Persoonlijk vind ik het een heel stomme, idiote bedoening, die echter één groot positief punt heeft: men weet er A.L.S. mee in de aandacht te brengen...tenminste als ze het nog de moeite vinden om het doel te vermelden ! Want op veel van de honderden filmpjes met idioten die een ijsemmer over zich heen laten kappen, wordt met geen woord meer verwezen naar het doel !
De ijsemmer, het leuke, het toegelaten mensjes-pesten lijkt steeds meer en meer het hoofddoel te worden.
En dat, dat is dood en dood jammer...
ALS is een verschrikkelijke ziekte. Ik heb hier in de buurt een nog jonge man, vader van twee kinderen, echtgenoot van een lieve dame weten sterven aan een ziekte die heel dichte familie was van ALS, want veelal lijkt het niet zo simpel om exact de ziekte te bepalen. Maar alle verschijnselen en alle kenmerken van ALS waren er...
Je ziet een jonge man, in de bloei van zijn leven zo, voor je ogen aftakelen. Na het slecht te been zijn, kreeg hij steeds meer en meer moeite met het spreken... Ik vond het verschrikkelijk om steeds weer en weer "Wablief?" te moeten zeggen, en soms heb ik geknikt, voortgaande op de toon, veeleer dan op het begrijpen.
Wie dagelijks met hem omging begreep nog veel meer dan ik, maar ik vond het verschrikkelijk. Het was bovendien een man die goed geleerd was, boeken had geschreven over de tuin en de bloemsierkunst, en plots kun je niets meer. Je tokkelt met heel veel moeite letter per letter aan op het klavier van je computer, en je zoekt troost in de muziek omdat de rest steeds ontoegankelijker wordt... Hij hield van eten en van koken, en ook dat werd hem ontnomen... Het eten werd steeds moeilijker, slikken werd een huzarenstukje...
En toch had hij nog de moed om net dan al zijn recepten te verzamelen... Hij vroeg aan allen waar hij eens iets lekkers had gegeten, om het recept, en hij maakte op die manier zijn kookboek, een kookboek voor de bourgondiër, een kookboek waarbij hij wellicht de smaken in zijn geheugen weer wist te proeven.
Zijn laatste werk was het uitgeven van dat kookboek... Ik heb het hier ook... en dan lees je dat dit recept komt van Maria, en dan weet ik precies wie die Maria is...
En dan zie ik weer dat aftakelen en die moed.
Het was een man die heel veel steun vond in zijn diepe geloof.
Ergens was en ben ik jaloers op zo'n diepe overtuiging, terwijl ik het aan de andere kant ergens van me afstoot, omdat het tegen mijn logisch denken lijkt in te gaan. Ik geloof, maar niet op die onvoorwaardelijke manier...
Ik geloof in zo veel dingen, maar op het moment dat men het gaat "versieren" met ritus en betuttelende voorschriften, dan verlies ik haast het geloof uit weerzin voor wat ik tierlantijntjes vind... Maar ik ben er me van bewust dat net die "tierlantijntjes" voor veel mensen de kapstok zijn waaraan hun geloof stevig ophangt. Ik veroordeel het dus niet, omwille van de anderen, maar het hoeft niet voor mij !
En zo voel ik dat ijsemmergooien ook een beetje aan als een tierlantijntje, en net zoals ik me niet in die andere tierlantijntjes kan vinden, zie ik dat ook hier, dat ijsemmergooien bij velen alleen het tierlantijntje is, niet meer de kapstok waaraan het idee hangt, nee, alleen nog het plichtmatig water over zich laten gooien... Zonder ook nog maar één tel stil te staan bij ALS...
De mantra, het gebed kan zinvol zijn, het is veelal echter een leeg opdreunen van geluid...
Als ik met dit stukje kan bekomen dat jij bij het zien van al die grappige filmpjes met die emmer met ijskoud water, nu ECHT gaat denken aan ALS, als je bij gelegenheid er ook eens iets voor doet, om de research te steunen, of -minstens even belangrijk - een patiënt te bezoeken, dan ben ik heel tevreden, dan denk ik dat ik op zijn minst ook één goede daad heb gedaan... (Nee, ik ben geen scout, ik ben Chiro, maar dat is voor mij eigenlijk ook een beetje hetzelfde... niet het uniform maar het feit van de jeugdbeweging weet je wel...)
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten