bestuurslid en verantwoordelijke voor de crea?

Image by AndiH via Flickr

't Is dus van dadde ! De vergadering van gisterennamiddag was om het te officialiseren dat in de praktijk de verantwoordelijkheid voor de crea (hobby) stillekes in mijn richting schuift. In dat kader is het ook wenselijk dat ik in het bestuur van het overkoepelende Ziekenzorg-Mater zit, dus dat komt er ook bij.
Geen probleem, dat is in de praktijk ongeveer wat ik nu al doe, er zal alleen stillekes ook een verschuiving komen van enkele noodzakelijkheden, zoals het bijhouden van de kleine kas en dergelijke, maar voorlopig doet Monique dat nog verder. We zijn niet gehaast, een stapje met een keer zoals we plegen te zeggen.
Dus komen er wel enkele vergaderingen bij, niet heel veel, alleen van de plaatselijke kern Ziekenzorg Mater, en nu en dan de werkgroep Crea verbondelijk (zowat om de drie maanden). Meer moet het ook niet zijn, want ik zou het niet aankunnen om bijvoorbeeld ook buurtbezoek en dergelijke te doen. Maar dat wordt dus ook niet gevraagd, men is al heel blij dat er iemand is gevonden om leiding te geven in het creatieve. Ik heb wel een zorg, als Monique er niet is, dan zit ik in de knoei om de mensen te helpen die zitten te handwerken (Borduurwerk, en allerlei van die dingen), daar ken ik niets van! Ik bewonder de resultaten, maar vraag mij niet hoe het gaat.

Eigenlijk is het een officialisering van wat in de praktijk grossomodo al bezig was. En ik moet zeggen, ik doe het echt graag! Ik heb je al meermalen mijn ideeën uiteen gezet wat betreft het creatief bezig zijn, ik ga dit niet nog eens doen. Wel heb ik nu een artikel geschreven voor in ons Parochieblad, hier nog heel veel gelezen, om wat publiciteit te maken over onze hobby-werking. Ik deed dat onder de titel: "De chronische pijnstiller", waarmee ik ook via dat blad wil duidelijk maken dat het voor chronisch zieken en vooral voor chronische pijnpatiënten, enorm van belang is bezig te zijn, en de geest weg te houden van die pijn, dan wordt de pijn werkelijk ook minder. Of het iets zal uithalen moeten we afwachten, maar ik denk dat de titel wel de aandacht zal trekken van de pijnpatiënten, en dat is voor een groot stuk mijn persoonlijke doelgroep.

Hopelijk krijgen we dan wat nieuwe en vooral jongere mensen mee in de werking. Want, ook hier, zoals overal waar er "bewegingswerk" gedaan wordt, is dat de grote moeilijkheid, een voortdurende instroom van nieuwe leden. Vroeger was bewegingswerk wel iets eenvoudiger dan nu, gewoon omdat er vroeger omzeggens niets anders was dan die bewegingsactiviteiten. Nu is er concurrentie van TV en zijn ook de dingen die iets verder dan het dorp doorgaan, ook voor iedereen bereikbaar door de grotere mobiliteit van de mensen. Als er iets gedaan werd in het dorp, dan ging iedereen er naar toe, zelfs merendeels zonder acht te slaan op de kleur van de inrichters, gewoon, er was iets te beleven, dus gaan we... Nu is dat wel even anders geworden. Hoewel het hier in Mater alles bij een genomen, nog behoorlijk goed gaat! We hebben misschien het geluk een dorp te zijn dat wat weg ligt van de grotere centra???

Het is echter nog steeds makkelijker de echte Matersen bijeen te krijgen, dan de inwijkelingen. Maar dat probleem van integratie in de dorpsgemeenschap zal wel overal bestaan, vermoed ik. Het probleem is dat de oorspronkelijke bevolking eigenlijk niet echt initiatieven neemt om de anderen onder de arm te pakken en mee te trekken. Het zijn de inwijkelingen die zelf maar moeten naar de activiteiten gaan, doen ze dat, dan zijn ze hartelijk welkom, en gaat de integratie heel vlot. Misschien moeten we eens zoeken naar middelen om de inwijkelingen uit hun huis te halen en mee in te schakelen in het dorpsleven...

Ik ben zelf een van die inwijkelingen, maar hoewel ik lang niet aan alle activiteiten deelnam of er bij betrokken was, ben ik nogal actief geweest in enkele van die zaken, en vooral, mijn kinderen waren in de organisaties heel actief, zodat er ook langs die weg een binding is ontstaan, en wij nu echte Matersen zijn geworden. Ook Monique is in feite een importproduct...Waarmee je ziet dat er voor de inwijkelingen zeker plaats is, en dat ze aanvaard worden in de gemeenschap.

Wellicht heeft dat ook een beetje te maken met het feit dat Monique, en ook ik, heel makkelijk contacten leggen, heel makkelijk de mensen aanspreken en belangstelling tonen voor de anderen. En beiden zijn we ook een ietsje dominant, wat wellicht de reden is dat men ons dan de leiding geeft van bepaalde zaken, gewoon, omdat het een beetje in ons zit van én verantwoordelijkheid te nemen, maar ook om mensen te kunnen meetrekken. Monique vertelde aan de verantwoordelijke van het gewest dat ze onder de indruk was van het feit hoe ik de mensen er kon toe brengen iets verder te gaan dan dat ze dachten dat ze zouden kunnen... Het ging hem over de afwerking van de werkjes in zoutdeeg. De mensen hadden de mogelijkheid dit gewoon te vernissen met een lichtbruine vernis, of om het fruit in de fruitkorf ook te kleuren, en pas dan te vernissen. Enkele dames zagen liever de kleuren, maar hadden schrik om er aan te beginnen. Ik heb ze overhaald om het toch te doen, leerde ze hoe ze kleuren moesten mengen, hoe ze op een appel rustig verschillende tinten konden gebruiken, dat de appel er alleen mooier en "echter" door werd... Het lukte, en de werkjes zijn echt heel mooi geworden. Dat is wat ik bedoel met wat dominant zijn, het is niet in de zin van domineren, maar veeleer in de zin van overtuigen dat ze veel meer kunnen dan ze zelf denken.
Er zijn nu plannen om eventueel ook wat werkjes in zoutdeeg te maken om te verkopen op een van de feesten van Ziekenzorg Mater. Dat is er alleen uit gekomen, omdat iedereen de werkjes echt heel mooi vindt, en heel fier is op zijn (haar) werk. En dat is uiteindelijk wat belangrijk is! We hebben op dat moment mensen gelukkig gemaakt, omdat ze zichzelf gelukkig maakten met hun prestatie!

Oh ja, Monique gaat eens uitkijken of we niet goedkoper aan die halve eieren in piepschuim kunnen geraken, zij kent nog enkele adressen. Als dat lukt, dan gaan we ook de egel maken, want ook dat is algemeen beschouwd als heel mooi, en het is doenbaar voor iedereen, ook al zal het werk een hele tijd duren, want er is véél werk aan.

en zo blijven we maar bezig... Gelukkig maar, want ook voor mezelf is bezig zijn dé therapie tegen de pijn!

tot de volgende ?