Image via WikipediaVorige maand was mijn blog populairderder dan ooit!In augustus zijn er maar liefst 578 keren mensen op mijn blog geweest om er een blogje te lezen. Sinds ik een tellertje heb ingevoegd, zijn er al 14.494 lezers afgekomen en die hebben maar liefst 17.014 blogjes gelezen...
Ik krijg plots mijn col niet meer dicht.
En dan vraag ik mij af wat die mensen daar eigenlijk zoeken... Want ik schrijf eigenlijk bijna nooit over een "hot item", bijna in tegendeel. Ik ben begonnen met het schrijven van wat ik dacht, doe en voel, en eigenlijk doe ik dat nog steeds.
En toch komen er dan zoveel mensen op af. Bizar.
Ik kreeg zelfs al ooit vragen om stukken te mogen overnemen (het mag, geen enkel probleem), en de verklaring was dat mijn kijk op de zaak zo verfrissend en verstandig was (daar gaat nog een knop van mijn col).
tommetoch...
Vandaag is de school weer gestart, en het is ... goed weer...
Het zal weer druk geweest zijn op de wegen, in de school zullen de nieuwkomers weer wat angstig (of juist heel uitdagend) hebben staan staan, en rondkijken naar al dat nieuwe dat onbekende.
Ons Lieselotte gaat zo vandaag voor het eerst naar het middelbaar, in Zottegem, ergens dicht bij het station en vlak bij de kerk is mij verteld. Ewoud gaat ook in Zottegem naar de school, maar dan in de deelgemeente Grotenberge, en hij is al bij de "anciens".
Maar voor Lotje zal het dus allemaal nieuw zijn, nieuw is de manier om naar school te gaan (met de trein!), dan in een nieuw gebouw, nieuwe klas, nieuwe leerkrachten, nieuwe medeleerlingen... met een totaal andere soort van lesgeven, niet meer één juf, maar voor ieder vak zowat een andere...
Het zal raar doen. Gek dat ik mij van die toch wel speciale ervaring niets meer herinner. Maar voor mij was de sprong niet zo groot, ik ging van het klein college naar het groot, en dat was in de zelfde blok, met dezelfde speelplaats... er was dus een en ander bekend, niet alles was nieuw, en heel wat van de medeleerlingen maakten dezelfde stap, zodat ik ook niet echt in een totaal nieuw systeem terecht kwam...
Ik vraag me echter af, wat dat voor Lotje betekent... Ik was in mijn klas een haantje de voorste, maar ik zie dat niet zo bij haar... Het is geen muurbloempje, maar het is ook zeker niet de durfal en de dooral... Ik denk dat haar hartje vandaag wel aan een iets hoger ritme zal kloppen dan anders, en bij iedere nieuwe leswisseling, ieder nieuwe leerkracht weer een maatje sneller...
Voor haar is de dag van vandaag een groot avontuur. Alles nieuw, een echte ontdekkingstocht.
Later gaat dit op in mooie herinneringen, en vergeet je de negatieve kantjes van die dingen. want ons geheugen is helemaal niet zo waterdicht als we soms menen.
En zo zijn er vandaag duizenden...
Allemaal avontuurtjes, 1 september lijkt wel avonturendag.
Als je eens de moeite doet, om te kijken wat die kinderen allemaal moeten leren in die korte tijdspanne, dan kunnen we niet anders dan verbaasd zijn... En dat al die kennis later zo vanzelfsprekend gebruikt wordt in het dagelijkse leven, in de job, dat is eigenlijk nog veel wonderbaarlijker.
Onze ingebouwd computer moet enorme capaciteiten hebben !
Niet alleen is het een enorme databank, maar het is dan ook nog eens duizend keer knapper dan de slimste computer in het leggen van verbanden, in het exploreren van het onbekende, in het combineren van dingen die door een computer niet eens als "familie van elkaar" zouden herkend worden.
De mens is een wonder machine.
Soms denken we dat we als soort steeds maar slimmer worden, maar eigenlijk is dat niet zo, we hebben gewoon allemaal de mogelijkheden ingebouwd in ons systeem gekregen. Neem een kleine uk uit een familie bosjesmannen weg, geef hem de zelfde opvoeding als de kinderen hier, en hij zal ook blijken dezelfde capaciteiten te hebben. Het is dus niet zo maar een groei, het zit er in, maar we moeten het ontwikkelen via leerprocessen. Denk niet dat de leerprocessen voor dat ukje bij de bosjesmannen minder zwaar is dan hier voor jouw kinderen! Mocht men ons neerpoten in de Kalahariwoestijn, dan zit het er dik in dat we binnen de week dood zijn... Wij hebben het leerproces voor overleven in de woestijn niet geleerd...
Ik noem de bosjesmannen, omdat we weten dat er daar nog van echt leven in de woestijn, echt zwervend en verzamelend, zoals onze verste voorouders ook ooit deden. Voor ons een symbool van "onbeschaafd", terwijl de werkelijkheid dus gewoon een andere beschaving is.
Nu we dat allemaal weten, is het nog veel erger te weten dat we ooit andere volkeren veroordeelden tot slavernij, of hen onze beschaving opdrongen.
We hebben wellicht heel wat kansen naar de knoppen geholpen! Ik zit me nu en dan af te vragen waar de beschaving van Maya en Inca zou naar toe geleid hebben... Je moet eens proberen om je onze wereld in te denken zonder het wiel en al zijn afgeleiden... Je hebt het gevoel dat je niks meer overhoudt! Zij hadden een beschaving zonder wielen. Niet dat ze het wiel niet kenden, want er is kinderspeelgoed gevonden met wieltjes, maar ze gebruikten het niet in hun ontwikkeling. Hebben we, met het vernietigen van die beschaving, ook niet de kans gemist om een wereld te kennen zonder olie ? Zonder die massale vervuiling ? We weten het gewoon niet... We hebben een mogelijke tak met vruchten bij de stam afgesnoeid.
Wij, de "beschaafden"...
denkoefening: hoe vervoer je een rotsblok van 10 ton, zonder wiel te gebruiken (dus ook geen ronde boomstammetjes als rollen, want rollen zijn familie van wielen..) Zij konden het, wij weten niet meer hoe...
tot de volgende ??? (op de foto het Egmontkasteel te Zottegem)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten