emblem of the Papacy: Triple tiara and keys Français : emblème pontifical Italiano: emblema del Papato Português: Emblema papal. (Photo credit: Wikipedia)Ik weet niet meer precies wanneer het afgeschaft werd, maar jaren lang gingen wij om drie uur, met gans onze groep van de Chiro, St Katharina Conterdam, naar het lof...
Als je nu aan jongeren zoudt vragen wat het lof is, dan weten de meesten dat niet eens meer. Eén psalm herinner ik me nog: Tantum Ergo ... Toentertijd was alles nog in het Latijn. Buiten de Chiro zaten er maar een paar oude besjes in de kerk, mensjes die door de rest van de bevolking kwezels werden genoemd.
Het lof duurde niet lang, zo'n twintig minuutjes hooguit.
Een eredienst om God te loven...
Ik hoorde ons moeder nog spreken over het Angelus, en soms zei ze bij het horen van het klokgeluid, na een blik op haar uurwerk: 't Angelus... Maar dat was alles wat er van dat gebed nog restte... Dit was blijkbaar al voor het lof verdwenen uit de volksdevotie.
Het lof is nog verdwenen, terwijl ik in de Chiro was. Ik herinner mij echt niet meer wanneer dat geweest is, en ik weet niet of het lof niet meer gehouden werd, of dat wij als jeugdbeweging niet meer er aan deelnamen.
Maar de binding met de kerk die was er en die bleef er heel mijn jeugd lang. In onze parochiekerk was er vroeger een "stoeltjeszetster", een oude dame die tijdens de misviering rondkwam bij de gelovigen om het stoeltjesgeld op te halen. Het rondgaan met de schaal werd gewoonlijk door een van de leden van de kerkfabriek gedaan. Die man begon dan zijn rondgang met het in de schaal leggen van een briefje van honderd frank...
Toen de stoeltjeszetster overleden was, vroeg onze proost, de onderpastoor van de parochie, of wij met de Chiro die taak niet wilden op ons nemen. Wij kregen daarvoor een percentje of twee van het opgehaalde, en dat was welgekomen voor een jeugdbeweging. Dus spraken wij af met de leiding om elk één mis van het weekend op ons te nemen, en het stoelgeld te gaan innen. Sindsdien weet ik dat enkelen van de leden van de kerkfabriek hun honderd frank weer uit de schaal raapten toen ze hem binnen brachten in de sacristie...
Wij moesten al die frankjes tellen, en inschrijven in een register. Kort voor we op kamp gingen, kregn we dan onze percentjes op het geld. Dat was in die tijd nog een behoorlijk bedrag, want toen gingen er nog veel mensen ter kerke... Nu is dat heel anders.
Ik denk niet dat die sterke binding tussen Chiro en kerk nog bestaat, of in ieder geval zal het veel minder hecht zijn. Alles lijkt wel meer en meer geseculariseerd. En als ik terugblik, dan lijkt alles wel heel sterk gedwongen in een kerkelijk keurslijf.
In de school begon en eindigde de dag met een gebed, was er heel veel aandacht voor het "vak" godsdienst, moesten wij de vragen uit de Mechelse Catechismus van buiten leren, en zonder fout kunnen opdreunen. Ik denk dat ik er nog steeds enkele zo uit het hoofd kan opzeggen: "Waar is God?" In de hemel, op de aarde en op alle plaatsen"... Er waren in dat boekwerk twee soorten vragen, de soort in grote letters en soort in kleine letters. Die in kleine letters moesten we pas leren in het zesde studiejaar, in voorbereiding op onze Plechtige Communie en Vormsel...
Mijn kleinkinderen hadden geen catechismus, en wat ze kregen als Godsdienst leek helemaal niet meer op wat wij leerden...
Midden in mijn puberteit kwam het Concilie... Heel de kerk leek op zijn kop gezet. En heel wat pastoors (en gelovigen!) hadden moeite met de vele snelle wijzigingen in de eredienst en in de leer... Ik herinner me dat ik op een kamp door de proost van dienst gevraagd werd om koster te zijn, het altaar klaar te zetten, de kelk en ciborie klaar te zetten en dergelijke meer. Ik was zo fier als een gieter. Terug thuis van kamp, vertelden wij dat aan onze proost, de onderpastoor, en die zei dat ik doodzonde had bedreven door de gewijde vaten aan te raken...
Leuk voor een kerel in die al zo wankele puberteit...
De kerk sprak plots onze taal, en trad van haar sokkel. De pastoor deed zijn mis voortaan met zijn gezicht naar het volk. Het enige wat nog herinnert aan de tijd dat de kerkdienst door de pastoor werd opgedragen met zijn rug naar het volk, is het oude gezegde dat je nog wel eens hoort na een begrafenis... " Als je het gat van de pastoor hebt gezien is heel je dag naar de ..."
Eigenlijk klopt dat dus niet meer, je ziet het gat van de "paster" niet meer... Hij staat met zijn gezicht naar je toe.
Ook gaat hij niet meer op de preekstoel staan om te prediken...
Ik herinner me de vastentijd, toen vreemde paters in de avonddienst kwamen prediken. Zij vertelden zo gruwelijk over hel en vagevuur, dat we bijna niet meer door de donker naar huis durfden...
Er is zo veel veranderd...
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten