donderdag, november 05, 2009

mijn 1.373° blog...

Today It’s All About ArtImage by FaceMePLS via Flickr

't Is niet te doen!
Da's meer dan drie jaar dagelijks bloggen, om precies te zijn, binnen 87 blogjes heb ik vier volle jaren bijeengeblogd, of liever binnen 88, want er zit dan defacto ook een schrikkeljaar tussen...

Vanmorgen, heb ik -dagelijks werk- weer eens op de barometer geklopt, en het pijltje kwam weer iets naar boven! Je ziet het dan ook, het regent mollejongen!

Vannacht, met al dat goed weer lig ik weer pijn te hebben, lag ik te denken aan "waard". Eigenlijk had ik dat voorzien als titel van deze blog, tot ik plots dat cijfer zag staan...

Waard...en ik had het over mijn leven...Wat is mijn mijn leven waard geweest?
Hoe ik daar bij kwam? Door een bezoeker, die vol bewondering naar een van mijn prutserijen keek, en zei: "Jij had toch meer moeten doen met je leven, als je dat kunt..."
Maar is dat wel zo ?
Heb ik mijn talenten wel gebruikt?
Héhé, dat is een echt gewetensonderzoek als je daar begint op door te denken.
Ik kan niet ontkennen dat ik wel wat talent heb in tekenen en schilderen en beeldhouwen, maar of ik echt genoeg talent had om daar mee mijn boterham te verdienen? Misschien wel, misschien niet, maar in die tijd had ik zelfs niet moeten denken aan een bereopskeuze als kunstenaar... Dat was geen zeker bestaan, dus, dat deed je niet. Ik heb het het, voor zover ik me herinner, ook nooit gevraagd of voorgesteld... Ik wist zo al wat de houding van mijn ouders zou zijn, en eigenlijk was ik ook grootgebracht in die atmosfeer van werken voor je boterham... en tekenen, dat is niet echt werken... (Maar onze Bart verdient er wel een belegde boterham mee...Het kan dus wel...)
Nee, ik heb niet gedaan wat je kunt noemen "woekeren met je talenten".
Maar ze echt begraven deed ik ook niet, ik gebruikte mijn gaven regelmatig ook in mijn werk, om posters en dergelijke op te maken. Een van mijn tekeningen werd zelfs gebruikt om tshirts mee te maken voor een onderdeel van de beweging.
Maar ik heb wel mijn talenten gebruikt voor mijn werk, andere talenten, dat wel, maar ook die gaven had ik met de paplepel binnengekregen, en ik voelde me als een vis in het water binnen de vakbeweging. Daar heb ik mijn talenten wel gebruikt, heb ik er wel mee gewoekerd en heb ik er wellicht zelfs voor een stuk mijn gezondheid mee naar de knoppen geholpen...
Een leeg leven had ik niet.
Tot een mens dan plots ziek wordt. Pijnpatiënt... een van die ziekten waar je eigenlijk niet ziek bent, maar toch niets meer deftigs kunt doen. Je lichaam wil gewoon niet meer mee spelen. En dan zit je daar met je talenten... te zitten glarieogen.

En toch... toch waren die talenten dan voor een groot stuk mijn behoud. Ik herinner me ons vader, die twee grote hobby's had: postzegels en gaan vissen. Door zijn ziekte werden ook zijn ogen aangetast, en geen van zijn hobby's waren er nog... Er restten ons vader nog alleen zijn boeken en de TV... Ik had, mede dank zij die talenten een heel pak dingen die ik graag deed, te veel om ze allemaal te beoefenen toen ik nog gezond was, en een deel er van werden ook onmogelijk door mijn ziekte, maar ik had er nog een heel pak over.

En ik heb me, na een periode van ineenstorting, daar op gestort... Ik heb mijn gaven gebruikt om mijn pijn naar achteren te drukken. Ik denk nog wel met weemoed aan de verloren hobby's, maar ik pin me daar niet op vast. Ik doe wat ik nog kan doen, en gebruik het als bezigheidstherapie en als liefhebberij, zonder voorkeur van volgorde.

Nee, geachte bezoeker, ik denk niet dat ik meer kon doen met mijn leven, ik kon misschien heel anders leven, maar weet je, misschien hoorde jij dan niet eens tot mijn bekenden, kon je niet eens die bedenking maken...


En het voornaamste van al, ik heb een goed gezin... Met alle geluk en alle verdriet die daar bij horen, hangen we toch hecht aan elkaar. En dat, dat is het allerbelangrijkste.

Weet je, ik droom er al een tijdje van om eens een artikel te maken om te publiceren in het blad van de mutualiteit of zoiets, over "De chronische zieke"... Niet om te klagen of te zagen, maar veeleer om een oproep te doen om niet te doen wat ik ook deed toen ik nog gezond was...
Want wat mij nu pijn doet, dat heb ik toen ook de ander aan gedaan. Ook ik stelde ziekenbezoek heel makkelijk uit om god weet voor welke redenen allemaal, gewoon, omdat een gezonde mens niet graag naar een zieke toe gaat. Het is niet leuk, dus schuiven we het voor ons uit, terwijl het voor de zieke héél, hééééél belangrijk is... Ik probeer dat nu, voor mezelf, een beetje goed te maken, en nu ga ik nu en dan wel op ziekenbezoek, en hebben we onszelf opgelegd van wekelijks naar tanteke te gaan (helemaal niet leuk, want je kunt er niet echt meer mee babbelen)... Bij andere zieken ga ik echt graag, net omdat het babbelen ook voor mij, nu, in mijn situatie, een heerlijk iets is.
Waarom ik ik daarover wil schrijven, is om misschien iets te doen aan het ergste van ziek zijn. Het ergste is het uit het sociale leven vallen. De eerste maanden krijg je nog volop bezoek, maar na enkele maanden zwakt dat af, en zit je in een eenzame wereld, met het gevoel dat alles en iedereen je heeft laten vallen. En het klinkt gek, maar in die eerste ziekteperiode heb je dat bezoek bijlange niet zo veel nodig als wel later. De eerste periode van je ziekte ben je vooral bezig met ziek zijn... Je moet dat nog verwerken, het overspoelt je nog op dat moment...En dat is dan wellicht ook de reden, of mede de reden dat ziekenbezoek niet echt leuk is, mensen die nog te veel bezig zijn met die nieuwe situatie, die ziekte, zijn dan ook vooral bezig met die ziekte... En dan ga je op bezoek, en dan ga je weer weg met het gevoel dat je met een heel andere mens hebt gepraat dan de man die je kende vóór die ziekte ... en je gaat niet meer, want hij zaagt, hij is niet leuk meer...
Eigenlijk zouden we dan nog eens moeten gaan, minstens één keer, om vast te stellen dat na dat dipje van het "ziek-ineen storten", er een zekere aanvaarding is van de situatie, en dat je weer met de oude vriend aan het praten bent...of toch voor het grootste gedeelte.
Het bezoek is weer leuker, en op dat moment is je bezoek voor de zieke véél en véél belangrijker, want dan kom jij op het moment dat alle anderen al afhaakten...en red je de zieke uit zijn vereenzaming, zijn ergste vijand, erger dan de ziekte zelf...
Maar dat is niet makkelijk te verwoorden op een manier dat de mensen er door geraakt worden, en dat het hen bijblijft, zolang, tot ze het nodig hebben om op de goede manier bij de goede vriend op bezoek te gaan op het moment dat hij het echt nodig heeft.

Na een hele tijd is dat gevoel van vereenzaming ook verwerkt, of je vermijdt het er op te denken, of je verliest je in andere bezigheden, en naast het verdrukken van de ziektepijn, verdruk je ook de vereenzaming...

Maar ja, als je gezond bent, dan denk je daar niet aan... Ik deed het toen ook niet.

Weet je, misschien heb ik jou wel overtuigd, en doe jij wel het goede als je nog eens een zieke vriend hebt. Dan is mijn blog niet voor niets geweest. Ook al moest ik er 1373 eerdere schrijven om dit te kunnen verwoorden.

Hé, weet je waarom de blaren vallen??? Water heeft op ongeveer 4° celsius zijn grootste omvang. Dit brengt met zich mee dat de plant via de capillaire werking het water niet meer door de nerven krijgt (water is te dik) naar de bladeren. Die bladeren vallen droog, en om zichzelf te redden sluit de plant de toegang tot de bladeren af met een stukje kurkvorming...Het blad verliest hiermee zijn voeding en zijn houvast, en valt af...

Maar ook al weet je dat, herfstblaren zijn toch nog steeds wonderlijk mooi...

tot de volgende ?

Reblog this post [with Zemanta]

Geen opmerkingen: