Vannacht schrok ik wakker van een enge droom...
Wellicht komt dat door het feit dat we vandaag naar de oogarts gaan... In mijn droom kreeg ik te horen dat mijn linkeroog er onmiddellijk uit moest, door een kwaadaardige kanker. Je moet weten dat ik met mijn rechteroog maar de helft van het goede weer zie, dus zou ik op slag behoren tot de "slechtzienden"...
Door het feit dat mijn rechteroog zo slecht is, heb ik altijd schrik dat er iets met mijn ogen zou gebeuren, en dan zo'n droom !
Ik heb nog lang wakker gelegen, denkend aan een leven als slechtziende...
Ik ben een boekenlezer: gedaan ! Misschien kon ik overschakelen op luisterboeken, maar ik heb er geen idee van, wat dat met mij zou doen. Ik bedoel maar, voor mij is een boek een inlevingsplaats, ik leef me in in het verhaal. Zou ik dat effect ook hebben bij het luisteren naar een boek? Bovendien heb ik er geen idee van, hoe men zo'n boek voorleest ! Met een zeurderig eentonig stemmetje? Met een toon die wijst op beleving, en die van fluisterend tot schreeuwend kan gaan?
Ik hou van beeldhouwen en keramieken: gedaan. Of niet ? Zou ik met hoofdzakelijk mijn gevoel in mijn handen dat nog kunnen? Natuurlijk zouden er heel wat moeilijke punten zijn, maar ik denk dat ik wel nog een en ander zou kunnen doen...
Vissen... vergeet dat maar... Wie geen scherp oog heeft om de dobber in de gaten te houden, mag het vissen vergeten.
Rommelmarkten aflopen... Dat zou wellicht nog gaan, natuurlijk zou het grotendeels gedaan zijn met het vinden van "schatten", maar het slenteren en het babbelen tegen mensen dat zou nog wel kunnen.
TV kijken, is nu niet echt mijn ding, maar misschien zou ik daar wel volstaan met wat ik nog kan zien uit dat ene belabberde oog, om te volgen...
Weet je waarom ik zo'n grote schrik heb van dat uitvallen van al die dingen?
Omdat ik het al eerder heb gezien...
Ons vader zaliger had maar twee hobby's, zijn postzegels en gaan vissen. Toen hij iets aan zijn ogen kreeg, waren die twee hobby's meteen uitgeschakeld. Ons vader kon wel nog wat lezen in een boek, maar niet meer zo lang, verder restte hem alleen de TV en het schaarse bezoek. Want wie ooit langdurig ziek is geweest of is, weet het: na enkele maanden verwatert bezoek en vriendschap. Erg maar waar.
Ik heb het al eerder gezegd, er is geen betere les in nederigheid dan langdurig ziek worden... Het ergste is na een tijdje niet de ziekte, maar het maatschappelijk ten onder gaan !
Je ziet bijna niemand meer, je verliest het contact met de buitenwereld, je wordt voortdurend geconfronteerd met alles wat je niet meer kan en wat voor de anderen heel makkelijk en heel logisch is, en dus niet aanvaard wordt.
Je hebt niets meer om op voor te staan, je wordt door de feiten gedwongen tot nederigheid.
Dat maakt dat ook het hoekige bij je zelf er af gaat. Waar je vroeger voor sommige zaken je zelf heel sterk zoudt hebben gemaakt, laat je dat nu, want je wil niemand voor het hoofd stoten, er zijn al zo weinig mensen waar je nog contact mee hebt, je kunt je niet permitteren er nog eentje te verliezen...Nederigheid ja, bijna kruiperigheid. Je bent bang, je hebt angst voor alles en nog wat. Je hebt het gevoel dat je voor alles en nog wat afhankelijk bent.
Als je dan uit een verantwoordelijke functie komt, waar je veel contacten had, en binnen die contacten een zekere positie in nam, dan is de val diep, en duurt het even voor de nederigheid went.
De schrik van uit die droom was dan ook diep... Ik heb reeds een heel stuk van de wereld verloren, en mocht ik ook deze handicap er bij krijgen, dan zou er nog een groot stuk van het restje verdwijnen.
Toch is het goed daar eens bij stil te staan... Vooral als je nog nooit langdurig ziek was, vooral als je niet weet wat een handicap is voor de mens. Vooral als je niet weet waarom de gehandicapte soms bits is en ondankbaar lijkt, vooral als je niet begrijpt waarom de gehandicapte nog strijdt voor dat stukje zelf kunnen...
Ik wens het niemand toe, maar ergens zouden we allemaal eens moeten gedwongen worden tot de positie van mindervalide... Ergens zouden we eens moeten gedwongen worden om een week lang te leven van uit een rolstoel, ergens zouden we een week lang moeten leven met een blinddoek voor... Ergens zouden we moeten geconfronteerd worden met de wereld vanuit die andere hoek... Die wereld waarin je nu en dan wel afhankelijk MOET zijn, omdat je anders gewoon niet meer verder kunt. Ergens zou je moeten leren dat de wereld niet zo vanzelfsprekend in elkaar zit... Dat er zaken zijn die voor iemand die gehandicapt is onoverkoombaar zijn...
Ergens zou je die nederigheid moeten leren kennen.
Misschien, heel misschien zou je dan, bij het bouwen van die wereld, ook eens denken op al die kleine dingen die voor gehandicapten bergen zijn...
Misschien zou je dan nooit meer op de plaats van een gehandicapte gaan parkeren
misschien zou je dan veel meer bereid zijn hen te helpen, tijd te nemen met hen te praten...
misschien zou je dan blijven op bezoek gaan bij wat ooit een gezonde vriend was...
Dit is geen klaaglied
het is een smeekbede
voor de zieke medemens
ook aan mij gericht, omdat er zijn die veel slechter zijn dan ik ben
Gisteren op een rommelmarkt in een instelling voor gehandicapten, zieken, dagverblijf en lang verblijf, BUSO en BLO... daar liepen heel wat sukkelaars rond, en heel wat familie van die sukkelaars... Allemaal mensen die gedwongen waren begrip te leren.
Doe eens een blinddoek aan... Voor een uurtje...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten