spelen

Image via WikipediaEén ding is er heerlijk aan deze kerstperiode: het is veel stiller op het politieke front.
Ik heb vakantie, want de academie volgt het ritme van de scholen, dus is er nu een rustperiode ingelast. Ik heb mijn beeld half-afgewerkt meegebracht naar huis, anders zou het wellicht te hard zijn om het alsnog te bewerken...

Gisteren zat ik rustig te kijken naar een van die vele natuurfilmpjes die je tegenwoordig ziet op je TV... Documentaires ten allen kante...

Het valt mij op dat ook jonge dieren spelen. Je ziet jonge leeuwenwelpen ravotten, wolvenpups spelen en noem maar op. Steevast houden ze je dan voor dat die spelletjes eigenlijk een voorbereiding zijn op hun latere leven als jager. Ze leren spelenderwijs doden, vechten...

In heel wat van onze mensenspelletjes zitten die elementen voor later ook. Proberen de eerste te zijn, de beste te zijn, de handigste te zijn, sterker te zijn...
De Hollander die ooit zei "Voetbal is oorlog" heeft eigenlijk wel gelijk. Al ons spelen is in feite een beetje oorlog. Je ziet alleen brave ouders die spelen om te verliezen tegen hun eigen kinderen, maar in feite is dat dan het stimuleren van de kinderen om hen te leren overwinnen...
Voorbereiding op het grote-mens-zijn...
Je moet je streng staan, je moet de kaas niet van je boterham laten pakken, je moet zien dat...

Bij die dieren is het heel duidelijk Struggle for Life, eten of gegeten worden... Maar eigenlijk is dat ook bij de mens nog steeds zo. We praten weliswaar niet meer over elkaar op eten, maar toch... We worden aangemoedigd om beter te zijn dan de ander, meer te verdienen, je onmisbaar maken...

Wie niet mee kan vliegt er uit... En dat is heus niet alleen op het werk !
In heel onze maatschappij vliegt de duts er uit. Wie niet mee kan is gezien. Gehandicapten worden weliswaar opgevangen, maar ze zijn en blijven tweederangsburgers. Minderwaardigen.
Hier en daar zijn er wel mensen die proberen een beetje meer aandacht te krijgen voor invaliden en co, maar eigenlijk gaat het dan meer over een medelijden dan over een werkelijk aanvaarden.
Neem nu de terminologie... Vroeger had je invaliden, dat werden dan plots minder validen, en nu zijn het anders-validen... Maar ze zijn dus nog steeds niet echt valide, niet echt iets waard...

Toch zijn we wellicht de enige diersoort die toch iets doet voor zijn zwakkeren, zijn ouderen. Bij heel wat diersoorten gaat wie niet meer mee kan, gewoon dood. Daar is het spel daadwerkelijk een voorbereiding op het al dan niet overleven.

Bij de moderne Westerse Mens is het spel geëvolueerd naar een heel ander iets. We lopen niet meer om ter eerst, we worstelen niet meer voor de lol en om ons eigen sterkte te kennen, nee, we sporten nu. Niet meer om de snelste te zijn van de groep, maar om records te vestigen... Sneller dan wie dan ook en wanneer dan ook. Voor de roem en voor... het geld.
Voetbal is niet langer een spel, het is een bikkelharde strijd voor poen.
Fietsen is niet langer meer een manier om zich makkelijk te verplaatsen, het is een middel om roem en geld te verwerven, of, wanneer je naar de wielertoeristen kijkt, een middel om bionnen de groep de meeste kilometers te vreten de hoogste berg te overwinnen, het meest te kunnen drinken????
Het is altijd weer een soort wedstrijd. Er hangt altijd iets van af...

Heel zelden zie je nog eens mensen een potje voetballen, zo maar, voor de lol, en dan nog is het vooral pogen om meer doelpunten te scoren dan de anderen... Altijd zit er ergens dat tikje naijver, dat beetje vechten in vervlochten...

Geen wonder dat er nog steeds geen Vrede is... We maken van ons spelen, onze ontspanning een gevecht. Van ons echte streven dan uiteraard een oorlog.
Oorlogen hoeven niet altijd tussen naties te gaan, je ziet ze ook tussen arbeiders die alles op alles zetten opdat zij die bevordering zouden krijgen en niet de ander...
We geven mensen verschillende beloningen voor het werk.
Waarom eigenlijk ?
Waarom moet een meestergast meer loon krijgen dan een ongeschoolde kracht? Omdat hij meer verantwoordelijkheid heeft... Oh ja? Is dat dan niet net zijn beste kunnen ? Net zoals die ongeschoolde ook zijn beste kunnen geeft?
De maat waar wij mee meten is opgesteld vanuit ons systeem van veroveren, oorlogen vechten, streven ... Niet vanuit de motivatie dat we met zijn allen gewoon willen leven.
Waarom zou je geen verantwoordelijkheid kunnen nemen zonder daar speciaal voor betaald te worden?
Waarom is de man achter de vuilkar minder dan de bedrijfspsycholoog, of dan de PDG ?
Doen ze niet allemaal even hard hun best om de taak te volbrengen?
Is hun werk niet een onderdeel van het geheel dat we maatschappij noemen?

Moet er altijd iets achter motivatie staan? Kun je niet gewoon een potje voetballen zonder te vechten voor een doelpunt? Kun je niet echt evenveel vreugde hebben aan het doelpunt van de anderen?

We zijn gek. We zitten nog steeds in het stadium van het dier, die vechten om te overleven, wij vechten voor luxe, voor macht...
Maar macht... dat is een volkomen subjectief iets in deze mensenwereld aan het worden.
Die grote directeur-generaal is niets zonder zijn grote auto die gemaakt werd door gewone werklieden, is niets zonder zijn arbeiders en bedienden. We zouden in een stinkende vuile wereld leven mocht de man van de vuilkar er niet zijn.
Macht is iets wat je aan een ander toekent, hetzij omdat hij sterker is, hetzij omdat anderen zo ver heeft gekregen dat ze voor hem werken, vechten, slaan en stampen. Zijn macht is eigenlijk maar een papieren huis...

Hij is niet meer dan de minste der minnen, niet minder ook.
We zijn allen gelijk.
Kleine onbenullige mensjes...
die elkaar de duivel aandoen.
Waarom eigenlijk ?
Om schatten te vergaren op aarde ? We kunnen ze toch niet mee nemen...
Is het dan de moeite om er zovelen voor te laten opdraaien?

Ik ken een leuk spel: breed glimlachen en kijken hoe lang de anderen hun stijf serieus bakkes kunnen behouden


tot de volgende ?