zaterdag, december 06, 2008

De fotovloot

Toen Anny en ik zoveel jaren terug, onze grote staptochten deden in Frankrijk en Schotland, waren wij gewapend met enkele wegwerpkodakjes en van die grandiose wegwerp-panorama-fotoapparaatjes. Daarmee lukte ik er in om onze wandeltocht te vereeuwigen in méér dan 100 foto's. Toendertijd was dat de max!
Nu kreeg ik (eindelijk) de cd met de foto's van de gezinsreis naar Zwitserland van onze Bart. Niet dat die cd nog niet gemaakt was, maar Bart vergat hem telkens eens mee te brengen.
Je hoort het al, geen album met fotootjes, nee, een cd.
Dat wil zeggen dat Bart ook een van de adepten is van de digitale fotografie.
Van de onuitputtelijke apparatstki zeg maar.
Dus keek ik gisterenavond naar meer dan 200 foto's op mijn peecee...
Enige tijd geleden kreeg ik van Geert zo'n geheugenstick met de fotootjes van zijn reis...600 stuks.
Men drukt die foto's meestal niet meer af, het is veel handiger ze op een ceedeetje te zetten, dat neem minder plaats in, en ze blijven altijd op de juiste volgorde zitten.
Vermoedelijk kun je het zo, of mits een heel kleine aanpassing, direct invoeren op zo'n digitaal kadertje... Je zet dat dan ergens op de kast, en om de zoveel seconden prijkt er een nieuwe foto op je kast.
Wordt je voortdurend weer meegevoerd naar waar je zelf had kunnen naar kijken had je niet zo nodig die foto moeten maken voor in het digitale kadertje. Volgend jaar ververs je het eens met de foto's van de laatste uitstap. Als er een komt, want met de crisis voor de deur...
Dan kun je jaren aan één stuk wegkwijnen bij de foto's van toen, toen er nog genoeg geld was.
Of... je kunt op internet gaan reizen.
Door mijn lichamelijke onmogelijkheden, doe ik dat regelmatig.
Dan denk ik "Waar ga ik vandaag eens naartoe?" en dan zoek ik op de wereldbol de meest exotische bestemming uit, en ga op de vakantiefoto's van de mensen die er echt waren, hen virtueel navolgen.
Klinkt bijna bijbels... De navolging van de H.Toeristus.
Ik heb de Taj Mahal al van uit alle mogelijke en onmogelijke hoeken bekeken, en op Wikipedia gelezen wat voor een sjamfoeter die trouwe echtgenoot in het echt was... Inlichtingen die je daar ter plaatse moet betalen heb ik hier gratis, voor niets...
Bovendien ben ik gespaard van de reuk en de onuitstaanbare drukkende hitte in die regionen, moet ik niet diep in mijn geheugen zitten krabben om mijn beste engels weer op te diepen, en heb ik geen last om het indische-engels van de gids te begrijpen.
Maar ik kan niet genieten van de sfeer, ik kan niet keuvelen met de mensen van ter plaatse, ik kan niet proeven van de spijzen die men daar maakt...
Ik ben er immers niet.
Ik heb alleen een venster geopend op een verre wereld.

Het gekke is dat ik dat al een stukje deed indertijd toen ik echt op reis ging ! Toen ik thuis kwam liet ik niet alleen de foto's ontwikkelen om een album samen te stellen, nee, ik verzamelde voor, op en na de reis, nog zoveel mogelijk documentatie over de plaatsen waar we geweest waren, en dat werd allemaal in het album bijgekleefd, naast een verslag etappe per etappe van de ganse voetreis.

Nu en dan haal ik nog eens zo'n album uit, en droom ik weer weg, dat ik Chez Madame Annie Tôme à l'aligot zit te eten en nip van een regionaal wijntje...

Ik reisde al virtueel voor het woord bestond.

Misschien vandaar dat ik me zo makkelijk aanpaste aan mijn situatie.
En ook... de gedachte aan mijn ouders, en nog verder, aan mijn grootouders, die, zelfs gezond en wel, nooit verder raakten dan een stukje in Frankrijk, op de vlucht. Mijn ouders hadden al wel een paar reisjes gemaakt, en in de korte tijd dat wij het deden, zagen we al meer dan zij, en ik zie tot mijn genoegen dat Bart nog veel meer ziet dan ik ooit durfde te dromen.
De wereld is sinds ik klein was, veel gekrompen.
Zal door die opwarming komen, de was krimpt ook in te warm water.

Eén van de eerste reizen die ik me herinner was ook naar Zwitserland. Mijn ouders zouden ook eens een reisje maken, en de twee kleinsten mochten mee (mijn jongste zus en ik). Ik omdat berglucht wellicht goed zou zijn voor mij, en mijn zus omdat ze nog zo klein was. Kort voor de reis begon mijn zusje te hoesten. Er was kinkhoest gemeld, dus ons moeder in paniek de dokter gebeld. Nee, geen kinkhoest, en mocht het toch kinkhoest zijn, dan zou dat door de verandering van lucht en het verblijf in de bergen, meteen verdwenen zijn. Wij naar Interlaken Murren... En mijn zus kreeg volop de kinkhoest. Voor één keer dat ze konden op reis gaan... zaten ze met een zwaar ziek kind op de kamer.

Ik heb eens iets dergelijks meegemaakt... We gingen met gans het gezin een gaan vissen (allee, ik zou vissen, de kinderen zouden spelen aan het water en moeder zou ze wat in de gaten houden en ook eens in 't zonneke kunnen zitten) Onze Koen kreeg toen we daar gezellig zaten, een astmacrisis. En dan hoor je de mensen de mensen zeggen " Wat een gedacht om met een doodziek kind te komen vissen". Het kind was niet ziek, maar dat wisten ze niet, of dat interesseerde hen niet. Het is veel leuker kritiek te geven. In Zwitserland hadden wij dat ook, plus het feit dat wij in de refter en de speelzaal en dergelijke door iedereen gemeden werden...Besmettelijk !!!! Achtung !!!!
Leuke uitstappen zijn dat.
Blijven je wel bij.

Het heeft mij wel iets geleerd: geen overhaast oordeel vellen, en in plaats van beschuldigend te kijken of tegeneen te vezelen, de mensen helpen of gerust laten. Zelfs het laatste is beter dan de beschuldigende blikken.

Bovendien ... Besmettelijk ? Als je het moet krijgen, dan krijg je het toch, en moet het niet, dan krijg je het ook niet. Ik heb geen een kinderziekte gehad, en was bang toen mijn kinderen ze wel kregen...maar ook dan heb ik ze niet gekregen. Als kind prefereerde ik grotemensenziekten, en als grote ben ik niet van gedacht veranderd...

Sommige ziekten laten geen bezoek toe... Laatst zijn we op bezoek geweest bij een vriend die Alzheimer heeft. Hij heeft het wellicht nooit beseft dat wij er geweest zijn. In de praktijk hebben we een bezoek gebracht aan zijn vrouw, die zo eens de kans kreeg haar hart te luchten. Bovendien ben ik geen goed ziekenbezoeker. Ik ben altijd stikjaloers op de mensen die op ziekenbezoek gaan en daar op een of andere manier het gesprek (zelfs als het eenrichtingsverkeer is) weten gaan te houden. Ik weet nooit wat zeggen. Ik hoop dan altijd maar dat ze mijn aanwezigheid voelen, want daar in geloof ik vast, dat je kunt uitstralen en kunt ontvangen. Heb jij je nooit omgedraaid omdat je voelde dat er iemand naar je keek ? Wel nu dan, wat dacht je dat dat was ?

Ik ga stoppen, ik moet nog aan de kwampjoeter van de kinderen gaan werken...

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: