Wekkeren....

Vanmorgen moest ik dus vroeg opstaan, om de tweeling te wekkeren zodat ze klaar stonden als de bus kwam...
Om zeven uur liep mijn wekker af, ik mijn bed uit, vlugvlug wat gewassen (anders ben ik geen mens) de honden uit gelaten, weer binnen geroepen, hen opgesloten in de garage, en haastig, haastig naar de tweeling toe...
Toen ik daar bijna was, dacht ik eventjes dat ik verkeerd gelezen had op het briefje, want de auto van Veerle stond er nog !
Ik het huis binnen, geroepen naar de kinderen en naar Veerle...
Veerle moest ik echt wakker schudden, ze sliep gelijk een steen ! Toen ik haar eindelijk wakker kreeg, vroeg ik "Ewel, moet gij niet gaan werken ???" Ze schrok, keek naar de wekker en begon de dag met een "gotfer! 'k heb mij overslapen !"... Ondertussen hoorde ik haar gsm beneden bellen, maar toen ik er bij kwam was het al gedaan...
Eén voordeel had ik wel, iedereen sprong vlugvlug het bed uit, en in de kortste keren waren niet alleen Veerle, maar ook de kinderen gereed. Kimberley had nog alle tijd om nog eens haar dictee in te oefenen... Veerle belde ondertussen naar haar werk, verontschuldigde zich en haastte zich weg.
Door de vlugge start waren de kinderen eigenlijk iets te vroeg uit het bed, en moesten we nog wat wachten op de bus... Toen die er aan kwam, rende Gwendolyn weer het huis in, iets vergeten... Hoe is het mogelijk ! Al den tijd van de wereld, en toch nog iets vergeten...
Enfin, om het kort te houden: ze zijn allemaal vertrokken !
... en ik heb hier de ongelukkige honden bevrijd, koffie gemaakt met de senseo, een grote tas yoghurt ingeschonken... mijn pillen gepakt, de radio opengezet... en hier zit ik al!

Ik heb een gek ding vastgesteld !
Ik dacht dat de werkende mens in de week niet zo veel op de thuis-pc zat, en in het weekend zat te surfen, maar het is net andersom ! In de week wordt er blijkbaar iedere avond druk gesurfd, en in het weekend blijft de pc een dood voorwerp. Ik zie dat aan de bezoekcijfertjes op mijn blog. Ik vind dat raar: ik verwachtte dat de moegewerkte mens 's avonds na zijn dagtaak vlug nog eens keek naar zijn tv, zien dat het weer niets was (het is nooit iets!) en moe naar zijn tram ofte zijn bedstee getrokken... Maar nee ! De opgefokte mens, die heel de dag is opgejaagd op het werk, heeft een middel nodig waarbij hij eindelijk op zijn eigen tempo kan onthaasten, en dat doet hij al rondsurfen op het internet...
Zouden dat ook de mensen zijn die al heel de dag op de pc moesten werken ? Of zijn dat juist diegenen die je dan toch ziet in de weekends ?

Ik heb pas héél laat in mijn carriere de pc leren kennen als werkmiddel. Ik moet zeggen, ik was er niet happig naar... Ik had er schrik van. Ik ben helemaal geen techneut, en zo'n dingen met veel knoppekes en toeters en bellen... nee, niet voor mij...
Maar ja, op een schone dag hoorden wij dat onze studiedienst nu werkte met de computer... en even later was er al sprake van dat ook wij, in de gewesten een computer zouden krijgen...Maar het leek in het begin traag en moeizaam te gaan, en men begon eerst met de grotere gewesten, waar naast de propagandist(en) ook nog één of meerdere bedienden werkzaam waren... Ik voelde mij geruster, want ik hoorde bij de kleine gewesten, dus het zou nog een hele tijd duren, en ondertussen zouden ze al wel de eerste kinderziekten van het systeem onderkend hebben, en ik zou een degelijk uitgewerkt en net systeem krijgen, met duidelijke richtlijnen...
Maar... helaas, driewerf helaas... Daar ik een vlotte pen heb, was ik opgenomen in het redactiecomité van ons maandblad, en moest ik regelmatig een stukje plegen... Toen de nieuwe arbeidsovereenkomsten afgesloten waren voor de sectoren waarvoor wij verantwoordelijk waren, werd er besloten de nieuwe overeenkomst, zoals steeds weer in volledige teksten te publiceren... En toen opperde ik het idee dat het misschien wel beter zou zijn, deze overeenkomsten eens in mensentaal om te zetten, want die droge wetteksten, wat hadden de doorsnee arbeiders daar aan ? Al heel vlug kwam men daarover tot een akkoord. Ieder lid van de redactie kreeg de opdracht een stuk van de diverse overeenkomsten te vertalen in mensentaal. Ik kreeg het Fonds voor Bestaanszekerheid van de Bouwnijverheid cadeau... zowat het zwaarste stuk...Ik had immers het idee gelanceerd...
Nu ja, ik zou dat wel eens op papier zetten... Maar toen zei de studiedienst dat het beter zou zijn als we die teksten meteen maar op de computer zouden maken, en op een floppydisk zouden zetten... Ik voelde mij nog steeds gerust, ik had nog geen computer, dus... Maar er werd meteen beslist dat ze mij een computer zouden meegeven...
Ik moest mee naar de studiedienst, daar trokken ze van een pc alle draden uit, goed kijken hé!, en ze stopten alles in mijn auto... Toen ik zei dat ik daar niets van kende, mocht ik nog even mee, en ze toonden hoe je dat ding aan zette, hoe je naar wordperfect ging, een bestand opende, en hoe je de tekst moest bewaren...

Ik kreeg naderhand de pc zonder fouten ineen gezet (de kabels zijn (nog steeds) zo gemaakt dat je eigenlijk niet kunt missen -gelukkig!)... Ik kreeg het ding aan, en raakte zelfs tot in Wordperfect... en dan begon de ellende...
Ik heb de eerste veertien dagen wellicht alle rekords inzake telefoneren verbroken ! Ik ben diverse keren hele stukken tekst kwijt geraakt, vond ze gelukkig dank zij telefonische hulp bijna steeds weer terug... maar het gekke was, ik deed het graag, eens ik het ding beter leerde kennen, vond ik het een plezant machien! (en nog steeds).

De pc's zijn veel veranderd ! Mijn eerste pc had zoiets van een 20 of 40 mega harde schijf...Nu heb ik meer giga dan toen mega... De nieuwste programma's van windows kunnen niet eens op zo'n oud peeceetje gezet worden... en dan werkten wij met verschillende programma's op dat kleine ding, die dan zoooo grooot leek... Wij schreven dan onze teksten over op de floppy's...dingen die ondertussen allang niet meer bestaan. Boven heb ik er nog steeds enkele liggen, maar ik heb geen pc waarmee ik ze kan lezen... Zoveel is alles in die korte tijd veranderd. Nu ja, korte tijd...twintig jaar is tegenwoordig een eeuwigheid als je over computers praat.
Als ik praat over die eerste pc van mij, dan grinnikt men en ze hebben de indruk dat je uit het stenen tijdperk komt.
Wat mij nog steeds blijft verwonderen, is dat die dingen niet gegroeid zijn met hun capaciteiten, maar in tegendeel, ze krimpen terwijl ze groeien in capaciteit ! Heb je al eens een harde schijf bekeken ? Dat is nu eens helemaal niets hé ? Ik heb er naast mijn vaste ook nog een uitwendige staan, en soms zit ik me te bedenken dat die meer dan vijfduizend boeken van mij heel makkelijk allemaal op dat ene schijfje kunnen gezet worden, en ik zal nog plaats over hebben... Ik krijg het niet in mijn bolleke hoe dat kan, maar ik heb er mee leren leven... Ik snap ook niet hoe een tv werkt, maar ik krijg het aan de praat, en kan er naar kijken (als teleniet net even telenet wil zijn). Ik rij met een auto rond, waarin een verbrandingsmotor zit, een ding dat dank zij kleine ontploffingen binnen in dat ding dat motor genoemd wordt, er voor zorgen dat ik kan rijden...maar veel meer weet ik er niet van...Toch kan ik rijden en me verplaatsen. We leven in een wereld waarin we allerlei dingen gebruiken, zonder ons nog af te vragen hoe ze werken. We stellen ons zelf de vraag niet meer! We drukken op knopjes en schuiven met hendeltjes, en doen het ding doen wat we er van verwachten.
Ik denk dan soms... Stel dat we door een of andere gekke president in een allesvernietigende oorlog terecht komen, en de enige overlevenden zijn enkele indianen uit een stuk onbereikbare brousse in zuid-amerika... Daar dat volk dan ongestoord is, groeien ze aan, en beginnen na enige tijd uit te zwermen over de wereld... Zie je ze dan al lopen in die uitgestorven steden ? Zie je ze kijken naar die onbegrijpelijke dingen op vier ronde dingen die daar in de straten staan ? Zie je ze vol verbijstering staan kijken op een conservenblik ?
Zij zouden zich wel afvragen... en zelfs geen antwoord meer kunnen vinden. Wellicht zouden ze een nog blinkende caddylac in een wonderlijk ongeschonden uitstalraam met zijn allen gaan aanbidden als de schitterendste god...
En misschien zouden ze honger lijden terwijl ze in de resten van een winkel tussen de honderden conservenblikken doorlopen...
Heb je er al eens bij stil gestaan dat dit niet alleen zo zou zijn met die indianen die niets van de beschaving gekend hebben ? Dat als wij die overlevenden zouden zijn, wij ook een heleboel van die dingen zouden zien kapot gaan omdat we er doodgewoon niet kunnen aan werken ? Wij kunnen wel naar de tv kijken, maar uitzenden ? hoe zou je dat doen ? Hoe zou je de motor van die wagen weer aan de praat krijgen? Wat ben je met die radio als er niemand uitzend? Wij gebruiken alles of het vanzelfsprekend is, maar het spreekt niet van zelf... je hebt duizenden en duizenden mensen nodig die de boel draaiend houden... en ieder van die mensen kent één, hoogstens enkele van die dingen die wij dagdagelijks gebruiken zonder er bij na te denken. Heb je al eens een halve dag of meer zonder electriciteit gezeten ? Of zonder water ? Het is precies of de wereld is stilgevallen, alleen omdat we zonder dat ene ding zitten...
Zouden wij nog kunnen overleven ?
Zou de boer nog kunnen boeren als plots de tractor en al die andere machines niet meer kunnen werken omdat er geen brandstof meer is ? Is hij nog in staat om te werken zoals vroeger ? Kun jij nog werken op je werk als er geen energie meer is ? Raak je überhaupt nog op je werk ?

Met andere woorden, leven we nog zelf? Of ondergaan we het leven die de maatschappij ons biedt ?

Als ik de verhalen van ons moeder herinner, over de situatie tijdens de oorlog, zouden wij, nu, nog kunnen overleven ? Zouden we nog weten hoe we zelf zeep moeten maken? Hoe we ons huis kunnen verwarmen zonder gas, zonder electriciteit? Er zijn nu zelfs heel wat woningen waar je niet eens een kachel kunt zetten, want er is geen schoorsteen... Zouden wij weer dingen zien zoals het "kanonhotel" eertijds ? Voor de niet Oostendenaars, het kanonhotel kreeg die naam, toen er tijdens de oorlog daar mensen in woonden, die om zich te kunnen verwarmen in een kamer zonder schoorsteen, een gat maakten in het raam, daar een kachelbuis doorstaken, om zo een schoorsteen te hebben. Het hotel met uit ieder raam een uitstekende kachelpijp, leek op een hotel waar uit ieder raam een "kanon" naar buiten zat...
Denk je eens in dat de industriële kip niet meer kon "gemaakt" worden, omdat er wegens geen energie ook geen broederijen meer zouden zijn... De enige overlevende kippen zouden die rassen zijn die zelf nog broeden... en die hebben geen winterleg, dus zouden wij moeten opnieuw leren hoe je eieren kunt bewaren gedurende de lange winterperiode (geen energie is ook geen diepvries, geen koelkast...)
Zie je de huidige generatie nog in staat dat alles op te vangen?
We denken daar nooit op, maar er hoeft maar een nog gekkere president komen in Amerika of een van de andere grote staten van deze wereld, en het is van dat !
We zouden grote sukkels zijn ! Wat kennen we nog van die dingen waarmee we kunnen overleven? En laten we nog een twintigtal jaren verder gaan, zodat zelfs de herinneringen aan de laatste grote oorlogen hier al derdehands worden... wat zullen we er dan nog van weten?
Moeten we niet eens iets daaraan doen ?
Moeten we niet in de schoolse opleiding ook die dingen aanleren?
Want het zouden die dingen zijn die het verschil uitmaken tussen overleven of niet...
denk eens na... test je zelf eens hoe je zou kunnen leven zonder electriciteit, zonder water uit het kraantje, zonder petroleum en al zijn afgeleiden...
En je zou zelfs niet eens kunnen gaan opzoeken op internet, want zonder energie... Ook de gsm zou uitvallen, want die antennes...
Eigenlijk hou je niets meer over van wat je nu gebruikt zonder ook maar een moment na te denken...
toch eens nadenken???

tot de volgende ?