De dokter

Ach, ik zit hier nu, scheel van de honger en dood van de dorst. We zijn vanmorgen met zijn beiden naar de dokter gegaan, en moesten ook weer eens ons bloed laten onderzoeken... En dan moet je nuchter zijn. We moesten er zijn om kwart na negen, en dat is al schromelijk laat, en dan heeft hij nog wat vertraging, enfin, Anny is nu koffie aan het zetten, om onze scha in te halen. 't Zal smaken !

Nee, we zijn niet ziek... we gaan gewoon om de zes maand voor ons onderhoud, en om de twaalf maand voor het groot onderhoud, met bloedonderzoek en heel de reutemeteut... De echte, de hoofdreden is dat we dan weer ons medicamenten laten voorschrijven, zodat we weer zes maanden voort kunnen... Langer gaat niet, want dan worden de voorschriften te oud voor de mutualiteit...

Dus, niet ongerust zijn, alles gaat "goed". Goed tussen haakjes, want we moeten alle twee de nodige medicatie slikken om ons in goede doen te houden. Maar als het daarmee gaat, dan is alles "goed". Zo is dat nu eenmaal, en de leeftijd zal daar wellicht weinig verbetering aan toevoegen.

Maar we klagen niet, in tegendeel, we voelen ons ook, binnen de de grenzen van de verwachtingen, ook "goed". Ik heb wel pijn, maar dat heb ik altijd, als het binnen de grenzen ligt, ben ik al lang en breed content.

Op facebook zie ik collega's en vrienden die op reis gaan naar hier en daar, en dan ben ik wel een beetje jaloers, want dat kan ik niet meer... Maar ik ben ook content, want er zijn al heel wat vrienden en bekenden die of nog minder kunnen, of er zelfs al niet meer zijn... Dan zijn wij nog van de goeie. En om het goed te houden gaan we om de zes maand naar de dokter, voor een klein onderhoud zou de garagist zeggen... Oh ja, binnenkort moet ik met de auto binnen voor een groot onderhoud... er moet een nieuwe distributieriem of hoe die dingen ook heten, gestoken worden... 't Zal dus een kostelijke keer zijn. En dat wil dus zeggen dat ook de wagen aan het verouderen is, zoals zijn baasje...

Ik heb ondertussen al mijn fruitsap gedronken, mijn pillen geslikt, mijn yoghurt opgelepeld, en eens aan de nog te hete koffie genipt... Mijn innerlijke mens geniet van de bevoorrading.  Deze namiddag gaan we op bezoek bij Lea en Armand, je weet wel, de mensen die enige tijd terug 60 jaar getrouwd waren (en zijn)... Vroeger vond ik zestig jaar gehuwd een soortement wereldwonder, maar nu ken ik er al verscheidene, en mijn zus is ook al een heel end voorbij haar gouden bruiloft, en binnen vier jaar zijn wij - als 't God belieft - ook al aan die 50 jaren toe... Als je dichterbij komt, dan lijkt dat getal niet zo groot meer ! Dat is met de leeftijd ook zo... Ik herinner me nog dat iemand van 50 jaar, in mijn ogen al een "oude" was, en nu is iemand van 50 nog zo wat in zijn jeugdjaren... Want dat zijn nu voor ons jonge mensen... Zeventig, dat is binnen drie jaar, je gaat dan toch niet zeggen dat dit oud is ?

Ik herinner me nog, dat ik als kind, keek naar dat jaar 2000... zo eindeloos ver weg, zou ik dat wel ooit beleven? Dat is nu al dertien jaar geleden, en ik zet geen getal meer voorop... Ik zie het wel, zolang ik zien kan.  We leven voorzichtig, met inachtneming van zo veel mogelijk gunstige leefregeltjes, maar dat is, dat geeft je geen enkele garantie... Zolang het leven het leven waard is, zijn we er graag bij... maar we hebben er geen zeggen aan.

De koffie is nu al drinkbaar, en 't smaakt !

tot de volgende ?