vrijdag, april 10, 2009

Handtashondjes huilen op de luchthaven...

Handtashondjes...
Sinds ik het filmpje van Vlaanderen Vakantieland voor de zeshonderdentweeënvijftigste keer zag, dacht ik meteen aan de blonde jongedame in de Bredase winkel die ons tasjes showde in het model van een hond...Maar nee, handtashondjes blijken echte honden te zijn, minihonden, keffertjes of op zijn plat vlaams "preutelikkertjes"...
Het blijkt nu dat veel mensen denken dat die kleine blaffertjes zo maar mee kunnen op het vliegtuig, en dan merken dat dit niet kan...Of er moet voor betaald worden. Dat is er net over, en dus worden de "lievelingetjes" gedumpt op luchthaven...
Een lieve dame kreeg aan het toilet de vraag eventjes op het hondje te passen en een uur later stond ze daar nog steeds met het beestje...

In mijn huis lopen er twee honden rond, weliswaar per ongeluk, want de bedoeling was maar één hond, maar allee, het zijn er twee geworden, en het komt niet bij ons op om die beestjes omwille van een uitstapje te gaan dumpen, want ze zijn een stuk (soms een ambetant stuk, maar toch), een stuk van ons gezin.

Je weet als je dieren houd, dat je meteen ook een resem verplichtingen op je neemt. Wil je die verantwoordelijkheid niet, neem dan geen huisdier. Punt. Uit.

Maar ja, er zijn mensen die wel de diertjes willen, maar niet de lasten ervan, en die de diertjes dan maar weer wegdoen, in het beste geval naar het asiel, in het slechtste ergens aan een boom binden... We hebben hier ooit een buur gehad, waar ze iedere grote vakantie een hond kochten voor de kinderen (en het was dan ook nog een dure rashond!), die ze iedere keer na het verlof weer kwijt waren... Waar naartoe ? Geen idee, maar ze waren telkens weg...

Voor mij is dat misdadig! Dat doe je niet! Kijk, een kat, een hond, elk echt huisdier, heeft op een of andere manier een band met zijn baasje, met zijn huis, met zijn omgeving. Het is niet voor niets dat de beestjes treuren als je er niet bent. Ze hebben op een bepaalde manier ook gevoelens, en met gevoelens, daar rammel je niet mee, als je mens bent.

Maar in het geval van die kleine maltezertjes en chihuahuaatjes lijkt er dus geen enkele echte band te bestaan gezien van uit het oog van het baasje of bazinnetje dan. De beestjes zijn voor hen net meer dan een accessoire, ze horen bij het mantelpakje...Dat ze ook nog bewegen, en likjes geven, maakt het tot een leuk item, en ze krijgen een halsbandje in dezelfde kleuren als bazinnetjes oorringen... Het moet dan ook een chique hondje zijn, eentje met rasadel en stamboekpapieren, en liefst zo klein mogelijk, want het is iets wat je moet dragen, en dus mag het niet te zwaar zijn. Het is ook een contactmiddel, want mensen praten vlugger met het hondje dan met het bazinnetje, en zo leg je via het sierbeestje contact met misschien wel een vakantielief of zoiets...

De fanfare heeft haar vaandel, madam haar keffertje...
't Is krek hetzelfde, alleen, tegen een vaandel kun je moeilijk gaan babbelen, tegen het hondje wel... Voor de rest? het zijn attributen, vlaggen, seinen, tekens...meer niet.
Dat het beestje veel geld kostte, is een reden te meer om nu geen dertig euro te betalen voor een plaatsje op het toestel, bovendien moet het beestje dan in een kooitje onder je benen, en dan verliest het zowiezo zijn aanspreekfunctie, want tegen hondjes, achter vrouwenbenen (ook al zijn het mooie (de benen en het hondje)) dat doe je niet. Dus functie verloren, hondje geen zin meer, hondje weg...dada hondje.

Och, ijdelheid der ijdelheden en alles is ijdelheid...ook dat lieve blafbeestje.

ik vermoed dus, dat in het asiel, het dichtst bij de luchthaven gelegen, de dames die die zo'n blaffend attribuut willen hebben, daar aan hun trekken kunnen komen op een veel beterkope manier dan via de hondjeswinkeliers... Dan is het achterlaten van die jankertjes niet zo zwaar te voelen in de portemonnaie, en kan een ander nuffig dametje weer genieten van het ondertussen derdehands of vierdehandse beestje, en is men steeds weer meer en meer verwonderd dat die kleine hondjes zo hyperkinetisch en lawaaierig zijn...

Ze zijn zo lief meneer, en je kunt ze zo handig verliezen in het grote gebouw van een luchthaven...
Arm beestje...

Urbanus zong dat hij niet houdt van madammen met een bontjas, maar die levende bontjasjes...dat is nog stukken erger !

Vandaag schijnt de zon, je weet wel dat gouden ding die je soms, heel uitzonderlijk in onze contreien, kunt zien staan aan een helblauwe witoplichtende hemel, soms met witte hoge schapenwolkjes er bij... In de tuin fladderen de vlinders zenuwachtig van bloem naar bloem. De merels zingen hun hoogste lied (helemaal op het hoogste topje van de populier !)...Heerlijk !

Straks komt Veerle weer thuis van de kliniek... Ze is nu voor de tweede keer binnengeweest voor een dag en een nacht, telkens met één van de tweeling. Ze moesten een slaaptest doen, naast een pak andere onderzoeken... Sinds hun vader weer eens een andere heeft (maar liefst twee !) is er met de kinderen geen huis meer te houden. Kinderen zijn altijd het slachtoffer van echtscheidingen, maar vooral het ongeregelde leven die ze hebben door telkens weer met een andere "moeder" (bij hun vader) te moeten gaan, en wat ze daar zien, horen en meemaken, heeft duidelijk een weerslag op hun evenwicht. De volgende stap is een bezoek bij een psycholoog, en wellicht zullen, hoe jong ook, reeds geconfronteerd worden met chemische middelen om hen kalm te houden... Terwijl er ook een echt en natuurlijk middel is, maar dat moet je de wetgever niet zeggen, die weet alles beter...

Ik wil het recht van de vader niet afnemen, want er zullen wellicht ook vaders zijn die heel bezorgd zijn en hun kinderen ook echt liefhebben, maar waar het de kinderen ontwricht, daar zou toch ook een oplossing moeten zijn... en die is er niet...

Ik ga er over zwijgen, anders zeg ik dingen ...
tot de volgende ?

Geen opmerkingen: