De stier in Pamplona

Image by Getty Images via Daylife

Write text here...

Wat is het toch dat de mens doet deelnemen aan zaken waarvan iedereen weet en beseft dat ze op zich levensgevaarlijk zijn? Neem het beklimmen van quasi onbeklimbare bergen, het bungeespringen...en de stieren in Pamplona.

Dit jaar is er weer eens een dode gevallen, maar dat kan de "pret" niet drukken, integendeel, het geeft alleen de andere deelnemers een nog groter aureool van "moed"...

Ik noem dat geen moed, ik noem dat waanzin.
Het is een soort zelfmoorddrift, een ultieme opstoot van adrenaline en op die manier eigenlijk een soort drug. Drugs zijn verboden, maar deze niet.

Mensen die echt bewust uit het leven stappen vind ik veel minder erg, dan deze idioten die gewoon voor de kick hun leven wagen ! Ik kan nog aannemen dat iemand het echt niet meer ziet zitten, en in een ultieme vlucht voor het leed, of het nu lichamelijk of geestelijk is, er een einde aan maakt. Tegenwoordig kan men dat zelfs met een officieel tintje, en dan noemt het euthanasie.
Ik zie het niet zitten voor mezelf en mijn kijk op het leven, maar ik heb er begrip voor! Als onze hond echt niet meer weg kan, veel pijn heeft, dan laten wij hem ook een spuitje geven, om hem te verlossen van de pijn van de onmacht. Ik kan dus begrijpen dat men als mens ook deze oplossing kiest voor zichzelf. Ik ben de laatste om daar negatief over te oordelen, al zie ik dat voor mezelf echt niet zitten, maar misschien kijk ik daar wel anders tegenaan als ik zelf, of een geliefde in een uitzichtloze situatie van extreme pijn terechtkomt. Als ik zeg dat ik nu al helemaal geen voorstander ben van het kunstmatige verlengen van het leven, het in leven houden tegen beter weten in, dan zit ik eigenlijk al heel dicht bij dat idee van euthanasie... Het is maar een flinterdun onderscheid...

Maar we hebben het nu niet over deze groep van mensen, we hebben het over die mensen, die geen enkel verlangen hebben uit het leven te stappen, integendeel, maar die bewust het risico er op gaan lopen, omwille van de ultieme kick, de meest extreme opwinding... Ik denk niet dat je dat moed kunt noemen, moed is iets in een andere orde...Dit is veeleer een soort spel, met als inzet je eigen leven, een soort Russische roulette, waar bij je misschien iets minder expliciet zelf de trekker overhaalt van de hopelijk lege revolverkamer, maar met de kans dat het net die ene kogel is die je hersenpan uiteenrijt...

Spelen met je eigen leven.
Bewust van het gevaar, en net omwille van dat gevaar !

Wedden dat de meesten van die pamplonese stierenpesters het niet zouden zien zitten om de trekker over te halen bij een spelletje Russische roulette??? Want daar is de kans maar één op zes, en bij die stierenloop valt maar nu en dan een dode...Maar eigenlijk is er geen wezenlijk verschil !

En toch, toch doen we het bijna allemaal wel eens! Nee? Jij niet? Nog ooit risico genomen bij het inhalen van een andere wagen? Nog nooit rapper gereden dan verantwoord bij mist, bij ijzel? Ondanks het feit dat we heel goed weten dat daar een risico aan vast zat ?

Soms doen we dat zonder er echt bij na te denken, maar soms nemen we ook bewust dat idiote risico, en denken we achteraf hoe idioot we eigenlijk wel waren... Als we nog kunnen nadenken, want het lukt niet altijd...

Gek is dat.
Wat is het dat ons drijft tot het nemen van dat onnodige volstrekt idiote ?
Todestrieb, doodsdrift noemde Freud het wellicht, en misschien dacht hij daarbij ook op dergelijke dingen, en niet alleen aan zelfmoord als bewuste, echt bewuste daad.

Er zijn verscheidene studies van mensen die schijnbaar zelfmoord willen plegen, maar dat zo onhandig doen dat ze nog net gered worden, men beweert dat ze dit doen als een hulpkreet, en dat het echt niet de bedoeling is om werkelijk zelfmoord te plegen... De ultieme hulpkreet, die soms wel eens faliekant uitloopt, en overgaat in een zelfmoord...per ongeluk... ?

Wat zitten wij mensen bizar in elkaar!
Wij zijn begiftigd met rede, en gebruiken dan die rede om onredelijke dingen te doen. Gek.Bizar.

Maar moeten wij niet vragen wat dan werkelijk zo erg, zo onoverkoombaar moet zijn, dat je er die absurde hulpkreet voor gaat slaken?
We praten dan immers over mensen die niet behoren tot de categorie van mensen die geen uitweg meer zien, die teneinde zijn, maar over mensen die wel wel nog verder willen, maar niet weten hoe ze hulp kunnen krijgen, en dan proberen de aandacht te trekken op die nonverbale manier...

Ik heb geen antwoord op die dingen, buiten: probeer eens wat meer aandacht te geven aan allen om je heen, vooral ook op diegene die door zijn eeuwig zagen en klagen eerder ambetant lijkt dan iemand om naar te luisteren...Misschien is dat juist de mens die jou echt van node heeft.
En zit je zelf in de put, praat dan, sluit je niet af, vertel je miserie aan een begrijpende vriend of desnoods aan een professioneel iemand... Praten helpt. Echt.

In Pamplona is weer eens een dode gevallen...
in een absurd spelletje van mensen die de kolossale stieren uitdagen en sarren...
Kijk eens wat ik durf ...
???

Ergens zitten er nu mensen te treuren over zijn heengaan
zijn onnodig heengaan


tot de volgende ?