zaterdag, december 27, 2008

Boodschappen...

Pa, zoudt gij met mij ne keer commissies willen gaan doen?
Veerle.
Kan zelf niet met de auto rijden door haar gebroken en ingepleisterde poot...dus pa kan het wel eventjes mee pakken.
Maar tedju, ten gaat niet ! Ik kan mijnen auto niet uit de garage halen ! Heel mijnen oprit ligt nog vol grote takken en twijgen, en in mijn linde staat nog één grote spil, de bovenste, pijlrecht naar de de hemel te wijzen, als een wegwijzer naar de eeuwigheid.
Straks moet Fré nog komen voort doen. De laatste loodjes van de linde.
Hij verzaagt het hout meteen ook op lengte om het te kunnen opbranden in zijn haard. Straks komt hij hier weer toe, met twee trainings boveneen, mijn muts op zijn bolleke, zijn werkhandschoenen aan en travakken maar. Hij heeft geen koud, vorst of geen vorst. Hij is er op gekleed en is druk bezig.
Gisteren heb ik hem wat geholpen, om met een koord te trekken aan enkele takken opdat ze min of meer in de goede richting zouden vallen. Anders zat ik wellicht zonder glas in mijn ramen...

Het vriest dat het kraakt, net als in de ouden tijd... de tijd van voor All Gore. (gnignignihihi).
(Dat was het geluid van binnenpret)

Het veld voor mijn deur ligt weer droog, twee dagen vorst en schrale wind, en de opperlaag ligt er bij of het al maanden niet meer geregend heeft. De dikke stoppels van de maïs zijn weer vergeeld en niet meer van dat rottende kleur van enkele dagen geleden. Over den einder hangt een lichte nevel die de harde lijnen van het ver geboomte verdoezelt. Aan de de kant van de opgaande zon is de hemel nog zachtoranje-rose dat zich heel ver zachtjes laat uitschijnen tot bijna aan het noorden en aan het zuiden. Dan heb je een wittige boord onderaan en naar boven toe wordt 't geluchte zacht blauw, dat blauw waar de Italiaanse renaissance schilders ons zo beneden. (En wij hun strakke blauwe warme hemels). Bezijds de kerktoren van Horebeke staan enkele grote bomen duidelijk afgetekend, en weer verwonder ik me erover hoezeer de vorm van het takkengestel een optische eenheid vormt. Het lijkt wel of iedere tak zich bewust is van het feit dat het binnen de lijntjes moet kleuren. Het heeft een doel, als de boom in blad staat, dan loopt de regen vooral over de buitenste blaren naar beneden, en mocht je de wortels ook zien, dan zou je zien dat de wortels net lopen tot aan de lijn waar dit water drupt van de blarenparaplu. De natuur is een wonder van efficiëntie !

Daarom alleen al moeten wij er zorg voor dragen ! Nu nog, steeds weer, doen wij "uitvindingen", dank zij het feit we afkijken van de natuur. Denk maar aan de nieuwe zwemkledij op de laatste olympische spelen, waardoor ze plots allemaal rapper kunnen zwemmen. Gebaseerd op haaienhuid...

Ik ben zojuist naar buiten geweest om de laatste dikke tak in de juiste richting te trekken, zodat hij niet tegen het huis valt. Je moet podorie lang beven om warm te krijgen in dat weer ! Nu is Frederik bezig al de stukken tak die er nog staan af te zagen en in te korten tot op de knot, en daarna zal hij heel die massa hout kleinen. En pa zal vanmiddag boodschappen doen met Veerle...

We zijn dat winterweer niet meer gewoon. In die korte tijd dat ik buiten was, kreeg ik het ijskoud, en mijn gewrichten in mijn vingers doen nog steeds wat pijn. Of ik ben veel teerder geworden, of we zijn echt de winter ontwend.

Waar is de tijd, toen Anny en ik in Zwitserland als verliefd stel samen de schaatsen aanbonden en op het Maloyameer dertig veertig kilometers schaatsten over de vrijgemaakte ijsbaan op het meer. Men maakte een vrije baan met een bulldozer over dat diepe meer... Hoe dik de ijslaag dan wel was ??? Ik herinner mij dat we op een morgen opstonden, en dat de ganse ingang van het Hotel waar we werkten volledig dichtgesneeuwd was. Er waren enkele meters sneeuw in één nacht gevallen. Het was een hele karwei om met man en macht de eerste gang te maken. We hebben op de top van de Bernina gestaan, maar echt koud hadden we het niet... Nu is de kou daar minder erg door de droge lucht, terwijl hier een vochtige lucht is, die het kougevoel veel intenser maken, maar toch...

Toch is het een gezond weer... Je krijgt een gevoel van zuiverheid in de lucht. Het is misschien een stuk inbeelding, maar er zijn ook minder zieken bij zo'n weer dan bij dat kwakkelweer.

Het doet me denken aan vroeger...aan mijn jeugd, maar ook aan mijn kinderen toen ze nog klein waren... Ook toen hadden we nog winters die echt koud waren en waar we met massa's sneeuw zaten. Ik herinner me een dag dat we 's morgens opstonden na een nacht sneeuwstorm... Onze oprit lag vol met een dikke laag sneeuw, en ik maakte met een brede plank en een stevige stok een sneeuwschep, en ging aan het ruimen. Ik hoorde Eddy, de buur ook bezig, en we verenigden ons om zo meteen brede vlakken vrij te maken op ons beider opritten. Nu en dan gingen wij eventjes binnen om de inwendige mens te versterken met een goeie druppel. Op conditie van bevoorrading hebben we nog een andere buur zijn oprit ook vrijgemaakt... We hadden geen kou, ons motorke draaide op zuiver alcohol... Hoe lang is dat al geleden???

Ik denk dat het ook in dat jaar was, dat de kinderen de sneeuw aan de overkant van de straat in liepen, en we zagen ze niet meer ! De sneeuw lag dikker dan zij hoog waren. Op een van die heerlijk mooie winterdagen gingen wij eens op stap met de kodak, enkele van die prachtige sneeuwlandschappen fotograferen van onze mooie Vlaamse Ardennen... Toen we in de abeelstraat kwamen, helemaal boven aan de steile helling, wou Anny een foto nemen van het weidse gezicht op Mater... Op het eigenste ogenblik schoof ze onderuit en lag ruggelings in de sneeuw... Bij het ontwikkelen vonden we een prachtige foto van een strakke blauwe vrieslucht. Anny had blijkbaar al vallende op het knopje gedrukt...

In die tijd gingen we vaak met de kinderen in de wijde omgeving wandelingen maken. We leven hier in een prachtige streek, waar werkelijk de weiden als wiegende zeeën zijn in het golvende landschap. Het mooiste stukje Vlaanderen...

Ik herinner me hoe de kinderen hier konden ravotten, hoe regelmatig heel mijn huis vol zat met de jeugd van de wijk... Hoe de oude Bobbie de vriend was van alle kinderen van de wijk, en hoe ze speelden met die brave hond. Ze spanden hem voor de slede en lieten hem trekken, en nadien kwam het arme beestje dan binnen met ijsklompjes in de haren van zijn voetjes, tot tussen zijn teentjes toe. Dan ging hij voor de warme kachel liggen, en jankte soms van de pijn toen zijn pootjes weer warm kregen. Een pracht van een hond van een onbestemd ras, maar met een gouden karakter, een echte kindervriend. Hij had maar één fout...Als hij water zag, dan sprong hij er in... Ook in een beek waar er meer modder dan water was, en dan liepen wij daar met een hond naast ons die stonk uren in de wind... We hebben het beest nog met de waterlans afgespoten... De kinderen hebben die hond als Paascadeau gekregen. Ze waren toen nog heel klein, en de zaterdag dat wij de hond mochten gaan halen in het asiel ('t was een verloren gezet jong beestje), kwamen ze met hun drieën op ons bed zitten, ruzie maken over hoe ze de hond zouden noemen... De eindbeslissing was de op minst tegenstand botsende "Bobbie"... We reden naar Ronse naar het asiel, en zouden ondertussen nog vlug wat boodschappen doen in de GB...
Heb je al eens een hond uit het asiel gehaald ? Die beesten hebben een echte verschrikkelijke geur aan zich hangen. Niet te doen ! Toen wij aan de GB kwamen (we moesten ook een leiband en een halsband voor de hond kopen), bleven de kinderen met de gek van blijdschap zijnde hond in de auto zitten. Toen we terug kwamen stonk niet alleen de hond, maar ook de kinderen en ook de auto... Thuis gekomen werd alles gewassen en geblonken, hond, kinderen en auto...

Wij hebben nooit zo'n proper beestje gehad... En zo lief voor iedereen. Een waakhond was het nooit, maar waar zou hij moeten hebben op waken ? Hij paste alleen goed op zijn speelkameraadjes, al de kinderen van heel de wijk en zelfs op de verlofgangertjes die hier regelmatig kwamen. Veel truukjes en toertjes kende hij niet, hij was niet bijster slim, maar dat had allemaal geen enkel belang tegenover de vriendschap die hij uitstraalde.

Kinderen en een hond, een optimale formule !
Kan ik u aanraden, maar zoek geen mooie hond, geen slimme hond, zoek de hond die straalt van blijdschap bij het zien van kinderen, die geen pijn voelt als het komt van de kinderen... Die je moet opsluiten als je de kinderen eens moet uitkafferen, omdat hij zijn kinderen zou verdedigen. Dat is de goede hond, een vriendelijke loebas, een speelkameraad.

Ik ga stoppen... de kou heeft mij wel heel ver geleid...
tot de volgende ?

Geen opmerkingen: