 |
| Morpheus and Iris (Photo credit: Wikipedia) |
Op mijn wandeling had ik nog wat rondgewandeld en verbaasd vastgesteld dat het oude gebouw van het ACV, waar ik zo lang werkzaam was, nu ingenomen is door Heuvelheem. Ook zijn er talrijke nieuwe winkels die ik nog niet eerder had bemerkt. Te voet zie je dat, in de wagen zie ik dat niet...
Toen Anny terug was, nog maar eens, maar nu met de wagen, naar Raepsaet... Nu was hij wel open, en konden wij twee sleutels laten bij maken... Van daar naar de bank, want daar moesten wij ook nog een en ander regelen. Zodra dat in orde was, doorgereden naar de apotheek... Anny moet nu iets nemen voor haar cholesterol. Waar zij dat van krijgt is mij een raadsel, ze eet heel weinig vet... Maar ja, haar moeder had dat ook wist Anny nog...
Dan eindelijk weer naar huis, en nu zit ik al te bloggen, want deze namiddag moet ik weer weg... Naar school, om te leren keramieken... En vanavond is er dan nog een vergadering van ziekenzorg.
We waren net op tijd terug van de apotheek om de visboer te zien stoppen voor onze deur, vlug nog wat vis gekocht voor deze middag.
Nogal een geluk dat ik op pensioen ben, anders had ik geen tijd gehad om dat allemaal te doen.
En dan... dan denk ik aan vroeger... Toen ik nog werkte.
Toen zou ik zo'n programma beschouwd hebben als verlof.
Want meestal was het toen veel drukker, en dan kwam het werk daar nog boven op...
Ooit hoorde ik Camiel zeggen, toen hij enkele maanden gepensioneerd was: "Ik ben nu al vijf weken aan het schilderen van de ramen en de deuren van mijn huis, en toen ik nog werkte, moest dat in die drie weken vakantie, en ik had nog tijd over..." "Maja," zei hij, " Vroeger waste ik alles eens goed af, en gaf er een nieuwe lik verf op... Nu heb ik alles eerst afgebrand, dan geschuurd, dan in de primer, dan weer lichtjes opschuren en nu ben ik aan de tweede deklaag bezig..."
En zo gaat het als je op pensioen bent... Je hebt meer tijd, maar je neemt ook veel meer tijd om alles te doen. Je bent niet meer zo gehaast, en je doet alles bedachtzamer. Er zit niets of niemand meer achter je, er staat niemand te wachten op je... Je hebt tijd...
En toch ging de tijd nog nooit zo vlug als vandaag, tenzij morgen, morgen zal hij nog wat sneller gaan... Want iedere dag lijkt de tijd weer wat sneller te gaan dan de dag voordien.
Eigenlijk is het een zalige tijd... Als je je kunt opjagen in de weinige dingen die je te doen hebt. Jonge mensen zullen jaloers zijn als ze dit lezen, of... ze zullen niet begrijpend het hoofd schudden. Ik denk dat ik vroeger bij de laatste soort hoorde. Ik zal het niet begrepen hebben. In mijn werk had je nooit gedaan en met de vele avondvergaderingen en zitdagen kwam ik met 60 uur in de week niet toe... zonder al wat er thuis nog moest gebeuren.
Ik herinner me dat de kinderen eens thuiskwamen met de jaarlijkse vragenlijst van de PMS (nu CLB)... Hebben ze de mazelen gehad, de kinkhoest, zijn er overlijdens in de familie geweest of ingrijpende gebeurtenissen... Je kent dat wellicht wel, die ellendig lange lijsten x 3, want ieder kind kwam daar mee ieder jaar weer af... Ik had het die week wellicht héél erg druk, want ik heb met een rode stylo dwars over het formulier geschreven: Zie vorig jaar - Geen wijzigingen, en mijn handtekening.
De kinderen durfden er bijna niet mee naar school... Maar het jaar nadien kreeg ik de vragenlijst met een briefje je bij: in te vullen als er een of ander gewijzigd is...
(Mijn bureau was vlak naast de PMS... ze konden in geval van nood gewoon langs komen, maar zelfs dat hoefde niet...)
En nu schrijf ik dus drukkerderst.... ach, ik ben gek...
Gelukkig maar, want "Gek zijn is gezond" zingt die zanger (Geen idee wie het zingt)
Maar hij heeft wel gelijk, zolang we maar prettig gestoord zijn, dan is het goed.
Ik ga stoppen, en beginnen met het lezen van mijn mails... Djudedju, werk dat ik heb !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten