Het is niet zo maar wat bloemzaad, het is bijenbloemzaad.... Speciaal om de bijen te lokken en te voeden. Eigenlijk heb ik dat hier niet echt nodig, ieder jaar als mijn klimhortensia in bloei staat wemelt het hier van de honingbijen. Er moet hier dus ergens in de nabijheid een imker zitten, maar ik ken hem niet.
Daar die klimhortensia langs mijn voordeur omhoog kruipt, zijn er wellicht bezoekers die zich niet echt veilig voelen als ze bij mij aanbellen, maar zolang je de bijen gerust laat, laten zij jou ook gerust. Met wespen is dat anders, wespen zijn soms gewoon agressief Met hun geel en zwarte lijf en hun nijdig gezoem doen ze mij denken aan NVA-ers... (Sorry, dat kon ik niet laten liggen)
Dus volgend jaar ga ik in de tuin op een verloren hoekje boekweit, dille, goudsbloem,kaasjeskruid, klaproos, komkommerkruid, korenbloem, koriander, mariadistel, zonnebloem en Zwarte komijn zaaien. Al die planten zijn me welbekend, uitgenomen zwarte komijn, dat ken ik niet.
Voila, afbeelding er bij, en nu weet je het ook... Ziet er onkruidachtig uit, maar ik zag dat men er olie van maakt die blijkbaar gebruikt wordt in de (alternatieve?) geneeskunde...
Ik moet eerst de grond losmaken, harken, dan het zaad breed uitstrooien, en nadien lichtjes aandrukken. en enkele maanden later zou mijn tuin niet alleen heerlijk bloeien, maar ook nog eens vol bijtjes zitten. Misschien moest ik er wat van in de graskanten voor en naast mijn deur zaaien, in de hoop wat meer bloei dan groen te zien te krijgen ?
Sommige mensen zouden zeggen: het is allemaal onkruid, maar voor mij is iets pas onkruid als het mij hindert, als het andere mooie planten verdiemeliert, of als het zodanig gaat woekeren dat al de rest verdwijnt. Al de rest beschouw ik als bloemen. En geef toe, als je ooievaarsbek, papavers en korenbloemen bekijkt, dan mogen die gerust naast gekweekte bloemen staan. Trouwens we zien steeds meer en meer kweekvariëteiten van wilde bloemen verschijnen in nette tuinen, denk aan duizendblad, madeliefje en dergelijke.
Ik hou van die simpele dingen. En als ik een vergeet-mij-niet in mijn handen hou, dan kan ik mij telkens weer verwonderen over dat kleine juweeltje, dat zomaar in het wild staat om ons content te maken.
Naast het zakje met zaad zijn er nog twee kaartjes, waar zaadjes in het karton gevat zitten. Je moet deze kaartjes in een bloempot leggen en dekken met een centimeter aarde... en daar zouden dus ook bloemen uit groeien. Ik heb geen idee welke, maar misschien doe ik het wel met twee grote potten die in de zomer anders beplant worden met "tamme" bloemen. We zien dan wel wat we krijgen, een pot vol klaprozen zou me wel aanstaan...
... en dat terwijl in de natuur om me heen de meeste planten stilaan evolueren naar hun winterslaap, een paar herfstbloeiers niet te na gesproken. Misschien is dat het wat mij hier dwingt met de bloemen van volgend jaar weg te dromen? Ik hou niet van de winter, en dus is de herfst voor mij de voorbode van een dode natuur. De herfst het sterven, de winter de dood... En nu al zit ik te dromen van de komende lente. Soms denk ik dat ik ergens veel zuidelijker moest geboren zijn, waar bloei heel het jaar blijft, waar groen heel het jaar groen blijft, maar dan zou ik de herfstkleuren en het prille lentegroen wellicht mankeren... Laat mij maar waar ik ben, en laat me maar zagen, daar ben ik goed in.
Ik ben ooit op Madeira geweest, het bloemeneiland, en heb er met volle teugen van genoten. Maar het was zo overdadig en copieus, dat je bij een langer verblijf wellicht zoudt lijden aan een bloemenindigestie... Niet alleen de bloemen, maar ook alle soorten fruit hangen er overal om je heen. Misschien doet het je denken aan het aardse paradijs, maar je krijgt een beetje het gevoel van overdadigheid en verdrinking. Bovendien is het het bergachtig, en bergen zijn niet echt mijn ding. Bergen hebben altijd het nadeel dat ze in de weg staan, dat de horizon verstoken is. Gelukkig was het een eiland en kon je je telkens omdraaien en uitkijken over de eindeloze einder van de zee.
Heel mooi, moet je echt eens bezoeken als je het kunt...
Maar naast een bijna verzwelgen in de bloemen en planten, heb je nadien het gevoel dat je tuin nooit vol genoeg staat... En wat je ook doet, je lukt er toch nooit in je tuinpad te omzomen met grote potten bloeiende orchideeën...
Nee, laat me maar hier, in dat landje met al zijn tekortkomingen, met al die regendagen, met al die dreigende luchten maar met een natuur zonder extremen, zonder te hoge uitschieters, zonder te diepe dalen van ellende... Ons mooie groene landje onder die teerblauwe hemel die door de Italianen jaloers wordt bekeken op de schilderijen van onze oude meesters...
Nu moeten we wat geluk hebben om die klare luchten te zien te krijgen, meestal verdwijnt de verre einder in een vage nevel van het fijnstof...
maar straks ga ik weer zagen.
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten