Relikwie

Image by ellenm1 via Flickr

De lijkwade van Turijn is weer tentoongesteld.
Wetenschappelijk onderzoek wees uit dat de stof uit de 13° à 14° eeuw stamt, maar vindt geen verklaring voor de weergave van het lichaam op het doek.
Och, weet je, daar lig ik helemaal niet wakker van. Ik las ooit dat er genoeg splinters zijn van het H. Kruis, om wel 5 kruisen te maken. En sommige heiligen hebben blijkbaar meer dan één schedel gehad...
Relikwieën...
Aan de muur hangt, en op de schouw staat een foto van Koen. Op een bepaalde manier is dat ook een relikwie, maar dan strikt in de privésfeer, en niet gebonden aan heiligheid (wat dat ook moge zijn), nog minder komt het in ons op om mirakuleuze krachten toe te dichten aan die fotootjes. Met heiligen doet men dat wel.
Voor mij zijn er miltioenen heiligen! Ik denk aan alle moeders die alles deden wat ze konden om hun kinderen degelijk op te voeden, ik denk aan alle vaders die zich volledig inzetten voor hun gezin... en zo denk ik aan miljarden heiligen... Alle mensen die het goed bedoelden, die het goed voor hadden met hun medemensen.
Maar de heiligen, zoals de kerk dat ziet, dan moeten blijkbaar extreme gevallen zijn.

Voor wie heb jij meer bewondering, voor een wiskundig genie die feilloos een vraagstuk kan oplossen, of voor de student die, ondanks hij helemaal geen wiskundeknobbel heeft, na veel gezwoeg en gezucht en gezweet, ook de oplossing weet te vinden?

Zo heb ik ook veel minder bewondering voor de zweverige heiligen van de kerk, dan voor mijn eigen moeder, met al haar zwakheden, maar met een onuitroeibare moederliefde. Ik heb het al gezegd, als de heiligen zijn zoals de kerk ze ons voorhoudt, dan wil ik niet graag bij een heilige wonen, want dat lijken me stikvervelende mensjes. Geef mij maar iemand, die naast zijn grote kanten, ook enkele kleine kantjes heeft, zoals wij allemaal.

Het is een beetje zoals met dat meisje dat we enkele weken geleden zagen op de TV in het programma Lingo (Ned)... Ik zei tegen Anny, dat kind heeft veel te grote ogen, een veel te grote neus, veel te dikke lippen...Ja, zei Anny, en vulde mijn zin verder aan, maar het is een heel, heel mooi meisje... En het was een mooi kind. Niets klopte, maar het geheel was briljant! Zo zie ik ook mijn heiligen, geen volmaakt beeld, maar een schitterend geheel.
Zo zie ik de mens die ik liefheb, ver van volmaakt, zodat ik mij nu en dan heerlijk kan ergeren, maar toch schatten van mensen...

Ik denk dat iets wat volmaakt is, niet eens mooi, niet eens aantrekkelijk kan zijn, wellicht alleen maar vervelend.

Stel dat je getrouwd bent met een volmaakte partner, dat betekent meteen dat je alles wat hij/zij doet, vooraf kan ingevuld worden, niets is nog verrassend, niets is nog fris, nog nieuw. Alles perfect volgens de layout van volmaaktheid.. Ik mag er niet aan denken!

Ik kan het nog anders stellen. Bart is, mede door zijn beroep, een liefhebber van Kunst, met een hoofdletter. Een van de dingen waar hij verliefd op is, is de echt primitieve kunst uit Afrika, Australië of waar dan ook, waar de mensen van ginder ver op een soms wat onbeholpen manier hebben gepoogd iets weer te geven. Waar ze, om bepaalde kenmerken aan te duiden die heel sterk hebben vergroot, waardoor deformatie ontstaat, maar waardoor ook het geheel sprekend is, mooi is in zijn lelijkheid.

En weer stellen we vast dat de schoonheid, minstens voor een gedeelte, net schuilt in de onvolmaaktheid. Wat zou ik dan met die saaie heiligen van doen hebben ???
Als ik de Bijbel lees, dan komt de Jezusfiguur mij net het sympathiekst voor op het moment dat hij de kooplui uit de tempel ranselt... Hé, dat past niet in het voorgeschotelde beeld, Hij kan zich ook een kwaad maken! Mocht een kandidaat voor de verheffing tot heilige, ooit in zijn leven al de kraampjes weggejaagd hebben op en rond het bedevaartsoord van Lourdes, dan haalde hij nooit ofte nooit zijn kerkelijk aureooltje...(hij zou wellicht wel een nachtje in de amigo hebben mogen doorbrengen...)

Als je alle evangeliën leest (ook de verworpene), dan komt Jezus veel meer als mens naar voor, maar wellicht in de tijdsgeest van toen mocht dit niet, moest dat volmaakte, heilige als het volmaakte totaalbeeld naar voor komen... Waarom ? Stel dat inderdaad in Hem de twee werkelijk volledig aanwezig waren, het goddelijke èn het menselijke...Dan zou dat toch moeten leiden tot innerlijke conflicten ? Als je al die conflicten wegtovert, tover je dan ook niet het feit van èn mens èn god weg?

Nee, voor mij niet dat volmaakte... daar geloof ik gewoonweg niet in. Wat men ons ook vertelt, ik denk dat zelfs die heiligen uit de kerkelijke kalender wel eens gevloekt hebben, wel eens kwaad geweest zijn...wel eens...mens geweest zijn.

Het lijkt mij veel, véél groter om een goed onvolmaakt mens te zijn, dan zo'n figuur die met zijn voeten de grond niet weet te raken!

tot de volgende ?