Wij zitten hier nog steeds te bibberen onder invloed van de klimaatsverwarming, jullie ook ?
Ik zag bij het opstarten dat dit mijn 888° blog is... Aan mijn tellerke zie ik dat er meer dan 3000 blogjes gelezen werden door meer dan 2500 lezers, en dat allemaal sinds half maart... Ik mag dus rustig stellen dat er sinds het ontstaan van mijn blog wellicht 10.000 lezers gepasseerd zijn langs mijn dommigheden. Ik voel me beroemd, het colleke van mijn Tshirtje begint plots te spannen. Tedju, ne mens zou er hooveerdig van weurren...
Vanavond om 18 uur moet ik bij de oogarts zijn, ik heb nog altijd last van mijn "spook", het is het netvlies dat losgescheurd zou zijn, en rond dwaalt in mijn oog. Dat maakt dat ik om de haverklap met mijn ene oog door dikke mist zit te loeren, en dat vermoeit mijn ogen zozeer dat ik 's avonds zit te bleiten voor de televisie, en 's nachts mijn ene oog moet dichtknijpen om nog te kunnen lezen in mijn boek... Als ik dan 's avonds toch eens probeer te lezen met mijn twee ogen, en er hangt op dat monument justekes geen mist voor, dan zijn mijn armen te kort om mijn boek op de goeie afstand te houden...'s morgens is dat niet het geval, dan kan ik, op de niet-mistige momenten wel lezen... Ik denk dat het dus niet mijn zicht is, maar de vermoeidheid door die mist... Nu, we zullen zien (allee 't is te hopen hé!).
Ondertussen heb ik hier moeten bellen en telefoneren over de familiale verzekering van tanteke... Er was een aangetekende brief gekomen dat ze de premie niet had betaald, die aangetekende brief was verstuurd naar haar woning, en dus onbestelbaar. Ik kon hem niet krijgen want hij was op tantekes naam... Na lang gezaag en geklaag werd hij dan doorgestuurd naar de home, en toen ik er daar naar vroeg, was hij er niet aangekomen...Terug naar de post van Zingem, hij lag nog daar, men was het blijkbaar "vergeten"... Toen ik de brief eindelijk in mijn bezit kreeg, was ik buiten datum om te reageren... dus bellen naar de verzekeringsmaatschappij, Fortis...Maar ik moet eerst nog iets anders vermelden, tante is bij Fortis als bank, en heeft er ook verzekeringen, dus ik gebeld naar de bank, en daar bleek de familiale polis betaald... Na x aantal telefoontjes naar de verzekering over en weer bleek dat tante..... maar liefst twee familiale verzekeringen had, één bij Fortis en een bij Fortis AG, en de verzekeingen waren ook ieder bij een verschillende afdeling... Enfin, mij is beloofd dat het in orde komt, en dat alletwee de verzekeringen zullen afgesloten worden, want tante is verzekerd in de home zelf (dat is dus de derde verzekering)
Ik vraag mij af wat er zou gebeuren als ik me niet van haar besognes aantrok ? Maar plezierig is het niet, ik kan het je verzekeren. Wat voor gekke histories ik al allemaal heb moeten regelen !!!
Enfin, misschien verdien ik op die manier toch nog een klein achterafhoekje in de hemel...
Voor het moment zit Anny stillekes te luisteren naar de regionale berichten op AVS (tv), en straks zal de radio stillekes mogen spelen...want, de tweeling is vanmorgen om 6 uur hier weer in hun beddekes gedropt...Veerle heeft de vroegen.
Deze namiddag nog naar tante met de berg wasgoed (ze moet weer meer dan eens "lek" geweest zijn), en dan naar de oogarts. 't Zijn drukke tijden ! Soms zit ik mij af te vragen: "Hoe deed ik dat vroeger ?" en dan lijkt het mij, hoe drukker een mens het heeft, hoe meer hij kan doen, en hoe kalmer en rustiger het leven voortebt, hoe drukker je doet... Dat zal ook wel te maken hebben met het verouderen. En wellicht ook met mijn ziekte en al die medicamenten. Ik voel me telkens ik in de wachtzaal zit bij een of andere dokter meer en meer als een uniek exemplaar ! Iedereen zit daar te zuchten en te blazen, naar zijn uurwerk te kijken, proberen de wijzers wat vlugger te doen gaan?, en ik zit daar op mijn gemak, rustig...Ik heb geleerd in al die jaren om geduld te hebben. Heel mijn leven is nu een oeverloze zee van tijd, en of ik die nu doorbreng in de wachtkamer van een dokter of ergens anders...mij om het even, ik trek me terug in mij eigen wereldje, in mijn vele herinneringen en overpeinzingen. Ik zal toch iets van een filosoof hebben.
Mijn groot geluk is dat ik mij nooit verveel, zelfs als ik niets doe, zit ik nog bezig, al is het maar in mijn fantasie. Ik denk soms dat er ergens in mijn bovenkamer een raam is met spioenetjes. Wellicht zal dit voor vele jonge mensen een totaal onbekend iets zijn, maar als ze eens door een oude stad wandelen, laat ze dan eens kijken naar de ramen van die oude huizen, en nu nog vind je soms enkele van die oude spioenetjes terug, juist aan de rand van het raam, op de zijkant van het raam op de muur, een schuin geplaatste spiegel, waardoor de eigenaar onzichtbaar de straat en vooral zijn voordeur kon beloeren...
Ik denk dat er in mijn geesteskamertje zo een spiegeltje is, die mij toelaat ten allen tijde een ongeziene blik te werpen op de wereld die mij niet ziet... Zo'n beetje als rustig een terrasje doen en zitten kijken naar de mensen die voorbijkomen. (Heb je die gezien? moest ik zo'n kromme benen hebben deed ik toch een lange broek aan..)
Maar dat geestesoog kijkt anders, verder, creëert zelf zijn wereld, waarin je telkens en telkens weer kunt ronddwalen in een onuitputtelijke voorraad fantasie. Wat kan het mij dan schelen dat ik hier zit of in een wachtzaal...
Ik heb wel een beetje altijd dat vermogen gehad... Als ik in de file stond met mijn auto, dan zat ik mij nooit druk of zenuwachtig te maken, in tegendeel, dat was voor mij op een of andere manier een rustpunt, en ik herinner me nog dat Oscar Lamon die met me meereed zich kwaad maakte omdat ik zo kalm bleef... "We gaan te laat komen!" "En als we ons zitten op te jagen, zijn we er dan rapper?" "Grommelgrommelgrom"....
Misschien dateert dat vermogen al van in de tijd dat ik als kind zo vaak ziek thuiszat...
Mijn verste herinneringen hangen ook daaraan vast... De zusterkes van het Wit-Gele Kruis moesten mij om de drie uur, dag en nacht komen een inspuiting geven... De ene, een Maria ? kon heel goed pikuren geven, je voelde het amper, de andere kon het niet zo goed, en wist het van zichzelf, en die bracht dan een snoepje mee, een spekke... Het was het hele prille begin van de antibiotica, de peniscilline, waarvan men naderhand vaststelde dat er toch wel enkele bijwerkingen aan zaten... Ik heb me dikwijls afgevraagd of mijn huidige letsels niets te maken hebben met die overmatige toediening van peniscilline... Niet dat het er iets toe doet, want zonder die pikuren was ik allang niet meer, werd ik geen twee jaren oud. Nu ben ik al zo oud dat ik het verleden begin te koesteren.
We leven in bijzondere tijden! Enkele generaties terug was een man van veertig een stokoude vent, nu is de gemiddelde levensduur aan het groeien naar de tachtig toe... We kunnen spreken dat we geluk hebben nu te mogen leven, maar soms denk ik wel eens dat we nu onze volle tijd moeten uitzitten... Dat denk ik vooral sedert het langzaam uitdoven van ons moeder... Ik hoorde haar zo dikwijls zeggen dat ze haren tijd had gehad, dat het genoeg was geweest... Ik begin dit beter en beter te begrijpen... Nu kan ik mij nog een beetje nuttig maken, voor tante, voor de kinderen en om op de kleinkinderen te passen en zo, maar stillekes mindert dat meer en meer, en ik denk dat je op een moment jezelf alleen maar lastig voelt zijn... Ik heb dat gevoel nu al, meer en meer, als ik Anny zie het werk doen dat ik eigenlijk moest doen maar niet meer kan, als ik een van de kinderen moet vragen om eens dit of dat te doen, als ik verga van de goesting om nog eens naar mijn geboortestad te gaan en het niet meer kan...en als ik er ene hoor zeggen "je moet eens kijken naar die loebas die zijn vrouw laat sleuren..." en ik weet dat ik dan die loebas ben.
Maar er zijn goddank nog vele mooie momenten, momenten van plezier, momenten van trots over wat je kinderen doen, momenten van echt diep genot als je kleinzoon naast je zit te vissen.
En dan is het leven mooi, en mag het nog heel lang duren...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten