woensdag, juni 11, 2008

Uitval

Andrew Keen heeft een zeer bitse uitval gedaan naar de bloggers! Het is ongezond en het vergiftigd de maatschappij.
Ik begrijp hem wel, al had hij beter wat kunnen specificeren... Hij heeft het eigenlijk over de bloggende nieuwsgaarders, die alle nieuwtjes van de wereld via internet bijeenbrengen, en zo de beroepsactiviteiten van de journalisten ondergraven...alhoewel niet allemaal, minstens één Vlaamse krant leest die blogverzameling op Google readers ook, als informatiebron... Dus toch niet alleen slecht ?
Bovendien is niet ieder blogger een nieuwsgaarder... Ik ga niet zeggen dat ik nooit de actualiteit raak, maar als ik het doe, dan breng ik geen nieuwsitem, maar eerder een persoonlijke visie er op, of een waarschuwing, of wat schampere commentaar...Nauwelijks iets om de gazetten mee te verontrusten.
Ik zie mezelf veeleer als een soortement cursiefjesschrijver, iets wat een beetje démodé is, maar vroeger had je een Verbeeck, een Ghysen, een Carmiggelt die zich onledig hielden met hun kijk op de gewone man in de gewone straat, en daarmee een goed belegde boterham verdienden. Niet dat ik meen ook maar aan hun knoesels te komen... Bovendien kom ik te weinig buiten om dagdagelijks een stukje te kunnen plegen met als onderwerp de observatie van de medemens...
Vandaag zou ik dat kunnen, omdat ik gisteren op de hobbyclub weer alle gelegenheid had om enkele medemensen te bekijken en te beluisteren...
Stel je niet te veel voor van die hobbyisten... het zijn hoofdzakelijk oudere vrouwen, die het wel leuk vinden wat handwerk te doen, en als ze dat kunnen combineren met wat gekeuvel , voornamelijk over hun medemensen, dan is dat mooi meegenomen... Ik heb weer meer gehoord over mijn naasten dan anders in een jaar.
Dat komt omdat Anny en ik eigenlijk in een zeer gesloten wereldje leven... We zijn beiden geen grote praters, en als we eens praten met de buren, dan is dat alleen wat nodig is, of belangrijk op dat ogenblik, en daarmee uit. Met bezoek is het iets anders, dan zitten ze in ons wereldje, en daar kan en mag er gebabbeld worden, al ligt dat véél meer aan het bezoek dan aan ons. Je zult me niet geloven, maar als we niet echt een raakpunt hebben, dan ben ik heel vlug uitgebabbeld.

Dat is bijvoorbeeld ook mijn eeuwige moeilijkheid met de bezoeken aan tanteke... Ik ben altijd jaloers als e ik andere bezoekers hoor babbelen over onbenulligheden en dat een héél lange tijd kunnen volhouden... Als ik op bezoek ben, dan zijn er altijd lange periodes van stilte. Soms zijn er ook zo mensen die je telefoneren, en die ook dat uren kunnen volhouden, en als iemand je dan vraagt: "waarover belde x ?" dan moet je heel diep nadenken om tot de conclusie te komen dat er misschien heel in het begin van het gesprek een vraag of een mededeling is geweest die wellicht de aanleiding waren tot dat ellenlange telefoontje... Die mensen spreken in zinnen die nog langer zijn dan mijn voorgaande zin ! (Je kunt denken !)

Bij zo'n foontje wissel ik soms af van oor, tegen het warmlopen.

Gisteren op de hobby hebben ze kaartjes gemaakt. Ze lukken er in van kaartjes te maken die omzeggens gratis zijn, en toch mooi. Het kaartje is een vel gekleurd papier, netjes op maat geknipt en geplooid, daarin een wit papiertje, iets kleiner, ook gevouwen, er netjes in gekleefd, en de versiering... dat vind ik grandioos, ze maken recuperatiekaarten ! Ze knippen van de kaarten die ze vorig jaar zelf gekregen hebben, of die ze kregen van andere mensen, mooie stukken uit, soms met de wens er nog op, soms kleven ze er een wens onder (dat is het duurste onderdeel vermoed ik). Soms in twee lagen, soms op een soort dikke klevertjes, zodat er een reliëf effect ontstaat, maar het is dus zo dat de enige kost is: het gekleurde papier, het witte papiertje er in, en eventueel de kleeftekst in gouden lettertjes met Gelukkige verjaardag of iets anders... ! En echt, het resultaat mag gezien worden. Niet dat het echte kunstwerken zijn, maar het is echt mooi hobbywerk, voor zo goed als niets aan kosten.
En dat is in feite de tweespalt die er heerst tussen de twee leidinggevende dames...en de reden waarom zowat iedereen de ene volgt en de andere laat schieten... De ene lukt er in mooie dingen te maken die de dametjes zo goed als gratis kunnen krijgen, de andere koopt altijd dure materialen om mee te knutselen, en de dames zijn er unaniem in, als je kaartjes goedkoper kunt kopen in de winkel, dan moet je toch geen tijd in steken om er zelf te zitten maken zeker ? We leven hier in een kleine landelijke gemeente, de mensen die in de club zitten zijn niet van de nieuwste generatie, maar van de generatie die opgegroeid is toen zuinigheid nog een must was...
Zoals gezegd, volgende maand moet ik les geven in pyrografie... er zal hout zijn er zullen brandertjes zijn... Kan leuk worden. Misschien zorgen voor flamazine ?

Ik kan misschien de indruk gegeven hebben dat de dames iedereen over de hekel halen, maar dat is niet zo, het zijn de nieuwtjes van de parochie, de mededeling dat x ook slecht ligt, het is kanker... en het huis van treesje dat verkocht wordt... dergelijke dingen. Een van de dames wordt iedere maand dover... Meestal zit ze te handwerken, ze hoort wellicht niets van alles wat er verteld wordt, want plots, zo midden in een zin van een ander, kan ze iets zeggen of vragen over haar handwerk, en dan stopt iedereen, en Monique neemt dan het handwerk over, zegt heel luid wat ze gaat doen en hoe ze verder moet, waarna ze weer wegzakt in haar handwerkje, en de gesprekken hernemen. Er is iedere keer koffie en de jarige van de maand brengt een taart mee. Volgende maand zal ik dus taart moeten meenemen...

Nu ga ik nog eens telefoneren naar Luc, afspreken om te gaan vissen...
tot de volgende ?

Geen opmerkingen: