De bal

Image via Wikipedia

Lap, 't is weer van dattum!  Nu hebben onze nationale trotsen (gek, in 't meervoud klinkt dat bizar hé?) het ook nog eens goed gedaan in de tennis. Nu gaat ons scherm niet meer alleen vervuild worden door een eindelijk echt ronde voetbalbal, nu komt er nog een tennisbal bovenop. Wetende dat er ook nog enkele koersen bezig zijn, en een grote ronde straks gaat beginnen, kunnen we voor de afwisseling staren naar ronde velowielen. Nogal een geluk dat die niet altijd hetzelfde rondje rijden in een piste, nu hebben we tenminste nog wat landschappelijk schoon achter al die schreeuwerige reclamekoerstruien.
Ik moet zeggen dat ik met verbazing het bericht las dat voor het eerst een voetbal werkelijk rond is... Ik dacht, maar ja, voetbal is een spel waar denken niet ... Maar nu is de bal voor het eerst werkelijk rond! En wat is het gevolg? De keepers kunnen de bal niet meer pakken want die bal doet zo gek...djudedju.

Op TV is er momenteel een campagne bezig om de mensen aan te zetten tot meer bewegen. Maar omdat ze blijkbaar (net als ik) tot de conclusie gekomen zijn, dat al wat we zien op het scherm niets, maar dan ook niets te maken heeft met sport in de ware zin van het woord, hebben ze een nieuw woord uitgevonden die hopelijk de lading zal dekken: sportelen...

Dus als je, gewoon voor de fun en voor je gezondheid een blokje om loopt, een toertje fietst om te genieten van het landschap en de beweging, dan ben je niet meer sportief, maar naar analogie met het nieuwe woord van TV één, sportellief.  Ik heb voor de uitvinding van dat woord ook al zo'n lief gehad! Ik heb nooit meer zo hard achter een brommer gefietst dan toen achter de hare. Sjonge, wat is dat lang geleden, ik moet zeggen dat ik niet meteen haar gezicht meer kan herinneren, maar ja, welke was dat weer met die bromfiets? En een lief van toen, nu zouden ze daar mee lachen, want toen was dat niet veel meer dan een steelse kus. Vrijen, dat was toen een kusje en het handje vasthouden. Nu duiken ze meteen het bed in, en dat zelfs zonder dat het hun lief moet zijn, zo maar, voor de fun... Ik durf niet luidop te schrijven: zedenverwildering, maar diep in mezelf noem ik het toch zo. Nah.

Maar we waren aan het sportelen... Voor mij is de wekelijkse rommelmarkt mijn sportelen, slenteren van kraampje naar kraampje, en wat staan lullen tegen de verkopers. Laatst in Olsene zag ik op een stan een stuk ijzer liggen... een afgerond blokje op die in een pin uitliep, en zo'n tien centimeter onder de gebolde kop waren er langs weerszijden van het ijzer een ring gelast. Ik wist meteen wat het was, en vroeg de marktkramer of hij wel wist wat het was ???? Hij wist het. Hij achtte het zijn plicht, meneer, om op zijn minst te weten wat hij verkocht. Het was een Nederlander (Wat doen die op een rommelmarkt in Olsene?), maar hij wist het. Maar ook hij wist blijkbaar geen naam. Ik weet niet of het ding wel een naam heeft! Maar het diende om in de grond te duwen, je zette je er dan bij neer, en legde de snede van de zeis op dat lichtgebolde stuk ijzer, en met een speciaal hamertje sloeg je dan op de snede om zo de zeis scherp te zetten, te aren (haren), maar zelfs die woorden vind ik niet in de dikke vandaal... Nadien moest je nog eens met een wetsteen over de snede glijden om de snee te zetten. In de gewesttaal van mijn schoonvader die het mij leerde, was dat bwaoten, wellicht  uit het Frans ? Hij had er zelfs een spreuk over: "Bwaoten en zetten, is geen tijd verletten" Dat kwam omdat het bwaoten een kans gaf om eens te zitten, maar je was toch bezig, en met het zetten sneed de zeis nog veel vlugger door het gras.
Dat, dat wandelen en het opdoen en verspreiden van kennis, dat is mijn sportelen.
Een heerlijk woord
vooral dat sportellief zijn... Ik ben nooit zo lief als op de rommelmarkt als ik aan het afbieden ben, superlief, allee, sportellief hé...


tot de volgende ? (op de foto een haarhamer !!!!)