Recessionista's

Voor mij een volkomen nieuw woord.
Gelukkig stond er én een foto én een woordje uitleg bij...
Blijkbaar had Saartje Vandendriessche een gewoon confectiekleedje aangetrokken om naar de chique galavoorstelling te gaan van de "Gouden Schoen"...
Dat zou een nieuwe trend zijn, en een trend moet nu in deze tijd ook meteen een naam krijgen...
Het woord zou een samenstelling zijn van recessie en fashion, gepersonaliseerd met het -ista er aan te hangen (wellicht recessionisto's voor mannen ???)
Het zou in deze slechte tijden niet meer passend zijn om met kleedjes die meer dan een maandloon (hun maandloon??? Dat moet nogal wat kosten die dingen!!) kosten.
Het past in deze tijden om soberder te leven... zou het devies zijn.
Niet dat ik bij Saartje direct denk aan sober, maar kom, modes worden nu eenmaal gelanceerd door publieke iconen... en dat is Saartje dan weer wel. (Eigenlijk wil ik al heel de tijd Sara schrijven, want ik vind het geen mens om een lief verkleinwoordje toe te kennen, maar och, ze loopt zo door het leven, dus...)
Maar het idee dat ze nu eindelijk eens zouden afzien van al die dure (en niet betere!) merkkledij, dat spreekt me dan wel aan, dus voor een keer : leve saartje (bij gebrek aan sympathiekeren, maar dat is een persoonlijke mening van een zagevent).

Ik had al opgemerkt dat ook bij de jeugd blijkbaar eindelijk die verfoeilijke mode van merkkledij wat aan het milderen is... Want ik weet heel wat gezinnen die zich pijn deden voor het aanschaffen van die dure gekke kledij, omdat zoontje- of dochtertjelief niet zouden "afsteken", en niet zouden gepest worden door de anderen...
Ik ben altijd zo gelukkig geweest dat mijn kinderen zich profileerden als anders, en toen al makkelijke kledij prefereerden boven merkkledij, en ze wilden niet in het rijtje lopen (van wie zouden ze dat mee hebben...)
Ik weet ook niet, maar ik neig eerder naar niet, dat Anny zou toegegeven hebben aan die goestjes naar merkkledij. Maar de vraag en dus ook de moeilijkheid is er nooit geweest.
Vroeger kon je zeggen: "Goedkoop is kwa koop", maar heel wat van die zogezegde merkkledij was én duur én niet deugdelijk... Het moest ook niet, want de bedoeling is niet dat je het jaaaren draagt, het is na een seizoentje al lang en breed démodé, en hoort alleen nog thuis in de afvalcontainer, of misschien nog in de container voor tweedehandskledij... voor de arme negertjes van China.

Voor mij hoeft kledij te passen (qua maat) en moet het makkelijk zitten. Ik draag dan ook omzeggens altijd slobberbroeken en slobbertruien, en voel me doodongelukkig als ik eens wat "deftigs" aan moet, want volgens de goegemeente is deftig iets wat strak zit, kleurloos is en helemaal niet makkelijk zit... (Ik praat voor mannen, voor vrouwen vervalt het aspect kleurloos veelal)...
Ook als ik schoenen ga kopen, dan zoek ik eerst en vooral naar schoenen met een brede leest en van zacht materiaal, zodat ik weet dat ik ze kan aantrekken, en dat ze meteen aan mijn voeten zitten alsof ze daar al vijf jaar zaten... Andere schoenen moet ik niet hebben. Veto !
Ik ben heel gelukkig dat ook mijn eega van dat idee is, en ook zij loopt voornamelijk rond in een trainingspak en een trainingsvestje... En ook zij zucht als ze eens wat anders moet aantrekken.
Wij zijn wellicht de slechtste klanten van modeboetieken die er denkbaar zijn, maar we zijn perfect gelukkig... en gemakkelijk !
Ik heb vandaag mijn haren gewassen, en meteen ook een andere trui aangetrokken, maar de diene die ik klaarlegde voor de was is zeker al vijftien en meer jaren oud... Heerlijk makkelijk, ruim en het geeft niet als ik eens mors met een of ander, 't is toch een oud ding.
Die me zo niet wil zien, doet maar zijn ogen even dicht tot hij voorbij gelopen is.
Geef toe, is er iets zaliger dan makkelijk zijn ?
Nee, volgens de boekjes moet je nodig ieder seizoen weer ander kledij aan doen, volgens de nieuwe mode en in de nieuwe kleurtjes... Een mens doet het niet, maar als je aandachtig de mode volgt, zie je dat nu en dan de oude snit weer terug komt ! Het zou lonen als je al je kledij zorgvuldig bewaarde, met de kledij van zegge twintig jaar kun je een heel lang mensenleven perfect in de mode zijn... Om maar te zeggen hoe idioot het allemaal is.
Wat mij persoonlijk heel sterk verwondert, is dat we desondanks toch beïnvloed worden door de modetrends.. Bij mij valt me dat meest op bij auto's... Ik herinner me nog heel goed hoe mooi we de "haaienvinnen" achteraan de auto's vonden, en hoe we ons nu afvragen wat we daar ooit in zagen...
Het is ook goed voor de economie dat er meer andere mensen zijn dan mensen van mijn kaliber, anders waren er nog meer textielbedrijven ter ziele... Maar toch zal ik nu niet meer veranderen, ik hou van mijn gemak en van mijn slobberkleren...
En ik heb nachtmerries als ik de prijzen zie van sommige van de kleedjes en pakken die je ziet in de etalages van die chique (???) boetieken...

Gisteren werd ons aller koningin Fabiola op de site van de VRT en van Gazet van Antwaarpen eventjes dood verklaard...
Kijk, daar droom ik van !
Ik zou graag mijn eigen doodsbericht en doodsprentje kunnen lezen...
Dat is immers de enige keer dat ze niets dan goeds van je zeggen.
Plots ben je de kerel die zonder enige fout of zonder enig gebrek al weldoende rondliep op een aardkloot die ons niet verdiende...
Stijn Streuvels heeft zo ook eens al de lof over zichzelf kunnen en mogen lezen, ze hadden hem ook dood verklaard toen hij nog blakend van gezondheid rondliep...
Gek, maar er is geen moment in je leven dat zo verheerlijkt wordt als op het moment dat je er niet meer bent.
En toch... we weten allemaal dat het deugd doet om eens bestoeft te worden!
Waarom zijn we dan zo karig met lof voor al wie rond ons loopt en leeft ?
Als kind krijg je nog wel eens een woordje van lof als je thuis komt met een goede puntenkaart, maar nadien? Noppes, niente, nada...
Het kost nochtans geen geld, het is een van de dingen die we gratis, zo maar, mild om ons heen zouden kunnen strooien, maar we vertikken het gewoon.
De reden ? Het is moeilijk te zeggen dat een ander goed is, want we vinden, diep in onszelf, dat alleen wijzelf het loven waard zijn... en misschien onze wederhelft ook nog een beetje, onze kroost zeker, maar al de rest ???
Willen we dat eens doorbreken, en eens zeggen tegen de buur, de collega, de vriend dat hij het zo goed gemaakt heeft ? Gewoon, eens het wierookvat vatten en een beetje zwaaien. Het hoeft niet te veel te zijn, want wierook en lof bedwelmen nogal... Gewoon een beetje, net genoeg om hem of haar gelukkig te maken.
Wedden dat dat geluk ook een beetje op u afstraalt ?

tot de volgende ?