 |
| Image via Wikipedia |
En in de namiddag is er op de academie "Open deur", en men vraagt zoveel mogelijk leerlingen om actief bezig te zijn, ten aanschouwe van het plebs, het volk, de massa kijkers... Ik heb daar in het verleden ook tussen gelopen, toen we gingen kijken naar de activiteiten van Lieselotte. Nu kan Lieselotte komen kijken naar opa...die geen potten breekt in het potten maken.
Of er zondag ergens een rommelmarkt is, moet ik nog nakijken... anders wordt het misschien een lang en stil weekend. Blogloos... En een ongelukkige schrijvelaar die op zijn tandvlees bijt omdat hij niet kan bloggen.
Maar wellicht heel wat minder ongelukkig dan Luc, bij het verlies van zijn vader. Ik weet niet hoe het bij Luc was, maar ik was een "papakindje", ik hield veel meer van ons vader dan van moeder. Ieder kind heeft zo zijn favoriete ouder, zonder dat hij daarom minder liefde heeft voor de ander, heeft hij of zij toch duidelijk een van de ouders die op een of andere manier een trapje hoger staat. Bij mij was dat dus Vader, met een hoofdletter. En ik was hem veel te vlug kwijt. De sukkelaar is geen 58 geworden.
Maar een ouder verliezen, dat is, hoe oud ze ook zijn, steeds een verliezen. Je ouders, daar heb je een speciale band mee, zij zijn het die je hand hebben vastgehouden bij je eerste stapjes, en dat hebben ze in feite bijna heel je leven volgehouden. ook toen je al getrouwd was en niet meer thuis woonde, waren zij daar met de raad vanuit hun ervaring. Soms moest je het niet eens vragen, moesten ze niet eens bij je zijn, was er aan denken al genoeg: "Hoe zou ons Vader dat hebben gedaan?"... en op een of andere manier hielp dat.
En hoe oud ik nu ook ben, en hoe lang Vader al overleden is, ik doe dat soms nog. En ergens heb ik dan nog steeds het gevoel dat de hulp, de raad er is.
Voor mij is dat ergens, op een bepaalde manier een bewijs van de eeuwigheid. Ik weet heel goed dat dit niet wetenschappelijk is, dat het "maar" een gevoel is, maar soms voelt het zo echt, dat ik daar mijn bewijs vind.
Misschien is dat maar "willen" geloven, maar dat wil ik dan ook dolgraag.
Dat geef ik grif toe.
Is dat leven er niet echt, dan is dat niet erg, voor mij is het er, soms voelbaar, wel. Dat is voor mij voldoende.
Ik ben niet een van die mensen die echt Gelooft, met hoofdletter in goudopdruk, maar veeleer iemand die hoopt. Ik denk dat geloof nooit simpel kan zijn. Was het simpel, dan moesten we niet meer geloven, dan zouden we weten. Dat zou makkelijk zijn, maar wellicht ook minder waarde hebben.
Als ik mensen zo heel erg overtuigd hun geloof hoor belijden, dan vraag ik mij telkens af: "Geloven ze dat nu echt? Of zijn ze vooral bezig zichzelf te overtuigen ?" Ik heb in ieder geval dat geloof niet, wellicht denk ik te veel, en het lijkt me veel makkelijker te geloven zonder denken. Maar dat kan ik dan weer niet. En ik troost me met het idee dat mijn moeizame geloof net daardoor misschien wel meer waard is... Mocht het van koper of brons zijn, dan zou mijn geloof blinken als een spiegel, want ik ben er heel vaak mee bezig. Ik draai het en keer het en bekijk het van alle kanten. En de grootste twijfel vind ik bij de mens, de kerk van mensen, door mensen. De grootste hoop vind ik in het geloof op zich.
Gek, begrafenissen zijn ook van die dingen die mij doen denken aan al die zaken. En ieder begrafenis is een herbeleven van de begrafenis van onze zoon, onze ouders, mijn broer... diegenen die je het meest nabij waren en eigenlijk nog zijn. Over de grenzen van de dood heen.
Iedere begrafenis doet de wonde weer wat bloeden.
Iedere begrafenis is steeds weer dezelfde.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten