dinsdag, november 06, 2012

de tandarts

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luist...
Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)
Straks ga ik met Anny naar de tandarts... Ze heeft tandpijn. En het is niet om te lachen, maar ze heeft pijn aan haar valse tanden.
Ze snapt het ook niet, maar ze zweert dat het de valse tand is die pijn doet. Ik denk dat het wellicht iets is dat ergens duwt, of een tand juist er naast... Nu we zien wel.

Maar tanden doen mij denken aan een ver verleden, wellicht zo'n 55 à 60 jaar terug in de tijd...

Ik heb al verteld dat we buren hadden die we mee en pee noemden, ondanks het feit dat het helemaal geen familie was. Maar het waren zo'n goede buren, dat ze eigenlijk wel een beetje familie geworden waren. Zo kwam niet alleen mee en pee regelmatig bij ons thuis binnen, maar zelfs de familie van mee en pee kwamen ook bij ons op bezoek.

Zo ook nonkel Mong (Edmond ?), ik denk dat dit een broer was van pee, maar dat herinner ik me niet met zekerheid.
Op een keer zat nonkel Mong weer eens bij ons, met zijn hoed op zijn stoere kop. Een oude hoed, die wat blonk aan de deuken, war hij dat ding altijd vastnam om op en af te zetten.
Ze zaten te klappen en te vertellen bij een kop koffie, en nonkel Mong vertelde dat hij een tand had die pijn deed, hij stond zelfs al een beetje los, en het was te hopen dat hij heel rap zou uitvallen, want hij ambeteerde... Ons moeder zei dat hij naar de tandarts moest, maar dat was voor Mong veel te duur en volkomen zinloos. Enfin, er werd doorgedramd over die tand, en dat hij nog liever zelf die tand zou uittrekken dan naar een tandarts te gaan, dat waren dieven, die geld vroegen voor de pijn van een ander, enzovoort, enzovoort...

Op een gegeven moment kwam het zo ver, dat hij ons moeder uitdaagde om de tand te trekken. Hij had dat veel liever dan die verdomde dieven van tandartsen, maar ja, Gabytje (tegen ons moeder) gij durft dat toch niet hé !

Dat was iets wat je nooit tegen ons moeder mocht zeggen... Niet durven, dat stond niet in haar woordenboek. Dus ging ons moeder de nijptang halen uit het kot achter ons huis, waar al het werkgerief lag. Nonkel Mong vroeg of hij nadien toch een druppel cognac kreeg voor de pijn. Dat was goed, en ons moeder nam met die grote nijptang de zere tand vast, wrikte even, en snokte dan dat ding er uit.
Mong verpinkte niet, en spoelde het bloed en de pijn weg met een goede dreupel...

Ik was nog een kind, maar zoiets blijft je bij...
Ik zie nonkel Mong nog zo voor mijn ogen zitten, met zijn kleine twinkelende oogjes onder die rand van zijn eeuwige hoed.
We zagen nonkel Mong en nog veel andere familieleden van onze buren heel regelmatig bij ons op bezoek, en Pa en ik gingen met pee gaan vissen in een steenbakkerij, op prive-water, die ook al van familie van Pee of mee was. Daar visten we op paling.

Gaan vissen in die tijd, dat was heel anders dan nu gaan vissen. Nu ga ik vissen voor de "sport", ieder vis gaat terug de vijver in, en we doen alles om het beestje zo vlug en zo gezond mogelijk te houden. Vroeger gingen we vissen om de vis (paling) mee naar huis te brengen, om op te eten.

Dat is nog iets die in de loop van mijn leven drastisch is veranderd...
Pee en mee hadden een lieve hond, Toby, waar ik heel vaak bij zat, en mee speelde. Op een keer zag ons moeder dat ik hier en daar op mijn borst en op mijn rug, bruine vlekken kreeg, en toen de dokter eens moest langskomen, toonde ons moeder die vlekken aan de dokter. "Heb je hier een oude hond?" vroeg de dokter, nee, maar hij zit hele dagen bij de hond van de buren.
Liever dan dat die hond ons van elkaar zou scheiden, nam pee Toby gaf hem een klop met een zware moker, stopte het stoffelijk overschot in een zak, met een steen er bij, en wierp heel het zootje in de gracht...
Nu klinkt dit wreed, onmenselijk, maar in die tijd was dit normaal. Geen mens ging met een hond naar de dierenarts. Inentingen voor een hond? Nooit gehoord, nooit gezien in die tijd. Een hond was nog altijd een dier zoals een ander.
Een tien- vijftien jaar later was dat al aan het veranderen... Toen onze hond (dan hadden wij een hondje !) ziek was, mocht mijn broer met het beestje naar de dierenarts... Dat was al een evenement op zich.

Ik heb, in het begin van ons huwelijk jaren konijnen gekweekt voor de opbrengst (Ik verkocht eens honderd konijnen op één dag !). Ik slachtte die konijnen, deed ze de pels af en kuiste ze, zodat ze netjes verkoopbaar waren.
Mijn kleinkinderen hebben ook al wel eens een konijn gehad, maar durf niet te zeggen dat ze het beest moeten slachten en opeten...  Moord !

Honden nemen nu een bijna-mensen-plaats in.
Ze worden vertroeteld en verzorgd, zo erg, dat ik er soms compassie mee krijg, omdat de dieren geen hond meer mogen zijn... (Ik zeg hetzelfde van de kleine kinderen die ik nu zie... Die mogen veelal ook geen kind meer zijn)

Ik denk soms dat de dierenliefde van nu, eigenlijk vooral een welvaartsliefde is... Men spendeert nu massa's geld aan die dieren.
Ik ook.
Ik ben ook een van die oenen die zakken zaad koop voor de wilde vogels in mijn tuin.  Ik kan me niet voorstellen dat we dat vroeger, in mijn jeugdjaren ooit zouden hebben gedaan ! In tegendeel, we zetten klemmen om vogels te vangen, om op te eten...

De liefde van toen was er wel, maar de economie maakte dat dit een gratuite, of bijna gratische liefde moest zijn.

Dure dieren kopen, dat was niet voorzien in het budget van het gezin.
Een hond hebben, dat was een beestje die je kreeg van iemand die een hond had met jongen.
Rashonden kopen?
Je zag die beestjes wel eens lopen, maar dat was dan vooral bij mensen van een andere stand dan de meerderheid toen.
Als ik nu de prijzen hoor die ze geven voor een hond...

en ik kan het niet helpen, maar de beste, liefste, slimste hond die we hier ooit hadden, dat was een rasloos beestje uit het asiel...

Ach, ik vel geen oordeel. Ik vraag me alleen af, mocht het weer een minder voorspoedige tijd worden, zou men dan ook niet terug treden inzake die dierenliefde van nu ? Zou een konijn niet terug een beest worden, gekweekt om op te eten?
Ik weet het niet, en ik hoop dat er geen slechte tijd meer komt, zodat we het nooit meer moeten weten.

tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: