Image by mooste via FlickrZo kreeg ik toevallig de beelden in handen met de doop van ons Veerle... Met als peter mijn broer zaliger en mijn oudste zus. Je wordt niet alleen met het verleden geconfronteerd, maar ook met het verouderen! Je ziet een pak mensen die er al lang niet meer zijn, mensen die je volkomen uit het oog (en het geheugen) hebt verloren, en je ziet van al die anderen en je zelf, hoe oud we wel geworden zijn.
God jongens, wat zijn we veranderd in de loop van al die jaren!
En hoe dikwijls ben ik dik geweest en dan weer dun en dan weer dik... Ik ben het schoolvoorbeeld van het jojo-effect.
Beelden van toen we 15 jaar gehuwd waren, met de kinderen nog klein. Beelden van toen we nog verkeerden en gingen wandelen met oma in "'t bosje" voor ons ouderlijk huis... Beelden van het eerste huis waar we woonden, van het tweede huis, van het derde en van waar we nu al zo lang wonen, en die echt ons thuis is geworden... Beelden van onze Koen zaliger...
Kortom weemoed en heimwee van cellofaan op digitaal gebracht.
Het omzetten heeft het immense voordeel dat je ze ondertussen ook al eens bekijkt... Het gaat dan ook niet snel. Het procedé is op zich nogal omslachtig, maar bij het kijken of het beeld juist zit (???) zit je ook telkens weer weg te dromen.
Je kunt ook de negatieven van gewone foto's naar digitale foto's omvormen, waarbij ze ook nog eens van nega- naar positief gezet worden. De techniek is wonderbaar.
En telkens weer de weemoed, het wegdromen, het verbaasd kijken, en het herkennen van vergeten mensen.
Ik heb me niet kunnen inhouden, om de eerste beelden al eens te bekijken op het scherm van mijn pc, later ga ik die wel eens op CD zetten, maar nu zaten Anny en ik te kijken, soms heel stil, soms vol verbazing soms zoekend wie is dat nu weer ?
We hebben die dingen veel te lang op zolder laten liggen!
En weet je, dan denk ik eens aan de generaties voor ons, waar foto's en dergelijke nog niet bestonden, of alleen bij heel plechtige gebeurtenissen genomen werden... Beelden in sepia, zoals je wel eens ziet op die hele oude postkaarten. Die generatie had geen doos (lees dozen!) met foto's van toen. Mijn ouders zullen wellicht de eerste generatie zijn geweest, die al wel eens foto's namen van een uitstapje en een familiefeestje, en dat was dan nog met mondjesmaat, want foto's waren al bij al duur.
Nu zit iedereen met zo'n digitaal kodakje, neemt ontelbare fotootjes (de slechte zwieren we er wel uit) en als het geheugen vol zit stoppen we een nieuw SD-tje er in, en zijn weer weg voor honderden foto's. Het kan niet meer op. Foto's worden ook niet meer zo vaak op papier gezet, veelal worden ze omgezet tot een ceedeetje met de vermelding er op van waar en wanneer het ook weer is geweest.
Ik vermoed dat die ceedeetjes ook ergens in een schuif terecht zullen komen, waar ze nu en dan - bijna per ongeluk- nog eens zullen uit gehaald worden, en weer, net als bij mij nu, voor de nodige weemoed zullen zorgen.
Ons verleden in beelden. .. Het is een beetje zoals na het overlijden van je ouders, en je samen met broers en zussen het ouderlijke huis moet opruimen... Nu en dan krijg je dan dingen in je handen die je plots doen denken aan dingen die je eigenlijk vergeten was, of je dacht het toch. Blijkbaar niet echt, want dat kleine stukje materiaal voert je plots in ijltempo weer naar toen.
En weet je, we leven in een tijd met veel meer verleden dan vroeger. Vroeger leefden de mensen gemiddeld veel minder lang. Hadden dus veel minder verleden, en -wat erger was - veel minder toekomst. Ik vraag me af of hun leven "gecondenseerder" was, meer samengebald, als een vlug brandend vuur...
Zij hadden in ieder geval een veel kleinere wereld, meestal beperkt tot het eigen dorp. Wij zien een hele wereld dagdagelijks op het kleien scherm van de TV, en bekommeren ons over de politiek van landen aan de andere kant van de wereld.
We weten veel meer dan toen, maar of de mens nu gelukkiger is ?
ach, niet over nadenken, genieten van het nu en tevreden zijn met wat je hebt en wat je bent...dat is Geluk
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten