grijsdag

Image via Wikipedia

't Geeft niet op... De lucht is grijs, de wereld grijs... Ik zit hier met licht te bloggen, want het is nog steeds niet klaar, en 't ziet er niet naar uit dat het nog klaar gaat worden.
Ik heb een gloeiende hekel aan die donkere dagen.
Op zo'n dagen geloof ik het meteen als ze mij het einde van de wereld voorspellen... 't Ziet er immers al uit alsof het licht is bijna verdwenen...
En geef toe, het is mode om van het einde van de wereld te praten...

Eigenlijk lijkt me dat een totaal verkeerde uitdrukking. Men heeft het immers niet over het einde van de wereld, maar over het einde van de mensheid.
De wereld zal wellicht ten onder gaan als de zon sterft. Naar het schijnt gaat een type ster als onze zon dood door in eerste instantie op te zwellen, en nadien in een te krimpen tot een onooglijk balletje in het heelal. Maar dat laatste zal de aarde niet meer meemaken, want tijdens dat opblazen van de zon zou de wereld allang verbrand zijn.
Zo zeggen de geleerden. Nu. Misschien is er morgen een nieuwe theorie. Maar hoe dan ook, dat is nog ver weg in de toekomst.

Wat betreft het uitsterven van de mensheid??? Daar hebben we het raden naar. We kunnen misschien al een en ander leren uit het verleden en uit het grote sterven van de dinosauri... Misschien botst er straks (en dat is geen tijdsbepaling) een grote steen uit de ruimte tegen onze aardkloot, stof en vuur en rook overdekt heel de wereld en eeuwen van kou en duisternis overdekken de wereld, en dat is al genoeg om weer een massaal uitsterven te veroorzaken, met misschien dit keer de mens als een van de slachtoffers. Of misschien krijgt de wereld hier of daar een stuiptrekking en barsten er meerdere enorme vulkanen uit, met dezelfde gevolgen als hierboven beschreven.

Of... misschien komt er een enorme pandemie, die niet alleen een massaal sterven van de mens veroorzaakt, maar ook nog eens onvruchtbaarheid veroorzaakt. Misschien met dank aan een Nederlandse geleerde die een nieuwe griepvirus maakte... en deze wetenschap ter beschikking stelde van heel de wereld... Met een totaal nieuwe vorm van terrorisme ten gevolg.

Of... gewoon.  Gewoon? Ja, onze tijd is op. En hierboven trekken ze de stekker uit. Poef, gedaan!
Wie weet was dat ook zo met de dinosauri, want er is eigenlijk niemand die weet hoe dat grote sterven in elkaar zit. Niet logisch ? Wellicht niet, maar logica hangt samen met begrijpen, en als we het niet begrijpen, wat is dan logisch ?

Of... we zijn er eindelijk in geslaagd heel het ecologisch evenwicht naar de knoppen te helpen, en veroorzaken we zo ons eigen einde, en is de toekomst aan paar soorten insecten die dergelijke dingen kunnen doorstaan. (Veel later zullen geleerde kevers zich staan afvragen waardoor die huizenbouwende diersoort is uitgestorven)...

Kortom, we weten het niet. We zullen het pas zien als het zo ver is. En misschien komt het wel nooit... Overleeft onze soort zelfs de aarde. Zwermen de mensen uit over de planeten. En na enkele jaren kunnen we dan intergalactische oorlogen gaan voeren tegen andere werelden met onze eigen soort.

Kortom, ik trek het mij niet aan. Als mijn uur, of het uur van heel de wereld, van heel de mensheid is geslagen, dan is het zo. En of er nog iets is na de dood, dat zal ik dan eindelijk weten... of net niet.
Maar voor mij is de dood het einde van mijn wereld. En dat is zo voor iedereen.
Of het nu in een massaal sterven gebeurt of zuiver individueel...

Met andere woorden, de mannen die het einde van de wereld voorspellen hebben gelijk... Misschien niet zoals zij het stellen, maar voor wie sterft is het het einde van deze wereld.
En of ze nu in een schuilhut zitten ergens in Spanje, of gewoon thuisblijven, het stopt toch. Dit aardse leven toch, de rest hopen we maar. Of geloven we met de nodige twijfels... (en dat lijkt me een aardige omschrijving voor "hoop"...)

Wanneer mijn wereld, of uw wereld stopt ? Ik weet het niet. En dat is maar best, stel je voor dat we het wel wisten. Stel je voor dat we weten dat het op die dag allemaal stopt. Hoe zou je dan leven ?
Voor sommige mensen is dat zo... Terdoodveroordeelden kijken uit naar die dag, dat uur... En de meesten gaan lijdzaam naar hun terechtstelling, verzoend met het onafwendbare. Vraag je het aan Jan met de Pet op straat, die zijn uur niet kent, dan zullen de meesten de dood vrezen. Blijkbaar heeft het kennen van je einde ook een rustgevend effect...
Waarom zou je dan bang moeten zijn voor wat je niet kent?

Omdat het plots komt, onverwacht? Of omdat je niet met jezelf in het reine bent?
Ik weet het niet, maar bang ben ik niet.
De dood hoort bij het leven.
En wellicht zijn we de enigen met een hoop op eeuwige leven?
Geeft dat meer rust, of is dat net de bron van de onrust ?

ik weet het niet, jij ook niet.
tot de volgende ?