 |
| Lieve, Gent (Photo credit: Erf-goed.be) |
Toen ik deze morgen eens door het raampje naast de deur naar buiten keek, zag ik in de sneeuw sporen. 't Was nog halfduister, maar in het dunne laagje sneeuw dat er gevallen was na de derde sneeuwopkuis van Anny, waren ze duidelijk als zwarte stempels te zien.
Toen ik de deur opende om eens beter te kijken, zag ik meteen de dader: een klein poesje...
Het beestje hipte weg tot aan het hekken van de tuin, en bleef me toen aanstaren met die grote ogen in dat kleine kattensnoetje.
Ik probeerde het te lokken, maar 't bleef me onbeweeglijk aanstaren.
Anny zei dat ik de deur dicht moest doen, want ze kent me... Straks kwam dat beest binnen en nooit meer buiten... En zouden we weer een kat hebben.
Ze heeft gelijk, we moeten geen kat meer... Trouwens ik ben veel meer een hondenman dan wel een kattenvriend... Maar de eerste kat die hier ooit binnenkwam, had ik ook binnengehaald. Een grote rosse kater, zo mager als een houtje... En ik, kattenhater, gaf hem een potje melk met wat brood in gebrokkeld. Natuurlijk bleef het beest hier !
't Was een brave kat, die boven op de volière lag te slapen, en alle andere katten van ons hof jaagde.
Eens zagen we hem liggen in het "kot" (een rudimentair houten hokje), onbeweeglijk... We dachten dat hij dood was, maar nee, het beest zag er ziek uit. Toen we goed keken, zagen we dat men op twee plaatsen dwars door de kat heen gestoken had met een riek. Het beest lag enkele dagen stil in zijn kot, we gaven hem wat eten en wat drinken bij hem, zodat hij niet of amper moest bewegen, en na een week of zo, liep hij weer vrolijk rond. Taaie beesten die kattebeesten.
Gisterenavond zag ik op Facebook dat onze buur er in geslaagd was de bonte merel te fotograferen, ik heb een linkje op een speciaal blogje gezet, waar je de foto kunt bewonderen !
Voor het eerst zagen we gisteren ook een keep zitten tussen al die andere vogeltjes aan de voedertafel. Het was al heel lang geleden dat ik dat nog zag, en Lieve, mijn jongste zus zag in haar tuin te Oostende koperwieken zitten... Het is koud ! Als ik kijk op Facebook, dan zie ik heel wat vogels die je hier maar heel zelden ziet, allemaal fotootjes van veel betere fotografen dan ik ben, en wellicht ook met betere toestellen. (Ik moet geen hoogtechnologisch toestel, ik kan er toch niet mee werken ! Naast een slechte rug heb ik ook niet zo'n bijster goede ogen...)
Als wij hier een fotootje nemen, dan zijn dat nog de ouderwetse familiekiekjes, eerder souvenirtjes dan wel knappe beelden... Ik kan er ook niet echt aan wennen, dat ik met zo'n digitaal toestelletje eigenlijk massa's beeldjes kan "trekken"... Ik neem er eentje, is dat mislukt, dan is dat jammer. Onze Bart heeft dus duidelijk gelijk: Vader is blijven hangen in the Sixties...
Maar het is veeleer omdat fotograferen mij niet interesseert... Ik kan wel vol verbazing kijken naar de mooie foto's die ik zie op mijn PC, en ik ben telkens wat jaloers op die knappe dingen, maar ik denk er nooit aan me daar op toe te leggen, het spreekt me niet echt aan. In de academie is er ook een afdeling waar ze aan fotografie doen, en soms zie je dan een klas die foto's staan te nemen van een blinde muur, van de bakstenen, van de voegen, schuin, recht er op, uit alle hoeken een baksteen... Ik denk dan steevast: "Mij niet gezien !"
Ik denk dat net die discipline me tegengaat: bij fotografie wordt je kunst een stuk gedicteerd door het toestel. Je kunt niet dichter of niet verder dan de lens je toestaat, of je moet investeren in een heleboel hulpstukken. Er is meer: ik heb ooit een periode gehad, waar ik massaal dia's heb gemaakt. Er zitten er zelfs mooie tussen... Maar die dingen liggen daar. Ik ben ooit begonnen aan het digitaliseren er van, maar dat blijft ook halfweg de voorraad steken...
Als je dan eens die dia's bovenhaalt, dan zit je vol heimwee al die beelden van je eigen verleden te staren... Je ziet iemand en denkt er op, hoe lang is die al dood? Of hoe zou het met deze zijn? Leeft die nog ?
Gisteren kreeg ik een telefoontje van onze Lieve: "Je staat in "De Zeewacht" !" "Ikke, in De zeewacht ? Nu, 't is droger dan in de regen !"
Een oud-leider uit de Chiro stuurde blijkbaar een fotootje binnen over de winter 62/63, toen het zo koud was, dat we op de zee konden lopen.... Wat veel straffer is: onder die foto zouden ook al de namen staan van hen die daar zichtbaar waren ! Als ik zo'n oud fotootje zie, dan zit ik mijn hersenen te pijnigen, maar meer dan een paar namen herinner ik me nooit... Ik heb Lieve gevraagd me dat artikeltje eens op te sturen... Meer voor de namen dan voor het beeld.
Als dementie het herinneren is van het verleden, dan heb ik niets van dementie... Ik herinner me wel zaken die we beleefden, maar zo'n fotootjes zijn voor mij veelal een gesloten boek !
Ik denk over een reis naar Zwitserland met de mutualiteit, en denk aan die jongen die nonkel was van iemand die veel jonger was dan hijzelf, aan een grote dikke heel plezante kerel, aan die keer dat we de leider haastig, haastig de berg deden op lopen om te kijken naar een klein blaasje op de voet van een van ons... maar vraag me geen namen, die zijn allemaal weg. Geen dementie dus ! Of net wel?
djudedju
't Is allemaal al zo lang geleden... De winter 62/63, dat is 50 jaar geleden !!!! Een halve eeuw !
we worden dan misschien niet dement, maar oud, oud !
tot de volgende ?
PS; Ik schrijf over Lieve, mijn zus, en krijg een fotootje van de Lieve te Gent... logica van de kwampjoeter ...? (Aan de Lieve heeft mijn vader nog gevochten in 1940...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten