donderdag, februari 16, 2012

dikketruiendag...

Kinderen op een school in Noord Tanzania
Image via Wikipedia
Zonet op AVS de regionale Tv-zender, een school in de kijker voor dikketruiendag... KBO Mater. Toch eens gaan kijken...
Een hele bende enthousiaste jongeren, dringend voor het scherm, in de klas, met muts, vest en handschoenen aan, de juf met alleen een wollen vestje... Zij komt hoger, en warme lucht stijgt. Duidelijk te zien.
Maar wat ons vooral opviel...
Vroeger, toen onze kinderen klein waren, was het hier "De Zoete Inval", en zat ons huis hele dagen vol met jeugd, met hele bendes.
Wij dus kijken of er ook kinderen van die kinderen van vroeger zaten... Maar we herkenden eigenlijk maar één naam...
Waar zijn die allemaal naar toe?
En dan valt onze frank (euro)... Onze kleinkinderen zijn ook al lang en breed het basisonderwijs ontgroeid... Dat zal dus voor hun vrienden van toen ook wel het geval zijn.

Binnen een jaar of tien, vijftien... Dan zien we misschien hun kleinkinderen op het scherm...
We worden oud, ook al voelen we het (nog) niet, ook al denken we er niet aan.

We moeten maar naar onze kinderen kijken, naar de kleinkinderen en verbaasd staan dat ze al zo groot zijn... "Oma, ik ben wel geen kind meer hé!"... Nee, ze zijn het wel nog, maar ze zijn op de leeftijd dat ze dat met klem ontkennen. En dan denk je terug aan je eigen tienertijd, een je kinderen in die pubertijd, en je kijkt nog eens naar je kleinpubers... djudedju...

Mocht mijn oudste zus hier nu naast me zitten, en mee schrijvelen aan deze blog, dan zou ze weer beginnen over het feit dat zij en mijn oudste broer een heel andere generatie waren dan ik met mijn jongere zus... Dat was ook zo. De twee oudsten waren van voor en tijdens de oorlog, wij, de twee benjamins van na de oorlog. Wij als jongsten hebben niets gekend dan een heel snelle vooruitgang in welvaart en welzijn, en zijn groot geworden in de golden sixties... Volle economische expansie, alles ging vooruit, Tv en radio, de spoetnik, en zowaar nog een Belg die de Tour de Zwans won... Het kon niet meer op, altijd maar beter, meer...

Lang heeft het niet geduurd, in midden de jaren zeventig van de vorige eeuw, was het al aan het keren, en eigenlijk is er nooit meer dat elan teruggevonden. Er zat altijd wel iets of iemand op de rem. Er was altijd werkloosheid, en besparingen, en we keken met zijn allen in de pikzwarte tunnel van Dehaene, waarvan hij zei dat er licht was aan het einde, maar dat hebben we eigenlijk nooit echt gevonden, als we er al uit zijn geraakt, dan was het ergens bij nachte.
Echt slecht is het niet geworden, maar die explosie van groei, die was er niet meer. Het stagneerde in het beste geval, en veelal was er zelfs wat afbouw.
De huizen werden duurder, de leningen nog onbetaalbaarderderder...
Kortom, de kleine man werd hoe dan ook het eerste "slachtoffer".
Nu zitten we weer in een dipje, besparingen, praten over de index, pensioenleeftijd optrekken... sociale onrust.

De pensioenen van de ministers en parlementairen na 25 jaar "dienst", daar is nog niet aan geraakt.
Beetje bitter, gal wellicht.
 In de Verenigde Staten van Amerika alleen al wordt er dagelijks genoeg voedsel weggegooid om de rest van de wereld te voeden.
Hier in het rijke Europa zal het wel niet beter zijn.
En wij dan maar klagen.

Ooit tekende ik een bittere cartoon, die geweigerd werd wegens te bitter, waar je een paar van honger stervende zwartjes zag liggen, terwijl een paar dikke sigaren rokende kapitalisten het over de problematiek van de boterberg en de melkplas hadden...
Zij hadden ook hun problemen...
Er is nog zo weinig veranderd
we zijn ons eigen doembeeld

tot de volgende ?

foto: kinderen op school in Tanzanië... zonder dikke trui....
Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: