mensen het niet, maar de camelia hoort bij dezelfde plantengroep als de thee. Als je echte theestruiken laat bloeien, dan heb je mooie witte camelia's, weliswaar simpele "enkele" bloemen, maar niettemin duidelijk behorend tot de camelia.
Ik heb zelfs gelezen dat je eigenlijk ook van de bloeiende variƫteiten in onze tuinen thee kunt zetten, maar ik heb het nog nooit geprobeerd. Moest ik misschien toch eens doen, dat zou pas echte groene thee zijn !

Hier voor mijn raam staat een variƫteit met enkele bloemen, maar die dubbel zo vlug groeit dan alle andere soorten. Ik moet deze ieder jaar na de bloei wat insnoeien, zodat hij niet te groot wordt, en ieder jaar als ik hem zie bloeien denk ik weer "Zou ik hem niet zijn gang laten gaan ?"...

Zie je, die bloemknoppen zijn voor mij een teken van de hoop op Lente, nog voor er sprake is van winter. In de winter troost ik me met het feit dat dan de dagen eigenlijk al weer aan het lengen zijn.
(Zo troost ik me altijd wel aan iets, ik kan gewoonweg niet blijven hangen aan wat droef is!)

De bladeren van de bomen beginnen al te vallen, en nu er bijna geen bomen meer in de tuin staan, zie ik met verwondering hoe veel blaren er vallen van mijn laurier (Laurus nobilis)... Dat is een plant die ook groen blijft, maar die blijkbaar een heel pak van zijn bladeren verliest om dan weer te kunnen "verjongen". Ik kan dat niet... Ik heb de indruk dat ieder haar die uit mijn grijze hoofd valt, hopeloos verloren is. Ik begin steeds beter de "grond" te zien, mijn schedelhuid. Alleen op plaatsen waar geen haar moet staan daar lijkt er bij te komen ! Op mijn oren, in mijn neus en ook mijn wenkbrauwen groeien zoals nooit tevoren.

Vroeger behoorde mijn hoofd tot de "groenblijvende" zones, nu lijkt het er op dat er woestijnvorming optreedt... Ik kijk een beetje vertwijfeld in de spiegel naar de steeds dunner wordende begroeiing, en vraag me af hoe ik er uit zal zien met een kletskop... Lelijk ! Ik heb geen mooi rond hoofd, als ik mijn schedel bevoel, dan lijkt het er op dat ik een verborgen aanleg heb voor een hanenkam... Een eierkop om het eens anders te zeggen. Maar ik zal het er mee moeten doen, ik heb er maar een, en die is niet omwisselbaar.
Ik ben al begonnen met het dragen van een hoed (in de zomer omdat de zon me verbrandt, in de winter omdat het koud is op de kale vlakten...). Maar het voelt nog steeds onwennig aan.

Ik ga eens proberen met wat kunstmest...je weet wel, voor lange groei en bloei van kamerplanten en ook geschikt voor bloembakken... Wie weet zie ik dan plots, net als ik de volkomen ijswoestenij verwacht, vast te stellen dat er hier en daar knopjes verschijnen voor een heerlijke lentebloei. Mijn kop vol kleurige bloemen ! Hoe was dat liedje ook weer van de flower-power? Tedju, t' was iets met San Francisco en blomen in het haar...
Maar ja...
dat
is
ook
al
lang
geleden...

nog van voor de woestijnvorming hierboven...
djudedju

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: