maandag, oktober 27, 2014

Affligem rommelmarkt

Gisteren zijn we naar Affligem geweest, naar een rommelmarkt. Op weg er heen, vertelde ik Anny dat de afrit Affligem op de autosnelweg nog niet zo heel oud was, ik heb die nog weten aanleggen. Die is er gekomen omdat de afrit van Ternat aan het verzuipen was, en dagelijks met verschrikkelijke opstoppingen te maken had (toen al)...

Het was er wat zoeken naar een plaatsje om de wagen kwijt te spelen, maar het lukte toch om in een piepklein plaatsje te kruipen. Anny moest eerst uitstappen, want anders zou ze er niet meer uitraken...

Er stond een enorme rij te wachten om binnen te geraken op de markt. Maar ook aan aanschuiven komt een eind, en we kwamen de enorme zaal binnen. We waren al eerder op deze markt, en wisten dat het een mooie en gewoonlijk interessante markt was. We zien daar ook een deel marktkramers die we in de rest van het jaar niet zien, want we kennen onderhand al een heleboel van die mensen, en babbelen er wel eens mee.

Ik heb het je al gezegd, als je iets specifieks zoekt, dan kun je lang zoeken, als je niet zoekt, dan breek je er de spreekwoordelijke benen over. Ik zag het boek van Stieg Larson zeker drie keer liggen !

We hadden alle twee veel pijn, en waar de pijn bij Anny gewoonlijk over gaat bij het wandelen, ging het nu niet over. Het was dus deze keer voor alle twee "Omdat we het zo leuk vinden, verdragen we er "graag" wat pijn voor"... Maar het is toch niet zo leuk als je echt pijn hebt. Toch was het een goede markt, want ik vond er maar liefst 4 nieuwe wandelstokken, en er is er eentje bij die zo mooi is, dat ik hem ga gebruiken als dagelijkse wandelstok. Het is een eenvoudig handvat, in wit metaal, maar met een schitterend reliëf en zwarte vlekkentekening er in. Heel mooi ! Ik ga hem wel iets moeten verkleinen, want hij is iets te lang.

Eigenlijk vond ik vijf wandelstokken, maar die vijfde is niet voor mij, die heb ik gekocht "op bestelling". We hebben hier een buur die heel wat paarden heeft... Die zag bij mij een wandelstok met als handvat een paardenkop, en dat moest hij hebben. Ik heb hem beloofd uit te kijken, en wonder boven wonder, ik heb er een gevonden binnen de week na de vraag ! (Blijkbaar werkt de vloek niet als je iets zoekt voor een ander ?).

Ik ben ook nog op zoek naar zo'n negertje die je vroeger op de toonbank zag staan in de dorpswinkel. Je stak er wat kleingeld in, en dan knikte het hoofdje. Ik heb er twee gezien op hetzelfde kraam, maar ze waren naar mijn mening te duur. Ook dat is een ding die niet voor mezelf is, maar op vraag van een vriend. (Ik heb er zelf eentje staan, maar dat is verwezen naar een van de kamers boven. Ik heb veel te veel beeldjes. Ik bood dit aan aan mijn vriend, maar dat wou hij niet, dat was van mij, hij wilde mij niet ontrieven...)

Hij ontrieft er mij niet mee, want ik weet eigenlijk niet goed waar ik het ding kan zetten.  Gek, maar dat negertje doet me steeds denken aan de spaarkas in café Pallieter... De café van wijlen vriend Roger en vriendin Georgette, al alle twee overleden... Jammer, want het waren echte goede vrienden, bijna een tweede thuis... Zoals gezegd was ik er voorzitter van de spaarclub, en we waren altijd op uitkijk hoe we wat centen in kas konden krijgen voor het inrichten van activiteiten. Toen kwam ik op het idee van een vloekpot... We namen een grote galzen fles met een oor aan, maakten die vast met een keten aan de tapkraan, en maakten een affiche op waarop stond dat je bij vloeken een boete kreeg van 1 frank. Bij een grove vloek een boete van 5 frank. En onverbeterlijke vloekers konden een abonnement nemen van 20 frank voor een hele week ...
Het is zo stom, maar iedereen vond het leuk, en in geen tijd hadden we een fles vol, en moesten we hem legen om plaats te maken voor nieuwe vloeken. Nee, er werd niet meer gevloekt, eerder wat minder, maar iedereen vond het een leuk iets en stopte zijn kleingeld in de pot...

Ach, waar is de tijd... De fles raakte ooit gebroken, en we vonden geen nieuwe fles met een voldoende grote opening en een oor om hem vast te ketenen... En zo verdween ook dat weer en werd een onderwerp om nog eens van te klappen tussen pot en pint "Weet je nog..."
Ja, we weten het nog... We weten ondertussen al zo veel van die leuke dingen uit het verleden, en hoe ouder we mogen worden, hoe meer er in de bibliotheek van ons verleden zit...  Ik voel me schatrijk, rijk aan schatten van herinneringen...

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: