 |
| The Hobbit (2012 film) (Photo credit: Wikipedia) |
Prachtig ! Het lijkt mij niet helemaal de "voorloper" van "In de ban van de ring", maar het is net zo goed een heel mooi boek.
Ik hou wel van die soort Fictie. Voor mij is het echt kunst je fantasie de losse teugel te laten, en een verhaal te creëren van uit je eigen pure fantasie.
Als ik zo'n boek lees, dan zit ik meteen zelf in die wereld. Ik trek zelf mee met de dwergen, ontmoet zelf de boselfen... Kortom, ik duik onder in het boek.
Dat is wat voor mij een boek veel intenser maakt dan een film. Een film geeft mij niet die ruimte tot zelf fantaseren. Het fantaseren is daar reeds door een ander gedaan. Daarom is het bekijken van een film na het lezen van het boek, voor mij, bijna altijd een desillusie.
Gewoon, omdat ik de beelden die ik zelf, in mijn eigen geest, niet kan terug vinden in de film.
Beelden in je verbeelding zijn grootser, niet beperkt door de rechthoek van het scherm, ze omvatten de hele wereld van dat moment. Een film mag nog zo groots zijn, het heeft zijn beperkingen, het speelt binnen een kader.
De wereld die je zelf creëert heeft die belemmering niet. Je zit werkelijk midden in het avontuur, Je moet niet het beeld hebben van de held die het hoofd omdraait om te kijken wat hij daar hoorde, nee, geestelijk kijk je zelf om, want jij bent zelf de held, je leeft je in in de figuur en zijn wereld.
Wellicht dat dit de reden is waarom ik vooral hou van fictie, of het nu Science Fiction is of Horror of een knappe detective... Ik leef mee. Ik ben de speurder, de ruimtepiloot, de held op het eiland vol dinosaurussen... Geen film kan me dat ooit geven.
En toch hou ik ook van een goeie film nu en dan. Liefst zonder sex, zonder bloot, want die scènes zijn voor mij telkens een storende onderbreking van vlotte gang van het verhaal. Men kan rustig het idee van liefde suggereren, maar van mij hoeft men daar echt geen pellicule aan te besteden. Het erge is, dat ik de indruk heb, dat men net die beelden er bij voegt, om meer kijkers te trekken. Mij stoot het eerder af. Neem nu de prachtige reeks The Band of Brothers, daar komt amper een vrouw in voor, en het blijft bij een suggestie van liefde, en het is op geen enkele manier een onderbreking van het machtige verhaal van de tweede wereldoorlog in Europa... Na het succes maakte men nog een tweede reeks, The Pacific, maar daar waren er voortdurend liefdesscènes in te zien, en gaat het verslag van de oorlog verloren in al die scènes die helemaal niets tot het verhaal bijdragen.
Ik vind de liefde en mijn vrouw heerlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat ik de beelden van de beleving van deze liefde zou gaan tonen aan het plebs... Wat mooi is in werkelijkheid, lijkt plat en vulgair als je het tot een schouwspel degradeert.
Nee, in boek en film mag de liefde voor mij rustig een suggestie, een ampel vermelden blijven. Als men de liefde echt wil beschrijven, dan hoort dat niet tot dat enkele lichamelijke te blijven, maar vooral in te gaan op wat de liefde echt is, leven voor en met elkaar. Liefde is immers duizend keer meer dan die momenten van sex.
Nee, het avontuur in boek of film kan de liefde, de echte liefde nooit echt verfilmen, en wellicht daardoor valt ze terug op dat ene, kleine onderdeel van het geheel. Ik ga niet ontkennen dat dit lichamelijke geen belangrijk onderdeel is van de beleving, maar het is niet DE Liefde. het is er slechts een eigenlijk, zeker in tijdsduur, klein onderdeel van gezien in een heel leven vol van die liefde.
Als ze dit te veel, te naakt beklemtonen in boek of film, dan stoort mij dat, dan is het een onderbreking van de lijn van het verhaal. Dan brengt het je weg van het verhaal.
Wellicht dat Hobbit en "In de ban van de Ring" dan ook de boeken zijn waarin ik me helemaal kan laten wegzinken in het verhaal. Alles hoort in het geheel, in de lijn van het verhaal.
... maar ik blijf het boek mooier vinden dan de film's hoe mooi die ook zijn !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten