zaterdag, oktober 22, 2011

zat er dag

en nacht.
Zo, nu weet je meteen dat het zaterdag 22 oktober is van het jaar 2011 volgens de bij ons gebruikelijke kalender.
Morgen is het zondag, en voor één keer komt er geen blogje van mijn hand. Te druk.
Als ik naar buiten kijk is het schitterend weer (maar koud !) en de barometer is al weer aan het zakken naar regen... Aan de ene kant heb ik liever dat "mooie" weer, omdat we dan op zijn minst nog wat licht hebben en niet alles er grijs en somber uitziet, maar aan de andere kant vrees ik een winter met zo'n "mooi" weer, want dat betekent dat het weer berekoud zou zijn... en met de prijs van de brandstof is dat niet om mee te lachen.
In de tuin spotten we nu al weer vogels die gaan kijken of de vetbollen er nog niet hangen. Ze zijn zo gewoon van ieder jaar weer eten en drinken te krijgen, dat ze dit wellicht als een vaste stek beschouwen (hun stamcafé als het ware).
We gaan dan maar toegeven zeker, en de mezenbollen gaan ophangen. Met de fles met zaad gaan we nog wat wachten, want daar eten ze niet van, daar vreten ze van.
Nog een dikke week is het is weer Allerzielen, kerkhofdag... Je ziet in de winkels als weer de grote potten chrysanten staan, dit jaar veelal met drie kleurtjes in één pot. Vrolijke dingen voor op het kerkhof.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel mooie bloemen vind, en wellicht staat er straks weer eentje op de tafel als versiering en opfleuring... Van fleur, Franse bloemen op een Vlaamse tafel.
Chrysanten zijn dan eigenlijk nog Chinees of Japans van origine meen ik mij te herinneren ... Ze fleuren dus niet maar tjantjoengtjangen of zoiet....Nu ja, als ze maar mooi zijn.

Straks zie je weer de eindeloze stoet chrysantenpotten met een mensje er aan hangend, de eindeloze weg naar het graf lopen... Grijze grauwe mensjes in donkere dikke kleren met een stukje zonlicht in hun armen op weg naar de dode. Naar de dood.
Gedenk Oh Mens...

En na die dag staat plots alles weer in een ander teken, je hoort niets anders meer dan Sinterklaasliedjes en kijk, daar piepen de eerste vrolijke kerstballen al in de etalage tussen de rondhippende paashazen... Och ja, ik vergat Nieuwjaar en Carnaval bijna...
Valt jou dat ook op?
Na die dag van de dood, keren de mensen hun frak, doen de donkere kleur naar de binnenkant, zien er weer vrolijker uit en gaan op, op naar een hele resem feesten... Heel de donkerste periode van het jaar zit tjokvol feesten, met veel kaarslicht. Op het einde vieren we Pasen, en daar wordt nog eens dunnetjes de Paaskaars aangestoken, waarmee we dan de rest van het jaar door moeten.
Maar hoe dan ook, het is al licht en lichtjes en kaarsjes en vuren die de klok slaan.
We doorbreken voortdurend die donkerte
Allerzielen is immers dan voorbij, op naar het leven, op naar het licht
op naar de lente
en de uiteindelijke beloning: de warme zomer...

Ik wou dat ik eens even terug kon in de tijd... Dat ik ergens op de evenaar in Afrika at, nog voor de blanken er hun "beschaving" kwamen opdringen... Zou men daar, waar de zon altijd hoog staat, zou men daar ook een periode van lichtjes en feesten hebben, in de moessonperiode ? Of is het gebrek aan duistere tijd ook gelijk aan een gebrek aan het brengen van Licht ? Ik vermoed het!
Ik denk dat wij al sinds we hier als mensensoort in deze contreien kwamen, dat wij sindsdien iedere keer weer dat licht zo node missen, en alles doen om het op zijn minst in ons huisje binnen te halen (Toen in onze grot of paalhutje...).

Het is geen wonder dat ook de godsdiensten inspelen op dat verlangen naar licht en leven... Het zit ingebakken in ons. Wellicht een oerverlangen naar de tijd dat wij als soort ergens in Afrika het licht zagen ?

Licht... Straks loop ik rond met een lantaarn in de hand: "Ik zoek een mens"...
Of anders gezegd: ik zoek Leven...

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: