oh, wot a bjoetiefoel dei...
De zonne schijnt ! 't Licht klatert tussen de blâren van de linde en tovert een beweeglijk spel van licht en schaduw op mijn oprit...
De dag lijkt wel honderd, nee duuzend keer schoonder dan gisteren met dat grijs plafond.
Eigenlijk zou ik nu in een periode van rouw en smart moeten zitten !
Volgende zondag trapt mijn vrouwe het af voor bijna 5 hele dagen! en laat mij hier alleen met de honden, de papegaai, de vissen en de kanaries... en natuurlijk: mijn pc...
Maar ik kan niet treuren, de steun van heel de dorpsgemeenschap is te ontroerend !
Zondagavond, rond 17 uur vertrekt Anny op reis met de gepensioneerde collega's van het werk naar Friesland, (iets wat ik niet meer aankan, maar haar zeker niet wil ontzeggen) en meteen na haar vertrek begint de soutien morale in ons dorp !
De kermis laat zijn blijde klanken horen tot hier, de fanfare gaat uit, en 's avonds is er nog een groot vuurwerk op den hoop toe ! Geef toe, niet iedereen wordt zo goed opgevangen als ik ben !
Vandaag of morgen gaan we nog wat inkopen gaan doen, zodat Anny wat nieuws heeft om aan te doen, en ik eten heb waar aan ik niet veel werk heb, om die vier en een halve dag te kunnen overleven... Mama zit er mee in of ik wel alleen die dagen zal doorkomen... en ik ben wat ongerust of ze toch niet net op die reis weer last zou krijgen van haar suiker en epilepsie, alles lijkt nu wel volmaakt onder controle, maar toch blijft er wat onrust zitten, eens je dat hebt meegemaakt.
Uiteraard denken we ook weer aan onze collega en vooral aan zijn vrouw die nu in het hospitaal liggen na een borstamputatie... en we hopen dat alles goed mag komen... en dat we hen bij een volgende bijeenkomst weer bij ons kunnen hebben... Als, als... wij zelf nog wel mee gaan kunnen gaan. Door dat ons Veerle werkt, moeten wij nu bijna dagelijks de tweeling opvangen, is het niet na de school, dan is het 's morgens hen gaan wekkeren om op tijds gereed te zijn en hen op de schoolbus te zetten... Met kinderen heb je nooit gedaan, als je denkt dat ze het huis uit zijn, dan komen de kleinkinderen op je beroep doen... Wij hadden al een tijdje geleden gezegd dat als onze honden sterven, er geen nieuwe meer komt, want je kunt nooit weg, of je moet iemand hebben om ze te komen voederen... maar eigenlijk is daarmee het probleem van de ongeremde vrijheid niet opgelost, want dan zijn er nog de kleinkinderen, en als het deze niet zijn, dan zijn het eens de andere... Eens je kinderen hebt, dan heb je blijkbaar heel je leven een taak op je genomen, een taak die misschien wel wat evolueert, maar altijd blijft binden... Goh, het lijkt of ik klaag, maar dat is niet zo, want ergens is het net als bij de hond... Je hebt voor die enkele dagen verlof-miserie, een heel jaar plezier van hun gezelschap. Met kinderen is het ook een beetje zo... soms zuchten we eens dat we "weeral" oppas zijn, maar we zouden ze goddomme voor geen geld willen missen ! (En we weten waarover we praten, we missen er een nog elke dag...)
Ik ben verliefd ! En dan nog wel op de vrouw van een ander...
Oh, heb geen schrik, het is zuiver platonisch, en ik kan zelfs geen neiging hebben er naar toe te gaan, want 't menske is al jaaaaren dood en begraven, en ik weet niet eens waar of wanneer of hoe...
Ik ben verliefd op de bruid van Emile Claus... In het museum in Deinze, waar ook de werken van onze Bart en de vogelschrik van Lieselotje staan, hangt ook het schilderij dat Emile Claus schilderde van zijn bruid, in bruidskleed... Ik heb bij ons bezoek minutenlang staan kijken naar dat schilderij, en bij het verlaten van het museum kocht ik enkele bladwijzers waaronder één met die bruid ... Iedere dag heb ik haar dus eventjes in mijn handen, bij het openslaan van mijn boek, en voor het weer dicht te klappen... en iedere keer kijk ik weer naar die mooie dame...
Eigenlijk is het geen echt knap ding, haar gezichtje is gewoon, mooi, zoals de meeste jonge deernen mooi zijn, niet meer en niet minder... Het is vooral de manier waarop ze geconterfeit is die het doet. Ik denk iedere keer weer: "Dat is niet met verf en borstel geschilderd, dat is geschilderd met zuivere liefde"... Haar beeltenis is zo aanbiddelijk, omdat de schilder haar aanbeden heeft, en zijn adoratie in iedere penseeltrek heeft gelegd...
Het is geen groot schilderij, maar het is groots.
Het spel van het licht op het witsatijnen bovenstuk, en het veel zachtere licht op de rok die duidelijk in een andere nietglanzende stof is, zijn grandioos, maar trekken allemaal de aandacht op het gezichtje en de rankheid van de gestalte... Schitterend !
Toen ik met Bart sprak over de schilderijen, spraken wij beiden vol bewondering over het grote, immense en schitterende schilderij van de bietenwerkers, een stuk die alle aandacht naar zich trekt, maar toen ik dat schilderij van zijn vrouw in bruidskleed vernoemde zag ik ook bij Bart iets over zijn gezicht komen, en hoorde ik hem bewonderend zeggen...prachtig, sjiek, knap... met een veel warmere toon dan voor die Bietenwerkers...
Ik denk dat ook hij door dat schilderij is geraakt... door de liefde die er uit straalt...
Reeds van toen de kinderen nog klein waren, bezochten wij nu en dan eens een museum, leerden wij hen kijken naar schilderijen, naar beelden... Soms hoorden wij hen er over praten met hun vriendjes, die veelal totaal onbegrijpend keken, zo met van die gezichten die zeiden "wat kun je daar nu in godsnaam gaan doen !"... Maar zij hebben allemaal die liefde voor het schone leren kennen en vooral leren waarderen. Hoeveel pijn ik ook heb, ik kan toch niet laten een mooi beeld eens goed te gaan bekijken, er rond te wandelen en te bewonderen... Een goed beeld mag rustig een sterke kant hebben, maar het moet goed zijn langs alle kanten. Een beeld moet je dan ook kunnen bewonderen rondomrond. Sommige beelden zijn verbluffend eenvoudig, als je nooit zelf eens een beeld hebt gemaakt...want dan weet je hoe moeilijk het is om alle lijnen zo eenvoudig te houden en toch een geheel te maken die mooi is... Heb je de schapen van Moore al eens gezien? Die zijn teruggebracht tot de essentie van een schaap, lijken bijna te vereenvoudigd, maar als je ze dan van op een afstand in een wei ziet staan, dan moet je twee keer kijken om te zien dat het beelden zijn en niet schapen...
Moore wist zijn werken bijna minimalistisch te maken, maar lukte er meestal in tot de werkelijke essentie van het beeld te komen.
Daartegenover zou ik een Bernini willen zetten. De barok op zijn schitterendst ! Als je zijn David ziet, de spanning in dat lijf, de intensiteit van de blik, dan denk je bij jezelf "nu! werp nu die steen!", want je voelt bijna dat die spanning van die spieren nieteeuwig zal kunnen duren... Ik weet dat men momenteel een Michelangelo hoger acht, maar voor mij, is Bernini veel beter. Wat men ook zegt, ik heb alle eerbied en bewondering voor Michelangelo, maar zijn werken zijn veel statischer, veel gesublimeerder dan die van Bernini, bij Bernini worden de beelden bevroren midden in het toppunt van de beweging, je hebt lust die spieren weer te laten ontspannen, je voelt in je lijf bijna de kramp opkomen van de spieren van dat beeld...
Hoe kom ik nu weer bij al die kunst terecht? Oh ja, via dat schilderij...
En hoe kom ik op dat schilderij ? Oh ja, via die zon...
Je ziet, de zon schenkt schoonheid!
Heb jij dat ook ? Voel jij ook het leven opborrelen bij het licht van de zon ?
God, wat is het mooi als alles volop in het licht staat !
Gisteren zag ik een passieflora bloeien in de regen, wanhopig zijn wit en paars proberen te showen tussen het wenende groen...Vandaag zie ik hem in de zon, en het licht spat er in helle kleuren vanaf... Vandaag is het groen een flatterende basis voor het wit en het paarsblauwe gefonkel... Licht is leven !
Krijgen we deze winter een echte winter ? De kans zit er dik in !
Bij de uitbarsting van de Krakatau, een vulkaan die een enorme uitbarsting kende, bleven het stof enkele jaren lang de hemel verduisteren, net zoals we nu ook weer - iets matiger- zien als gevolg van een verre vulkaanuitbarsting... Maar door die verduistering zijn er dan enkele heel koude winters geweest... Krijgen we dat nu ook weer ?
Misschien is de massa stof niet groot genoeg om dat effect te hebben, of wil men het ons niet zeggen, omdat het niet past in het beeld van the global warming ? Ik weet het niet, we zullen wel zien, maar het zou in ieder geval een ramp zijn, met de huidige prijzen van de brandstof.
Ik ga sluiten,genoeg voor vandaag, geniet van de zon !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten