Frisjes

Egmont castle in Zottegem (eastern façade). Currently public library. Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Deze morgen zijn we (al) naar de rommelmarkt geweest te Zottegem... Een mooi marktje, het weer is goed, de zon schijnt, maar het is maar frisjes (8° Celsius volgens de temperatuurmeter in mijn auto)...
Toch is het heerlijk wandelen..
Als het niet regent, dan kun je je kleden naar de temperatuur... Maar voor de marktkramers geldt dat niet ! Dezen krijgen - als ze niet in de zon staan- gegarandeerd koud. Je zag dan ook allerlei zaken die gebruikt werden om het warm te houden... Het leukst vond ik een stel jonge meisjes die samen in een grote beddensprei gewikkeld op één strandstoel zaten...

We hebben niets gekocht, niet dat er niets lag die de moeite was, maar dan was het prijzig... De bedoeling van een rommelmarkt voor mij, is dingen te kunnen kopen (die me interesseren), aan prijzen die je echt het gevoel geven een koopje te hebben gedaan... Als de verkoper de prijs kent, dan is het voor u geen koopje meer... Misschien is er één uitzondering... Stel dat je een verzameling aan het opbouwen bent, en je mist nog één zeldzaam stuk uit een reeks, dan kun je wel iets meer uitgeven. Ik verzamel geen reeksen van dingen, maar ik merk dit op, gewoon al observerend op de markten... Want ook dat is een van de heerlijke dingen aan het lopen op een rommelmarkt: mensjes kijken, en nu en dan een babbeltje doen, of een grappige opmerking maken... Zoals deze morgen, mama en een kleine uk van zo' 3 à 4 jaar oud lopen iets voor de man, die eventjes stopt om iets te bekijken. Meteen roept de kleine bevelend: Papa ! (met uitroepteken !), en ik zeg langs mijn neus wag: "De baas roept!", de man kijkt om en grinnikt: "Jaja"... en stapt naar vrouw en dochter toe...

Ach, het is maar een piepklein feitje, maar het is leuk, het kleurt de dag.
Ik heb mijn auto weer makkelijk kunnen parkeren op de parking van de academie... Het enige nadeel is dat je dan om terug naar huis te kunnen, half Zottegem door moet, met al dat eenrichtingsverkeer... Dat doet mij denken aan heel lang geleden... We woonden toen nog in Loppem, en gingen naar Brugge winkelen, en ik moest er ook naar de vakbond... We reden met de bromfiets, en op een gegeven ogenblik weet ik dat ik in de nabijheid ben van de vakbond, maar zie ik niet meteen hoe ik moet rijden om er te geraken, want Brugge, dat is bijna helemaal eenrichtingsverkeer... Toeval wil dat er een flik staat. Ik dus gewoon even de weg vragen... De man begint een uitleg van 10 minuten, en ziende dat ik in de loop van de uitleg al weer de weg kwijt raak, zegt hij: " Weet je wat, stap van je fiets, ga hier dat straatje door, en achter de hoek links ben je er..."
Met de auto gaat dat niet... Die kun je niet onder je arm nemen en er mee rondwandelen...

Op de rommelmarkt kijk je dus niet alleen naar de dingen, maar ook naar de mensen... Rommelmarkten zijn ook de plaatsen waar je -meer dan anders- allochtonen ziet. Nu mag je dat woord niet meer gebruiken... Ik zag een mailtje waarin ze de medemens van vreemde origine de nievaniers (niefaniers in bepaalde dialecten) noemen... Maar goed, er lopen op de rommelmarkten dus meer dan normaal nievaniers rond... Je kunt dan luisteren naar die vreemde talen, soms met klanken die zelfs als klank vreemd klinken.
Ik weet niet of je er ooit al op gelet hebt, maar de meeste talen hebben een "kleur"... Ze hebben een zeker ritme, een zekere manier om door toonhoogte aan te duiden of het een vraag is, of gewoon een feit, en de meeste talen hebben ook duidelijk klanken die het meest voorkomen (bij ons is het ee)... In die vreemde talen, hoor je veelal gewoon aan de manier van het wisselen van toonhoogte, of aan het voorkomen van klinkers, dat het een vreemde taal is. Je moet nog niet de woorden onderscheiden, de klankkleur is genoeg. Voor mij is dat een beetje de muziek van de rommelmarkt...
Je ziet ook veelal dat veel van die vreemde mensen meer interesse hebben voor tweedehandskleding... Ik vermoed dat dit komt om dat voor hen het besparen nog veel ingebakken zit dan bij onze mensen die de laatste halve eeuw in een zekere weelde hebben geleefd.

Mensen observeren... een heerlijk amusement, waar je niemand mee pijn doet, en waarbij je soms de humor van het leven terug vindt, maar ook leert hoe mensen bewegen, staan, zitten... Voor een tekenaar of beeldhouwer een les in waarnemen.

Ik ga stoppen... Misschien heb ik je een tip gegeven om ook eens meer aandacht te hebben voor de medemens... en voor het waarnemen en observeren

tot de volgende ?