dinsdag, september 30, 2014

tommetog

Gisteren kon je lezen dat ik met verdomd veel pijn zat, te danken aan een "verkeerde" beweging. Ik heb heel de dag pijn gehad. 's Avonds heb ik nog een zware pijnstiller bovenop de rest genomen en heel vroeg in mijn bed gekropen... Geen oog dicht gedaan van de pijn.
Ik heb net naar de dokter gebeld opdat hij zo spoedig mogelijk een spuit zou komen geven.
Vrijdag moet ik Anny naar het UZ brengen en met haar van de ene dienst naar de ander gaan voor de onderzoeken... Dat houdt in dat ik toch moet kunnen gaan hé ! Want nu is het voetje voor voetje en met mijn lijf in een winkelhaak gebogen.

Je moet ons nu eens samen bezig zien ! djudedju.

Gelukkig komt er morgen een poetsvrouw, die zorg is toch al van de baan.

Ik heb geen idee wat of hoe ik gisteren die beweging verkeerd heb gedaan. Ik doe die beweging iedere dag, meestal zelfs twee keer, een keer 's morgens om het nachtlichtje in het stopcontact uit te doen, en een keer 's avonds om het weer aan te doen. Die nachtlichtjes zijn iets wat we ons hebben gewoon gemaakt, toen de kinderen nog klein waren, en Anny 's nachts nogal eens uit bed moest voor een van de kinderen. Nu kunnen we moeilijk zonder. Dat zijn heel kleine lichtjes die net genoeg licht geven om de weg te vinden naar het toilet... En waar je als jonge kerel nooit 's nachts naar dat toilet moet, moeten we nu alle twee minstens één keer per nacht uit ons bed...

Die lichtjes verbruiken wellicht héél weinig, en wellicht zullen de meeste mensen de moeite niet doen om dat iedere aan en uit te doen, maar wij zijn nog uit de tijd dat we moesten sparen om toe te komen. Wij doen ook nog steeds de TV met de knop aan en uit. Dat bakske is er alleen om de posten aan te klikken... Ook dat is nog een teken van onze zuinigheid.

Wij eten ook zo wat een hele week aan één klein broodje. Als ik andere mensen hoor praten, dan eten zij geen oudbakken brood... Of wel eten ze dus veel meer, of wel smijten ze eten weg. Als wij na een week nog enkele sneden brood over hebben, dan smijten we dat nog niet weg, dan gaat dat mee met Bart voor zijn geiten.
Ik denk dat dit komt omdat we thuis dat voorbeeld zagen. Niet dat we ons iets te kort deden, maar we deden geen onnodige uitgaven. In het begin dat ik getrouwd was, had ik een klein inkomen, en dus moesten we zuinig leven. Ik verdiende toen 4.800 fr  (120 euro)in de maand en betaalde 1.200 fr  (30 euro) voor ons huurhuis... Natuurlijk kun je die bedragen niet vergelijken met de bedragen die men nu verdient en moet betalen aan huishuur... maar het zegt toch wel iets. In die tijd rookte ik, en een pakje sigaretten dat was zo'n 13 fr en centiemen... voor een pakje van 25 sigaretten...

Toen was er nog geen sprake van anti-rook campagnes, bijna integendeel... Het was de tijd van "Het is geen man die niet roken kan"

Wij denken niet bewust aan sparen, het is een automatische reflex... Wij zijn het gewoon van vroeger, en we doen het automatisch nog steeds zo.

tot de volgende ?




maandag, september 29, 2014

Ons land in oorlog

Ook al sturen wij maar enkele tientallen soldaten, wij zijn momenteel terug een land in oorlog !

Daar wij "de vijand" ginder in een ver land gaan aanvallen, lijkt het oorlogslogica, dat zij ons ook hier mogen aanvallen.

We zitten volop in de herdenking van 100 jaar wereldoorlog 1, zweren luid bij het "Nooit meer oorlog" en sturen tezelfdertijd soldaten naar een ver land om er te gaan vechten.

Ja maar, zeggen ze ons, het is een vredesmissie, het is om de mensen die daar aangevallen worden bij te staan en hun land en hun bevolking te bevrijden van de agressie van de vijand.

En weer eens is het een oorlog onder de vlag van een religie.

Sorry, maar daar geloof ik niet in. Het is gewoon weer een oorlog waarbij men de religie ombuigt tot zij past in het plaatje om "rechtvaardig" genoemd te worden. Ik heb het grootste gedeelte van de Koran gelezen, en net zoals met de bijbel, kun je met die teksten zowat alles goedpraten of foutpraten...

Religies en andere filosofieën (want ik schat die even hoog of even laag in) hebben de eigenschap dat ze veel te veel tekst hebben om uiteindelijk te praten over enkele punten. Ik kan geloven dat een Boeddha, een Lao Tse, een Christus, een Mohammed en zelfs een Karl Marx oprechte en nobele bedoelingen hadden. Ik kan zelfs aannemen dat zij het gewone menselijke denken overstegen en inspiratie vonden in wat wij het Goddelijke plegen te noemen... Maar wat zij uiteindelijk vertelden waren een paar basisbegrippen, begrippen die zij poogden uit te leggen, aan te praten in een veelal te grote omvang van woorden. Als wij er in slagen tot de essentie terug te keren, dan en dan alleen, hebben wij de echte religie, de echte filosofie te pakken.
Maar in plaats van dat te doen, hebben "leiders" het nodig gevonden de zaken nog beter in te zwachtelen in nog meer omhaal van woorden, zodat het bijna onbegrijpelijk wordt, en vooral, zo, dat je er alles mee kunt verdedigen of afbreken.
Het is heel die omhaal van woorden en aanbreng van teksten die uiteindelijk het bestaan rechtvaardigen van de religieuze leiders, de uitleggers van de teksten.

Zowat alle staatslieden die oorlog hebben gevoerd, hebben dan ook gepoogd om de religie voor hun karretje te spannen, en meestal zien we dat op zijn minst de regionale godsdienstleiders daar in mee stappen. (Met het gekke gevolg dat soms beide kampen zich "gedekt" wisten door dezelfde godsdienst !)

 Ik heb heel wat religies en heel wat filosofieën gelezen en geprobeerd er de essentie uit te halen, en wonder boven wonder, in essentie benaderen zij allemaal heel sterk elkander. Er is één fundamenteel verschil tussen religie en filosofie in het feit dat de een er een godsdienst aan verbindt, en de andere dat niet doet. Maar voor de rest zijn zij eigenlijk zeer gelijkend.

En eigenlijk hebben wij die filosofen en religieuze leiders helemaal niet van doen om die kennis te bezitten. Logica leert ons dat een maatschappij alleen kan bestaan als de leden er van elkaar het licht in de ogen gunnen. Vanaf het moment dat er één of enkelen de macht grijpen of het overwicht hebben, loopt het uiteindelijk scheef.

Meestal vat men dit samen met: Doe een ander niet wat je niet wilt dat zij u doen...
Ik ben een positief mens en zeg dan ook veel liever: Doe een ander wat je wilt dat zij u doen.
Het lijkt hetzelfde, maar het vraagt wat meer van onszelf, en het legt de actie bij ons, niet bij de ander. Het legt dan ook de schuldvraag in de eerste plaats bij onszelf en niet bij de ander.
Ik vind dat veel positiever.
En kijk, ik vind dat terug in alle religies.

Misschien daarom dat ik eerder geneigd ben tot religie dan tot filosofie... En ook wel omdat ik zoveel dingen heb die ik alleen kan "verklaren" door God...

...................

Vanmorgen heb ik op een of andere manier een "verkeerde" beweging gemaakt... Ik verrek van de pijn, kan amper stappen. Ondanks de zware bijkomende pijnstiller blijft de pijn. Ik hoop dat ik tegen vrijdag beter ben, want dan moet ik Anny overal naar toe brengen in het UZ... djudedju, zie ons hier bezig, de twee invaliden...

tot de volgende ?

zaterdag, september 27, 2014

Eenzaamheid

Op de dag van de chronische zieke medemens, moet ik in de kerk spreken over Eenzaamheid, het thema van dit jaar.. en eigenlijk van ieder jaar... Ik ben nu al bezig daar over na te denken.


Eenzaamheid is niet zo maar vast te grijpen onder één noemer... Ik ken mensen die eenzaam zijn in wat naar buiten toe een knus en warm gezin lijkt. Ik ken eenzamen die, als ze in een groep zijn, als de grootste lolletjesmaker optreden, en ik ken ook de klassieke eenzame, de mens die helemaal alleen zit, en geen kans ziet om ergens tot een echt contact te komen.
De mens die blij is als de postbode meer dan alleen maar goeiendag zegt,
de mens die niet één keer per week naar de winkel gaat, maar iedere dag een beetje gaat kopen, gewoon om de winkelier te horen, om een menselijke stem te horen.

Eenzaamheid...
Ik zou het willen noemen: het zich alleen voelen.
Ook al zien wij soms de eenzaamheid niet, ze kan er wel zijn.

Gewoonlijk denken wij alleen aan de duidelijk eenzame mensen, mensen waarvan we zien dat ze alleen zijn. Maar ik denk dat er veel meer zijn, die geestelijk eenzaam zijn.

Eenzaamheid kan voortspruiten uit zich niet begrepen voelen, maar ook uit een lichamelijke situatie. Het is de dag van de chronisch zieke, en net uit dat chronische komt veelal ook eenzaamheid.
Als je van gezonde mens plots ziek wordt, dan heb je heel wat sympathie, er komen mensen, collega's familie, kennissen op bezoek. Maar ben je drie, vier maand ziek, dan zie je dat mee-leven smelten voor de zon. Ze zijn al eens geweest. Je kunt toch niet blijven op ziekenbezoek gaan, je hebt wel wat anders te doen.
En dan begint de eenzaamheid.
De grote breuk met het gewone maatschappelijke leven.
Je bent plots een renegaat, een outcast, een banneling.
Als er nog eens iemand langs komt, dan ben je geneigd te klagen over je ellende, en net dat klagen dat jammeren schrikt de weinige bezoekers af... en op termijn kun je ze op de vingers van één hand tellen, en heb je nog vingers over.

Bij dergelijke mensen zit er echte en diepe eenzaamheid. Zelfs bij de langdurige zieke die nog in zijn gezin zit, zien we die eenzaamheid, want in dat eigen gezin is men het ook moe altijd maar weer te horen hoe je toch af ziet, hoe ziek je wel bent... Zij willen hun eigen leven verder kunnen leven.

Ik ben zelf een van die langdurige zieken, heb ook de vrienden zien achter blijven, heb ook geleerd om niet te klagen, of toch zo weinig mogelijk, om niet terecht te komen in de put van zelfmedelijden. En van eenzaamheid.

Mijn oplossing ? Och, ik heb er een heleboel, en ik heb ze stuk voor stuk nodig. Ik probeer bezig te zijn, voor mij is dat onder meer in knutselen en dergelijke, maar ook een goed boek of een mooie film. Ik schrijf bijna dagelijks een stukje in mijn blog. Ik probeer de vrienden die er nog zijn niet af te schrikken, en als ze vragen hoe het is, is mijn steevaste antwoord : goed. Het gaat goed met me, want anders ben ik de zagevent.
Ik praat met mensen, zelfs met vreemden, op de rommelmarkt.
Ik probeer om ondanks alles een klein plaatsje te veroveren in de maatschappij.
Op die manier hou ik de put van de eenzaamheid ver van mij.
Maar het heeft tijd gekost, voor ik mijn eigen kleine oplossing had.
Daarom weet ik goed, te goed wat eenzaamheid is.
Daarom weet ik dat we de mensen van Ziekenzorg, die op huisbezoek gaan bij zieke mensen, nooit genoeg kunnen danken en prijzen voor hun werk.
Daarom probeer ik mijn knutselen bij te brengen aan anderen, om ook voor hen een deur naar bezig zijn te openen, en bezig zijn, dat is op zich al een doorbreken van die muur van eenzaamheid.

En tot iedereen zeg ik, vraag ik op mijn blote knietjes: ga eens op bezoek bij chronische zieken. Je weet niet half wat een bezoek, een onderbreking van de sleur voor de zieke betekent !

Amen. Tot de volgende ?

vrijdag, september 26, 2014

lastig

Ik zit hier, verrekkend van de pijn, (heb al een bijkomende pijnstiller geslikt), na de wel heel interessante en boeiende vergadering van gisterenavond.

Gisterenavond is Stefaan, voorzitter van het OCMW, (+ nog twee leden van het OCMW, waaronder Carine Depotter uit ons eigen Mater)een spreekbeurt komen geven over het OCMW, wat dat doet voor de bevolking en hoe het dat doet.

Stefaan is een goed spreker, hij is begeesterd door zijn werk, en wist dus de anders nogal saaie materie op een boeiende wijze te brengen. We hadden de vergadering open gesteld, ook voor niet leden, maar ja, om in Mater de mensen buiten te krijgen... Buiten de medewerkers was er welgeteld één bezoeker. Maar de afwezigen hebben ongelijk gehad. Het was interessant, en op iedere vraag werd een antwoord gegeven !

Maar ja, ik heb dus van 19 uur tot 22 uur op een harde, ongemakkelijke stoel, stil moeten zitten, en dat is veel te lang voor mij. Ik overschrijd daarmee de tijdsduur van het zitten en de tijdsduur waarop ik normaliter op blijf (Gewoonlijk zit ik voor 21 uur in bed, niet dat ik dan meteen slaap, ik lees gewoonlijk eerst enkele hoofdstukken in een of ander boek)... Dus heb ik gisteren gezondigd tegen de de ongeschreven regel dat ik mijn mogelijkheden niet mag overschrijden...

Vanmorgen opgestaan met veel pijn, ondanks het turnen nog steeds veel pijn. Nu met de pijnstiller lijkt het iets te gaan milderen.

Maar ik heb gisterenavond wel genoten. Met volle teugen ! Nogmaals, wie er niet was, heeft iets gemist !

Zoals bij zoveel dingen, zijn er veel zaken waarvan mensen kunnen genieten, maar veelal kent men het niet, of onvoldoende. Een avond als gisteren deed bij veel mensen een belletje rinkelen, en uit vraag en antwoord bleek dat enkelen echt heel wat interesse hadden in de geboden mogelijkheden inzake huisvesting voor ouderen en mindervalide mensen.

De spreekbeurt begon maar om 20 uur, van 19 tot 20 was er eerst nog een vergadering met de medewerkers, over de komende activiteiten en de regeling daarvan.

Vanmorgen zit ik hier dus... in pijn. Anny heeft ook haar pijn, en we zouden ons makkelijk kunnen overgeven aan wederzijds geklaag. Dat gebeurt hier echter niet. We kijken eens naar elkaar, "Gaat het?" "Veel pijn !" en daar blijft het bij. Dan gaan we beiden over tot onze bezigheden, de bezigheden die we nog aankunnen. Anny is nu naar de kippen, een beetje eten geven en eventuele eieren rapen, maar de meeste eieren rapen we in de vooravond.

Ik schreef reed eerder dat we hier in de buurt mogen genieten van een hele bende pauwen. Nu zie je die hoogsten in groepjes van een hen met enkele kuikens, of een pauw alleen. Mooie dieren, waar je graag naar kijkt (je hoort ze minder graag, want ze schreeuwen verschrikkelijk). Maar sinds kort waren ze ook begonnen met het bezoeken van de tuin van de buur. Niet erg, de buur vond dat wel leuk, en strooide zelfs wat eten voor de mooie dieren. Natuurlijk was het een kleine sprong om dan ook in onze tuin te komen, en al geef ik hen geen bijkomend eten, we vonden ze mooi om naar te kijken. Maar sinds kort zijn ze begonnen met op de veranda vliegen bij de buur (Wat dat betekent laat ik aan ieders verbeelding over, maar dat zijn grote beesten !). De buur heeft in huis een kooi met een paar agapornissen zitten, en toen die beestjes plots die grote gedaanten boven zich zagen en hoorden, brak er eentje uit... De buur was niet thuis, en Anny heeft hem moeten vangen. Gelukkig ging dat makkelijk, daar het beestje op zijn kooi zat en niet meer rondfladderde.

Ze landden ook op mijn terras, en ook al hebben wij daar geen zorgen inzake hun gewicht, we hebben wel zorgen voor de vele vetplantjes die daar staan en voor de bloembakken (Zouden ze die niet doen kantelen en vallen ?)... Dus zijn wij, een beetje tegen ons gedacht, begonnen met het verjagen van die mooie dieren. Met pijn in het hart, maar het is te gevaarlijk als ze op veranda en op bloembakken beginnen rond te stappen.

De pauwen zijn afkomstig van een huis hier wat verder, van de man die hier ook paarden heeft, paarden die hier vaak in de weide naast ons lopen. Als ze er zijn, dan houden wij een oogje op die mooie dieren, en als er iets abnormaals te zien is, dan verwittigen wij Mario, de eigenaar. Ik hoop dat het verjagen van zijn pauwen hem niet stoort, want we hebben niets tegen die mooie dieren, alleen, pauwen zijn vogels die vliegen en ze zijn groot... En niet alles is geschikt om als landingsterrein te dienen.

We zijn niet alleen die de dieren om dergelijke reden weg jagen... Ik vermoed dat de meeste mensen wel oog hebben voor de schoonheid, maar ze zijn lastig.

Ik ga stoppen voor vandaag... tot de volgende ? Oh ja, ik kreeg tot op heden nog maar een reactie op mijn lange verhaal Horror... Hoor ik van u ook nog iets  ? Alvast bedankt !



donderdag, september 25, 2014

Vanaf volgende week...

Zoals je weet, zitten we hier in de mizerie... Ik kan al jaren niet veel doen, en sinds enkele maanden kan Anny ook niet veel meer doen. Vandaar dat we nu al maanden wachten op een poetshulp... We zouden vandaag weer (weer? dat zou pas de derde keer geweest zijn in net zoveel maanden) iemand hebben, maar dat brave kind is ziek geworden en ligt in de kliniek na een heelkundig ingrijpen.
Maar vanaf volgende week zouden wij nu iedere week iemand hebben, maar, meneer, het is nog geen "vaste"... Dat "vaste", dat wil zeggen, dat eens je in het werkelijke systeem zit, je altijd dezelfde dame over de vloer krijgt. (Dat over de vloer krijgen kun je letterlijk nemen bij een poetshulp, hé?)
Maar we leven dus in de hoop...
De eerste keren zal ze hier haar handen meer dan vol hebben, want in de gegeven omstandigheden wordt hier maar het hoogstnodige gedaan, in de mate waarin we het aan kunnen. Ja, we, want ik probeer ook hier en daar iets te doen. Veel is dat niet, maar alle baten helpen zei de boer, en hij piste in de zee, en de zee liep over...

Volgende week gaan we dan voor een héle dag naar de Pijnkliniek, om enkele testen te laten doen, in de hoop tot een effectieve oplossing te komen voor de pijn van Anny.
Een slechte rug hebben is één ding, maar voortdurend met extreem veel pijn lopen, dat is iets anders ! Ik heb een slechte rug, en heb dank zij de juiste medicatie, dagelijks turnen en vooral dank zij het feit dat ik geleerd heb wat ik kan en niet kan, een aanvaardbare pijn-situatie. Ik vermoed dat we bij Anny naar hetzelfde moeten streven... een situatie die leefbaar is, waar je je beperkingen kent en respecteert, en zo de situatie leefbaar kunt houden.

Ondertussen leven we in een huis die niet zo kraaknet is als anders. De situatie is niet helemaal in één keer ontstaan. Trouwe lezers zullen zich herinneren dat ik vertelde dat Anny al een hele tijd het gelijkvloers veegde en dweilde met tussenpozen. Ze deed een kant, en ging dan wat uitrusten, om dan het volgende stukje aan te vatten. Ze had dan al te veel pijn in haar rug om het nog in één keer te doen. Toen al werd er iets minder vaak gekuist dan vroeger, gewoon om onnodige pijn te vermijden. Maar nu gaat het dus helemaal niet meer.

Och, wellicht zal ons leven nog wel meer veranderingen ondergaan ... Ik zie nog wel dingen die misschien met tijd en boterhammen zullen gelaten worden. Dingen die hier altijd normaal zijn geweest, en die nu tot het uitzonderlijke gaan behoren, gewoon omdat we het niet meer kunnen, of omdat we het er bij komende werk niet meer aankunnen...

Vroeger zag ik dat soms bij oudere vrienden en kennissen... en dan had je daar compassie mee. Wellicht komen er hier nu mensen binnen die hetzelfde denken van ons, als wij toen met die oudjes van toen. Want ook al voelen we ons niet oud, zijn we, in de huidige maatschappij zelfs nog niet eens echt oud, geef toe, toen wij jong waren, toen waren die mensen die op pensioen waren oude mensen... (Herinner je je nog je schooltijd ? Als jij je eerste stapjes zette in het middelbaar onderwijs, dan waren die van het laatste jaar middelbaar voor jou al bijna volwassenen, grote bonkige kerels waar je tegen op keek ! Zes jaar verschil in leeftijd was dan een enorme kloof ...)

Of we het nu willen of niet, in de ogen van onze kleinkinderen en hun vriendjes en vriendinnetjes zijn wij stokoude mensen... Ergens vind ik dat zelfs een beetje leuk. Gewoon omdat ik het niet zo aanvoel, en omdat ik tezelfdertijd terugdenk aan de tijd dat ik 18 was. Toen voelde ik me al een hele vent, die het heel vervelend vond dat ik thuis nog binnen de lijntjes moest lopen, lijntjes van oude mensen !!!... Toen was iedereen van boven de veertig al een oude !

Toch komen ze nog wel eens af "Opa, weet jij hoe je dat... " of " Oma, weet jij hoe je dat kunt..."
Dan heb ik een klein beetje een gevoel dat ik beter af zou zijn in Japan, waar de ouderen door iedereen met eerbied worden bekeken en worden behandeld... Enfin, dat las ik vroeger in de boeken over dat land... Maar de Amerikanisering van de economie en de samenleving hebben het daar misschien ook al naar de kl... geholpen ...

Toch zijn we er nog nodig... Want nu en dan komen ze dan "Opa, heb jij ... en dan vragen ze om een of ander werktuig " Ja, den ouwen heeft dat nog... Als het niet al uitgeleend is aan je ander kind... en nog niet terug gebracht. Want soms zit ik hier uren te zoeken tot Anny zegt, "Ja maar heb je dat niet mee gegeven aan..." Tedju, kunnen ze dat dan niet terug brengen !

Oude worden... en oud zijn !

tot de volgende ?

woensdag, september 24, 2014

Horror Slot 2

Het was zijn vrouw, in paniek ! "Maurice ik kreeg hier zo'n gekke telefoon, iemand die zei dat hij u was, maar de echte ! Hij noemde een heleboel details van ons leven... Hij vertelde over de tijd dat wij verkeerden, hij zei dingen die niemand kan weten... Maurice heb jij die dingen aan iemand verteld ? Wat moet ik doen ? Hij zegt dat hij morgen langs komt ..."
Maurice staarde naar de telefoon... verward... Hij was bijna vergeten dat hij ooit dacht iemand anders te zijn. Het leek eerder een verre droom dan een werkelijkheid geworden... "Ik kom af !"

Zijn vrouw was in paniek. Vergeten dat oudercontact... Toen de school belde verontschuldigden ze zich, waren plots verhinderd... Ja, ze zouden de chauffeur zenen om de kinderen af te halen. Nee, ze waren zo plots, zo erg benomen dat ze vergeten hadden te telefoneren...

Maurice probeerde haar te troosten, gerust te stellen, "Maar hij vertelde allerlei dingen die niemand kan weten !!! En hij komt morgen, Hoe kan hij dat allemaal weten?"

Maurice beloofde haar thuis te blijven, bij haar te blijven, haar te helpen te beschermen ("En mezelf" dacht hij, "mijn eigen bestaan")

Ze sliepen haast niet die nacht... Hele stukken van de nacht lagen ze roerloos naast elkaar, hand in hand, naar het plafond te turen. Nu en dan kneep hij geruststellend in haar hand.

Toen het dag werd, stonden ze beiden al heel vroeg op, gingen zich wassen en dwaalden naar beneden, waar ze sloten koffie dronken. En naar elkaar keken, alle twee proberend hun onrust te verbergen. Toen de kinderen ook beneden kwamen, deden ze al het mogelijke om zo natuurlijk mogelijk te doen, maar het leek wel of de kinderen hun angst voelden, ze waren niet als anders, ze maakten voor een niets ruzie onder elkaar, aten amper en ze moesten herhaaldelijk aangepord worden om zich klaar te maken om naar school te gaan. Toen ze eindelijk weg waren, was daar weer de stilte, die woog als lood.

Ze zaten er al een paar uur voor de bel ging. Maurice liep naar de deur, gaf het dienstmeisje een snauw waar het arme kind totaal de kluts van kwijt was, en snokte de deur open... Voor hem stond ... hijzelf... Allee, hij zelf, zoals hij zichzelf herinnerde ! De beide heren keken elkaar zwijgend aan. Ze waren beiden op een bepaalde manier aangedaan.

"Dit is mijn huis ! De kinderen zijn mijn kinderen, en dat is mijn vrouw !" Hij wees ergens achter Maurice... Oh neen, achter de man die nu Maurice was.
Hij mocht niet toegeven, hij kon niet toegeven, dat was nu ZIJN leven ! Zijn vrouw, waar hij verdomme verliefd op was, waar hij met hart en ziel van hield, die kinderen waren hem zo eigen dat hij ook die beschouwde als van hem ! "Je bent gek man!"
"Bekijk jezelf !, hoe zou jij nu mij kunnen zijn !!!"
"Dat weet je best, je wéét dat jij eigenlijk mij bent, en ik jou !"
Hij keerde zich om, "Bel de politie!" De man aan de deur vloekte vol ongeloof ! "Ga je het zo spelen? Ga je je je werkelijk verbergen achter mijn uiterlijk ! en daar misbruik van maken ? Je weet dat je mij bent... " Het klonk niet meer boos, maar zeurderig, klagend.
Maurice wou de deur dicht doen, en dat gebaar deed bij de man de stoppen doorslaan ! Hij wierp zich met alle kracht tegen de deur, drong naar binnen, haalde uit zijn zakken een knipmes, en sprong naar Maurice toe !

Maurice sprong achteruit, botste tegen zijn vrouw aan, viel om, trok in een wanhopige gebaar om recht te blijven de man tegenover hem mee ten gronde.

Hoe gaat zo iets ?
Op een of andere manier, in een of ander gebaar van verweer tegen het vallen of wat dan ook, werd de hand van de man verdraaid en doorstak de man zichzelf. Hij zeeg ineen, bovenop Maurice...

Die keek hem aan, verschrikt, duwde hem van zich af, greep hem bij de handen, schudde hem, klopte hem op de wangen... Bijna liefhebbend, in een poging de duidelijk aanwezige dood te verjagen... Maar niets mocht baten.
Hij was dood...

De politie kwam, de getuigenissen van zijn vrouw en het dienstmeisje en zelfs van een overbuur die nieuwsgierig had staan kijken, pleitten hem volledig vrij. Hij was onschuldig...
Maar hij zat verwezen te staren, niet meer in deze wereld, maar in zijn eigen hoofd opgesloten..; Hij zat voortdurend iets te murmelen en de dokter die hem al een spuitje had gegeven om te kalmeren legde zijn oor bij de lippen van Maurice, benieuwd wat de man wou zeggen...

"Ik heb mezelf vermoord, ik heb mezelf vermoord, ik heb  mezelf vermoord..."


(Mag ik de lezer nogmaals vragen om mij eens te laten weten welke versie u het best vond ? Alvast bedankt !)


dinsdag, september 23, 2014

Horror Slot 1

Het was zijn vrouw: "Maurice, een van de kinderen is van de school naar het hospitaal gevoerd ! Ze vrezen voor zijn leven !"
Hij holde naar de auto, reed zo vlug het mogelijk was naar de betreffende kliniek, aan het onthaal wezen ze hem de afdeling en zeiden hem daar contact op te nemen met de behandelende arts...
Hij had geen tijd voor de lift, hij stormde de trappen op en arriveerde buiten adem aan de afdeling "Waar is de dokter ?"
De verpleegster nam hem bij de arm... "Kalm, meneer, kalm, het helpt niet je zo op te jagen" Maar dat was olie op het vuur !
En plots was Maurice daar niet meer !
Of liever, hij was het wel, de oude Maurice !
De echte,
de originele
Maurice...

Hij vloekte luid en schold de verpleegster de huid vol ! Hij moest en zou die verdomde dokter zien ! Wat dachten ze wel ! Als ze niet zorgden dat hij daar was, dan zouden ze wel eens weten met wie ze te doen hadden !

En dan - plots - viel ook zijn frank ! Wat deed hij daar, wie was hij nu weer ? Hij bekeek met enige verbazing zijn nette pak en zijn buikje... Verdomme ! Hij was terug in zijn eigen lijf !
En wat stond hij hier te tieren in dat hospitaal ?
Wat was er aan de hand ?
Vaag dacht hij iets gehoord te hebben over een kind. Zijn kind ?

De dokter verscheen. Hij bekeek de arts vol verbazing. Wie? Wat ?
Zijn geheugen kwam terug en week weer weg.
Hij was de oude en weer de nieuwe en weer de oude...

Het was allemaal te veel voor hem, voor zijn verstand, voor zijn lichaam. Hij stortte ineen, buiten bewustzijn.

Een hele tijd later kwam hij weer bij... Hij lag in een ziekenhuisbed... Zijn lijf zat vol met draden en buisjes, naast hem piepten verschillende toestellen, en meteen kwam een verpleegster de kamer binnen.
Ze duwde op een knop en het piepen hield op "Ach Maurice, je bent er weer !"
Waar was hij ?
Het laatste wat hij zich echt duidelijk herinnerde, was dat hij lag te roken op zijn smalle bedje in de kamer bij de zagende hospita... Was hij in slaap gevallen met de sigaret in zijn mond?
Hij keek naar zijn hand... Niets, integendeel, geen bruine sporen van nicotine. Verdomme hoelang lag hij hier al ?

Een vrouw kwam binnen. Hij meende haar te kennen; Verdomme 't was zijn eigen wijf, maar hij was toch niet getrouwd, in zijn hoofd draaiden allerlei herinneringen door elkaar heen, en plots werd weer alles mistig...

Er was veel volk op zijn begrafenis... Hij had dan ook verschrikkelijk veel vrienden, en een grote familie. Al zijn werknemers waren er en weenden openlijk van verdriet: zo'n baas zouden ze nooit meer hebben !
In de homilie preekte de pastoor voor één keer lof aan de overledene die hij ook meende, niet de ijdele woorden van lof van alle begrafenissen, maar echt diep gemeende woorden.
Naderhand aan de open groeve hielden eigenlijk veel te veel mensen een afscheidsrede... De begrafenis duurde er pijnlijk lang door.

Maar in de kerk, helemaal achteraan, en op het kerkhof een ietsje van de anderen verwijderd, stond een man die echt treurde... Nog veel meer dan al die anderen... Hij werd daar immers begraven, zonder dat hij dood was, en hij kon en mocht het niemand zeggen.

Toen iedereen verdwenen was, ging hij naar het graf, legde er een simpele roos op... "Maurice... verdomme, ik weet niet eens je echte naam, mijn naam, de naam die hoort bij mijn lijf... en nu loop ik hier met jouw leven als mijn geschiedenis..." Hij weende
van verdriet
om zichzelf...
Zijn teloorgang in volle bloei van zijn leven.

Terug naar zijn opkamertje, en de kijvende hospita.


(Morgen schrijf ik dus een tweede, totaal verschillend slot aan dit verhaal. Aan u om te kiezen welke van de twee u het best vindt, maar laat het me even weten? Ja ?)

maandag, september 22, 2014

Horror 4

Eigenlijk liep het allemaal gesmeerd... Niet dat er nooit ergens een klein foutje werd begaan, maar met een of ander excuus of verwijzing naar verstrooidheid of vermoeidheid, viel alles steeds op zijn plaats.
Maurice bleek bovendien een wonder talent te bezitten én voor het leiden van een bedrijf, én voor het doen van zaken en afsluiten van gunstige contracten. Het bedrijf floreerde als nooit te voren. Maurice werd op handen gedragen door de arbeiders, gewoon omdat hij hen inbreng liet doen in het bedrijf, en als dat lucratief was, dan kregen ze fameuze premies...
Hij wist dit feit te gebruiken om de ingenieurs onder druk te zetten en meer en efficiënter te werken... Ook daar gaf hij beloningen voor ideeën die lucratief waren.

Thuis bleek hij veel vriendelijker en warm-menselijker te zijn dan de voorgaande Maurice... Hij had een schitterende relatie met de kinderen en hij werd warempel verliefd op zijn eigen vrouw.

Zijn personeel zou voor hem door een vuur lopen. Ook het huispersoneel. Maurice vergat immers niet hoe hij indertijd behandeld werd door zijn werkgevers en door de verhuurder van zijn kamer... Hij wou dit geen ander aan doen.

Na twee jaar verdubbelde hij het bedrijfsgebouw en verviervoudigde hij de productie, en dat allemaal met werknemers die vochten om voor hem te mogen werken.

Maurice had het gevoel dat hij in de hemel was... Het leven was heerlijk !

Ze maakten mooie reizen met de kinderen, niet naar drukke toeristische oorden, maar naar gebieden waar niemand anders naar toe ging, en waar ze heerlijke wandeltochten maakten, gingen vissen, bootje varen op meren, genieten van de natuur en van de rust. Ze presteerden het zelfs eens om er met de tent op uit te gaan, belast en beladen met rugzakken met alleen de strikt noodzakelijke kleren en voedsel... Ze vingen vis en bakten die op een houtvuurtje,  en iedereen vond dat de lekkerste vis ooit !

4 jaren waren al verstreken sinds Maurice plots Maurice was geworden... Iets meer dan vier jaar voelde hij zich de gelukkigste mens op aarde...
Alles leek bijna van zelf te gaan... Niet dat hij niet veel moest werken, maar alles lukte, en alle arbeid gaf hem voldoening. Vanavond moest hij naar de school voor het jaarlijkse oudercontact... Hij glimlachte, alles zou wel weer in orde zijn. Zijn kinderen (Hij glimlachte bij het denken aan "zijn" kinderen, maar zo voelde het ook werkelijk aan) alle vier, deden hun best op school en haalden behoorlijke resultaten. Zelf het kleine Mieke, die echt niet zo makkelijk leerde, deed haar best en haalde meer dan iedereen van haar verwachten kon.

Hij belde zijn secretaresse "Ik ga wat vroeger naar huis, vanavond moet ik naar het oudercontact van de kinderen, roep even de chauffeur."
Hij deed zijn vest aan, en nog voor hij die kon dichtknopen rinkelde de telefoon. Hij fronste en keek met een vaag gevoel van onrust naar het toestel...



Morgen het slot... Of eigenlijk... Een verhaal schrijven is niet zo moeilijk, veel moeilijker is het vinden van een goede plot. Maar bij dit verhaal heb ik een andere moeilijkheid, l'embarras du choix... Ik heb voor dit verhaal twee mogelijke einden... Weet je wat, ik ga ze u beiden geven. Morgen krijg je de ene plot van het verhaal, overmorgen de andere. Laat mij dan eens horen welke jij het beste vond ... OK ?

zondag, september 21, 2014

Horror 3

"De wagen staat voor, meneer !" De chauffeur stond eerbiedig, strak in de houding, in het deurgat. Maurice keek op zijn uurwerk. 12.30' uur... "Haal mij een broodje, en zorg voor koffie, ik blijf hier !" "Zoals meneer wenst! Zal ik mevrouw verwittigen?" Maurice knikte...
Oef.

Hij at zijn broodje en las ondertussen verder in alle mogelijke en onmogelijke dossiers die hij vond. Stilaan begon hij een idee te krijgen van "zijn" zaak... Er vielen hem ook enkele dingen op die hij wilde controleren. Hij nam daar nota van.

Omstreeks 14.00' uur belde hij zijn secretaresse en vroeg haar om de chef van de afdeling isolatie. Enkele minuten later kwam de man buiten adem op het bureel toe, duidelijk verschrikt en bang. "Hoe is uw naam ook weer?" "Karel, meneer, Karel Oevers" "Karel, mij is opgevallen dat er een betrekkelijk hoog percentage van de producten van uw afdeling, afgekeurd wordt. Wat is de reden daarvan?" "Meneer weet dat de snelheid van de band in het ganse bedrijf is verhoogd, en onze afdeling kan dat in de praktijk niet volgen meneer." "Zie je daar, met uw ervaring, geen mogelijke oplossing ? Misschien met een machine meer of enkele mannen meer ?" "Nee, meneer, maar ik denk dat we het systeem eenvoudiger kunnen maken ! Als we..." Er volgde een hele technische uitleg, met veel vragen en veel antwoorden. Maurice stond recht, "Laat ons eens tot daar gaan, en toon het eens waar je naar toe wilt !"  Karel haastte zich voor de baas uit, en vol ijver legde hij de zwakheden van het bestaande systeem uit, en expliqueerde hoe hij dacht dit te kunnen verbeteren. "Goed, we proberen het ! En als het lukt, Karel, dan zit er een dikke bonus aan vast !"

Dit verhaal liep het bedrijf rond als een strovuurtje... Dat hadden ze nog nooit mee gemaakt ! De baas was al die ingenieurs voorbij gegaan, en was komen luisteren op de werkvloer...
Maurice had er wellicht geen benul van wat hij allemaal in beweging had gezet !

Toen hij terug kwam op zijn bureel lag er een dikke map op hem te wachten. Maurice keek: het verslag van de detective ! Maurice begon haastig alle mogelijke en onmogelijke gegevens over zijn gezin van buiten te leren. Namen van zijn kinderen, geboortedata, van zijn echtgenote geboortedag en huwelijksdatum, welke reizen, gebeurtenissen er allemaal waren geweest tijdens hun huwelijksleven, overlijdens, reizen, uitstapjes, familie allemaal met foto's er bij...
Het was een enorm pak gegevens, maar Maurice beschikte blijkbaar over een olifantengeheugen, en wist de gegevens in een korte tijd te memoriseren. Maurice besefte dat dit nog lang niet alles was... Welke hobby's had hij zelf, wie kende hij daar, en hoe ? Relaties inzake het bedrijf ?
Hoe deed hij die kluis open die daar voor hem stond ? Hij keek zorgvuldig nog eens zijn bureel na, heel nauwgezet... Niets... Hij besloot eens te proberen met zijn geboortedatum, die van zijn vrouw, van de kinderen... Niets... zijn huwelijksdatum... Bingo !

Buiten een belangrijk bedrag lagen daar ook heel wat belangrijke documenten. Maurice zuchtte... dat zou voor morgen zijn... Hij was doodmoe. De spanning, de stress, de vele onbekende factoren, het haastig van buiten leren... Hij hoorde in het bedrijf een sirene gaan, en op het zelfde ogenblik hoorde hij een stille klop op de deur, en deed zijn chauffeur de deur open. "Wenst meneer naar huis te rijden of gaat hij eerst nog even naar de club?" "Naar huis !" bromde Maurice, en volgde de chauffeur.

Zijn vrouw verwelkomde hem met een zoen, in het salon, en deed teken aan het kamermeisje, die meteen een whisky uitschonk voor hem. Maurice ging zuchtend zitten in de mooie antieke zetel. Hij nipte van zijn glas en zuchtte nog eens, voldaan. "Was het zo druk, schat?" Hij knikte. Gelukkig zijn we vanavond alleen, de Van Gedichte's komen niet, de oude Van Gedichte ligt eindelijk op sterven..." Ze glimlachte "Zo zei Madeleine het woordelijk !"

De avond verliep zonder moeilijkheden. De kinderen waren braaf, hadden geen straffen te schrijven, gingen na het eten netjes hun huistaken maken... Modelkinderen !  Maurice zuchtte opgelucht. Hoe meer tijd hij kreeg om zich in te leven, hoe kleiner het risico op fouten.
Terwijl ze 's avonds naar de TV zaten te kijken, zat hij te piekeren over zijn oude, zijn echte ik... Wie was hij, hoe zag hij er echt uit ? Wat was er met hem gebeurd, hoe en waarom zat hij nu hier in dit lijf.

Zijn vrouw stond recht en deed de TV uit. "Ga je mee, slapen?"
Hij knikte en ging mee door het huis naar hun slaapkamer.
Hij hing zijn kleren over een stoel, netjes in de vouw. Zijn vrouw bekeek het glimlachend: "Waar heb je dat geleerd ? " Hij grinnikte, "Je kent nog niet half al mijn verborgen capaciteiten!"
Oef - ontsnapt.

"Slaapwel" ze boog naar hem over, en gaf een warme kus. Hij kuste terug "n bromde ook "Slaapwel"... Ze deed het licht uit.
Hij lag nog een hele tijd te dubben en te luisteren naar haar adem.
Uiteindelijk viel ook hij in slaap.

...

Morgen het vervolg

vrijdag, september 19, 2014

Horror 2

Hij opende de vreemde portefeuille... Pas? Waar is de pas ? En ja, daar zag hij weer dat vreemde gezicht, dat nu het zijn leek te zijn !
Hij las de, nee, zijn naam: Maurice Gotschalque... Hij bleek 42 jaar oud...
Op zijn rijbewijs zag hij dat hij al van zijn 18° mocht rijden met zowat alles wat wielen had.
En er zaten honderden euro's, zelfs briefjes van 500 Euro, dat was voor het eerst dat hij die in het echt zag.
Hij stopte de portefeuille in zijn achterzak, trok een vast aan... Hij moest hier weg...
Na enig zoeken vond hij de trap, daalde voorzichtig, zo geluidloos mogelijk de marmeren treden af... Toen hij beneden kwam schrok hij zich een hoedje, achter hem klonk "Goedemorgen meneer, Goed geslapen ?" Hij bromde iets onbestemds. "De Koffie staat klaar meneer, twee toastjes en een eitje zachtgekookt ? Meneer ?" Hij knikte dan maar.
De butler ging hem voor, opende voor hem de deur naar een kamer, zo groot als een zaal. De butler schoof een stoel voor hem opzij, zodat hij kon gaan zitten en schoof de stoel in een beweging onder hem.
Een jong meisje, netjes in het zwart gekleed, met een wit voorschootje, kwam binnen met de koffie en twee krakend verse toastjes.

Maurice leunde achterover, keek een -wat verstolen - rond. Er stonden nog 5 borden gezet. Dus een vrouw en vier kinderen ?
Zijn vrouw ?
Zijn kinderen ?

Hij at de twee toastjes, en het eitje, dronk zijn koffie en stond op.
"De wagen van meneer, staat voor !"
En inderdaad toen de butler de deur voor hem had geopend, zag hij daar een enorme rolls-royce staan... de chauffeur opende de deur zodat hij achteraan kon instappen...
Er was geen ontsnappen aan !
Hij zat gevangen in het leven van die Maurice... Maar wie was hij eigenlijk echt? Hij wist alleen dat die Maurice, dat zijn eigen lijf vreemd was voor hem !

De rit duurde niet lang... Ze stopten voor een enorm bedrijf waar op stond: Etablissement Gotschalque... De chauffeur opende het portier en haastte zich dan om uit de koffer een akten tas te halen en die lopende door te gaan geven aan de portier. Die boog als een knipmes "Goedemorgen meneer !" De honing liep er af...

Binnen stond een man hem op te wachten, greep de aktentas, en ging hem voor naar een bureel, waar een bloedmooie secretaresse rechtstond om hem "goedemorgen meneer" te wensen, zich weer neer te zetten en verder te werken. De man opende de deur achteraan, en bleef uitnodigend staan. Maurice stapte binnen. Een immens bureaumeubel, massa's dossiers, een makkelijk zittende bureelstoel...

Hij ging zitten... De man schoof enkele dossiers naar hem toe "Als meneer deze eens wil nakijken, en tekenen. " Hij zou dan omstreeks tienen er om komen, als het meneer paste. Hij knikte...
Wat moest hij doen?
Hij opende de eerste map... Hij snapte er amper iets van.
Hij moest meer te weten komen... Hij begon de mappen een voor een aandachtig te lezen, en begon stilaan te snappen wat het bedrijf, zijn bedrijf maakte...

Hij tekende de dossiers... Dat was minder moeilijk dan hij verwacht had, want hij had in twee dossiers al eerder door hem ondertekende stukken gezien, en de handtekening leek hem heel spontaan na te maken. Het vel papier waar hij op geoefend had stak hij in zijn jaszak, zou hij later door het toilet weg spoelen.

Hij wilde zijn bedrijf wel eens zien...
Hij stond op, opende de deur naar zijn secretaresse toe, en zei dat hij naar het bedrijf wou, om alles in ogenschouw te nemen. Hij stapte buiten en hoorde zijn secretaresse nog in de telefoon roepen "Zorg dat Jef daar klaar staat ! de baas komt er aan !"

Jef stond klaar, en al zou hij als werkgever eigenlijk niet gelukkig zijn met deze manier van werken, nu kwam het hem goed van pas...

Hij wandelde door het bedrijf, schatte het aan tal werknemers, zijn werknemers, op zo'n dikke 200...
Tot zijn verbazing stelde hij vast dat hij dat soort van leven best wel gewoon kon worden !

Hij moest nu alleen nog uitvinden hoe zijn vrouw heette, en zijn kinderen, hun gegevens, trouwdatum, geboortedata... En welke scholen zaten ze, hoe deden ze het ?
Hoe zou hij dat doen ? Terug op zijn bureel zocht hij het nummer van een privé detective, en gaf hem duidelijke opdrachten... Voor hij 's avonds naar huis ging moest hij alles weten en alles kunnen memoriseren.

Hij leunde achterover... en dacht glimlachend aan zijn onbekende oude ik... Wat zou die doen? Wie zou dat eigenlijk zijn ?

morgen het vervolg...

donderdag, september 18, 2014

Horror



Hij werd wakker met een houten kop ! Zijn hoofd leek wel op barsten te staan bij de minste beweging die hij maakte. Had hij gisteren gezopen? Hij herinnerde het zich niet eens meer.
Heel voorzichtig opende hij zijn ogen, en staarde vol verbazing naar het helwitte plafond met stucwerk. Waar was hij ?
Plots werd hij zich bewust dat er iemand naast hem lag.
Heel stilletjes - voor de bonkende pijn in zijn hoofd en om zijn buur niet te wekken- draaide hij zijn gezicht naar zijn beddegenoot. Er lag een vrouw naast hem !
Zo te zien niet een van de straatmadeliefjes die hij wel eens opscharrelde, nee, een mooie vrouw van zowat zijn eigen leeftijd...  Hij zag in diezelfde blik ook de rugzijde van het bed: Satijn en houtsnijwerk !
Waar was hij ?
Was hij met de vrouw mee gegaan, naar haar woning ?
Waar had hij zo'n zichtbaar rijke dame opgescharreld ?
Dat moest hem weer overkomen ! Wakker worden naast een vrouw die je niet eens kende of waar je zelfs niet de minste herinnering aan had, in een huis waar van je niet eens wist waar het was...
Hij moest pissen.
Zachtjes stapte hij het bed uit...
God, wat een kamer ! Maar liefst drie ramen telde hij, met dikke zware gordijnen voor, zodat alleen langs de zijkanten een ietsje van licht doorscheen. Ah, daar was een deur... Heel voorzichtig opende hij de deur en stond meteen in een lange brede gang met nog wel zeven, nee acht deuren...
Hij opende zachtjes de eerste deur en zag in het vage licht nog een bed, met nog een slaper. Verder dan maar. Na nog drie kamers met slapers vond hij eindelijk de badkamer, voor hem eerder een badsalon. Een douche, een toilet, een bidet, een ligbad en twee wastafels met... het leken wel gouden kranen !
Hij hief het hoofd op, en sprong van schrik achteruit !
Daar stond een vreemde man.
De man keek even verschrikt als hij, en dus hief hij verontschuldigend de hand op, wat de ander ook deed.... Hij keek in een spiegel, naar zichzelf, maar hij kende die man niet eens ! Wie was hij ?

Je moet het maar eens voor hebben ! Wakker worden en niet eens jezelf herkennen !

Heel voorzichtig naderde hij de spiegel, en bekeek zichzelf heel aandachtig. Een volkomen onbekend gezicht staarde hem aan. Hoe dan ook, hij moest hier weg, maar waar heen? Wie was hij, waar woonde hij ? Wat deed hij voor de kost??? Wie was die vrouw? En die andere slapers? Kinderen?

Misschien was hij niet goed wakker. Hij deed zijn, nee, de pyjama van iemand anders uit, en stapte de douche in. Hé, rijke mensen hebben toch wel goed materiaal ! De douche spoot niet alleen van boven uit, maar ook tegen zijn lijf... Heerlijk. Om goed wakker te worden zetten hij het water op koud. Brrr.

Fris stapte hij het bad uit, greep een van de vele handdoeken die daar hingen en droogde zich af. Hij was bezig in zijn pyjama te stappen, toen de deur openging en de vrouw binnenkwam.
"Hallo schat !" Ze kwam bij hem en drukte een zoen op zijn lippen. "Ho, wat ben je koud ! Heb je je gewassen met koud water ?" Hij knikte.

 Hij ging de badkamer uit, naar de slaapkamer terug. Waar waren zijn kleren ?
Hij opende een kast en zag een massa kostuums, en hemden en dassen en heel wat dingen die hij niet eens meteen kon benoemen... Hij greep een onderbroek, een lijfje, een broek en zocht tevergeefs een Tshirt, en greep dan maar een hemd...

Terwijl hij zich aan het aankleden was, zag hij op de nachttafel naast het bed een portefeuille liggen... Hij greep er naar en opende die

morgen het vervolg...

woensdag, september 17, 2014

Geluk

Voor één keer heb ik het geluk, het toeval aan mijn zijde, bij het aankopen van de mazout voor de verwarming... Ik kan mijn aankoop niet echt regelen, want je moet 2000 liter nemen voor de goedkoopste prijs, en in mijn tank kan er maar een 2.300 liter in... dus je kunt alleen mazout kopen als de tank bijna leeg is, en dan moet je het ook kopen... Gewoonlijk is dat dan net als de prijs weer wat is gestegen... Vandaag echter niet, vandaag staat de mazout "goedkoop"...
Nu ja, wat heet goedkoop ?  Ik herinner me tijden... Maar ja, dan verraad ik weer mijn leeftijd...

Hopelijk krijgen we geen harde winter, en doen we weer heerlijk lang met één tank... En hebben we niet te veel last van het uitvallen van de elektra. Want als de regering gelijk krijgt, dan moeten we ons voorbereiden op het uitvallen van de stroom, telkens in perioden van zo'n drie uur...

Zouden ze er rekening mee houden dat dit, bij het opstarten van de stroom meteen een enorme piek zal veroorzaken ?

Alle verwarmingen zullen quasi meteen aanslaan, alle diepvriezen ook, alle frigo's en daar het voorzien is tegen de avonden, meteen ook alle verlichtingen en alle TV's en computers.

Hier ga ik wellicht miserie hebben met mijn aquarium... Door het stilliggen van de filters kan het zijn dat het natuurlijke evenwicht verstoord wordt. Immers in de filter moeten er bacteriën leven, die het vuil verwerken. Maar bij het stilstaan van de filter gaan die beestjes in ijltempo dood... Met alle gevolgen van dien. Bovendien gaan dan niet alleen de filters overwerk gaan doen, maar zal wellicht ook de verwarming meteen moeten zwaar werk verrichten om de temperatuur weer op normaal te krijgen.
Nee, ik denk dat dat heropstarten van de stroom voor heel wat onverwachte moeilijkheden gaat zorgen...  Wat gaan ze doen met de bedrijven die werken met een continu-systeem? Wat gaan ze doen met hospitalen en dergelijke ? Allemaal met hun eigen generatoren? Met de kostprijs en het risico van dien?

Hoe zal het zitten met de oproepingssystemen voor noodgevallen?
Heeft men dat allemaal voorzien?

Maar misschien valt het allemaal wel mee... Misschien wordt het weer een zachte winter? Als ik mag wensen: een zachte winter met enkele dagen sneeuw en een weekje strenge vorst. Verder afwisselend droog en nat... Dat zou blijkbaar de beste formule zijn om niet te veel venijn te hebben... Want anders gaan ze weer massaal gift gaan spuiten... en wij mogen dat dan allemaal op eten.

Voilà, de mazout zit in mijn tank, de rekening is meteen betaald met banksys... We gaan deze maand niet moeten denken aan sparen.

Hier gaat alles redelijk... Ik zit met uitstralingen, maar de pijn is redelijk. Anny heeft blijkbaar ook pijn binnen het aanvaardbare, ik hoor haar bezig in de keuken. Ze moet nu een heel pak minder pijnstillers nemen, pijnstillers die volgens de dokter in haar geval toch niet effectief zijn. Maar dan houdt hij geen rekening met de psyche van de mens... die pillen zijn niet alleen een lichamelijke steun, er is ook de geestelijke steun, het placebo-effect zo je wil...

Ze moet ook haar slaappil laten... en ook dat is vooral een geestelijk iets. Ze neemt ze al zo lang dat die dingen echt niet meer kunnen werken, maar ja, het innemen op zich, het ritueel alleen al, geeft rust.

De menselijke geest is immers een bizar iets. En eigenlijk is het niet goed dat ik jullie dat vertel, want nu neem ik bij jullie daardoor misschien ook een illusie weg... Neem ik bij jullie het vertrouwen weg in jullie slaappilletje... Geloof me dus maar niet, dat is veiliger voor je rust en je ervaring van pijn.

Ik probeer Anny gerust te stellen en haar te verzekeren dat de dokter gelijk heeft, dat dit pilletje echt niets meer doet... Maar ik weet bij ondervinding hoe moeilijk zoiets kan zijn... Ik heb jaren neusdruppels genomen, kon er niet meer zonder, ook al is wetenschappelijk bewezen dat die neusdruppels bij langdurig gebruik eigenlijk de oorzaak van de verstopping van je neus zijn, en ik dat wist. Ik ben er vanaf geraakt dank zij de dagelijkse neusspoeling. Maar dan nog heb ik eerst een pak antibiotica moeten slikken voor sinusitis... Ik heb ook daar geen pijn van... En zoals je ziet is geen pijn niet altijd een voordeel, want ik heb twee soorten antibiotica moeten slikken om de sinussen weer gezond te krijgen... en dan yoghurt gegeten om weer de nodige goede bacteriën in mijn lijf te krijgen.

Nu en dan vraag ik me af, hoeveel pijn ik zou hebben in mijn rug, zonder die afwijking inzake pijngevoel? Maar het is best daar ook niet te lang bij stil te staan. Soms, denk ik dan, is denken niet goed voor een mens...

tot de volgende ?

dinsdag, september 16, 2014

De blog van vandaag...

Ik vind geen titel (ik ben daar trouwens niet sterk in ! Hoe dikwijls ik nadien de bedenking maak dat ik een blog schreef met maar enkele zinnen over wat in de titel staat ! Ik ga het nooit leren? Ik ben daarvoor trouwens wellicht al veel te oud).

Gisteren zijn we dus naar de specialist van de pijnkliniek in het UZ geweest. We weten nu dat we het niet weten. Want ook bij Anny zijn de symptomen niet duidelijk. De beelden van haar rug zeggen het ene en de pijn geeft dan weer een heel ander beeld. Vermoedelijk heeft ze dus ook verschillende dingen door elkaar, die de juiste diagnose moeilijk maken. Daartoe moet ze begin oktober een dag naar de dagkliniek, om twee onderzoeken te ondergaan. Hopelijk zullen die onderzoeken dan klaarheid scheppen, en misschien hebben ze dan meteen ook de oplossing hoe ze de pijn kunnen milderen. Hopelijk...

Morgen weet ik niet of ik zal kunnen bloggen... Belgacom komt hier werken. Ik vroeg wanneer ze ongeveer hier zouden zijn... De man telefoneerde naar de betrokken dienst, en na een kort gesprek legde hij de hoorn terug neer... " Tussen 8.00' en 16.00' uur, meneer."... Daarvoor had hij echt niet hoeven te telefoneren. "Maar ze zullen je bellen een halfuur voor ze komen, meneer !"
Dus weet ik het niet. Misschien zal ik net begonnen zijn aan mijn blog en halverwege de boel moeten laten varen... We zien het wel.

Maar als ze morgen zijn geweest, dan zou mijn kwampjoeter plots een heel stuk rapper worden... En mijn TV zou nog veel mooier beelden geven. Om het anders te stellen, Mater zou plots ook modern zijn. Want we leven hier al een tijdje in het verleden. Toch wat dat betreft. Veel verschil gaat dat voor mij niet maken. Of mijn computer nu rapper is of niet, ik kan toch niet rapper typen... En het downloaden van de mooie pps-jes zal misschien iets sneller gaan, en zal ik dus minder tijd krijgen om ondertussen eens aan de koffie te nippen.

Ik vraag me zelfs soms af, of het tegenwoordig niet allemaal TE snel gaat... Ik bedoel daar onder meer de scholen mee... Als ik eens keek naar het lessenrooster van mijn kleinkinderen, dan gaan zij veel sneller vooruit dan wij in onze schooltijd. En ze hebben dan ook nog meer vakantie ! Dat wil dus zeggen dat het eigenlijk nog veel sneller gaat dan wat je uiterlijk ziet. Dat gaat ten koste van een deel vakken die ik steeds, ook nu nog, belangrijk vind ! Ik bedoel, ze hebben geen tijd meer om gedichten van buiten te leren en te leren declameren, ze hebben geen tijd meer om literatuurgeschiedenis te leren, en te mogen genieten van de pareltjes van onze literatuur. Nee, dat mag en kan allemaal niet meer, ze mogen er hoogstens eens aan nippen.

Bovendien heb ik de indruk dat ze steeds minder de kans krijgen om te leren nadenken. De vragen zijn multiple choice, als je het niet weet heb je 33 % kans dat je juist gokt... Bovendien lossen ze zowat alles op met behulp van rekenmachines en computers... Zelf nadenken? Geen tijd voor.
Oh ja, ze zijn best slim, maar op een heel andere manier dan vroeger. Ik mis er iets in.
Ik heb het idee dat wij in onze tijd leerden om het ideaal te bereiken van de volkomen mens, de Homo Universalis van Leonardo da Vinci... Wij moesten proberen alles te weten. Ik weet wel, we weten steeds meer, en het wordt quasi onmogelijk om dat ideaal nog echt te bereiken, maar nu opteren ze steeds meer voor specialisatie. En daar vind ik dat ze verkeerd zijn.
Ik heb het idee dat je op die manier "vakidioten" kweekt. En ik denk dat vernieuwing, ontdekking van nieuwe zaken, veeleer zal gebeuren door mensen die het hele plaatje zien dan door mensen die maar dat ene segment kunnen overzien.

Voor mij zou men de vakanties weer veel korter moeten maken, zou men veel meer tijd moeten besteden aan de vorming van de jonge mensen. Zou men ook het spelen moeten activeren (nu zitten ze veel te veel voor TV en beeldscherm !). Huiswerk zou moeten gebeuren in ingerichte avondstudie, en daar worden afgegeven ook, zodat men duidelijk zou zien wat het kind heeft geleerd en hoe hij het heeft verwerkt of niet. Niet om punten te geven, maar om te weten of de lessen goed gegeven zijn voor de ganse groep. Dat het onderwijs niet te elitair zou worden.

Ook zou men voldoende plaats moeten maken, van in het lager onderwijs voor handwerk. Zodat ook die vaardigheid de kans zou krijgen om zicht te manifesteren. Want ook daar hebben wij mensen nodig, mensen die niet als minderwaardig worden beschouwd, maar als de praktische evenknie van de theoretici !

Maar ja, ik ben een oude man, een dromer, bezeten van een sociaal idee en van een mens die werkelijk universeel is, of toch dat ideaal benadert, van een wereld waar bedenken van nieuwe dingen of nieuwe oplossingen het summum is...
Ik zal wel blijven dromen... en hopen dat er ooit iemand het licht ziet... Voor het te laat is.

Ik droom ook van vrede... en dat lijkt steeds meer droom

tot de volgende ?

maandag, september 15, 2014

straks

straks rijden we naar het UZ Gent, naar de pijnkliniek. Ik vrees dat de verwachtingen van Anny veel te hoog gespannen zijn. Ze geeft me de indruk dat ze meteen soelaas verwacht... Ik herinner me de behoorlijk lange zoektocht naar de oplossing, naar de middelen die de pijn aanvaardbaar maakten.
Ik heb het al een paar keer gezegd, maar ja, de pijn overheerst. Dus ook de verwachting.

Buiten schijnt de zon. De nachten worden stilaan frisser, en de zon komt al weer aan de rechtse kant van de kerk van Horebeke boven de kim uit. 't Wordt dus duidelijk weer vroeg donker. Gisteren was er hier vuurwerk in het dorp, en die begon om zowat 21.20' h... Dat zegt dat het om dat uur al donker genoeg was voor het vuurwerk.

Buiten is alles nat van de dauw en de morgennevel... Ook dat zijn tekenen van de komende herfst en winter. Nu ja nog een weekje en het is echt herfst.

Het weerbericht echter toont ons een schitterende nazomer, een Indian Summer. En ja, waar augustus een verzopen maand was, lijkt september een maand vol zon te worden. Van mij mag het, mag het zelfs heel het jaar zo zijn, maar dat zou ook niet goed zijn... De velden hebben intijds wat water nodig.

Een wonder iets is de vroege val van de bladeren... Hoe zeere vallen ze, de zieke zomerblaren, schreef Gezelle, maar wellicht schreef hij dat in november, niet in september !

Vannacht lag ik weer eens wakker, en dan ligt een mens te denken op van alles en nog wat... Zelfs op dingen waar ik in het wakker zijn eerder een hekel aan heb, komen dan als vrienden binnen. Ik dacht aan de koers... Waarom zouden ze de koers niet eens wat meer laten rijden door de précollines, het verlengde van onze Vlaamse Ardennen ? Gisteren reden we door Ellezelles, en dan verder naar Moustier naar de Drève (Hoor jij ook het Vlaamse dreef daar in ?)... We reden door een schitterend landschap, door donkere bossen, en met heel wat knap lastige hellingen. Als je Ellezelles uit komt naar Vlaanderen terug, dan heb je warempel te maken met een paar echte haarspeldbochten !

Maar wij moesten wachten tot we weer in Vlaanderen reden om weer groepjes van die wielerterroristen te zien...

Ach ja, waar ligt een mens allemaal over te prakkezeren bij nacht?  Over de meest gekke dingen. Ik was warempel weer de bezitter van een volière met kanaries. Er is geen haar op mijn hoofd die er aan denkt weer te beginnen met het kweken van vogels. Ik heb veel te veel dagen waarop dat een karwei zou zijn, en nu is Anny er niet meer toe in staat om waar te nemen... (In werkelijkheid kwam het er meestal op neer dat zij vogels hield, en dat ik klapte van "mijn" volière...)

Ik ga stoppen... Zien dat ik Anny niet moet laten wachten.

tot de volgende ?

zondag, september 14, 2014

Van ditten en datten...

Denk je nu: "foutje ! Het moet "van ditjes en datjes" zijn" ? Dan ben jij mis ! Ik heb het niet (in de eerste plaats) over ditjes en datjes, maar over wat wij, in een ver verleden, thuis, noemden: "Ditten en datten"... Waar het eigenlijk gewoon over datten gaat.
En dat datten, dat is wellicht een invloed uit het Frans, want ik heb het over dadels (Fr. dattes)...

Nu ga je zeggen, wat kun je nu in Godsnaam gaan vertellen over dadels ?
Tja, niet veel eigenlijk, buiten het feit dat ik in de Marokkaanse winkel in Ronse verse dadels zag liggen. (Er stond een bordje bij met wat Arabische krollewietjes en daaronder het Franse "dattes"... Anders zou ik wellicht niet meteen het verband hebben gelegd tussen die goudgele balletjes aan een stokje en de gedroogde dadels die wij hier kennen.

Toen ik een winkelbediende zag, heb ik gevraagd of ik dat eens mocht proeven... Dat mocht, ik moest hem er maar even aan herinneren als ik terug daar was.

De man moest niet herinnerd worden, hij trok me als het ware in de richting van de dadels, vertelde me ondertussen dat die mooie gele eigenlijk niet zo lekker waren, je moest die bruine, nemen, die er rot uitzagen. Ze zien er niet alleen rot uit, ze zijn op zijn zachtst gezegd overrijp. Een beetje zoals wij hier kennen bij de mispel, die is ook pas echt lekker als hij "rot" is...

Maar die dadels zijn dan ook heerlijk. Denk aan een droge dadel, maar dan sappiger.

Mocht je dus ooit ergens een van die leuke vreemde winkels zien, ga er maar verse dadels halen, 't is "de" moment !

Ik heb er geoffreerd aan Bart en Ewoud, die het ook heel lekker vonden, en heb er een takje on-rotte meegegeven zodat binnen een paar dagen ook Lieselotte en Els er eens kunnen van proeven.

Tot daar het hoofdstuk dadels...
Gisteren zijn we naar de rommelmarkt gegaan in Meersse (Kluisbergen), en vandaag naar Moustier (Frasnes-lez-Anvaing)... Twee mooie rommelmarkten, en een Anny die "goed" is, als ze wandelt.

De rit naar Moustier was heerlijk mooi ! We zijn over Ellezelles gereden en zagen de mooiste landschappen van heel de wijde omgeving en reden door een enorm groot dicht bos (we moesten de lichten aansteken van de auto !!!)... Was de rommelmarkt tegen gevallen, dan zouden we wellicht met genoegen er over klappen, gewoon omdat de rit er naar toe zo hemels mooi was !
Het was een stukje, vlak tegen onze deur, die ons onbekend was.

Wat willen we altijd zo ver gaan om op vakantie te gaan... Hier vlak tegen liggen pareltjes om in rond te dwalen. Geen wonder dat we her en der bordjes zagen met "Gîtes" en "Chambes d'Hôte"  Het is een heerlijk stukje Belgenland !

Gisteren heb ik een box gekocht (voor 5 euro) met 10 films van Hitchkock !!! In de namiddag hebben we genoten van "The Birds", een film die we al meerdere keren eerder zagen, maar die toch weer beklemmend was.
Als er deze namiddag niet speciaals is op TV, dan kijken we naar "Psycho", je weet wel, met de beroemde douchescène...

Morgen is er misschien geen blog... We mogen eindelijk naar de pijnkliniek met Anny, en hopelijk krijgt ze er al meteen soelaas...

tot de volgende ?

vrijdag, september 12, 2014

Fris in huis

Gisteren is de kuise vrouw (kuisvrouw) geweest, en heel het huis ruikt fris. Eén negatief puntje, 't brave mens heeft ook de toiletten gepoetst en blijkbaar ook het deksel en de bril gepoetst... Daarna heeft ze dat netjes dichtgeklapt... Toen ik er als eerste op ging zitten, plakten mijn billetjes (nu ja: billen) op de vochtige bril...
djudedju
Een gek gevoel.
Maar het is weer proper.
Het is een kuisvrouw die - volgens Anny, en zij is kenner - heel goed poetst.
Dus doe ik er het zwijgen toe, zelfs over vochtige WC-brillen.

Nu duurt het weer 14 dagen voor ze nog eens terug komt, maar hopelijk krijgen we haar of een andere poetsvrouw iedere week... Dat is althans de bedoeling.

Best dat hier nu geen honden meer lopen, anders waren wij al lang niet meer te vinden geweest in het stof en het vuil. De enige vuilmakers zijn hier nu een kanarie, een parkiet en wij zelf. De grootste vervuiler ben ik. Maar ik wordt op korte afstand gevolgd door Anny. Waar ik het vuil maak door het knutselen, maakt zij wel eens iets vuil bij het bereiden van het eten.

Maar nu is het dus weer proper. Heerlijk.
Het is erg dat je dat niet meer zelf kunt.
Maar het maakt je weer eens bescheiden.
We zijn eigenlijk zelf helemaal niet de koningen van de schepping, nee, we zijn heel kleine sukkelaars, die van het moment dat er iets hapert, om hulp moeten roepen.

 Daar is ziek zijn goed voor: het leert je nederig worden.
Je bent immers steeds meer afhankelijk van anderen.
En die nederigheid gaat ver... Je verliest het rebelse, je verliest je scherpe kantjes, en je gaat niet meer op die felle manier je eigen standpunten gaan verdedigen. Je laat ze praten, ook al ben je niet akkoord, want je wilt niemand meer boos maken op je. Dat maakt ook dat je standpunt over alles en nog wat veel zachter, veel afgeronder wordt.

Soms denk ik daarbij dat hulpbehoevend zijn dus ook iets goeds heeft.
Gisteren zag ik een pakkend filmpje op facebook... Een man installeerde zich als bedelaar, als man zonder inkomen, zonder dak over het hoofd... Heel wat mensen stappen er voorbij, nu en dan stopt er iemand om hem iets te geven. Als iemand hem iets geeft, dan geeft hij het geld terug en nog 20 dollar er bij, "Want ik wil geven aan de goede mensen"... Gek genoeg waren de meesten die gaven ook niet rijk, een was er juist uit die toestand van bedelen weer rechtop geraakt... Een pakkend filmpje, waarbij we er vlijmscherp op gewezen worden dat wie meest heeft net het minst geeft.

Dat doet me weer een beetje denken aan mijn eigen ziek zijn. Ik heb geen nood, gelukkig maar, maar vanuit mijn situatie heb ik veel meer begrip voor anderen. We moesten allemaal eens op een of andere manier nederigheid leren.
Nee, ik wens je geen ziekte of armoede toe, ik wens je nederigheid en begrip toe.

En het zal je misschien verwonderen, maar die gevoelens doen je goed. Veel meer dan zelfgenoegzaamheid, veel meer bitterheid en rancune.
Oordeel niet zo vlug meer, probeer in te leven in de situatie van een ander. Probeer te begrijpen.
Och, ik ben geen heilige, er zijn dingen die ik wellicht nooit zal begrijpen, waar ik nooit empathie zal bij voelen... Maar mijn positie dwong me er een heleboel meer te begrijpen en aan te voelen dan vroeger, en dat voelt aan als winst in mijn zijn.

Het voelen van mijn eigen lijf, doet me nadenken over hoe de ander zijn lijf voelt. En dat gaat niet alleen over het lijf, maar over het hele zijn.
Ken je zelf... Welke Griek zei dat ook weer ? Maar het is correct ! Ons vader zei altijd: "Aan je eigen, ken je heel de wereld " dat is krek hetzelfde, alleen anders verwoord.
Je moet leren jezelf te kennen en te waarderen, vooraleer je een ander kunt kennen en waarderen !

tot de volgende ?

donderdag, september 11, 2014

Façadebook

Heb je soms ook het gevoel dat Facebook een soort façade is, een etalage, een uithangbord van de persoon die zijn eigen ik gepolijst en netjes in de verf gezet aan de wereld presenteert ?
Pas op, sommigen vinden het stoer om naar voor te komen als drinkebroer, geweldenaar, terwijl anderen plots heel sentimenteel een zachtgekookt eitje presenteren als hun eigenste ik.

Ach, wellicht doen we het allemaal wel een beetje. Wellicht gaat niemand zijn kleine kantjes daar gaan belichten, nee, we polijsten de waarheid allemaal wel een beetje... Maar daar heb ik het niet over. Ik heb het over de mensen die duidelijk een ander dan het eigen ik op virtueel papier zetten.

Ik heb nog nooit vertoefd op een van die datingsites... Je weet wel, sites waarbij je jezelf probeert te verkopen aan een mogelijke toekomstige levenspartner of zelfs aan een date voor één wilde nacht... Want zo'n sites bestaan schijnbaar ook. Op Tv zie ik zelfs reclame voor dametjes die lesbisch zijn en een soortgelijke partner zoeken.
Op zich is dat allemaal niet zo erg, alleen hoor ik dat daar het imago nog veel meer opgepoetst en opgeblonken wordt... en dat, dat baart me wel wat zorgen. Er gaan al zoveel gezinnen uit elkaar, als je dan een relatie begint met een leugen, hoeveel kans heb je dan om een relatie te krijgen die het wel uithoudt ? Maar wellicht begonnen veel van de relaties in mijn verre verleden eigenlijk ook met een soort façade-leugentje... Op de dansvloer in je netste pak, en veel stoerderderder dan je eigenlijk in werkelijkheid waart, en met een sigaret in de mondhoek (toen hoorde dat bij dat stoere) en je oog voortdurend knipperend van de rook die precies altijd net daar wou parkeren...
Eigenlijk was je ook niet echt zo... Je was wellicht veeleer de kerel die zich 's morgens uit zijn bed sleepte, zich met een zucht en een vloek wat waste en zich haastig een beetje schoor, en dan op de fiets naar het werk sjokte... Of naar school, als je nog niet in het beroepsleven zat. Gewoonlijk deed je dan je dagtaak naar behoren, en 's avonds sjokte je weer huiswaarts, at je bete broods, keek wat naar TV (Als die er al was thuis) of je ging een kaartje leggen in café Autostrade bij Mina... en dan naar bed. En 's morgens je weer uit bed slepen in een eindeloos lijkend stramien van zich steeds herhalende dagen.

Och, zo bekeken, zal die opgepoetste datingsite niet veel erger zijn dan de stoere bink op de dansvloer... Of toch ? Ja, zo hoor ik, want daar zet men een foto van een ander en presenteert dat als zijnde je eigen zichzelf... Of een foto van zo'n 10 jaar geleden, uit een tijd waar je nog niet zo dik en nog niet zo grijs waart.

Die leugen kan je niet maken op de dansvloer...

Maar hoe dan ook... Wellicht deden we ons allemaal een beetje beter voor dan we waren of zijn. En vertrokken we dus allemaal met een leugen(tje)... Voor een hopelijk heel lange gelukkige tijd. Zou de grootte van de legen bepalend zijn voor het succes? Ik weet het niet. Ik denk eerder dat het vermogen om door dat leugentje heen te kijken veel meer bepalend is. Weten of minstens vermoeden wat je eigenlijk echt bent, en hoe je wellicht echt zal zijn als partner voor het leven.

Ik had het een stuk makkelijker dan veel anderen... Ik had nog een vrouw die door de omstandigheden thuis is gebleven en die de enorme taak van echtgenote en moeder als dagtaak op zich kon nemen. Voor de volle 100 %... En wij, de kinderen en ik, kregen die volle 100 %...

Waar de vrouw gaat werken, en dus een groot stuk van haar tijd moet spenderen aan haar beroepsleven, krijgt manlief en krijgen de kinderen dus maar een  deeltje echtgenote en deeltje moeder.
Sommige mannen hebben het al moeilijk om vrouwlief te delen met de kinderen, laat staan met een beroepsleven.

En wat meer is, ik moest haast nooit een poot uitsteken in het "huishouden", dat was een stuk van die 100 % van de echtgenote. Alleen als ze eens ziek was, of heel erg zwanger of zo.

Ik had het dus een stuk makkelijker om een ideaal gezin te hebben. En waar een man een vrouw deelt met een beroepsleven, weet hij ook dat in dat beroepsleven die vrouw van je dat stuk deelt met collega's, en daar kunnen dan ook best mannelijke collega's bij zitten, die knapper zijn, of beter kunnen luisteren, of meer geduld hebben of... gewoon een mogelijke concurrent zijn, waarvoor je voortdurend waakzaam moet zijn, en waar sommigen stik jaloers op zijn, helaas soms ook terecht...

Nee, ik had en heb het gemakkelijk...
En ik grinnik een beetje, als ik doorheen die façades prik op Facebook...

tot de volgende ?

woensdag, september 10, 2014

Maar wij gaan dat niet kunnen !

... tot: "He, dat wordt mooi hé !"

Ja, ik heb het over gisteren, over het beeldhouwen.
Toen ik hun het model toonde, was het algemeen van: "Ja, dat is schoon, maar moeten wij dat ook doen? Wij gaan dat niet kunnen! "Toch wel, dat is echt niet moeilijk !" "Jaja, voor u niet, en gij zegt dat altijd..."

We deden het stap per stap... Eerst gaatjes boren in een plankje, dan daar een "peetie", een figuur op bouwen in ijzerdraad.... De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik hier en daar wel een beetje moest helpen, want voor sommige dames was de ijzerdraad wat hard, wat taai...

Maar het lukte... En in een korte tijd had iedereen zijn eigen invulling van een peetie gemaakt. Anneke zei dat het de eerste keer was dat ze een man mocht maken naar het model dat ze zelf maakte... Iedereen begon te lachen, en de opmerkingen vlogen heen en weer...

Tweede stap:  rond de ijzerdraad de figuur wat voller maken met wat klei. Niet te dik, want straks moet daar nog een en ander bovenop !!!

Voor sommigen was dat kinderspel, anderen hadden er wat meer werk mee, Maar na een tijdje was iedereen er in geslaagd het lijf en de armen en benen en de kop wat volume te geven. Het leuke was dat iedereen dat werkelijk een beetje begon te doen naar eigen inzicht, en dat de beeldjes steeds meer en meer eigen creaties werden (in het begin poogden ze angstvallig het model na te bootsen).

Derde en voorlopig laatste stap, het geheel omkleden met plaasterverband. Ja, hetzelfde waarmee de dokter uw gebroken been in de plaaster (gips) zet...
Neem kleine stukjes, dames, dat werkt véél gemakkelijker. Leg eerst een eerste laag, begin aan de voeten en werk naar boven... Dan nog een tweede laag... En dan waren de voorziene uren voorbij... De vierde en vijfde stap gaan voor volgende bijeenkomsten zijn...  Maar iedereen heeft zich grandioos geamuseerd, ze hebben iets van eigen werk, een eigen creatie gemaakt, en dat voelt altijd goed ! En dat hoorde en zag je ook aan de dames !

Anny was er ook bij, om de koffie te zetten, en vooral pijn te hebben.
's Avonds laat, in bed, lag ze te zuchten en over haar been te wrijven. Toen ik voelde gloeide het been. Er zit duidelijk een ontsteking op die zenuwen ! Vanmorgen meteen naar de dokter gebeld, de zaak uitgelegd, en dan vlug naar ginder om het voorschrift op te halen, rechtstreeks naar de apotheek... en Anny heeft al een zetpil opgestoken... Hopelijk betert het nu vlug.

Ik weet bij ondervinding dat rugpijn gepaard aan een ontsteking het slechtste is wat je als rugpatiënt kunt hebben. Niet dat de pijn dan zoveel erger is, maar je zit aan de hoogste pijn, en die pijn gaat niet meer weg, zit vast. Op zo'n moment overheerst de pijn je leven. Alles draait rond die pijn. Ik verga van de compassie, maar dat helpt niet.

Deze namiddag gaan we de wekelijkse boodschappen doen, en morgen komt er (eindelijk) weer een poetsvrouw voor een halve dag. We hebben nog steeds geen regelmatige poetsvrouw, maar binnen veertien dagen komt deze toch nog eens... Dat is toch al iets...

Zelf zit ik, door de activiteit van gisteren ook weer met pijn, en uitstralingen, nu voor het eerst ook aan beide zijden. Wellicht komt dat doordat ik nu Anny bijna niets kan doen, en ik een deel op mij neem, wat ik eigenlijk ook niet zou mogen... djudedju, oud worden hé Mette ! Straks de auto nog leegmaken van alles wat we gisteren mee hadden voor de hobby...

tot de volgende ?
Oh ja, ik heb gisteren gepoogd een foto te maken met mijn smartphone... Maar nu weet ik niet hoe ik dat van daar op mijne kwampjoeter moet krijgen... Wachten tot de kleinkinderen komen, die doen dat alsof het niets is. Maar ik leer er niets van, want ze doen dat zo vlug en zo vanzelfsprekend, dat ik niet eens de tijd heb om het te zien, laat staan te volgen... djudedju... Oud worden...

dinsdag, september 09, 2014

De beeldhouwers van Mater / Welden

Na vandaag zou dat een nieuw begrip moeten worden... Ik ga vandaag immers met Crea Ziekenzorg Mater en Welden beelden maken...
Wellicht gaan we er nog geen exquise kunstwerken zien, maar toch, het begin wordt vandaag gemaakt.  Ik heb een techniek uitgewerkt, waarbij ik denk dat iedereen in staat moet zijn om een beeld te maken. Maar vooral, ik wil bewijzen dat al die dingen binnen het bereik liggen van iedereen.
Ik wil "De Kunst" openstellen voor iedereen.
Kunst is geen elitair begrip.

In tegendeel, wij zouden de kunst moeten tot een verplicht vak maken in het onderwijspakket... Maar ja, waar gaan we leraars halen die daar voor open staan, die het kind, de mens, willen leren dat creatief bezig zijn voor iedereen een verrijking is.
Trouwens er zijn nog andere dingen die ik zou willen wijzigen in het onderwijs... Ik zou van het nadenken ook een hoofdvak willen maken. Want nu leert men in de school van alles, behalve na denken.
U kijkt verwonderd, maar ik meen het. Na denken is niet het oplossen van wiskundige vraagstukken, nadenken is niet het van buiten leren van regeltjes voor de vervoegingen van de Franse werkwoorden, nadenken heeft niets gemeen met het van buiten leren van formules... Nadenken, dat is iets heel anders.

Nadenken, dat is vernieuwend denken. En dat kun je leren, kun je oefenen. Och, we doen het wel eens, als een spelletje... Je krijgt een vierkant gemaakt met luciferhoutjes, en je moet door het verleggen van twee van die houtjes een andere figuur bekomen...  Dat is echter geen zo-maar-spel ! Dit is een manier om de mens te leren nadenken, te leren zoeken naar oplossingen "buiten het plaatje".
Dan gaan wij mensen maken die inventief zijn, mensen die kunnen oplossingen zoeken op een manier die niet is voorgekauwd.

Ik heb hier al dikwijls gezegd dat de enorme vooruitgang van de mens te danken is aan het feit dat we de taal hebben, en vooral dat we het geschrift hebben. We geven al onze verworvenheden door aan alle toekomstige generaties.

Maar de laatste tijd zijn we ergens een verkeerde weg ingeslagen. We leren de verworvenheden van buiten, en we gebruiken het veel te weinig als werkmateriaal om anders, om nieuw te gaan denken.

Grote uitvinders waren heel vaak mensen die het niet echt goed deden tijdens hun schooltijd... maar het zijn mensen die heel sterk de gave hebben ontwikkeld om buiten het vakje te denken. Om een andere oplossing te zoeken voor een probleem.

Ergens zouden we die spelletjes met het verplaatsen van een stekje om een andere figuur te bekomen, moeten verheffen tot een vak... Want met dergelijke "stomme" spelletjes leer je anders denken, leer je inzicht hebben in de problematiek en leer je vooral een oplossing vinden, ook als die niet voor de hand ligt.

Dat zou véél belangrijker zijn, dan het van buiten leren van oplossingen van een ander.

Ik schakel kunst ook op die lijn. Creatief zijn is ook een manier om eens anders de dingen te benaderen, om dingen te maken, die geen nut hebben, maar die mooi zijn. Zo maar, omdat JIJ ze mooi vindt. Kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie !

Je hoeft niet te maken wat ik mooi vind, nee, het gaat om het scheppen van jouw eigen wereld.
En is dat een wereld die veel mensen bekoort, dan zal het door anderen Kunst worden genoemd. Is het een werk dat alleen door u zelf, en de uwen op prijs wordt gesteld, dan is het niet minder waard, want dan is het zo dat uw wereld veel exclusiever is...

Ik geef geen "crea" zoals anderen dat doen... De meesten hebben een model, en dat wordt dan door iedereen zo goed mogelijk nagemaakt. Daar is niets mis mee, maar wat is daar dan nog creatief aan?
Ik volg wel cursussen waar men dergelijke dingen aan leert, maar dan ga ik veelal vanuit die techniek gaan denken aan andere modellen. Modellen die dan een eigen ontwerp zijn, met dank aan de geleerde technieken.

Maar ik moet toegeven dat dit het moeilijkste is om aan te leren... De meeste mensen durven niet buiten de lijntjes te kleuren. Durven niet een eigen visie er in te steken. En het is hard werken om toch hier en daar, nu en dan, iemand over de lijn te helpen, en echt creatief te laten zijn.

Zie je, het gaat ook hier over "anders denken" ...

Maar makkelijk is het niet... Kijk maar eens naar mensen die leren bloemschikken... Ze leren niet het bloemschikken, nee, ze blijven het geleerde telkens her en her maken. Desnoods met andere bloemen, maar dan toch zo gelijkend mogelijk, om het aangeleerde beeld weer te bekomen.
Dat ze moeten werken met natuurlijke dingen, die nooit exact hetzelfde zijn, is voor die mensen een straf, een haast onoverkomelijke moeilijkheid... Waarom is dat van de lesgever zoveel beter, ze deden toch krek hetzelfde ? Ja, te veel, te weinig rekening gehouden met de natuur van de bloem en de bladeren...

Maar we doen voort
Tot de volgende ?

oh ja, Anny gaat mee, koffie zetten... Hopelijk lukt het, en doet ze zichzelf weer geen pijn.
djudedju

maandag, september 08, 2014

Ammedjijs

Zaterdag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Ammedjijs... En ik zie zo, van hier, uw wenkbrauwen fronsen tot grote vraagtekens...
Geraardsbergen is hier in het dialect Giesbergen, en Ammedjijs is de dialectische naam van Amengijs, en ik zie dat er nog steeds velen zitten te fronsen... Ja, ik weet het, nu heet dat officieel Amougies, want het is Henegouwen, en Hainaut is franstalig... En mocht er hier nu nog her en der eentje zijn hersens zitten te pijnigen, Amougies is een deelgemeente van Mont de l'Enclus, en neen, dat is niet de vertaling van Kluisbergen, want Kluisbergen ligt in Vlaanderen, en pal daar tegenaan geplakt ligt Mont de l'Enclus in Wallonië...
Dus, Ammedjijs ligt hier vlakbij...

Ik weet het, ons landje is eersteklas in het stichten van verwarring... Mont de l'Enclus is, mocht je het willen vertalen, Kluisbergen... En dus is de vertaling van Kluisbergen gewoon Mont de l'Enclus... En zeg nu niet dat je dat niet moogt vertalen, want ook in het vertalen van gemeentenamen is er een heel Belgisch protocol... Rij maar eens naar Aken in ons buurland Duitsland... Hup, de autosnelweg op, en naar Aken... Broembroembroem... Plots is Aken van het bord verdwenen... Geen Paniek !!! Staat er Aix-la-Chapelle ? Dan rij je nog steeds in de goede richting. Maar let op ! Zodra je in Duitstalige gebieden komt, moet je naar Aachen beginnen te rijden...

Laatst hoorde ik van een lieve dame (een stuk in de zeventig) vertellen over haar perikelen in de liefde... Ze leerde haar vrijer kennen op het werk in Brussel... En na een tijdje moest ze gaan kennis maken met zijn ouders. Die brave mensen woonden in Geldenaken. Het brave kind zat in de auto wanhopig te kijken waar ze heen reden, maar Geldenaken was in geen velden of wegen meer te bekennen... Bleek dat toch wel Jodoigne te heten...
djudedju

Geef toe, reizen in ons land kan een hele opgave zijn.

En dan kom ik het pôdomme nog wat moeilijker maken, met de naam ook nog eens in het dialect er bij te zetten. Weet je wat ik ook plezant vind ? De namen van de inwoners. Neem nu mijn eigen Mater... Officieel ben ik dus een Maternaar, maar zo noemen we onszelf nooit ! Een inwoner van Mater is een Matersen. En dan begin ik weer ondeugend te fantaseren... een inwoner van Eeklo ? Een Eekloter, een inwoner van Zulzeke ? Een Zulzeker...
Zie je, in een land met zoveel onzinnige regels qua naamgeving, kun je je permitteren om ondeugende namen er bij uit te vinden, en wedden dat sommige van die dingen wel eens blijven hangen?

En dan hebben de inwoners van steden en dorpen, naast hun gewone naam ook nog spotnamen ofte lapnamen... Gentenaars zijn stroppen, Oostendenaars zijn verse platen, Bruggelingen zijn zotten, Mechalaars zijn Manebussers... enz... enz... Oh ja de Oudenaardiesten zijn buneklaakkers... (Vroeger verkocht men gepofte en gezouten erwten zoals nu chips. In het dialect van de streek zijn dat "buuntjes" (boontjes)... Het poffen maakt (met een beetje fantasie ) klakkende geluiden... Dus wie de erwtjes bakte was een buneklakker...

Och ja, gisteren deden we ook nog de rommelmarkt van Burst, maar die was wellicht een stukje te groot, want het deugddoende van het wandelen voor Anny is er ditmaal niet bij, en ook voor mij (een beetje door het feit dat ik nu meer moet opvangen) is het vandaag een dag van pijn...
We lopen er allebei bij (leuk hé bei bij) al manken...
djudedju

we doen voort, we moeten wel

tot de volgende ?

vrijdag, september 05, 2014

De tuin, le jardin...

Deze morgen, we lagen nog in bed, de telefoon...
"Hallo, 't is Bruno hier, er is iets veranderd in de planning, we kunnen vandaag nog de tuin doen, we zijn daar om 8 uur" Natuurlijk is dat goed, alleen, we moeten wel rap uit bed, geen turnoefeningen, vlug wassen en naar beneden, koffie zetten voor een veel grotere groep dan anders...

Ondertussen zijn ze al bezig... Ze kwamen allemaal, met een brede smile eerst goede dag wensen, buiten één die hier voor het eerst is, en me nog niet kent. De rest lijkt hier heel graag te komen, ze weten dat we hun werk op prijs stellen, en tijdig zorgen voor koffie of Cola of zoiets...

En volgens Bruno (de chef) zijn ze vooral heel graag hier omdat we onze appreciatie voor hun werk tonen door hen allemaal bij het afscheid (en bij het beginnen) een hand te geven. Blijkbaar is dat voor hen een uitzonderlijk iets. (Dat snap ik dan weer niet ! Ik heb verdomde eerbied voor de arbeiders in het algemeen, en als ze hier zijn, dan toon ik dat, en dat vind ik maar heel normaal.)

Er zitten weer enkele arbeiders tussen van vreemde origine, maar die lijken haast nog enthousiaster om me een goede dag te wensen en gaan gaan meteen vol ijver aan het werk. Wellicht is het voor hen nog minder vaak het geval dat mensen vriendelijk zijn tegen hen. Je moet maar op straat lopen om te zien dat er  bij velen een wrevel bestaat tegen de "vreemdelingen"... En nu, met I.S. (Het Kalifaat) is daar ook nog een stijgend wantrouwen bij gekomen.

Ach, het leven kan zo mooi en zo eenvoudig zijn, waarom maken de mensen het elkaar steeds weer zo moeilijk ?

Strak zie ik weer los door mijn tuin... Die mannen gaan er door aan een ongelooflijk tempo. Maar het was nodig. De enige die hier nog wat aan tuinieren kon doen, dat was Anny, en nu ze zelf ook niet meer kan werken, verwildert de tuin aan een hoog tempo. Maar ja, zo hebben die mensen dan weer werk.

Anny ziet er vandaag redelijk uit, de pijn lijkt vandaag iets minder, ik moet zelfs niet kijken naar haar om dat te weten... Ik hoor het aan haar stappen, als die ene voet niet sleept over de grond, gaat het redelijk. Ze is volop bezig met koffie zetten voor "onze" arbeiders...

Morgen en overmorgen zal er wellicht geen blog zijn, het is een weekend met weer twee mooie rommelmarkten. Anny heeft deugd van het wandlen, en voor mij is een kermis een geseling waard... Ik heb -zoals steeds- er wel wat pijn voor over om op de rommelmarkten te kunnen flaneren.

Mocht het onverhoopt toch slecht weer worden, dan zul je dat zien aan het verschijnen van een blogje...

tot de volgende ?