woensdag, juli 29, 2009

Zo maar... een zonnige vis-dag...

Tissenhovemolen, MaterImage by Erf-goed.be via Flickr

Gisteren gingen we vissen... bij Pepé in Wannegem. Nee, je krijgt geen verslagen van homerische gevechten tegen grote beesten, zelfs niet van hoeveel-we-wel-gevangen-hebben, want de vis beet niet echt, we vingen niets dan wat kleine pruts en nu en dan iets wat al vis mocht heten... Maar het was een mooie dag, zonnig, niet te warm, gewoon...een heerlijke zonnige dag in het zonnetje, genieten. zo maar...
Wat gebabbeld met pepé, en voor de rest...niks...zalig niksen...

Ook dat moet eens kunnen. Heerlijk ontspannen, denken aan van alles en nog wat, maar niets echt belangrijks, zo maar...je gedachten laten zweven op het ritme van het kabbelende water en de speelse zomerwind.

Gewoon, prettig tevreden zijn.

Als de vis echt bijt, dan heb je die kans niet, niet echt...Dan ontspan je in de spanning van het vissen, als ze niet bijten, dan krijg je de kans om je te ontspannen diep in jezelf.

Heel wat mensen kunnen dit niet (of niet meer), hebben het vermogen verloren om eens te kunnen niksen, om eens de motor in "vrij" te laten draaien.

Nochtans is dat één van de beste manieren om de batterijen weer eens op te laden. Zelf geen grappige film of boek nodig hebben om weg te zijn van de dagdagelijkse besognes...Gewoon je geest en je verstand laten drijven...Je blaast geestelijk je luchtmatrasje op, en laat je drijven. Je moet nergens aankomen, waar je ook aanspoelt, het is goed...Het zal altijd wel ergens zijn. Vraag mij niet op wat ik dan wel allemaal heb gedacht, ik weet het begot niet...soms had ik het gevoel op wel tien dingen in eens bezig te zijn, soms ook helemaal niet bezig te zijn, gewoon zitten kijken naar dat water, naar die dobber die daar stil en onbeweeglijk drijft. Net zoals ik zelf.

Al bij al was het een heerlijke dag. Luc en Willy zijn op de duur de vis gaan opzoeken, tot aan de verste kant van de vijver, en daar vingen ze er enkele. Ik had daar helemaal geen behoefte aan, ik zat daar goed, ik genoot en nu en dan ving ik een klein petieterig bliekje... Ik gooide ze in het grote leefnet, want ze moesten mee naar de grote ton van Luc...om mee op baars, snoekbaars en snoek te kunnen gaan vissen...Later, veel later...

's Nachts kan en doe ik dat ook wel eens... Als ik weer eens wakker lig, van de pijn of zo maar. Dan laat ik mijn geest gewoon "spelevaren"...heel ontspannen, heel rustig. Dat is bijna net zo goed als het slapen zelf. En vooral, op een of andere manier denk ik dan nooit aan de pijn, nooit op de zorgen, nooit op iets negatiefs...Ik drijf op een positieve stroom. Heerlijk, rustig, de batterijen opladen om er weer tegen te kunnen.

Op een bepaalde manier is dat net zoals het bezig zijn met een hobby, of het verdwalen in een goed boek...Het dringt het negatieve en de pijn naar achteren.
Je kunt het net zo goed vluchten noemen, en dat is het ook een beetje.
Maar liever blode Jan dan dode Jan, geldt hier ook ! Het helpt je aan geen kanten om je te wentelen in de pijn en de beslommeringen, het geeft je alleen maar het gevoel dat je bij dat wentelen volgekleefd wordt met die pijn en met die zorgen...Dus is het veel beter ze te laten waar ze zijn, en een veilig oord op te zoeken.

Nee, ik weet wel, dat ze daarmee niet weg zijn, maar het geeft me op zijn minst wat tijd om opnieuw de krachten te verzamelen, om meer en effectievere weerstand te bieden. Het is mijn manier om positief te blijven staan tegenover het leven.

Onlangs zei iemand tegen Anny en mij: "Jullie hebben ook al jullie deel gehad!"... Een beetje verrast bedacht ik dat dit eigenlijk ook wel zo was... Een kind verloren, al zoveel jaren thuis ziek zijn, pijn hebben... Voor veel mensen zou dit inderdaad een BERG van zorgen lijken, een onoverkoombare berg... Ik ga niet beweren dat ik onder druk van die dingen nooit een dipje heb, maar ik weet dat ik 99% van de tijd dit veel positiever dan wel negatief bekijk... Of, om het beter uit te drukken, ik laat me niet ten onderen gaan! Het is niet dat ik er tegen vecht en het overwin, nee, want wat ik ook zou doen, de pijn is er, zowel geestelijk als lichamelijk, en ik kan het niet overwinnen, wat ik ook doe, het is er! Maar ik loop er als het ware langs, ik laat het liggen waar het ligt, en doe een ommetje, en kijk bewust de andere kant uit.

Ik probeer dus niet te overwinnen, ik probeer niet echt om sterk te zijn, nee, als ik het goed bestudeer ben ik veeleer laf, en vlucht van wat niet te overwinnen is.

Op die manier kun je ook perfect overleven! Je hoeft niet altijd proberen de zaken te overwinnen, je kunt ook een omweg maken.

Dat gaat niet alleen op voor pijn, dat gaat voor heel veel dingen op! En kijk, op zich is dat ook een oplossing ! en veel makkelijker haalbaar... Om het met een Oosters spreekwoord te zeggen, "Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind"

Ook dat is een vorm van creatief denken, je niet vastpinnen, maar een uitweg zoeken. foto: De molen van Mater (Tissenhove) is een mooi voorbeeld hoe je door tegenwind om te zettten in een andere beweging, best productief kunt zijn !!!

tot de volgende ?

Reblog this post [with Zemanta]

1 opmerking:

Henk zei

Om te kunnen meebewegen met levensstromen die te machtig zijn voor het individu moet je, na veel vechten, tot het inzicht komen dat dit vechten niet baat.

Je bent dus niet laf Toon, maar wijs.

Gr. Henk