dinsdag, november 02, 2010

Kerkhofblommen

AllerzielenImage by Sponzen Ridder via FlickrDe kerkhoven zijn weer opgepoetst, staan vol bloemen en de dood lijkt één groot feest... Je zag de mensen aan komen met hun armen vol potten die ze vol van een bizar plichtsbesef gingen neerpoten op de graven van hun geliefden.
Hier en daar zag je er eentje die het meende, die het grote verdriet nog eens voelde opwellen, maar de meerderheid vervult een plicht. Steeds minder zie je mensen die eventjes bij het stilstaan ook een kruisje slaan en even bidden... Dat lijkt iets uit het verleden. Van toen ik kind was, en aan de hand van moeder ook die jaarlijkse tocht meemaakte.
Vroeger waren de bloemen ook anders, de chrysanten van toen waren steevast wit of geel en van die grote bolle bloemen, terwijl het nu veelal van die kleine bloempjes zijn, maar in immense hoeveelheden. De grote bestaan nog wel, zijn heel duur en wat passé.
Op het nieuwe kerkhof zie je ook steeds minder en minder van die monumentale grafzerken. Alles is sober, wellicht mede doordat het niet meer "voor eeuwig" is... Mijn oudste zus beloofde ons moeder om de graven van haar grootouders verder te onderhouden, maar daarna zullen die zerken wellicht ook langzaam vergaan overwoekerd door mos en langzaam weg zakkend.
Rond onze kerk zijn er nog een paar grafzerken blijven staan, die er wat eenzaam bij staan, midden in een veld vol gras, dat netjes wordt bijgemaaid. Geen paden meer, en in het voorjaar is het oude kerkhof een zee van narcissen, waarin de graven oprijzen als zwarte spoken van een ver verleden.
Het moge duidelijk zijn: ook de dood is niet eeuwig...
Ook zonder filosofische of godsdienstige bedenkingen verdwijnt de dood zachtjes in het verleden. Op de moderne kerkhoven gaat dit veel sneller dan vroeger, want de vergunningen om de doden hun rust te gunnen zijn veel korter geworden. Na een bepaald aantal jaren worden de graven geruimd, plaats voor nieuwe. De dood is een industrie geworden, na een periode van gebruik weg er mee, en nieuwe...
Voor sommigen is dit een moeilijk idee, anderen vinden het normaal. Maar onberoerd laat de dood niemand.
Het is geen wonder dat de mens slechts éénmaal per jaar zijn doden bezoekt... De dood is een afschrikwekkend iets voor de meesten. Het zijn slechts die enkelingen die troost vinden in een bezoek aan hun doden, mensen die er in slagen met hun doden contact te maken, echt of in hun eigen geest??, die regelmatig gaan naar "hun" dode...
Voor mij ligt mijn zoon daar niet, liggen mijn ouders, mijn broer daar niet, ligt er niemand, liggen er alleen stoffelijke resten, maar voor mij zijn de doden al lang niet meer dood, en mij veel nabijer dan het kerkhof. Maar ja, dat is mijn idee, mijn ervaring, mijn hoop...
De uwe kan héél anders zijn.
Misschien hoor je wel bij degenen die niet de doden gedenken, maar hun gedachtenis ?
Och, gelijk hoe...
Allerzielen is een dag waarop we nog eens terugdenken
met pijn
of
met hoop op weerzien
tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

3 opmerkingen:

Tiens Mevissen zei

Ach Toon,

Ik "praat" nog geregeld met mijn vader, ook met mijn oma.
Zij zijn de mensen die het meest hun stempel op mij gedrukt hebben.
En als ik met ze praat, handel en vooral denk, voel, ik in hun sfeer als ik dat zo noemen mag.
En dat doet deugd.

Groetjes,

Tiens

Anoniem zei

Tja, Tiens, voor jou zijn ze je dan ook thuis veel nader dan op het kerkhof, hé ? Voor mij is dat ook nog steeds zo...

Henk zei

Ik zie die lichamen van gestorvenen als zielloos. Maar toch vind ik een graf van een geliefde kostbaar. De herinnering aan het afscheid daar, de herinnering aan de afscheidsdienst, de herinnering aan de persoon in kwestie, maar ook de verwachting hem of haar ooit nog eens terug te zien.

Gr. voor jullie beide Toon en sterkte bij het verdriet dat altijd aanwezig blijft.