woensdag, oktober 10, 2012

Het bad

Nederlands: Licensieinfo: Foto zelf gemaakt, N...
Nederlands: Licensieinfo: Foto zelf gemaakt, Naamsvermelding verplicht. Naamsvermelding als u het wilt kopieren: Calvintijd als naamsvermelding. Beschrijving: Grasparkiet Sweety met zijn speeltjes en kooi. (Photo credit: Wikipedia)
Je herinnert je wel dat ik je vertelde van het overlijden van mijn papegaai? En hoe ik zijn heel ruime kooi dan heb verhuurd aan mijn roodrugparkiet, die heel tevreden was met de zee van ruimte?

In zijn oude kooi had deze parkiet een bad, een ding die je aan de open deur van de kooi bevestigde, en waar de parkiet regelmatig een bad in nam, tot grote vreugde van Anny, die dan de ramen mocht poetsen.

In zijn nieuwe kooi was het niet mogelijk dat bad aan de deur te hangen, dus hadden we het dan maar op de grond gezet. Maar voor een vogel is het nemen van een bad blijkbaar een verheven iets, en zo laag bij de gronds kon hij zich niet met goed fatsoen wassen. Al wat wij deden was nu en dan het water verversen, en zien hoe meneer zich hoogstens verwaardigde om even van het badwater te drinken.

Toen heb ik dat bad maar uit de kooi genomen, en gekeken of ik geen middel zag om het bad aan de binnenkant van de kooi op te hangen. Natuurlijk waren er alleen bevestigingshaken om dat klerebad aan de buitenkant te hangen, dus moest ik met een boormachine en al mijn technisch vernuft (oeioei) iets in elkaar flansen om dat bad toch te kunnen ophangen voor meneer de parkiet...

Dat lukte (mij niet onderschatten hé), en alras hing het bad daar ter beschikking van de weledele heer parkiet... Die het ding wantrouwend bekeek, en zich de eerste vijf dagen op een veilige afstand van dat bad bewoog. Nadien beschouwde hij dat weer als een extra drinkbak...

Tot gisteren. Gisteren had hij plots een verlicht moment, en herkende hij de mogelijkheid om zich te wassen. Het was een geplens van je welste !

Voor me zit nu een blinkende gele parkiet, met een bloedrode rug naar me te kijken.
Het beest was warempel vuil. Want het ziet er nu heel wat mooier en netter uit.

Nu ja, mooi en net... Het is ruitijd, en in plaats van een mooie staart staan daar nu amper twee grote veren, en enkele die al aan het terug groeien zijn. We gaan de kooi heel voorzichtig moeten reinigen, want anders zal heel het huis vol liggen met vele gele en enkele rode veertjes.
Ondertussen zit de kanarie luid te zingen en meneer de parkiet zit te knagen aan een stuk "zeeschuim", borstbeen van een inktvis, goed voor zijn kalkhuishouding...

Van zodra je tegen hem babbelt, komt hij aan de de draad zitten, zo dicht mogelijk bij je, zijn kopje scheef, en nu en dan dansend heen en weer trippelend op zijn stok. Als ik mijn vinger in de kooi steek, wil hij wel bij me komen, maar heeft net niet genoeg moed om het ook werkelijk te doen. Hij trippelt dan een stukje naderbij, en als hij er bijna is, weer achteruit. Gek beest.

Hij is ook schrikachtig. Als iemand aan het raam voorbijkomt, dan fladdert hij van schrik heel zijn kooi rond. Meestal is het "gevaar" al lang weer verdwenen vooraleer we kunnen zien waar hij van geschrokken was, maar je ziet dan zijn hartje bonken en hij ademt dan heel snel. Schrikbeest !

Als ik naar mijn kanarie en mijn parkiet kijk, dan vraag ik mij dikwijls af, wat geluk, wat vrijheid is... Beide beestjes zitten heel content in een kooi, hoe dan ook, een soort gevang. Ze hebben alles wat hun hartje verlangen kan, buiten de vrijheid. Eten, drinken, bad en ze zitten warm...
En ze zijn duidelijk content, en kwinkeleren heel de dag, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Ze hebben als partner alleen de mensen die hen verzorgen.

Het zijn schoolvoorbeelden van hoe je kunt gelukkig zijn in wat toch een abnormale situatie mag heten. Blijkbaar verstaat een dier, veel beter dan een mens, dat geluk een aanvaarden is van de situatie, en er het beste van maken. Vogels in een kooi, die goed verzorgt worden, leven ontzettend lang in verhouding tot hun wilde soortgenoten. Een vink in de natuur houdt het maximum 4 à 5 jaar uit, het merendeel haalt amper 3 jaar. Een vink in een kooi gaat makkelijk tien jaar en langer.

Het leven van een vogel in het wild, in "vrijheid" is zwaar en vol gevaren. Het leven van een kooivogel is veilig en gemakkelijk.

Het leven van een mens in een complexe maatschappij is als het leven van een kooivogel. We leven er langer, en we kunnen er perfect gelukkig zijn, ook al zijn we omgeven door tralies van reglementen en wetten.

Jammer dat "uitbraakpogingen" leiden tot steeds meer tralies, meer reglementen, meer wetten, meer beperkingen, meer beteugelingen... Soms krijg ik het gevoel dat men reeds tralies aan het plaatsen is, binnen in de kooi die ons gegund was.
En straks hebben we de vrijheid om te kiezen voor nieuwe traliebouwers...
djudedju

tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: