woensdag, september 10, 2014

Maar wij gaan dat niet kunnen !

... tot: "He, dat wordt mooi hé !"

Ja, ik heb het over gisteren, over het beeldhouwen.
Toen ik hun het model toonde, was het algemeen van: "Ja, dat is schoon, maar moeten wij dat ook doen? Wij gaan dat niet kunnen! "Toch wel, dat is echt niet moeilijk !" "Jaja, voor u niet, en gij zegt dat altijd..."

We deden het stap per stap... Eerst gaatjes boren in een plankje, dan daar een "peetie", een figuur op bouwen in ijzerdraad.... De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik hier en daar wel een beetje moest helpen, want voor sommige dames was de ijzerdraad wat hard, wat taai...

Maar het lukte... En in een korte tijd had iedereen zijn eigen invulling van een peetie gemaakt. Anneke zei dat het de eerste keer was dat ze een man mocht maken naar het model dat ze zelf maakte... Iedereen begon te lachen, en de opmerkingen vlogen heen en weer...

Tweede stap:  rond de ijzerdraad de figuur wat voller maken met wat klei. Niet te dik, want straks moet daar nog een en ander bovenop !!!

Voor sommigen was dat kinderspel, anderen hadden er wat meer werk mee, Maar na een tijdje was iedereen er in geslaagd het lijf en de armen en benen en de kop wat volume te geven. Het leuke was dat iedereen dat werkelijk een beetje begon te doen naar eigen inzicht, en dat de beeldjes steeds meer en meer eigen creaties werden (in het begin poogden ze angstvallig het model na te bootsen).

Derde en voorlopig laatste stap, het geheel omkleden met plaasterverband. Ja, hetzelfde waarmee de dokter uw gebroken been in de plaaster (gips) zet...
Neem kleine stukjes, dames, dat werkt véél gemakkelijker. Leg eerst een eerste laag, begin aan de voeten en werk naar boven... Dan nog een tweede laag... En dan waren de voorziene uren voorbij... De vierde en vijfde stap gaan voor volgende bijeenkomsten zijn...  Maar iedereen heeft zich grandioos geamuseerd, ze hebben iets van eigen werk, een eigen creatie gemaakt, en dat voelt altijd goed ! En dat hoorde en zag je ook aan de dames !

Anny was er ook bij, om de koffie te zetten, en vooral pijn te hebben.
's Avonds laat, in bed, lag ze te zuchten en over haar been te wrijven. Toen ik voelde gloeide het been. Er zit duidelijk een ontsteking op die zenuwen ! Vanmorgen meteen naar de dokter gebeld, de zaak uitgelegd, en dan vlug naar ginder om het voorschrift op te halen, rechtstreeks naar de apotheek... en Anny heeft al een zetpil opgestoken... Hopelijk betert het nu vlug.

Ik weet bij ondervinding dat rugpijn gepaard aan een ontsteking het slechtste is wat je als rugpatiënt kunt hebben. Niet dat de pijn dan zoveel erger is, maar je zit aan de hoogste pijn, en die pijn gaat niet meer weg, zit vast. Op zo'n moment overheerst de pijn je leven. Alles draait rond die pijn. Ik verga van de compassie, maar dat helpt niet.

Deze namiddag gaan we de wekelijkse boodschappen doen, en morgen komt er (eindelijk) weer een poetsvrouw voor een halve dag. We hebben nog steeds geen regelmatige poetsvrouw, maar binnen veertien dagen komt deze toch nog eens... Dat is toch al iets...

Zelf zit ik, door de activiteit van gisteren ook weer met pijn, en uitstralingen, nu voor het eerst ook aan beide zijden. Wellicht komt dat doordat ik nu Anny bijna niets kan doen, en ik een deel op mij neem, wat ik eigenlijk ook niet zou mogen... djudedju, oud worden hé Mette ! Straks de auto nog leegmaken van alles wat we gisteren mee hadden voor de hobby...

tot de volgende ?
Oh ja, ik heb gisteren gepoogd een foto te maken met mijn smartphone... Maar nu weet ik niet hoe ik dat van daar op mijne kwampjoeter moet krijgen... Wachten tot de kleinkinderen komen, die doen dat alsof het niets is. Maar ik leer er niets van, want ze doen dat zo vlug en zo vanzelfsprekend, dat ik niet eens de tijd heb om het te zien, laat staan te volgen... djudedju... Oud worden...

1 opmerking:

Unknown zei

Leuk om mensen hun eigen creativiteit te laten ontplooien Antoon.