Weg

In één nacht met veel regen is de maïs zo groot geworden dat ik nog alleen met veel moeite de toppen van de bomen zie...mijn mooie landschap is weer weg, voor enkele lange lange maanden.
Alleen de poepelieren staan er nog boven te gluren.
En één geluk, ik zie "de grote verbeelding" niet meer... "De grote verbeelding" is de naam die ik heb gegeven aan die enorme kast van een huis (? - eerder een home of een pensionaat ?) die ze aan het zetten zijn in de Jagerij. Het is nu al meer dan een maand dat niets nog roert aan en op de chantier... Misschien zonder poen gevallen? Het is een grote roodstenen vierkante blok, te lelijk om verder te beschrijven, en wanstaltig groot. Toch lijkt het qua constructie op een woning, maar dan met veel, met een te grote verbeelding... Vandaar de naam ik het toebedeelde.
Het valt mij op dat de huidige huizen allemaal zeer groot zijn, maar dat daar is toch wel een uitschieter.
Ik woon in een wijkhuis, een sociale woning, en ik ben er dik tevreden mee. Een ding beklaag ik mij, toen de kinderen groter werden, heb ik de woonkamer uitgebreid, en boven de garage de zolder omgebouwd tot een vierde slaapkamer. Nu heb ik dat in feite niet meer nodig, en die slaapkamer (en ook nog een andere) zijn omgevormd tot een werkplaats voor mijn vele hobby's.
De plaats is er, dus voelde ik mij ook vrij om ze vol te zetten met al mijne boel. Nu en dan moet ik er grote kuis houden, want ik heb de onhebbelijke gewoonte alles wat ik gebruik te laten rondslingeren, tot ik op een bepaald ogenblik in vertwijfeling moet vaststellen dat ik niets meer terug vind...dat is het moment om op te kuisen. Ik zie dat ik er weer eens heel dicht bijzit. En nu, zoals iedere vorige keer zweer ik dat ik in het vervolg telkens mijn gerei zal terug op zijn plaats zetten en leggen....

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens...Bij mij ligt er al een mooie brede autosnelweg gereed. Indertijd was dat ook zo op mijn bureel, rechts van me lag een stapel die steeds hoger en hoger werd, met afgewerkte zaken, te klasseren... Links lagen de zaken die ik nog moest doen en een pak met "in behandeling"... Nu en dan werd de rechtse hoop echt te hoog, en dreigde om te vallen, en dan zat ik een dag te werken aan het meest verfoeilijke werk dat ik kende, klasseren... Gek genoeg moest ik nooit echt zoeken om iets te vinden, ik had een heel goed visueel geheugen, en in een oogwenk haalde ik er de zaken uit die ik nodig had... Ik had een behoorlijk klassement, maar daar moest ik eerst de rijen aflopen om de map die ik wilde terug te vinden. Gek.

Ik heb nooit een zaak verloren gelegd, en genoot van iedereen een vertrouwen die ik eerst had opgebouwd en nooit meer verloren heb. Maar desondanks moest ik -zoals iedereen- ervaren, dat na een heel erg korte tijd, de mensen die zoveel vertrouwen en vriendschap betoonden, je vergeten waren, zodra je uit je functie was verdwenen... Uit het oog is uit het hart. Letterlijk ! Het aantal trouwe vrienden kan ik op één hand tellen.

Dat was één van de dingen die je echt pijn doen als je plots arbeidsongeschikt word... Maar veel meer nog het gevoel van nutteloosheid. Mijn job bestond voor het grootste gedeelte uit het helpen van mensen, het ontmoeten van mensen, het motiveren, het overhalen en het discussiëren met werkgevers, en eventueel de zaken voorbereiden voor behandeling in de ultieme rechtsprocedures...en in één klap was dat allemaal weg. Van een druk leven, vol mensen, val je plots in een gat, een verdomd eenzaam gat vol tijd die je aan alle kanten bedreigend aankijkt. Het is niet zoals op pensioen gaan, daar leef, daar groei je naartoe, ik viel plots in een leeg gat, en ik weet nog niet wat het ergste was, de pijn of dat gevoel van verlorenheid. Ik denk eerlijk het laatste.

Maar zoals aan alles, wen je ook daaraan, je past je leven aan, maar ook je ingesteldheid. Je zoekt andere bezigheden, en ik ben dankbaar dat ik zo veel dingen had die ik graag deed, want er zijn er een deel die ik nog steeds min of meer kan doen... Ik denk daarbij aan mijn vader zaliger, die maar drie hobby's had, vissen, postzegels en lezen... Daar hij onder meer aan zijn ogen getroffen was, kon hij de eerste twee niet meer beoefenen, en restte hem alleen de boeken en de tv... Ik heb gelukkig nog heel wat meer bezigheden... Ik maak nog steeds beeldjes (vroeger beelden) , ik kan nog tekenen, ik doe aan pyrografie, ik lees en ga nog vissen en last but not least, ik blog en zit op internet (Wat er nog niet was voor pa)... Ik ga ook nog wat rondstruinen op rommelmarkten, en heb ondanks alle pijn en alle tegenslagen nog steeds moreel... Weet je, misschien heb ik geluk gehad dat ik als kind zo vaak ziek was... Ik heb geleerd te vechten en geleerd me te amuseren met wat lichamelijk mogelijk was. Dat was ook (en is nog steeds) een van de dingen waarvoor ik kwaad ben, ik kan niet verdragen dat een van de mijnen ziek is, en zich daarbij neerlegt! Je kunt best ziek zijn, maar je mag je er verdomme nooit of te nooit bij neerleggen, je moet vechten !!!En ik heb heel veel moeite gehad om af te leren van te antwoorden op de vraag "Hoe is 't nu met je?" steevast te antwoorden "Goed!"... Want dat antwoord aanvaardt men niet van iemand die thuiszit door ziekte... Nu antwoord ik "zo en zo", als een toegift aan hen en mezelf. Ik betrap mezelf er soms op dat ik in mijn blog veel sterker doe dan ik werkelijk ben... Ik weet bij de jarenlange ondervinding op mijn werk, dat er veel mensen in mijn situatie zouden gaan zitten klagen en er uit zien als bijna dood, nog net niet helemaal... Ik kan dat niet, het is sterker dan mezelf, zelfs bij de dokter hou ik me steeds sterker dan ik me voel... En als ik nu alleen de steeds aanwezige basispijn heb, dan schrijf ik dat ik mij picobello voel. En zo ervaar ik dat ook, want ik heb geleerd dat dit het best haalbare is, dus is het mijn beste toestand, en het beste, dat is toch zeker goed...

Oh, ik kan ook wel eens klagen, maar mijn vrouw weet dat ik veel meer pijn heb als ik niets zeg, en ze ziet aan mijn houding dat ik mij zo hou dat de pijn minder scherp voelbaar is. Soms ben ik mij niet bewust dat ik zo of zo sta, maar zij ziet het, en vraagt dan of ik niet wat moet rusten.
Ook ben ik dan wat bitser, reageer ik scherper, en als ik dat doe tegen Veerle of Bart, dan weten die ook wat het is, en houden zich gedeisd of vragen aan mama, in de keuken, opdat ik het niet zou horen, of ik weer veel pijn heb... Maar niet vechten tegen ziekte, nee, dat is niks voor mij... Ik heb van kindsbeen af een perfecte training gekregen om te vechten.

Ik maakte ruzie met mijn moeder omdat ik niet naar school mocht gaan, omdat ik die dikke trui aan moest... en toen er eens een specialist had gezegd dat ze geen duts van mij mochten maken, was dat voor mij een argument te meer om in de clinch te gaan met ons moeder...

Waar is de tijd... als ik eens een van die fotootjes weer in handen krijg, van een klas kinderen en eentje met muts en sjaal aan, ikke, dan droom ik weer over al die zaken, dan denk ik aan die zorgzame masoeur Hubertine en Juffrouw Alice, die ook zo bekommerd waren over mij, ik was zo dikwijls ziek...

Ik heb heel vaak ziek thuisgezeten tot zowat in het vijfde leerjaar, tot ik een 10 jaar oud was, dan kwam ik in behandeling bij dokter Surmont, die er mij doorhaalde met het dagelijks slikken van vitamine A... Ik ben nadien nog amper eens ziek geweest van een griep of zoiets, maar niet meer dan iedereen wel eens ziek was. Maar mijn training is nooit verloren gegaan, en ik heb me altijd voelen bits worden als er een van mijn kinderen niet vocht tegen zijn ziekte, hoe klein ze ook waren...

Waar is de tijd. Nu zijn er mijn kleinkinderen in de plaats van mijn kinderen, en ik betrap mezelf er op dat ik nog steeds zeg "Niet kriepen hé!" als er eentje ziek is, en zich daar legt te liggen... Ik zal wel nooit veranderen zeker ?

Heeft het vannacht ook zo geregend bij jullie ? Het voorspelde onweder is er niet geweest, maar gieten ! 't Was niet mooi meer! Er was geen wind, en de regen viel loodrecht naar beneden, en kletterde bij het neerkomen op de plastic tuintafel als op een trommelvel.

Nu is het droog, maar het is een vlagenzwangere hemel die grijs weegt over de donkere natuur. Gek, maar er is minder zwarte schaduw in dit weer, dan in zonnig weer.

Tot de volgende ?