woensdag, december 21, 2011

Winter !

Martin Luther as a monk with tonsure.Image via WikipediaVandaag is het winter, we zijn immers de 21° december. Nog 4 dagen en het is weer Kerstmis, en dan nog een week en we zijn Nieuwjaar 2012...
't gaat verdorie vlug.
Kerstmis... het oude Joelfeest gekerstend met een herdenking van de geboorte van Jezus Kristus. Er is geen mens die weet wanneer Hij precies is geboren, en men vermoed dat het wellicht eerder in 7 voor Kristus dan wel in het jaar 0 is geweest... Maar dat doet allemaal niet ter zake.
Op een gegeven moment heeft men het nuttig geacht het sterk ingeburgerde heidense feest te kerstenen, en daar zette men dan maar de geboorte van de Heer...

De kerstening van onze regio ging niet van een leien dakje... We staan daar amper bij stil, onze maatschappij is zo verweven met het Christelijke gedachtengoed, dat we het gevoelen hebben dat het al altijd zo was, maar het duurde vele eeuwen vooraleer de streek hier gekerstend was. Karel Martel was een heiden, hij droeg de Hamer van Thor, en poogde wanhopig een Christelijke vrouw aan zijn zij te krijgen om zijn invloed op die groeiende groep te versterken, dat was dan Amelberga, die hier in Mater een tijdlang woonde en nog steeds de parochieheilige bij uitstek is...

Karel Martel, de redder van het Christelijke geloof in de strijd tegen de oprukkende Islam was dus niet eens een Christen...
Met andere woorden, het duurde honderden jaren vooraleer we hier werkelijk in een Christelijke regio woonden.

Wat mij daar bij opvalt, is dat het geloof van de Oude Belgen helemaal verdwenen is in de nevelen van de tijd. De kerk heeft heel zorgvuldig alles vernield en verwijderd wat ook maar zweemde naar dat heidendom. Heel onverdraagzaam, helemaal geen God van Liefde, maar veeleer de God uit het Oude Testament, jaloers en wrekend...

Eeuwen lang beheerste de kerk dan het politieke toneel, en had de uiteindelijke macht in handen. Geen wonder dat er een beweging op gang kwam tegen die Kerkelijke wanpraktijken. Luther was niet eens de eerste, er waren er al heel wat voor hem, maar het toeval wilde dat zijn reactie uitmondde in een nieuwe beweging, terwijl de vorigen verdwenen in het gewoel der tijden.
Dat het protestantisme zo'n impact had was te danken aan het feit dat de tijd er voor rijp was: het volk was de kerkelijke willekeur meer dan moe.

Ook al was en is het een scheuring, het protestantisme zuiverde ook voor een stuk de kerk zelf. Om het simpel uit te drukken: hun frank viel, en ze werden wat voorzichtiger in de wijze waarop ze de macht probeerden te hebben en te houden... Maar nog steeds was  het veel meer over de macht dan wat anders.
Heel jammer, maar we zagen de politiek ingrijpen in het protestantisme, en alras waren ze daar zowat in het zelfde beddeke ziek. Oorlogen over het juiste geloof waren schering en inslag, maar gingen in werkelijkheid gewoon tussen staten die het laken probeerden naar hun kant te trekken, en daar de godsdienst voor misbruikten.

Eigenlijk is het een wonder dat het geloof nog bestaat...
Dat er steeds minder mensen nog echt gelovig zijn (lees volgeling van de Kerk waar ze bij zitten), is dan ook geen wonder. Mensen geloven nog wel, maar verlaten massaal dat instituut die het nu nog steeds niet kan laten om te proberen ook politieke invloed te hebben. Helemaal tegengesteld aan wat in hun evangelie staat...

Kan een geloof bestaan zonder Kerk als instituut ?
Ja en neen... Ja, omdat geloof op allerlei manieren kan doorgegeven worden, nee, omdat het zeker niet die impact zou hebben als van uit een georkestreerd geheel. Mensen zouden het niet prediken thuis, ze zouden het wellicht alleen gebruiken als stoplap, in geval van nood te gebruiken...
Met andere woorden, wil de kerk het geloof als instituut redden, dan moet het dringend het geweer van schouder verhangen!
Het moet de macht afzweren en terug naar de basis gaan. Kleinschaliger gaan werken, dichter bij de mens. Eredienst zou terug moeten gaan naar het oude idee van een gemeenschap, samen zittend aan tafel, herdenkend, herlevend en niet meer in plechtigheden met rituelen die heel ver weg staan van de mens van vandaag.
Geen mastodonten van kerkgebouwen, maar veel liever kleine knusse zaaltjes waar je dicht bijeen je ook samen voelt.
Geen gekke kledij, maar gewoon mens met de mensen.
Proberen het geloof te beleven, om te zetten naar de dag van vandaag.

Teksten ? Liefst vertalingen naar de tijd van nu! Kijk, ik ben er nu 65, en heb de uitleg van de teksten al herhaaldelijk weten aanpassen. Mocht ons moeder zaliger nog leven, dan zou zij kunnen vertellen van nog veel drastischer veranderingen in de uitleg van de teksten. En vooral in de uitleg van de kerkelijke richtlijnen. Om nog maar niet te spreken over de logische verschillen tussen "Rome" en de plaatselijke kerken.
Een levende kerk heeft alleen een Rome van doen om ergens een zekere vorm van eenheid te bewaren. Om geen uitwassen te krijgen, maar ook daar moet het veeleer een overleg-orgaan zijn, dan wel een dictatoriaal bevel.
Er is geen zinnig mens die kan vertellen en waar maken dat de kerk in Tadzjikistan dezelfde is als hier, laat staan die in de brousse van donker Afrika, waar het leven en de maatschappij heel anders zijn. Je kunt je geloof maar beleven in en binnen de gemeenschap van ook niet-gelovigen, en met eerbied voor die anderen.
Je leeft niet op een eilandje, je leeft in een maatschappij met elkaar.

Ik vertrek hier van uit een Christelijke visie, omdat wij hier binnen het Westerse Europa die achtergrond hebben, maar je kunt en moogt het omzetten naar andere werelddelen met andere geloven, de richtlijnen blijven in feite dezelfde! Geloof is een beleven, of zou het moeten zijn. Beleven is individueel, en kan hoogstens wat richting krijgen. Geen dictaten, geen wetten maar overtuiging van.

Maar ja, ik ben maar een ketter, want ik heb ideeën die niet overeenstemmen met de officiële richtlijnen van een kerk die dreigt te verstikken in haar eigen behoudsgezindheid, haar eigen gevecht voor de Macht...
Kerstfeest...
Het is zo'n mooi verhaal! Een arme duts die ter wereld komt in een oude schuur, tegen de wind beschermt door het dikke lijf van een os. Met als ouders twee arme dutsen, in een vreemde streek, waar ze niemand kennen. Helemaal alleen als allochtonen in een klein dorpje. Bekeken en geschuwd door iedereen... En daar uit groeit dan een wereldgeloof....
Het is op zich al een parabel, ook met een slechte start kun je toch de meet bereiken.
Het is ook een verhaal van vrede, want zie, de geboorte van het kindje verzacht de zeden, en allochtoon of niet, herders komen met wat schapenvelletjes en melk en kaas om hen te steunen vanuit hun eigen armoe...
Een verhaal die ons nu nog raakt...
Hopelijk...

Woont er in uw buurt ook een duts links of rechts ?

tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: