De zon is er eindelijk eens terug, en nu moet ik het rolluik wat laten zakken, anders zie ik mijn computer niet meer...
En ik ben pertang meer dan content dat het zonneke er eindelijk terug is ! Na al die regen is het heerlijk om weer zon en zonlicht te hebben. Boven de velden hangt nog wel wat smoor, maar die wordt ook hel verlicht door de zon, en het lijkt veeleer een witte wollige deken dan wat anders...
Alle kleuren zijn weer terug op volle kracht, zelfs het zwartste zwart van de schaduwen.
Het is gek, maar op een of andere manier voel ik me ook beter als de zon er is. Niet fysiek, het is eerder iets psychisch, een gevoel van welbehagen... De pijn gaat ook redelijk, al had ik vanmorgen een ander gevoel, maar met de dagelijkse turnoefeningen is het weer goed gekomen. Ik zie dat Anny ook weer wat beter rond trampelt dan daarnet... Iedere morgen kruipt ze kreunend uit bed, sukkelt dan voetje voor voetje voorbij de badkamer waar ik me sta te wassen en gaat heel voorzichtig de trap af. Met een gezicht vol zeep vraag ik "Gaat het?" "Och, 't is ieder morgen hetzelfde, ik moet in gang geraken..." ...(Eigenlijk gaat het eerder zo: "Hoat ut ?"" Och, 'tis assan 'tzèèfste, 'k moeten in roete hraken")
Ik heb compassie, ik weet wat het is.
Eigenlijk heb ik die mate van pijn nu gewoonlijk maar nadat ik een of ander te lang heb gedaan, te lang gestaan, te lang gezeten in één houding, te lang gewandeld... noem maar op. Bij Anny lijkt het haast omgekeerd. Ze heeft veel pijn als ze zit, als ze 's morgens opstaat, en ze is het best als ze wandelt of staand in beweging is. Schotels afwassen doet weinig pijn, vooral als ze ondertussen wat rond stapt... Maar deze morgen is het weer erger dan anders. "Ik sta te zweten van 't zeer" zucht ze.
Hopelijk vindt ze soelaas in de pijnkliniek binnen een dag of veertien... Ondertussen is het nog steeds de calvarie.
Wellicht doet het weer er ook iets aan... Bij mij lijkt dat alleszins een rol mee te spelen. Mensen denken dat slecht weer nefast is, maar ik heb de indruk dat het eerder de verandering van weer is die een rol speelt. Vast weer lijkt het best, zelfs als het hondenweer is, gedurende langere tijd, lijkt dat niet zo erg als verandering.
Sinds enige tijd heb ik er een nieuwe turnoefening bij... Ik maak iedere dag de bedden op. Na een beetje zoeken heb ik een manier gevonden die me haast geen pijn doet. Bedden opmaken is bij ons zwaar werk, want haast iedere morgen is het onderlaken van mijn bed veranderd in een rolletje... Ik moet in mijn slaap verschrikkelijk veel draaien en keren ! (Vermoedelijk pas ik onbewust het systeem van van houding veranderen zelfs in mijn slaap toe). Maar dat betekent dat je dan ook iedere keer de matras moet opheffen. Dat is niet zo verschrikkelijk zwaar, maar het is een "slechte" beweging voor de rug. Vraag het aan iedere rugpatiënt, er is niets zo slecht als scheef (schuin) buigen en heffen. Recht-vooruit buigen is niet zo erg, maar vanaf het moment dat je deze beweging scheef maakt, is de kans op pijn héél groot.
Vermits ik het bed opmaak voor ik naar beneden ga, leg ik het dekbed niet open over het bed, maar opgeplooid op het voeteinde, zodat het bed heel de dag kan "verluchten"... En het raam, tenzij bij felle wind, staat altijd open op kiepstand, als het fel regent zak ik het rolluik tot bijna volledig beneden, maar zo kan er toch verse en frisse lucht binnen. (We doen dat ook in de winter, tenzij bij jachtsneeuw ).
Aan het eten en de afwas mag ik nog niet helpen "Want ik ben beter als ik bezig ben...".
Voor volgende maand hebben we alvast bekomen dat de poetsvrouw twee keer zal komen. Dat is niet echt optimaal, maar het is toch al een verbetering. Hopelijk krijgen we zo spoedig mogelijk een vaste wekelijkse kracht. Al moet ik zeggen dat dit voor Anny heel erg is... Ze voelt het als een persoonlijk te kort schieten dat ze dat niet meer aan kan. En haar werk in handen geven van een ander, dat valt haar zwaar. Al was ze heel gelukkig dat het gedaan was, want het feit dat het"niet proper" lag, dat vond ze nog erger. (En kuisen valt ook buiten mijn mogelijkheden !).
Maar we trekken ons plan, en het gaat zoals het gaat. En we denken aan onze vriend Armand die volgende week aan zijn rug moet geopereerd worden... De man is al een end in de tachtig, en zakt nu regelmatig gewoon door zijn benen, zo maar, zonder verwittiging. Hij is zo bang, en ik hoor dat hij soms stilletjes zit te wenen... En dan denken we dat het met ons al bij al nog zo slecht niet gaat.
Naast het brandende olielichtje bij het portret van onze Koen, branden we nu ook eentje voor "Mandje"...
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten