Image by Christian Watzke via Flickr
Gek dat wij dat nu druk noemen...Mocht ik hier een bladzijde van mijn agenda naast leggen, uit de tijd toen ik nog werkte, dan zou dit nu veeleer op een verlofperiode lijken dan wel op drukdrukdruk....
Maar ja, na al die jaren van oeverloze dagen die rimpelloss verder kabbelen, lijkt ieder golfje op een storm.
Een mens gaat ook steeds meer in het verleden teruggraven, de tijd van toen, de tijd toen je nog heel wat presteerde, toen je nog heel wat tegenkwam aan goede en aan moeilijke dingen, de tijd waarin je geen tijd had om je daar echt om te bekommeren, omdat er alweer een andere taak op je wachtte. En nu, de stilte, de rust, het leven waarin ieder kleine dingetje buitensporig groot lijkt.
Het is allemaal maar zoals je het bekijkt! Als je hier op een van de heuvels staat en uitkijkt over het golvende landschap, dan zijn het inderdaad weiden als wiegende zeeën, dan zijn het zachte glooiingen die zo mooi het landschap lijken te vergroten, te verdiepen...Maar als je met je fiets beneden aan de voet van een van die hellingen staat, dan lijkt dat een heel hoge berg.
't Is nochthans dezelfde die je daarnet aanschouwde als zacht glooiend...
Zo is het eigenlijk een beetje met alles in het leven, en we vergeten dat te veel en te vaak! Neem nu dat er een scheef woord valt, dan kun je daar aan vastklampen, dat vasthouden dat als een berg laten uitvergroten, of je kunt het bekijken als een kleine rimpel in je samenleving, die amper het leven verstoort. Dat heet dan relativeren. We zien dat tegenwoordig véél te weinig. Ik heb de indruk dat veel jonge mensen momenteel niet meer de kunst kennen om alles te bekijken als een kleine verstoring, als een rimpeltje in het beddelaken, je voelt het wel, maar je laat er de slaap niet voor, en desnoods trek je het wat effen om het zeker te vergeten. Veel jonge mensen blazen tegenwoordig de rimpel nog wat op, zodat het groter en ambetanter lijkt, en proberen zelfs niet eens om er eens op te gaan liggen, om vast te stellen dat het eigenlijk twee keer niets is. Zo worden die oneffenheden niet alleen groter gemaakt, maar ook zorgvuldig bewaard, en opgestapeld, tot het een onoverkomelijke muur lijkt...
Als je oud wordt, en een heel leven van gladstrijken achter de rug hebt, dan heb je de neiging die soort van verstoringen niet eens meer te noteren, je gaat ze voorbij, zonder er ook maar aandacht aan te schenken, het is toch alleen iets om later glad te strijken, je kunt het net zo goed glad laten, moet je niet eens strijken. Maar de andere dingen, dat lijken dan plots de nieuwe bergen. Dat bezoek van zus, dat bezoek aan de dokter, dat zijn dan plots bergen, niet waar je tegen opziet, bijna het tegendeel, ze vervangen op een of andere manier de avonturen, de hoogtepunten van lang geleden. Wellicht is dit niet zo bij mensen die het geluk hebben nog steeds over een goede gezondheid te beschikken, en die voor zichzelf een druk sociaal leven hebben opgebouwd, maar toch, ook bij hen neigt het daar naar toe! Ik hoor leeftijdsgenoten die de donderdag moeten gaan petanquen, de vrijdag gaan zwemmen, de zaterdag mee met de fietsclub, en de zondag, dat is de dag die ze vrijhouden (vrij ! houden) om de familiale verplichtingen na te komen... De maandag helpen ze dan de vrouw om eens heel het huis een beurt te geven want de dinsdag, dan moeten ze... Het lijkt wel dat ze vergeten zijn dat al wat ze daar opnoemen eigenlijk dingen zijn die ze begonnen zijn om de stilte, om het stilvallen te doorbreken, om bezig te kunnen blijven, om niet te vallen in de kuil die ik zo net beschreef voor mezelf en mijn lotgenoten... En daartoe maken ze dus een andere kuil, een kuil van activiteiten die moeten bewijzen dat ze niet in de kuil vallen, terwijl heel hun bestaan een lange schreeuw is vanuit een kuil van tijdsvullertjes...
Het moet een zalige tijd zijn geweest, toen de ouderen nog thuis bleven wonen, bij de jongste, de laatste die het nest hadden "verlaten"... Vader en moeder hadden hun plaats in het nieuwe nest, niet meer hun oude vertrouwde plaats, maar ze hadden nog hun plaats, hun taken, hun verantwoordelijkheden, en ging het eens eventjes minder, ze zaten veilig in het warme nest. In Japan, in China, schijnt dit nog steeds zo te zijn, hier niet. Hier wonen vader en moeder in hun eigen huisje, zolang dat kan, en dan ? dan zoekt men een oplossing. Al naargelang de mogelijkheden en wenselijkheden. En dan zie je de "oudjes", zo lang ze het kunnen, zoeken naar activiteiten die moeten bewijzen dat ze nog steeds "jong" zijn. Je moet maar eens die bladen lezen voor de ouderen, want daar hebben ze nu ook al aparte tijdschriften voor, waar ze telkens en telkens weer de uitzonderlijk gezonden en uitzonderlijk lenigen en uitzonderlijk verstandigen en uitzonderlijk...uitzonderingen laten opdraven om je voor te schotelen hoe goed je het wel zou kunnen hebben, mocht je tenminste te moeite doen om je twee keer per week te gaan afpeigeren op de squashbaan, en om uit te rusten eventjes een toertje van honderd kilometer gaat fietsen...djudedju... Hoeveel mensen zouden die bladen ongelukkig maken ? Hoeveel mensen zouden zich ziek en ellendig gaan voelen omdat zij dat echt niet meer aan kunnen (hoeft ook niet, alleen idioten zijn maar steeds en steeds bezig met hun eigen lijf)...
Je hebt nog zo'n tijdschriften, over wonen, daar zie je dan enorme livings, met prachtige foto's van stijlmeubelen en knoertdure schilderijen aan de muur, met daaronder: dit is een voorbeeld hoe jou huis er ook zou kunnen uitzien... Sjongejongejonge, als ik die tafel in mijn huis zou zetten, dan had ik geeneens plaats om er een stoel bij te schuiven... en die schilderijen vind ik niet alleen duur, maar ook nog lelijk, nee, dank je... Geef mij maar mijn stulpje, met de vele souveniertjes van ons leven, van onze kinderen, van onze ouders, van de vele dingen die wij hebben gedaan, en bijeen gegaard...
Op TV tonen ze ook iedere week perfecte tuinen, dan zie je eindeloze eigendommen waar in de week wellicht ettelijke tuinmannen hun nikkel zitten af te draaien, en dan op tv, een freel madammeke die vertelt dat zij die uitzonderlijke kwiestenbiebelus ooit meebracht van een reisje naar Koertenboemstjoff, en dat het wellicht het enige exemplaar is in onze nedere landen...
(Van nederig komt die term niet)
In mijn tuin moet ik geen boom zetten, er is geen plaats voor...Hoogstens wat struiken, en die moet ik nog regelmatig bijknippen.
Maar met al dat gedoe lijkt het mij of ze allemaal samenspannen om de bevolking ongelukkig te maken, jaloers te maken op dingen die ze toch niet hebben kunnen! Ons landje is niet groot genoeg om iedere inwoner zo'n kanjer van een tuin te geven!
Is er echt eens niemand die een tijdschrift of een tv-programma kan maken, waarin men zegt hoe zalig het kan zijn eens heerlijk te niksen? eens op je luie kont te kijken hoe vlug dat onkruid wel kan groeien, en het gewoon onkruid laat wezen? Die zegt hoe zalig het kan zijn van eens te zeggen " Petanque??? vandaag niet, dank je!"
Zo maar, zonder dat er iets is dat je daar toe dwingt, gewoon, omdat je meer zin hebt om eens te genieten van het goede weer, en eens lui te liggen op je terras, onder die grote groene parasol...
Bedenk eens, je hebt dan de leeftijd om precies te doen waar je zin in hebt en in wat je je kunt veroorloven, door geldelijke of lichamelijke beperkingen, en al die verhaaltjes wat je nog allemaal zou kunnen doen als actieve ouderling, laat dat maar verhaaltjes wezen...Geniet, nu het even kan...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten