Image via Wikipedia
Alleszins iets "sportiever" dan zeehondenbaby's neerknuppelen, die piraten kunnen tenminste terugschieten...Ten zij die hele rijken het heel sportief doen met langeafstandskanonnen of zoiets.
Maar, het zijn en blijven mensen, die men gaat afschieten als konijnen.
Ik kan helemaal de piraterij niet goedkeuren, ver van, maar dit antwoord kan alleen leiden tot een escalatie van de moeilijkheden. Tot op heden zijn er nog maar weinig slachtoffers gevallen, en werden de bemanningsleden met de boot teruggegeven aan de eigenaar, na betaling van een dwangsom. Nu zou dat wel eens anders kunnen worden.
Als die piraten weten dat zij neergeschoten worden als loslopend wild, zullen zij wellicht ook minder eerbied hebben voor een leven.
Het doet mij denken aan boek dat ik ooit las, waarin een gevangene op een onbewoond eiland werd losgelaten, één dag voorsprong kreeg, dan kwam de "jager"... In het boek kwam het tot een onwaarschijnlijk goed einde, en won uiteindelijk het "wild" het van de jager, maar uiteindelijk is het goede einde ook hier een doodslag... ook al is het uit een soort wettige zelfverdediging.
Ik heb geen idee van de normen van de Somaliërs, maar als er daar, zoals bij vele andere volksstammen, een cultuur van weerwraak, vendetta, eer herovering heerst, dan is het verhaal nog lang niet ten einde, en gaan we naar een soort kleine oorlog.
Met als enig slachtoffer de mens, in al zijn onnozelheid (en ik bedoel dit niet in zijn oude betekenis van onschuldigheid).
In het bovenstaand gaat het natuurlijk heel ver, op leven en dood, maar ergens zien we dit hele dagen in afgezwakte vorm rond om ons gebeuren. We hebben bijna allemaal de reflex van terugslaan. Jij hebt mij geraakt, ik zal jou ook wel krijgen. Zelfs over de meest futiele dingen, maar ook dat escaleert gewoonlijk, en stopt niet met de terugaktie! Nee, want die "wraak" moet net iets zwaarder zijn om echt te tellen als wraak, dus voelt de oorspronkelijke dader zich weer gepakt, en komt er weer een reactie op deze daad, en zo gaat het maar door, en soms gaat het zo ver dat het leidt tot blijvende ruzies, slaan en zelfs soms tot doodslag.
Sla je krant er maar eens op open, het staat er vol van!
Vanmorgen las ik in mijn computerkrant het overlijden van Michaël Jackson, gisteren dat van Yasmin, eergisteren dat van Van Miert... Bekende mensen die met hun dood het nieuws halen. Ook al is die dood in feite niet erger dan de dood van jan met de pet van achter de hoek. En misschien zal het verdriet om het verscheiden van Jan met de pet zelfs dieper en oprechter zijn, dan van sommige van die bekende figuren, waar het verdriet soms vooral dient om in de etalage te staan...
Eigenlijk vind ik dat een dergelijk bericht maar pas zou mogen bekend worden, nadat de familie en de vrienden sereen hebben kunnen afscheid nemen. Afscheid nemen is iets intiems, hoort niet thuis in de publiciteit, mag niet ontaarden tot "Heb je me gezien, ik was er ook"...
Maar de media hebben geen mededogen met de menselijke kant van het nieuws, ze blokletteren met grote dikke letters dat zij zich heeft verhangen aan een boom, niet ver van het huis van haar zus. Dingen die ik geen nieuws maar wanklank vind. Het is al pijnlijk genoeg, zonder dat de wereld het nog "verheft" tot faits-divers...
Stel je die ouders voor, die broers en zussen, die niet alleen die schok moeten verwerken en het verlies, maar daarenboven nog eens geconfronteerd worden met nieuwsgierige blikken, en onbescheiden vragen en opmerkingen... Soms wordt het nog erger, en onstaan er "mopjes" over... Verschrikkelijk toch ?
Stel dat het jouw kind is? Je zit onvermijdelijk al met de vraag of je er geen schuld aan hebt, of je het niet hebt zien aankomen, of je er niets kon aan doen om het tegen te houden... en dan wordt dat leed en die zielevragen nog eens breed uitgesmeerd in de pers.
Persmuskieten rioolratten.
Kunnen jullie echt niet een beetje menselijkheid vertonen?
tot de volgende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten