maandag, september 01, 2014

Heurne

Omdat er 5 zondagen waren in augustus, konden we nog eens naar de rommelmarkt gaan in Heurne. Normaal is dat een redelijk grote rommelmarkt, met meer dan 100 kraampjes, maar toen we er kwamen zagen wij dat het heel wat minder was.
Bij een marktkramer die we goed kennen, vroegen we uitleg en het bleek dat ze daar vorig jaar helemaal uitgeregend waren, en dat het gisterenmorgen om 8 uur weer water ge-go-ten had.... Wij wonen daar in vogelvlucht misschien 3 km van, en wij hadden geen drup gezien, maar natuurlijk, zo'n stortbui op het ogenblik dat de kramers zich aan het installeren zijn, is genoeg opdat er een heleboel meteen weer weg gaan...

Toch was het een leuk marktje, we zagen er verschillende oude bekenden nog van in de tijd dat ik werkte...Natuurlijk volgt er dan een heerlijke babbel. We zagen er ook groene pompoenen, donkergroen. Ze vertelden ons dat dit van Schotse oorsprong is ???

Door al dat gebabbel waren wij toch een heel end aan de wandel, en Anny had er deugd van. We gaan toch iets moeten daar aan doen ! We gaan proberen iedere dag een wandeling te doen. Voor mij is dat wel pijnlijk, maar Anny wil niet alleen gaan wandelen, dus ga ik maar wat afzien voor de goede zaak. Zij heeft al die jaren zo veel gedaan voor mij, ik mag dan ook wel iets doen.

Iedere morgen hoor ik tegenwoordig dezelfde jeremiade: "Ik zou toch zo geren blijven liggen. Dan heb ik geen pijn..." en tijdens het stapje voor stapje de trap af gaande "En zodra ik rechtsta, snijd het weer door heel mijn been "... Als het heel erg is, gaat de pijn soms tot met haar voet. Vooral links, maar soms ook een groot stuk in haar rechterbeen.

Ik wou dat ik wat van de pijn kon overnemen. Zij zit immers al een hele tijd in de periode waarop de pijn alles lijkt te overheersen. En dat is verdomd lastig.

Vandaag is het heerlijk weer. Dat is normaal, de kinderen moeten weer naar school, gaan binnen zitten, en dan is de zon daar. Het lijkt bijna een traditie. Toen ik vanmorgen stond te turnen voor het raam, bekeek ik de vele auto's, en vooral de vele bussen, zowel lijnbussen als schoolbussen, die plots terug zijn van twee maand afwezigheid. In die bussen zie je dan allemaal kinderen, een beetje stilletjes, velen nog met de nieuwe onwennige boekentas op de knietjes.

En straks lopen ze weer op de speelplaats, zoekend naar oude vriendjes of wanhopige starend naar een vriendelijk gezicht. Vooral voor kinderen die voor het eerst in een nieuwe school komen, is die eerste dag altijd een beetje zoeken, een beetje wennen.

Er zijn goede leerkrachten, maar ook leerkrachten die denken dat strengheid en het inwrijven van tucht en straffen de beste methode zijn om "ze" maar van de eerste dag in het gareel te dwingen. Plezant als dat je kennismaking is met de nieuwe school.

Soms heb je dan het geluk van een "brave" broer te hebben, die een paar jaar voor je de school onveilig maakte, en krijg je als welkom "Ach, Johan X ! Broer van Jozef X ?" En jij, onschuldig knikt verheugd ("Ze kennen je broer !") en dan "Zet je hier maar op de eerste bank, dat ik je in de gaten kan houden!"...

De overgang van het lager onderwijs, met één leerkracht voor zowat alle vakken, naar de "grote" school waar haast ieder uur een ander leraar komt lesgeven, en je overdondert met "zijn" uurrooster... En zijn verlangens voor soorten schriften en soorten papier en soort rekenmachine en dit en dat... en jij maar opschrijven... En dan 's avonds je moeder "En moet gij dat allemaal wel ECHT hebben? "... En jij in je eer en je waarheidslievendheid gekwetst, en het was al zo'n moeilijke dag. En dan haastig naar de winkels om al dat materiaal bijeen te zoeken.

En dan kun je je niet ontdoen van de indruk dat er ergens heel hoog boven je hoofd, afspraken zijn geweest tussen de school en de winkels, want kijk, ze hebben juist de goede rekenmachine en juist de goede soort schriften... djudedju (Je bent nu groot en dus mag je al eens (stilletjes) vloeken.)

En 's anderendaags ga je naar de school, beladen gelijk een ezel, met al die soorten schriften en boeken en pennen en potloden en het rekenmachine... Op de speelplaats ken je nu al enkele gezichten, en kun je al eens wat babbelen tegen elkaar. "De diene van wiskunde ziet er maar ne viezen uit, en den diene van biologie lijkt een schuw man..."

En dan krijg je de eerste lessen in totaal nieuwe onbekende vakken... Je bent meteen mee, en voelt je happy, of je snapt er geen jota van, en hebt meteen het gevoel dat dit wel een van die str...vakken gaat zijn, die heel je verder schooltijd je leven gaan verzuren...

Herinner je dat nog ?
Denk dan eens aan je kinderen, aan je kleinkinderen, die vandaag misschien net die zelfde ervaringen  hebben... en als ze vanavond thuiskomen, geef ze dan een dikke knuffel, misschien gaan ze voor het oog wat tegenstribbelen, maar eigenlijk zal het deugd doen... Eindelijk een mens die vriendelijk is en je eens vastpakt...
djudedju

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: